απάντηση κανείς?

μπα... ανοίγω τη σελίδα... αλλα εμπνευση μηδέν και έμπνευση στο άπειρο... από πού να αρχίσεις κ που να τελειώσεις. από σενα ξεκινάς και σε σένα τελειώνεις.. και γιατί σεβασμιότατε? είναι κακό ο κόσμος να γυρίζει γύρω από μένα? ναι τέκνον μου! καλά σεβασμιότατε, επαναδιατυπώνω.. είναι κακό η δική μου η ζωή να γυρίζει γύρω από μένα? στο κάτω κάτω της γραφής, δική μου είναι την παναγία μου. .ε... ? συγγνώμη σεβασμιότατε...

ο σεβασμιότατος δεν απαντα... δε μου δίνει απάντηση...
αστον.. πάμε αλλού.
(.....)
θα μπορούσα να σας γράψω και τους υπόλοιπους της παρέας που ρώτησα... αλλά η δουλειά αυτή είναι γραμμενη ήδη. οπότε για να μην κουράζουμε τα μάτια μας κ εγώ τα δάχτυλά μου καταλήγω στο θέμα που ήθελα να καταλήξω εξ αρχής. αστους προλόγους.

μικρέ μου πρίγκιπα? τι είναι αυτό που δεν κατάλαβα τα χρόνια που περάσαν?
γιατί οι μέρες μου φύγαν
και πράγματα έμαθα πολλα
αλλα κάπου στην ουσία χάνω ένα κομματι
και κάτι μεσα μου μού λέει πως είναι σημαντικό και βαθύ
και κόσμο ρώτησα πολύ αλλά κανείς δε μου έδωσε την απάντηση που ζητούσα.
αλλα εσύ μικρέ μου είσαι αγνός
και η πατρίδα σου είναι ψηλά σε κάποιο αστέρι
ξέρω πως βιάζεσαι και πως πρέπει τώρα να φύγεις
αλλα σε παρακαλώ δώσε μου λίγα από αυτά που μόνο εσύ ξέρεις.

"η ζωή μου είναι μονότονη. εγώ κυνηγάω τις κότες και οι άνθρωποι κυνηγούν εμενα. όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους, και όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν κι αυτοί μεταξύ τους. βαριέμαι λοιπόν λίγο. αν, όμως με εξημερώσεις, η ζωή μου θα γεμίσει λιακάδα. θα γνωρίσω έναν ήχο βημάτων, που θα'ναι διαφορετικός απ'όλους τους άλλους. τα άλλα βήματα με κάνωουν και χώνομαι κάτω από τη γη. το δικό σου θα με καλεί να βγαίνω απ'τη φωλιά μου, σαν μια μουσική. κι ύστερα κοίτα! βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα? εγώ ψωμί δεν τρώω. το στάρι μου είναι άχρηστο. τα χωράφια με το στάρι, δυστυχώς, δε μου θυμίζουν τίποτα. κι έιναι κρίμαι! αλλά εσύ έεις μαλλιά στο χρώμα του χρυσαφιού. θα είναι λοιπόν υπέροχο, όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! το στάρι , που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. και θ'αγαπώ τον ήχο του ανέμου στα στάχυα."

τον κοιτούσα με απορία. δεν ήμουν σίγουρη ότι τον καταλαβαίνω.. με είδε που μπερδεύτηκα και χαμογέλασε.
" γνώρισα έναν έμπορο που πουλούσε κάτι χαπάκια τελευτάιας τεχνολογίας, που κόβουν τη δίψα. παίρνεις ένα την εβδομάδα και δε νιώθεις πια την ανάγκη να πιεις νερό. έτσι μου είπε οι άνθρωποι γλιτώνουν πενηντα τρία λεπτά την εβδομάδα. και τι τα κάνουν τα πενηντα τρία λεπτά? ότι θέλει ο καθένας.


εγώ αν είχα πενηντα τρία λεπτά, θα πήγαινα σιγά σιγά σε μια δροσερή πηγούλα...