η σκηνή και η βαλίτσα

για να δούμε τι έχουμε... έχουμε ενα ποσείδι γεμάτο με κόσμο. μέχρι τα μπούνια γεμάτο. εχουμε ένα τσαντίρι με σκηνές και γύρω γύρω πετσέτες που πέφτουν από πάνω τις μπύρες το πιο αρχαίο αμυντικό σύστημα, έχουμε τσάνταλη πολύ τσάνταλη έχουμε ήσυχα βράδια με κιθάρα με καρπούζι με ταμπάσκο και με τσάνταλη... έχουμε βραδινά μπάνια στο φάρο, έχουμε καινούρια πρόσωπα καινούριους παίχτες, έχουμε ένα φαξ μια ανυπαρκτη τράπεζα, μπολικα οτοστόπ, πολλή ζέστη, πολλούς καφέδες, έχουμε ένα ψυγείο χωρίς πάγο και με πολλή μούχλα προς το τέλος, έχουμε κιθαρίτσες έχουμε τζουράδες, αλά σαίντ τζουρά, πολλά καινούρια τραγούδια, μπαλάκια βόνταφον που πεφτουν παντού, καφέδες στόχοι μπάλας, καφέδες που πέφτουν, που γκρεμίζουν, που λερώνουν και σπάνε νεύρα. έχουμε μανσέτες με τη μελωδία της ευτυχίας, έναν εκατόνταρχο, κάποια μεγάλα δόντια, έχουμε μπατσους γουρούνια δολοφόνους, ζαρτινιέρες με ρίμα ή χωρίς, έχουμε καρτα μασσούτη, έχουμε τ' ανάθεμα τον αίτιο, έχουμε ίντριγκες και σπάσιμο νεύρων έχουμε άσχετους, ανθρώπους που μας βρίζουν και μας κοιτάν σαν να είμαστε από άλλο πλανήτη. έχουμε μακαρόνι με κέτσαπ στην τιμή των 3.5€ έχουμε ένα στερεοφωνικό που δε συμπαθεί τη μάρθα, έχουμε καταψυξη... μπόλικη κατάψυξη. έχουμε καρπουζοχυμό με πολύ ταμπάσκο, έχουμε κουμπα λιμπρε απο το οποίο πάντα κάτι λείπει, εχουμε ουζερί ο μερακλής στο βάθος κήπος, έχουμε δωμάτιο στο αμστερνταμ και όλοι ντιρλιντίν όλοι μαζί, έχουμε επαγγελματικό κούρδισμα, νέες αφίξεις, αστραπές και βροντές και μια υποψία βροχής, αλλά πολύ πανικό, έχουμε δαπάκια βουτηγμένα στην καγκουριά. και προς το τέλος έχουμε έναν οδηγό λεωφορίου με νεύρα πολλά νεύρα, 4 πανικόβλητους πίσω από το λεωφορείο που φεύγει με τα πράγματά τους, και δύο υστερικές μέσα στο λεωφορείο. αυτά λοιπόν για το ποσείδι, κι αυτά είναι μόνο η αρχή...
απο λεωφορείο σε νέα μουδανιά κι από κει σε νικήτη. με ζέστη, με καύσωνα με αφόρητη ασφαλτο, και μια απροσανατόλιστη που δε θυμάται που είναι το σπίτι της. έχουμε ντουζιέρες που δεν έχουν νερό έναν καημένο που ξέμεινε με τις σαπουνάδες, μπανιο στα μπεκ, σουβλάκια στη σχάρα με μίκη, έχουμε ζογκλερικά και το τσίρκο της βιτάλη, έχουμε σφίγγες πολλές σφίγγες, έχουμε ξαπλώστρες, τις μπύρες του σωφρώνη, ένα κοινό ταμείο, εχουμε μια ξεσκισμένη ομπρέλα τρία ποδήλατα και 3 χαλασμένες ρόδες, έχουμε τεράστιες παραγγελίες με σουβλάκι, έχουμε γλιστρίδες με μέλι, έχουμε τζιν εδώ πανω στο τραπέζι, έχουμε και ένα γείτονα χοντρό που του αρέσει το μπάσκετ. έχουμε ένα σπίτι που βογκάει, έχουμε μαλλιά και πάλι άλουστα, έχουμε μπάνιο με στρώμα θαλάσσης, έχουμε και μπύρες σωφρώνη μαζί με τα λουκάνικα, έχουμε ενα οδοιπορικο στο μασούτη, μία σκισμένη σαγιονάρα, ένα καρότσι μέχρι πάνω, στο δρόμο στην ανηφορα, ένα ποδήλατο πάνω στο καρότσι εκτός των άλλων, έχουμε και μία πτώση με ποδήλατο, έχουμε αλκίνοο και χορό σε καρέκλες.. έχουμε και μια καλή φωφώ να μας πηγαινοφέρνει... κάπου εδώ τελειώνει κ η νικήτη. αλλά εχει ακόμα.
απο μουδανιά θεσσαλονίκη κι από κει καθένας σπίτι του για μπανάκι. 3 φορές στην μπανιέρα σε 12 ώρες... αυτό είναι. μόνο ένα καημένο βιβούλι είπε να έρθει να δούμε υπέροχα πλάσματα... πρωί πρωί οι αφίξεις. όλοι από δω. το σπίτι και πάλι σκατα. έρχονται από παντού, από τον οτέ, από την κρήτη, από την αθήνα. και ετοιμάζονται. με σκηνές και πάλι, με σλίπινγκ μπαγκ και πάλι. με ετοιμότητα και έλλειψη ταξί. έχουμε κτελ με νέες ξανά συναντήσεις αλλά χωρίς λεωφορεία. εχουμε ζητιανιά και ελεημοσύνη στα κτελ με δύο κιθάρες και μία μαράκα. έχουμε ταξίδι για πτολεμαίδα κι από κει για βλάστη με μεγάλη τύχη... εχουμε κι άλλο κόσμο. έχουμε ένα φορτηγάκι που μας πούλησε, μια ανηφόρα τεράστια και 5 αμάξια για να μας μαζεύουν, έχουμε σκηνές για στήσιμο στο σκοτάδι με πολλά νεύρα, έχουμε κατέβασμα από το μονοπάτι και φωνές πολλές φωνές, δοξαστικό περπάτημα στο λιβάδι και danger!! έχουμε χαίνιδες στα καλύτερά τους,εχουμε ένα κλεμμένο τσαντάκι μια κλεμμένη φωτογραφική χωρια όλα τα άλλα. έχουμε παντιγέρα, εχουμε γράπα, έχουμε ξενύχτι στο κάμπιγκ με παιδιά καλά παιδιά και πολλά τσιγάρα και πολλά τραγούδια άγνωστα και πάλι. έχουμε κρύο και ξύπνημα το πρωί για καφέ κι αυτό με το ζόρι. έχουμε φαί και ποτό και σκαρφάλωμα στα δέντρα έχουμε τα τούμπανα του βασιλάτου πριν την γκάιντα όλα αυτά. έχουμε καφέ και λουκουμάδες άθλιους και απαισιους ένα παπαγάλο που εξαφανίστηκε, έχουμε και μία ροδή με τσαμπουκά πολύ, έχουμε φωτεινή βελεσιώτου στα καλύτερά της, έχουμε και παιδιά με κιθάρες έχουμε μεταλ συγκρότημα από τη βουλγαρία έχουμε χτύπηματα στο πλήθος και πανικό πολύ... έχουμε ξενέρωμα και ύπνο, έχουμε όμως σιδηρόπουλο σαξόφωνα μέχρι τις 6. έχουμε αφίξεις από manu chao έχουμε ελλειψη σκηνών αλλα δύο αιώρες... έχουμε καφέ και λιώσιμο πολύ πολύ πολύ έχουμε ξυλοπόδαρα, εχουμε όμως ethno jazz apo moldova έχουμε marco malcovic και για το τέλος έχουμε έναν καταπληκτικό χαρούλι μέχρι τις 4. έχουμε ανέβασμα στο κάμπιγκ με καλούς ανθρώπους με αυτοκίνητα, έχουμε μια σαπφώ που μας έστησε κ έναν νώντα που εμεινε να κοιτάει το χαρτάκι. έχουμε ποτηράκια που σπρώχνουμε στη μοναδική τιμη... έχουμε άλλο ένα αφόρητο ξύπνημα, και ένα υποτιπώδες μπάνιο, έχουμε τρεις κιτς ρουμάνες που τραγουδάνε ποπ, έχουμε ένα τραπεζάκι με παπαστράτο και τσάνταλη, έχουμε 3 κεφάλια φτιαγμένα, έχουμε κιθάρα μεχρι το ξημέρωμα και ακόμα παραπάνω, έχουμε ζωώδη ένστικτα και σκηνές για φτιάξιμο, έχουμε πράγματα για μάζεμα και μια καρότσα ντάτσουν να μας κατεβάσει στο χωριο...
εχουμε πλάκα πολλή και το καλοκαίρι ακόμα μπροστά είναι....
φιλιά σε όλους και ακούω ιδέες για τα επόμενα
κι ακόμη χειρότερα...

ενας απρίλης του δρόμου

Ένας μήνας ταξίδι, 1500 χιλιόμετρα, 4 μεταφορικά μέσα, 25 άνθρωποι γνωστοί και ξένοι, 1.234.342 καινούριες ιδέες και σκέψεις, 45 φωτογραφίες, 2 καταθλίψεις, 12 λίτρα αλκοόλ, ν τσιγάρα (όπου ν!), 1 καβγάς, 4 απογοητεύσεις, 3 είδη φτώχιας, 1 αδικία, 1 τηλεόραση, 3 καινούριοι συνθέτες, 47 τραγούδια, 2 πονεμένα πόδια, 4 βιβλία, 1 ανάσταση, 3 σοκολατένια αυγά, 10 κουτάβια, 1 λαγός, 8 διαφορετικά σπίτια, 1 ταπεράκι συκαλάκι γλυκό, 3 μηχανές, 1 easy rider, 5,77 λίτρα καφέ, 4 ντεπόν, 32 στάσεις μετρό, 1 αγώνας ποδοσφαίρου, 1 κουκέτα, 1 μπαταρία (και αν…), 1 ζευγάρι γυαλιά, 0 βιταμίνες με τζινσεγκ – όλως παραδόξως, 2 σκισμένοι πάτοι παπουτσιών, 3 κεφαλονίτες, 3 κατσαρίδες και 1879 πενταλιές.
Ένας μικρός μαθηματικός απολογισμός εκ του προχείρου για τον απρίλη που έφυγε. Τόσο μικρός και τόσο μεγάλος.
Ξαναγυρνώντας στα πάτρια εδάφη β’ κλάσσεως, εννοώντας τη θεσσαλονίκη, μετά από απουσία 25 ημερών, το σπίτι ήταν ίδιο, το κυκλαμινό μου ακόμη ζούσε (σκυλί, δεν ψοφάει με τίποτα!), η γειτονιά ήταν ίδια, ο θερμαϊκός έστεκε καλά, ο Παοκ ακόμη έπαιζε και το μπαλκόνι μου ακόμη κοιτούσε κατά τα κάστρα. Όλα καλά δηλαδή. Όλα είναι οικεία δηλαδή αν και παραδόξως καινούρια, ως αναμένεται, ως συνήθως.
Ο ορίζοντας ανοίγει το μάτι, ανοίγει τη σκέψη, σε κάνει να ονειρεύεσαι, σε κάνει να ελπίζεις και όχι να θυμώνεις, σε κάνει να θέλεις, να διεκδικείς, να περιμένεις, να είσαι ανυπόμονος, να μη φοβάσαι, να ακούς πιο προσεκτικά, να μιλάς πιο συνειδητά, να θυμάσαι καλύτερα, να προχωράς, να προχωράς, να προχωράς.
Θυμάμαι πια τον εαυτό μου το τελευταίο εξάμηνο και με πιάνει αναγούλα. Με πιέζει και μόνο που το θυμάμαι. Ο χειμώνας αυτός ήταν βαρύς. Ήταν μάταιος, ήταν σαψάλης. Αλλά η άνοιξη μπήκε όσο πιο γλυκά μπορούσε. Υπερβολικά γλυκά ακόμα και για άνοιξη. Και οι άνθρωποί του δικού μου απρίλη μπορεί να φαίνονται τόσο μάταιοι, τόσο απογοητευτικοί, αλλά για μένα είναι ότι πιο γοητευτικό έφερε η άνοιξη.
Είδα φτώχια μεγάλη, κυρίως πνευματική, είδα τεράστιες αντιθέσεις σε αποστάσεις μέτρων, είδα απογοήτευση, είδα φόβο, είδα έλλειψη. Είδα βία, είδα απορία, είδα απόγνωση.
Και όλα αυτά γέννησαν ελπίδα. Και το ρητό που ακολουθούμε για τον καινούριο μάη:
Το θέμα δεν είναι να ξέρεις πού είναι ο δρόμος. Δεν έχει σημασία να τον βλέπεις. Σημασία έχει να ξέρεις ότι είναι εκεί και υπάρχει. Και ακόμα κι αν δεν ξέρεις πού ακριβώς βρίσκεται να μπορείς να λες με όλη τη βεβαιότητα του είναι σου, ότι από κει είναι και από κει θα πάω. Και το σημαντικότερο: να κοιτάς τα αστέρια με το κεφάλι ψηλά, ξέροντας πού είναι ο δρόμος και προσέχοντας να μη σκοντάψεις. Τότε είσαι ήρωας!
Γεια χαρά και καλώς σας αντάμωσα πάλι!