cat on a hot tin roof

πέρνουμε φόρα και τα γκρεμίζουμε όλα. έχουμε πάρει τόση φόρα να αντιμετωπίζουμε τοσους μαλάκες καθημερινα, που αν κάτι καλό ερθει και κάτσει δίπλα μας, μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε κανονικά ή τις τρώει κι αυτό? τα κορίτσια που γεννήθηκαν με το σπαθί στο χέρι λέει ο Σταμάτης, που πέρνουν φόρα και τα γκρεμίζουν όλα, από πείσμα, από ανυπομονησία, από έλλειψη ψυχραιμίας. cat on a hot tin roof. πόσο μπορεί να αντέξει μια γάτα πάνω σε μια λαμαρινένια στεγη που καίει? και τι θέλει να πετύχει? να μείνει εκεί όσο περισσότερο μπορεί. τι θα κερδίσει? πόσο καίει η λαμαρίνα? αυτά και αλλα ερωτήματα δεν απαντώνται εδώ. διατυπώνονται όμως και αυτό είναι κάτι. δεν είναι?

τα ίδια

με μικρές διαφορες.
ο καφές λίγο πιο βαρύς
το φαί λίγο περισσότερο
τα τσιγάρα λίγο πιο χοντρά
το ξύπνημα λίγο πιο δύσκολο
το ποτό λίγο πιο δυνατό
οι μέρες λίγο πιο μικρές
το σκοτάδι λίγο πιο πυκνο
κι αλλα λίγα
κι αλλα πολλά
κι ο χειμώνας που έρχεται λίγο πιο βαρύς.
σκατα

δευτερεύουσα

τώρα που ξαναρχίσαμε τα πηγαινε έλα σε άλλους κόσμους και το μυαλό ξαναγύρισε λίγο λίγο στις δικές τους συνήθειες, ίσα ίσα για να μη χάσει τη μπάλα δηλαδή, τώρα που τα πλάνα για ταξιδάκια δεν έχουν άλλο αεροπλάνα αλλά καραβάκια, αυτά που κάνουν τουτ τουτ και αφήνουν πίσω απόνερα, τώρα που καταργήσαμε και τα email και τόσο ωραία είναι να σε περιμένει γράμμα στην πόρτα σου, τώρα που λέμε καλημέρα με τους ανθρώπους που δουλεύουν δίπλα, τώρα που η βροχούλα πέφτει ορμητικά κάθε απόγευμα σαν να χει ραντεβού και η χοντρή σταγόνα από την τέντα πέφτει πάνω στο ταψί σε 5/8 και κάθε δύο μέτρα πάει στα 7/8 και ξαναγυρνάει, τώρα που οι σαγιονάρες βολεύουν επιτέλους και το μαγιώ μπαίνει κανονικότατα, τώρα που ο καναπές είναι στο μπαλκονάκι και οι μπυρίτσες στο ψυγείο, τώρα που τα πράγματα είναι σε τάξη, σε μια επισφαλή και πάλι ισορροπία...
τώρα? χε. αυτή η πρόταση θα μείνει δευτερεύουσα στον αιώνα τον άπαντα.
δεν έχω ιδέα τι γίνεται τώρα....

σε άλλους κόσμους

όπως και να χει για να διαλέξεις κόσμο, πάντα θα σου λείπουν οι υπόλοιποι. και εμένα μου λείψαν τα ταξίδια σε άλλο κόσμο. μου το θύμισε η Αλίκη που πήγε πρόσφατα στη Χωρα των Θαυμάτων.
έξι απίθανα πράγματα πριν το πρωινό
auto da fe
de la porta και η οροφή του παλάτσο Μπαρμπερίνι
Β18 Ομονοια-Πειραια
πύλες μαύρες και σκοτεινές
η Δανάη ακόμα περιμένει να φύγει από το ζοφερό δάσος
ο Σωτήρης ακόμα ψάχνει τον πατέρα του
ο Αργύρης ακόμα ψάχνει τα μεταλλεία
η κυρία με την κόκκινη ομπρέλα ακόμα ψάχνει να φτάσει στον πύργο της
ταξίδια σε άλλους κόσμους που τόσο καιρό είχα να κάνω.
ταξίδια που μείναν στη μέση
ιστορίες που ακόμα περιμένουν το τέλος τους.
ω! πόσο καιρό έχω να κάνω ταξίδια σε άλλους κόσμους?

τινάξου

μωρέ μια χαρά είναι αυτές οι μερες και το διάβασμα μια χαρά αντέχεται, απλώς λίγο λίγο θέλω να περάσουν οι βδομάδες να τελειώνουμε με όλη αυτή τη μπούρδα της εξεταστικής, και να ξυπνάμε το πρωί χωρίς πανικό, να μην πεταγόμαστε με τα ξυπνητήρια, να μη μας ενοχλούν τόσο πολύ τα μπετά από δίπλα, να μην ανησυχούμε τόσο για το αύριο, να μην είναι τόσο ξινό το πεπόνι, να μην είναι τόσο τσουχτερά τα κουνούπια, να μην είναι ανυπόφορα τα μεσημέρια με τη ζέστη στη μέση της πόλης, να μην είναι τα ξενύχτια για το διάβασμα. λίγη ηρεμία αν επιτρέπεται! να ξεχάσω να βάλω ξυπνητήρι και να μην ξυπνάω πανικόβλητη προσπαθώντας να ξεκουνήσω εναν εγκέφαλο κοιμισμένο να θυμηθεί τι ξέχασε. λίγο άγχος λιγότερο.
μέχρι τότε εύχομαι να βρέχει και μπουμπουνάει τα σούρουπα.

αγχη πολλά άγχη!!

η γενιά των 700 ευρώ, τώρα των 500, η καινούρια γενιά, η γενιά του ίντερνετ, της παγκοσμιοποίηση, η γενια των προφυλακτικών, των χαπιών, της αυπνίας, των ψυχασθενιών, του 2000, η γενιά της 3ης χιλιετίας και των 300 εμφραγμάτων.
γιατί οι νέοι δεν μπορούν να κοιμηθούν? γιατί τρων τα νύχια τους? γιατί είναι βουλιμικοί? 7 στους 10 φίλους αυτό το μήνα, έδειξαν με επιστημονικά εμπεριστατωμένα κριτήρια, να παρουσιάζουν επικίνδυνα σημάδια άγχους. εγωκεντρικοί, αστέρια, σταρχιδιστές, μικροί, μεγάλοι, ρομαντικοί, τυχαίοι, δικοί μου, ξένοι, καινούριοι, παλιοί. το μόνο που μας ενώνει είναι το άγχος!
γιατί δεν μπορώ να φύγω ένα ταξίδι? γιατί δεν μπορώ να βρω γκόμενα? γιατί δεν έχει σήμερα λιακάδα? γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ? γιατί είμαι 22 χρονών και δεν έμαθα τίποτα? να πάρω μυοχαλαρωτικά? να πάρω αγχολυτικά? να πάρω βιταμίνες? γιατί δεν μπορώ να ξυπνήσω?
σαν νευρικές σπαστικές πενηντάρες στρίτζες με πολύ μέικαπ και βαμμένο μάτι και πλατίνα και ρυτίδες.
θερίζουν τα εμφράγματα στους 20αρηδες!!! να αρχίσω να ανησυχώ??

money money money

Το είδα στο Σκύλο της Βάλια Κάλντα, που το είδε στου Αλλουφάνη, που το πήρε απ' τον Αντιδρασέξ, που κοιτούσε την Παπασταύρου, που μιλούσε με τη Γιαδικιάρογλου και έτσι κάπως γυρνάνε τα συνθήματα από δικτυακό στόμα σε δικτυακό στόμα και μετά έρχεται η Φίνος Φιλμς και μας πλακώνει όλους τους μπλογκερς στις σφαλιάρες...
ερώτηση εβδομάδας: οι αλήθειες και οι μεγαλύτερες πολιτικές κριτικές γίνονται από τοίχο σε τοίχο, από κάδο σε κάδο, απο ΚΑΦΑΟ σε ΚΑΦΑΟ...??? αν ναι, τότε καλά κάνω και δεν έχω τηλεόραση. γιατί έχω τον Πασχάλη να με ενημερώνει για το τώρα, την Έμυ να με ενημερώνει για το χτες και με λίγο μυαλουδάκι και πέντε-έξι φίλους για κουβεντούλα, βγάζουμε συμπερασματάκι για το αύριο. ο χρόνος είναι καλυμένος λοιπόν. κι ο χρόνος ειναι χρήμα? κι αυτό καλυμένο??


πάνε μέρες τώρα που το μόνο και κύριο θέμα είναι τα χρήματα, η οικονομική κρίση. και μάλιστα πρόσεξα πως συζητείται περισσότερο κι από το βιντεο-ΣΟΚ* της αγαπητής* τζούλιας.. πράγμα απλώς απαραδεκτο*.
δεν με πειράζει να αγχωθείς για το μέλλον σου, δε με πειράζει να σε πειράζει το γεγονός ότι δεν έχεις λεφτα, αλλά σου μιλάω με την απόλυτη κατάσταση ασφαλείας ενός φοιτητή που το νοίκι του το πληρώνουν οι γονείς του κι έχει λεφτουδάκια στην τράπεζα κάθε πρώτη του μήνα, λεφτουδάκια αδούλευτα. κι εγώ λοιπόν σου λέω με όλο το θράσος. μην ξεχνάς, τη λιακάδα, τις πασχαλιές (που μου βγάλαν την ψυχή, αλλά ανθίσαν οι πουτάνες), τη θέα από ένα βουνό, ότι η μπύρα από ένα περίπτερο είναι εξίσου καλή με αυτή που πληρώνες 7 (Ε) ρε μλκ!!, ότι χωρίς κινητό και τηλέφωνο ίσως έβλεπες και κανα φίλο σου που και που, ότι ίσως ένας άνθρωπος που ζει σε ένα νησί και καλλιεργει αμπέλια, είναι πιο ευτυχισμένος από σένα, ότι δεν τον κερατώνει η γυναίκα του, ότι ακούει πολλές "καλημέρες" το πρωί, ότι χαιρετάει πάντα τον ήλιο όταν πέφτει με ένα "εις το επανειδείν", ότι κάνει περισσότερο σεξ από σένα, ότι τα παιδιά του ίσως να μη γίνουν ίμο και να μη σιχαίνονται να τον βλέπουν, ότι κάθε πρωί κάθεται 2 λεπτά στο μπαλκονάκι του και κοιτάει τη θάλασσα και σε έχει γραμμένο στα @@ρια του. γιατί το χρήμα για αυτόν είναι μέσο. δεν είναι σκοπός. όλα τα υπόλοιπα είναι σκοπός. και αυτός ο άνθρωπος, αν έχει καμιά περίσσια ώρα τη μέρα δε σαπίζει στην τηλεόραση, ούτε βλέπει τσόντες, παίρνει την κοπελιά του απο το χέρι και παν μαζί σιγά σιγά σε καμιά βρυσούλα στο βουνό. και σε έχουν χεσμένο!

στμ: όπου * υπερβολική δόση ειρωνείας (που με σώζει από την υ.δ. ηρωίνης!) που ίσως φαίνεται ξεκάθαρα και χωρίς βοηθήματα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δε θέλω να ποντάρω τίποτα λιγότερο από τα όλα.

χα!!! και πώς το χάρηκα!! το τι το χάρηκα δεν περιγράφεται!!! ξαφνικά εκεί που ανησυχείς για το αν αύριο θα έχει μισθό, ή λογαριασμό στην τραπεζα, τσουπ! τεράστια clouds of volcanic ash spread over Europe!!!
δεν είναι κάτι σαν να ανησυχείς μην πατήσεις καμιά λακούβα στην άσφαλτο και σε παίρνει σβάρνα νταλίκα?? βρήκε ώρα το ηφαίστειο!! με το ωραίο του όνομα!!!

οι πασχαλιές από κλωστές κρέμονται

εμ βέβαια πού να ανθίσουν οι πασχαλιές... τολμάνε? άνοιξη είναι αυτή? ένα πράγμα βέβαιο δεν υπάρχει εδώ γύρω. λες κι ο κόσμος κρέμεται όλος από κλωστές. μια η οικονομία, μια η οικογένεια, μια οι σχέσεις όλα κρέμονται από κλωστές. βέβαια, όταν κάποιος είναι ηλίθιος διπολικός μαλάκας σκορπιός και έχει κέφια, οι κλωστές φαίνονται συρματόσχοινα με τεράστιο δείκτη ασφαλείας. κ είναι μες στη χαρά.
κι άμα λοιπόν φας ένα γερό χαστούκι κ δεις οτι κλωστές τελικά τι κάνεις?? οχι όχι όχι. αυτό ήταν το πρώτο που πετάχτηκε στο κεφάλι μου. δεν ήθελα να το ξέρω. κ δεν το χα ξαναπει. τι έγινε τώρα ρε φίλε?? αρχίσαμε να κλείνουμε τα μάτια μας? ειδαμε την αγνοια για ευλογια? αυτό πώς έγινε τώρα? όχι δεν το δέχομαι. εγώ θα επιμείνω στην προηγούμενη δική μου ρήση. "αμα δε θέλεις να ξέρεις, φτύσε το μήλο σου και ξανατράβα για παραδεισο. εμείς εδώ και ζούμε αναμεσα σε κόλαση και παράδεισο και ανεβοκατεβαίνουμε με σαβουρο-ασανσέρ, και γουστάρουμε."
ναι βέβαια αυτή τη στιγμή δεν το πιστεύω καθόλου. αλλά αμα έχει ο Πασχάλης δίκιο ΘΑ ΤΟΝ ΣΦΑΞΩ ΤΟΝ ΠΟΥΣΤΗ!!!!

που ειναι οι πασχαλιές!? οεο???

το σπίτι το πάσχα... ωωωω!! το σπίτι το πάσχα. ο σκύλος να γυρνάει μέσα στα πόδια της μάνας μου μες στην κουζίνα παρακαλώντας για κανένα μεζέ, με αποτέλεσμα αυτή να σκοντάφτει πάνω του, την ώρα που κρατάει κατσαρόλες, να του πατάει τις ουρες, τα πόδια τα αυτιά, με τσιρίδες δικές της και του σκύλου, τινάζοντας τον κόσμο στον αέρα κάθε πέντε λεπτά. η γιαγιά στο μέσα δωμάτιο που αγνοεί ακόμη και μετά από ένα χρόνο την ύπαρξη του σκύλου, να μας αναγκάζει να κάνουμε τους κομάντο για να κρύψουμε τον έναν από τον άλλο. τρεις μέρες μαγείρεμα. τρεις μέρες φαί. τρεις μέρες λιακάδα από το μεγάλο παράθυρο με τον φαρδύ ορίζοντα.

το αρνί του πάσχα. μα γιατί γιατί γιατί. να έχω κάνει τόσο κόπο στη ζωή μου να βρω ανθρώπους διαμάντια, ανθρώπους υπέροχους, που μπορώ και να συζητάω μαζί τους, και να γελάω και να περνάω υπέροχα. και πώς γίνεται ρε συ τις μέρες που είναι για να περάσω καλά, καταλήγω με γιαγιάδες με θείες, με ξιπασμένα ξαδέρφια, με ξιπασμένους φίλους, με εντελώς ανομοιογενείς παρέες, που δεν μπορούν να βρουν ούτε ένα κοινό θέμα να συζητήσουν, ούτε ενα κοινό τραγούδι να ακούσουν, οπότε το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να κάνει το βλάκα, μέχρι να βγει το αρνί απο το φούρνο, τον ξυλόφουρνο, που δε λέει να ανάψει με τίποτα. αχ αυτές οι πασχαλινές παρέες. άνθρωποι που ποτέ μα ποτέ δε θα είχες λόγο να κάνεις παρέα μαζί τους, ξαφνικά είναι σαν τους μόνους φίλους που έχεις. απίστευτο χάλι!!!

εντερίλα μες στο σπίτι, απίστευτη αηδία. και το μόνο που ρουφάει αυτή τη μυρωδιά ειναι οι πασχαλιές. και που ειναι οι πασχαλιές?? οέο? γιατί δεν ανθίσαν ακόμα? τι στο κέρατο περιμένουν.... αηδίες. εδώ έχει μεγάλη πεδιάδα και ωραίες λιακάδες. και για αυτό ακριβώς είναι επικίνδυνο όπως λεει ο φίλος μου ο μπίλμπο να βγαίνεις από την πόρτα σου χωρίς να ξέρεις πόσο μακριά μπορεί να σε παν τα πόδια σου. καλά ειναι.

κι εγώ σήμερα θα φύγω, να πάω να βρω τις πασχαλιές που ερχόμενη ήξερα πως δε θα βρω εδώ. δε θέλει και πολλά το πάσχα, στην τελική. λίγο γέλιο, λίγη παράνοια, μια καλή λιακάδα, και τη μαγειρίτσα να τελειώνει πριν ακόμα αναστηθεί ο χριστός. και τώρα που τελείωσε το πάσχα, εμένα μου μύρισε carib με λεμονάκι, πανω στην κλειώ, λίγο πριν πέσει ο ήλιος. οι θεσσαλονικείς θα καταλάβουν νομίζω. ;-)

20 ευχές για μια άνοιξη

είναι κανα δυο πραγματάκια που μπορεί να μη σου φτιάχνουν το κέφι αμα δεν το χεις. αλλά αμα το χεις στο απογειώνουν. τέτοια λιακάδα λοιπον και εμενα αυτά τα ωραία μου μυρίσανε σήμερα.
1. η φαγούρα στο στομάχι λίγο λίγο μεγαλώνει όταν ξεκινάει το τρένο
2. η μυρωδιά του αέρα έξω από την πόλη στις 5 το πρωί. όχι όταν γυρνάς στις 5. αλλά όταν φεύγεις στις 5. άλλη μυρωδιά.
3. το καινούριο βιβλίο της jane austen που σου μοιάζει όταν το παίρνεις με ένα υπέροχο καλομαγειρεμένο γεύμα, και θες να το χλαπακιάσεις.
4. μια φυσαρμόνικα που παίζει στο κατάστρωμα, νύχτα με σύννεφα, και τρελό αέρα.
5. ένας πιτσιρικάς που παίζει το house of rising sun στη μέση της πολης και ξαφνικά νιώθεις τη φασαρία της θεσσαλονίκης να απομακρύνεται και να σβήνει σε κάθε κουπλέ
6. το ξύπνημα χαράματα του πατέρα μου, παλιότερα για να ανεβεί στο βουνό και να σκάψει λάκκο να φτιάξει φωτιά περιμένοντας το αρνί να ανέβει σιγά σιγά μαζί με τους υπόλοιπους.
7. ο ύπνος που είναι ελαφρύς και σε ξυπνάει καθε ήχος κάθε φως αλλά δε σε πειράζει τελικά να βγάλεις τη νύχτα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, παρακολουθώντας το φως να βγαίνει σιγά σιγά και να μπαίνει από το παράθυρο που ούτε το παντζούρι δε θες να κλείσεις. ειδικά η διαπίστωση το πρωί, ότι δεν είσαι καθόλου μα καθόλου κουρασμένος..
8. ραντεβού, που κανείς δεν πηγαίνει στην ώρα του, αλλά φτάνουν και οι δύο με ταυτόχρονη καθυστέρηση, σε μια πόλη άδεια άδεια άδεια. κυρίως η προετοιμασμένη δικαιολογία που έχεις όταν φτάνεις ένα τέταρτο αργότερα και δεν είναι κανείς εκεί. θα ήθελες να πεις ότι και καλά ήρθες στην ώρα σου και να γκρινιάξεις για το στήσιμο αλλά δε σου βγαίνει στην τελική γιατί έχει ωραίο φεγγάρι και καθόλου κόσμο.
9. από τώρα μου μυρίζουν οι πασχαλιές που ακόμα δεν άνθισαν, μαζί με την εντερίλα που μυρίζει το σπίτι όταν η μάνα μου κάνει μαγειρίτσα
10. το σουσουρισμα στο αρχαίο θέατρο των φιλίππων κατακαλόκαιρο με τις πατούσες να καίνε και τον κώλο να πονάει στα μάρμαρα που ζεματαν από το μεσημεριανό ήλιο, αλλά από συνήθειο και μόνο ποτέ μα ποτέ δε θα αγοράσουμε φελιζόλ.
11. η υπέροχη αίσθηση να κοιμάσαι χωρίς βαριές πιτζάμες κι ας έχει κρύο το βράδυ και θες πάπλωμα
12. νέα που έρχονται από άλλες χωρες από ξενιτεμένους φίλους και τόσο πολύ χαίρεσαι να βλέπεις τα εισερχόμενα μέιλ, και είναι τόσο μεγάλη η ξενέρα να είναι απο το φέισμπουκ τελικά...
13. η ησυχία το μεσημέρι και ο καφές που αχνίζει και επιτέλους επιτέλους επιτέλους χόρτασα αρκετή λιακάδα για να κάτσω ένα μεσημέρι μέσα και να γράψω αυτό το βιβλίο που τοσο μα τόσο μου άρεσε!
14. η ελευθερία κινήσεων σε μια πόλη άδεια. αν ξεπεράσεις το σοκ, ότι όλοι οι φίλοι σου έχουν φύγει και είσαι μόνος σε μια πόλη, αρχίζεις και το απολαμβάνεις και θυμάσαι πόσα πράγματα είχες να κάνεις αν έβρισκες μια τέτοια ευκαιρία
15. το κλακ κλακ που κάνουν τα τακούνια στην παραλία. στην αρχή σου σπάει τα νεύρα, αλλά μαθαίνεις να απολαμβάνεις το ίδιο σου το τέμπο. κλακ κλακ.
16. ένα κωμμοτήριο που δεν έχει περιοδικά αλλά βιβλία, και σου δίνει την ευκαιρία η μαύρη ρίζα να ανακαλύψεις την "αναγκαιότητα της αγάπης" του νίκου δήμου.
17. περασμένες μέρες που είναι πια πίσω και βλέπεις τη ζωή να καλυτερεύει μέρα με τη μέρα. όταν αυτό σταματήσει να σε τρομάζει, τότε είσαι ανίκητος.
18. εντύπωση προκαλεί πόσο μπορεί να σε ξαφνιάσει μια έξοδος όταν αυτή απαιτεί τακούνια και κραγιόν. και μάλιστα κόκκινο
19. η ηρεμία που σε πιάνει όταν οι δουλειές όλες έχουν γίνει και απλώς κάθεσαι και υπολογίζεις τις επομενες
20. που έχεις μάθει να μην υποτιμάς καθόλου την ευγενική καλοσύνη των ξένων. των απόλυτα ξένων, των λίγο ξένων, που σου προσέφεραν καποτε απλόχερα, ένα χαμόγελο, μία βοήθεια, ένα χαρτομάντηλο, μια συμβουλή, ένα βλέμμα. ω! είναι γλυκό να βασίζεσαι στην ευγενική καλοσύνη των ξένων.
αυτά. και ευχές για μια δροσερή, φωτεινή, γλυκιά και μυρωδάτη άνοιξη

το τρενάκι του τρομου

ειναι για γερα στομάχια. για αυτούς που όταν μπουν μέσα θα γουστάρουν να φρικάρουν κάθε λεπτό. για αυτούς. τους καμμένους, τους ανάποδους, που πάνω στη σκούνα στο αιγαίο, δεν είναι κιτρινοι από την αναγούλα, αλλά κάθονται πάνω στην πλώρη και γουστάρουν ανεβοκατέβασμα. φρικιά του κόσμου ενωθείτε, συσπειρωθείτε γύρω μου καλύτερα.
το λουνα παρκ, ήταν πάντα μια ευχάριστη αίσθηση, το 4g σου ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη, τα xtreme sports πάντα ήταν μια ωραία ιδέα, που πάντα θα γούσταρα να δοκιμάσω.

όχι. δε μου λέει κάτι. εξτρεμισμός υπάρχει εδώ καλά εδραιωμένος, και δεν το κουνάει ο πούστης απο δω πέρα, εγώ για αλλού ξεκίνησα κι αυτός αλλού με πάει, κι αλλα πολλά εμπριμέ.
χα
κι εγώ ακόμα περπατάω ρε!

αμα δεν πατώνεις κολύμπα

αναποδιές, στραβές, μικρές, στριμένες, γυρισμένες, τσιριτσάντζουλες, κωλοτρυπίδια, λιώματα, σουρεαλιστικές μαλακίες, παρανοικές μέρες, ομαδικές, μονόχνωτες και αχόρταγες, με λιακάδες με υγρασίες, με σύννεφα, με χιόνια και χαλάζια. και η άνοιξη δε σημαίνει λιακάδα. σημαίνει ότι ο λίβας σηκώνεται, γυρνάει, σηκώνει πολυκατοικίες στον αέρα, στεγνώνει τα ρούχα με ένα φύσημα, στεγνώνει τα μάτια με δυο φυσήματα, ξαγρυπνάει όσους παν να κοιμηθούν, όσους δε θέλουν να κοιμηθούν, όσους κρύβονται από τον εαυτό τους, τους βάζει να τρων τα ρούχα τους, λίβας ζεστός, λίβας δυνατός γεμάτος κόκκινο χώμα. μέχρι και το χιόνι κάτω απο την πουδρίτσα του, το έβαψε κόκκινο. άνοιξη και αστην να σε πιάσει. κι αμα σου ρθει ανάποδα, και δεις το νερό να σηκώνεται, και άμα δεν πατώνεις σκάσε και κολύμπα. η χαρούλα δυο ευχές, κι ο μάνος περιμένει να δει πώς έρχονται τα σύννεφα.

μη βάλεις μαρτάκι. μη βάλεις μαρτάκι. άσε την άνοιξη να σε πιάσει. και να σε πιάσει από τα μαλλιά και να σε σηκώσει και να περιμένεις να πέσεις και να μην πέφτεις, σκάσε, κολύμπα και απόλαυσε τη βόλτα. ναι έστω και την εναέρια.

bye bye

καλό ταξίδι παιδιά.
ήδη έχουν αρχίσει όλοι ένας ένας να φεύγουν αριστερά και δεξια, ο κόσμος είναι μικρός, δε χανόμαστε. με σχοινιά ελαστικά. ο καθένας μόνος του απο δω και μπρος. σαν τέλος σεζόν μου κάνει αυτό και εγώ ξέρω ότι στο τέλος κάθε σεζόν όλοι πηγαίνουν στις παραλίες, χειμώνα ή καλοκαίρι, αγκαλιάζονται, γελάνε, ξεχνάν τις ατάκες τους παίζει κάποιο χαρούμενο νοσταλγικό τραγούδι και σιγά σιγά πέφτουν οι τίτλοι. δε γαμιέται. και του χρόνου εδώ θα μαστε κ έχουμε και συνέχεια. δεν είναι λοιπον τέλος σεζόν γιατί τα μισά μείναν ανοιχτά. ρεπό είναι. διάλειμα.
και δε γαμεί!? αυτό δεν είναι κ τίποτα. είναι το αποχαιρετιστήριο που σας χρωστάω. καλό ταξίδι, και εδώ γύρω είμαστε όλοι. cusoon!

χαιρετίσματα στο θείο

...[για όποιον έχει ζήσει στη ζούγκλα, οι όχθες του Αμαζονίου είναι σωστός πολιτισμός. στις βραζιλιάνικες π΄΄ολεις όπως η Μπελέμ ντο Παρά, η Παριντίς, η Σανταρέμ, το Μανάους, στην κολομβιανή Λετίσια ή στην Περουβιανή Ικίτος αλά και σε άλλες παρόχθιες πόλεις, υπάρχει ηλεκτρικό, αυτοκίνητα, σκατς, τσίχλες Adams. αλλά αν κανείς απομακρυνθεί πεντακόσια χιλιόμετρα από κάποιο παραπόταμο του Αμαζονίου, αλλάζει το πράγμα. Για να φτάσεις σε τέτοια μέρη χρειάζεται να ταξιδέψεις κάμποσες μέρες με μηχανοκίνητες βάρκες ως εκεί που επιτρέπουν οι καταράκτες του ποταμού. έπειτα με κανό, για εβδομάδες ολόκληρες, διασχίζοντας ελώδη εδάφη, κατοικημένα από ανωφελή κουνούπια, επιθετικούς ινδιάνους, θηρία, φίδια και τη θερμοκρασία σταθερή σους 38 βαθμούς, σε συνδυασμό με υψηλότατη ατμοσφαιρική υγρασία.
Πρέπει να είσαι άντρας βαρβάτος για να ζήσεις έξι μήνες σ' ένα γαρίμπο* στον Ανω Ταπαζός.
ο γαριμπέιρο δε χρησιμοποιεί κουνουπιέρα. κοιμάται ντυμένος με μακρυμάνικο πουκάμισο, κουμπωμένος ως το λαιμό και αν δεν έχει γάντια, ορά δύο ζευγάρια κάλτσες, σε κάθε πόδι και σε κάθε χέρι. πρέπει να τυλίξει το κεφάλι μ' ένα πανί που να του προστατεύει το πρόσωπο. όλα αυτά επειδή το τούλι της κουνουπιέρας δεν κάνει τίποτα εκεί που κατοικοεδρεύει το πιούμ, μικροσκοπικό αιμοβόρο δίπτερο που διαπερνά και το πιο σφιχτοπλεγμένο τούλι. όταν το πιουμ ρουφά το αίμα, αφήνει έαν κόκκινο εκέ στην επιδερμίδα. κόκκινο από το φρέσκο αίμα, που όταν πήξει, γίνεται κατάμαυρο. και έπειτα από δύο εβδομάδες, χιλιάδες τσιμπήματα αφήνουν πάνω στο δέρμα ένα μαύρο κάκαδο, με όψη αηδιαστική. να γιατί πρέπει να κοιμάται κανείς με γάντια σε χέρια και πόδια.
έπειτα από μια νύχτα στην αιώρα, συντροφιά με τα κουνούπια και τα πιούμ, τον γαριμπέιρο τον περιμένει ο κασμάς και το φτυάρι στην καυτή ζούγκλα. η δουλειά του είναι να εκτρέψει τη ροή ενός μικρού ρυακιού και να σκαλίσει τη χρυσοφόρο λάσπη στην κοίτη του. πρέπει να τη φτυαρίσει και να την κοσκινίσει μ' ένα πρωτόγονο ξύλινο κόσκινο, όπου βάζει κάμποσα δίχτυα διαφορετικού διαμετρήματος. με τη βοήθεια νερού που πέφτει από ψηλά, χωρίζει διαδοχικά τις πέτρες, τη χοντρή άμμο, την ψιλή και την πιο ψιλή, ώστπου στο τέλος με τη σκάφη στο χέρι, κάνει το υγρό να χορεύει έναν κυκλικό χορό, και με τη φυγόκεντρο δύναμη διαχωρίζει τον χρυσο από τις προσμίξεις της άμμου.
και για να φτυαρίζεις άμμο όλη την ημέρα μέσα στον ατμό του ισημερινού που κόβεται με το μαχαίρι και να τρέφεσαι σχεδόν αποκλειστικά με αλεύρι αό μαντιόκα, πρέπει να είσαι άντρας νταβραντισμένος.
η μοναδική ανάπαυλα στη ζούγκλα είναι οι θέρμες. όταν φτάνουν, ο γαριμπέιρο ξαπλώνει στην αιώρα του για μια-δυο μέρες, δίχως να τρώει τίποτα γιατί ξερνάει ως και το νερό που πίνει. έπειτα αδυνατισμένος από τον πυρετό και τη νηστεία, κίτρινος, με τα μάτια κατακόκκινα από το αίμα, ο γαριμπέιρο φτύνει στις χούφτες του, δοξάζει το Θεό και πιάνει πάλι κασμά και φτυάρι.
το μοναδικό του ξεφάντωμα είναι τα βράδια του Σαββάτου. τότε, ο γαριμπέιρο πίνει, καυγαδίζει, σκοτώνει, πεθαίνει. και δεν είναι διόλου πρέπον να αποφεύγει τον οικισμό τα σαββατόβραδα. να μην πιει ή να μείνει στο γαρίμπο δεν είναι αντρίκεια πράγματα. κι αυτός που δε φέρεται αντρίκεια θα υποστεί εξευτελισμούς.
ναι. στα γαρίμπο πρέπει να είσαι άντρας με αρχίδια. κι ο πιλότος Μοασίρ δε Ολιβέιρα Νέτο διέθετε αυτό το προσόν.]...

[στη γλώσσω των γαριμπέιρο, "σφαλίζω" ένα καμπαρέ σημαίνει κλείνω τις πόρτες, ώστε κανείς να μην μπορεί να βγει. όποιος μπει μέσα ξέρει πως πρέπει να πιει μέχρι να καταρρεύσει στην υγειά του "σφαλιστή". στο αποκορύφωμα του γλεντιού, ο σφαλιστής αρχίζει τη σκοποβολή με τα χρωματιστά λαμπιόνια ή τα μπουκάλια στα ράφια, ενώ η ευνοούμενη της στιγμής πανηγυρίζει τις επιτυχίες του με ξεκαρδίσματα και με το χέρι της να ψαχουλεύει μέσα στο σώβρακο.
σ' ένα καλό σφάλισμα συνήθως υπάρχουν προκλήσεις, ξεκαθαρίσματα παλιών λογαριασμών μέχρι και ρώσικη ρουλέτα.
στα γαρίμπο, ο Ζε Μπονιτίνιο γνώρισε τους κανόντες της ζούγκλας και τους έκανε δικούς του. "ο χρυσός δεν αγαπά τον τσιγκούνη". όποιος δεν έχει αρχίδια να ξοδέψει σ' ένα και μόνο ξεφάντωμα το χρήμα που κέρδισε όλη την περίοδο, όποιος δεν έχει αρχίδια να κλείσει ένα καμπαρέ και δεν τολμάει να εξευτελίσει και να σπαταλήσει το χρυσάφι, ε, αυτός ποτέ δε θα έχει τυχη στα γαρίμπο. "O ouro nao quer homem tacanho", "ο χρυσός δε θέλει τον τσιγγούνη"
οι καλύτεροι χρυσοθήρες του Ταπαζός έμεναν στους πρόποδες στης Σέρα ντο Κατσίμπο, όπου ζούσαν οι πιο επιθετικοί ινδιάνοι. στα τριάντα του, ο Ζε, έπειτα από πέντε χρόνια στη φυτεία του καουτσούκ και εφτά στα γαρίμπο, αφού είχε σφαλίσει οικισμούς ολάκερους και είχε ανταλλάξει πιστολιές με τους σκληρότερους τύπους του Ουρουρού, αφού είχε παίξει δύο ρώσικες ρουλέτες (οι νεκροί στην μπάντα, να συνεχιστεί η σάμπα και ο χορός), έπειτα απ' όσα είχε περάσει σε τούτη τη ζωή, δε φοβόταν πια ούτε θεούς ούτε δαίμονες, δε φοβόταν κανέναν ινδιάνο ΄σο άγριος κι αν ήταν. συνάμα, γνώριζε κάμποσα ξόρκια για να αντιμετωπίζει τις αναποδιές...]

Daniel Chavarria- χαιρετισματα στο θείο

τα ποτήρια

λιακαδα. που σημαίνει πολλά πράγματα. θα μείνω στο πρώτο πράγμα που σημαίνει η λιακάδα, μόλις ξυπνάς. όχι θα πάμε βόλτα, αυτό είναι το δεύτερο. το πρώτο είναι , θα πιω φραπε. θα μείνω σε αυτό με χαρακτηριστική ποιότητα εμμονής. θα πιω φραπε στη λιακάδα σημαίνει ότι όταν πιω τον πρώτο για να ξυπνήσω θα πιω τον δεύτερο για να τον απολαύσω. ετσι λοιπόν ο πρώτος αδειάζει με το πρώτο τηλεφώνημα και σιγά σιγά μαζεύω το κουράγιο που απαιτείται για τέτοιου είδους αγγαρείες, να φτιάξω τον δεύτερο. προς μεγάλη μου έκπληξη όμως τα δαχτυλά μου σαν καινούριοι νεύτωνες ανακαλύπτουν πως το ποτήρι είναι πολύ βαρύτερο από ότι θα περίμεναν, και δη το άδειο ποτήρι! αργά βήματα για κουζίνα, πατ, πατ ή μάλλον πλαφ πλάφ, γιατί παρά τη λιακάδα, ακόμη φοράμε βαριες παντόφλες το κερατό μου. πλαφ και συνειδητοποίηση. γιατί είναι βαρύ το ποτήρι?
γιατί είναι γυάλινο, πλαφ πλάφ
μα πάντα γυάλινα δεν ήταν τα ποτήρια του καφέ? πλαφ
γυάλινα τα ξεκίνησες μαράκι αλλά λίγο λίγο και στην πορεία, πλαφ, έγιναν πλαστικά και μετά φελιζολένια. πλαφ ποτήρια πολυτεχνείου, του κηλικείου, πλαφ, των αναρχικών, 50 λεπτά ο καφές, με καλαμάκι και σκεπασμένος με πλαστικό προφυλακτικό για να μην λούζεσαι, και καλαμάκι που πάντα κάνει τον ανατριχιαστικό θόρυβο όταν στρίβει και μπαινοβγαίνει στην άτσαλη και σφιχτή του πλαστική καπότα με τα τέσσερα αυτά γνώριμα δόντια, με τη ζάχαρη στον πάτω χριτσι χρίτσι, με το χρυσο κανόνα του καφέ, ρουφάς πάντα δύο εκατοστά πάνω από τον πάτο.πλαφ πλαφ
γεμίζω με καφέ ξανά
και να αδερφε μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα ήσυχα ήσυχα κι απλά
και να αδερφε μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα ήσυχα ήσυχα κι απλά
καταλαβαινομαστε τώρα, δε χρειάζονται περσοτερα.
συμπληρώνω με ζάχαρη

και τι καταλαβαίνουμε από ολα αυτά? ότι οι καφέδες είναι για το χέρι, μόνο για το χέρι. για το δρόμο, για το διάβασμα, για την παρέα. βγάζω το καλαμάκι με τους κόκκους του καινούριου καφέ πάνω του.
και ο φραπές μόνος του στο σπίτι μόνο με λιακάδα, είναι κάτι ξένο για τα δαχτυλά μου.
και πες μου εσύ. τι σου λεει αυτή η διαφορά ανάμεσα στα ποτήρια τα γυάλινα και τα πλαστικά?τζτζτχρτσφλλλρρρρτ λυσσαει το χτυπητήρι, πόσο διαφορετικό ήχο κάνει στο γυάλινο από τον ήχο που κάνει στο πλαστικό!! γιατί το πλαστικό ποτήρι με το φραπέ μέσα, κυρίως δηλαδή η έλλειψή του αυτό το ηλιόλουστο μεσημέρι που θα μου φέρει τις αλκυονίδες λίγο λίγο, μου μύρισε καλοκαίρι, θάλασσα, πλαφ πίσω για γραφείο, τη μυρωδιά του ξεραμένου φραπέ στα δάχτυλα, στα πηγούνια, την καρπουζοχαρά, το περπάτημα στην παραλία, το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, τα κοντομάνικα, τα καλσόν που παναγία μου να εξαφανίζονταν, τη μυρωδιά της σκηνής που έχει ένα χρόνο να ανοίξει, τα απόνερα του πλοίου, την αναγούλα της θάλασσας πάνω κάτω, τα σπλεντιντ στα τρένα, πλαφ, το βάρος του σάκου στον ώμο, τις ηλίθιες σακούλες του άγγελου!, την απαίσια μυρωδιά ακατέργαστου πετρελαίου του καινούριου φουσκωτού στρώματος, η αίσθηση των πελμάτων που καίνε και πέφτουν σε κρύο νερό, το ξεφλούδισμα. πραφ βαριά στην καρέκλα.
φλσσστ, πρώτη ρουφηξιά από τον καινούριο καφέ.
όχι όχι όχι,ΟΧΙ!. σηκώνομαι παίρνω και τον καινούριο καφέ μαζί. πάω κουζίνα, ψάχνω ντουλάπια συρτάρια. να το! ήμουν σίγουρη πως θα υπήρχε έστω και ένα, είναι τοσο πολύτιμα, και έχουν μείνει εδω, από πότε? από το πάρτυ του γιώργου? όχι όχι, από τον πάγκο με τους καφέδες στη βλάστη. ναι, έχουν ακόμα χώματα πάνω, ναι. ώ ωραία χώματα μες στο συρτάρι μου!, βγάζω ένα. γκλουγκλουφτ! αναδιάταξη.

εγώ θα πιω τον καφέ μου σε πλαστικό σήμερα και μόνο και μόνο για αυτό, αγαπάω τη σημερινή λιακάδα.