Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

προδοσία

προδοσία είναι όταν κάποιος λέει σε κάποιον κάτι δικό σου που του είπες να μη σου πει.
είπε η ξαδέρφη μου. ντάξει 11 χρονών είναι. και πάλι μια χαρά τα λέει. προδοσία είναι να νιώθεις οτι η εμπιστοσύνη που είχες χαρίσει είναι πλέον κομματιασμένη και πατημένη. ότι ξαφνικά χάθηκε. ότι τα αισθήματά σου ξαφνικά εγιναν τόσο μαύρα που ότι καλό και να θυμασαι είναι σκεπασμένο με ενα μαύρο ιστό που το ρουφάει μεχρι το μεδούλι.
ότι καλό και να θυμάσαι. εζησες και όμορφα πράγματα είναι αλήθεια. αλλά φαίνονται τόσο μακρινά, τόσο άπιαστα που είναι σαν να τα έζησες σε μια άλλη ζωή, σε ένα άλλο σύμπαν.
έτσι κι αλλιώς ήταν περασμένα. όχι ξεχασμένα βέβαια. καλά κρυμένα, του είδους που θυμάσαι μόνο αμα ακούσεις κάποιο τραγούδι, ή δεις κάποια ταινία ή πιεις λίγο παραπάνω. ήταν κάτι μεγάλο κάτι κρυμένο κάτι διαστροφικό και κάτι σάπιο. το σάπιο είναι καλό. θυμίζει ντεκαντάνς, θυμίζει καβάφη, καταραμένους ποιητές, άδειους αναπτήρες, θυμίζεις στενούς δρόμους με κίτρινα φώτα, μπύρες από το μπουκάλι, θυμίζει ίψεν και άσημο, θυμίζει Βασίλη και άγκυρες, κλεισμένα παράθυρα, αποτσίγαρα, θυμίζει παλιά τραγούδια, μηχανές και woodstock. το σάπιο είναι καλο. είναι γοητευτικό, εχει μια μυθιστορηματική αξία. έχει μια αρρωστημένη ζωή μέσα του. σε τρώει άγρια. σαν γάγραινα, σαν ποίον σα μούχλα...αλλά είναι κάτι.
με την προδοσία το σάπιο εξαφανίζεται. γίνεται ξερό. γίνεται κάτι το οποίο καίγεται έυκολα. γίνεται σκόνη. γίνεται στάχτη και δε σου μένει τίποτα. γιατι στο περασμά του παίρνει και ότι καλό σου είχε αφήσει.
και ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί και καταλαβαίνεις ότι ό,τι έζησες ήταν ένα τίποτα, ήταν χαπάκια ηδονής, ήταν ετικέτες ομορφιας, κλισέ ιστοριούλες για να λες αμα έχει πλάκα η φάση, ήταν πολύχρωμα ρουχάκια της μπένετον. γιατί όταν έρχεται η ώρα να πεις αυτο που έχεις, ξεχνάς ξαφνικά ποιος είσαι και τι θέλεις και καταλήγεις από εκεί που ξεκίνησες. ένας χέστης μαλάκας που βλέπει εφιάλτες επειδή το μυστικό του βγήκε στη φόρα, και δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτό που χρόνια φοβόσουν. να σε πάρουν χαμπάρι. να σε συζητήσουν, να σε κρίνουν. δε θες να κριθείς ούτε από τον εαυτό σου, γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους τι μαλακίες εκανες. ξέρεις πολύ καλά τι ήταν αυτό και τι κόστισε. σε σένα και στους άλλους γύρω σου. συμπεριφέρεσαι όπως όταν ήσουν 15 χρονών ξεχνώντας τα 4 χρόνια που πέρασαν ανάμεσα. τα χρόνια που σε άλλαξαν που σε προσδιόρισες. έτσι είναι κάθε φορά που ανοίγει αυτό το γαμημένο κουτάκι πάλι αυτό το ίδιο πράγμα κάνεις. συμπεριφέρεσαι όπως τότε.
και εκεί είναι η προδοσία.
εντάξει. σε πρόδοσαν. σε έκριναν, σε κατηγόρησαν, σε εφτυσαν. το χειρότερο από όλα βέβαια είναι ότι σε αρνήθηκαν. αυτό είναι που έτσουξε. γιατί όταν έρχεται η ώρα να πούμε μια αλήθεια, να πούμε "ναι ρε φίλε την κάναμε τη μαλακία, τη μετανιώσαμε, την πληρώμουμε χρυσή χρόνια τώρα" γυρνάμε και λέμε "χρόνια να μου κόβει ο θεός να μου τα δίνετε σε κατοστάρικα". έτσι είναι. δεν πειράζει να είσαι μαλάκας, μονο πρόσεχε μη σε καταλάβουν. γιατί αν σε καταλάβουν θα το ξέρουν όλοι ότι είσαι πραγματικά μαλάκας, και από δω και περα όταν κάνεις το μαλάκα θα σε πιστεύουν. όχι όπως τώρα... που λες "μα εγώ είμαι μαλάκας, σας το λέω από την αρχή, ευθύνη δε φέρω, να ξέρετε ουδέν λάθος αναγνωρίζεται κι άλλα τέτοια πατριωτικά" και να κολακεύεσαι να ακούς ότι ρε παιδί μου δεν είσαι μαλάκας, εγώ το ξέρω εγώ το βλέπω. θα σου το αποδείξω. θα σου δώσω όλη μου την εμπιστοσύνη και να δεις που δε θα την προδώσεις. γιατι δεν είσαι μαλάκας. γιατί είσαι καλός

και ερωτώ!!! ποιος είναι ο μαλάκας τώρα ε???
προδοσία είναι να προδίδεις τον εαυτό σου. τα όνειρά σου. τους φίλους σου, τα πιστεύω σου, τα θέλω σου και όλα τα άλλα ουσιαστικοποιημένα ρήματα.
γιατί κύριος μπορούσαμε κι εμείς να έχουμε την ιδια αντίδραση. μπορούσαμε να το κάνουμε με εξαιρετική ευκολία. αλλά αυτά τα 4 χρόνια για μένα ήταν κάτι παρα πάνω από ωριμότητα. ήταν συνειδητοποίηση. που πήρε 4 μαρτυρικά χρόνια να βρω ποιος είμαι και δεν έχω σκοπό να το χάσω για τα καπρίτσια ενός κάφρου...
αυτό που πρέπει να θυμάται κανείς ειναι η χολιγουντιανή ατάκα του spiderman. with great power comes great responsibility. και να προσέχεις ότι όταν μπορείς να λιώσεις έναν άνθρωπος με σχετική ευκολία, δεν το κάνεις επειδή μπορείς. ακόμη κι αν στο ζητάει.
και μετά από 4 χρόνια εκπαίδευσης στη ζωή λοιπόν μπορώ να δηλώσω υπεύθυνα ότι και την προδοσία την αντεξα, την πολλαπλή κιόλας, και ούτε έλιωσα κανέναν, και αν και μπήκα στον πειρασμό δε συμπεριφέρθηκα σαν 15χρονο, και ούτε την αντίδραση που περίμενα είχα, και ούτε το κεφάλι μου στην άμμο έχωσα όπως θα περίμενε κανεις, και μαζί του κι εγώ.

τα χρόνια που μου πιάνανε τον κώλο, πιάσαν τόπο τελικα. δεν πήγαν στο βρόντο. και εμεινα ακεραιη, γιατί είδα τις επιλογές μου μπροστά στα μάτια μου, και πήρα τη δύσκολη και έκανα το καλό για όλους. μέχρι και για μένα. δεν με πρόδωσα αν και ήταν τόσο εύκολο να το κάνω..
όλοι οι άλλοι το έκαναν και σε μένα και στους εαυτούς τους. αλλά εγώ όχι.
και αυτός είναι ένας λόγος για να νιώθω περήφανη. κι όλοι εσείς επίσης!

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

καψιμμοοοο!

εντάξει δεν πήγαιναν και τα πράγματα πολύ καλά, δεν είχα κι εγώ όρεξη, σκεφτόμουν ανακυκλωνόμουν στις ίδιες σκέψεις μέχρι τελικής πτώσης, εντάξει τρελάθηκε και λίγο το σύμπαν μια με τον ερμή μια με τη σελήνη, αλλο κακό να μη μας βρει, τα φόρτωσα κι εγώ στον κόκκορα, έκανα τους χαμούς μου, πάλι φτηνά τη γλίτωσες θα μου πεις, αλλο κακό να μη μας βρει θα σου πω, ε μπλόκαρα κι εγώ σαν τη θεοπούλα και λέω τι θα κάνω ότι κάνω πάντα. την πάπια, την κινέζα ή τη στρουθοκάμηλο μέσα στο σπίτι μου να βλέπω ταινίες... αυτό είναι. τα τηλέφωνα να χτυπάνε, το μσν να χτυπάει... εγώ εκεί την πάπια!
το καλό είναι ότι είδα καμιά 20αριά ταινίες μερικές καλές, και αυτό σημαίνει ότι θα εχω να γράφω για την επομενη βδομαδα....
αντε καλά να είμαστε να γινόμαστε χάλια!

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Ενηλικίωση...


πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος? τι είναι αυτό που τον ωθεί να περάσει τα όρια που τον συγκρατούν να απελευθερωθεί από τα όποια δεσμά είναι εκεί για την ασφάλειά του και να αρχίσει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του? απορώ. κάθομαι και απορώ ενώ η μουσική του shigeru μου τρυπάει τα αυτιά. απορώ, τι να είναι αυτό που μου λείπει για να αρχίσω το ανελέητο κηνύγι της ευτυχίας? πόδια έχω, ελπίδες, τύχη, όνειρα, βοήθεια οτιδήποτε χρειαστώ το έχω μαζί μου. τυχερός άνθρωπος.
αλλά δεν είναι τίποτα από αυτά αυτό που πραγματικά χρειάζεται κανείς. γιατί ένα παιδί για να γίνει άντρας δε χρειάζεται βοήθεια. χρειάζεται εμπόδια. μικρά μέτρια εμπόδια που θα τον κάνουν δυνατό που θα τον κάνουν να δει τη δύναμή του, που θα τον κάνουν να θελήσει να τα ξεπεράσει, να ζοριστεί για να τα ξεπεράσει. να ζοριστεί λιγάκι ώστε να καταφέρει κάτι. και να ξέρει ότι αυτό που κατάφερε ζορίστηκε να το καταφέρει. να πιστεψει ότι αφού κατάφερε αυτό μπορεί να καταφέρει τα πάντα. να είναι σε θέση να μετράει τι μπορεί και να μην τον χωράει η γη. δε θέλω διευκολύνσεις λοιπόν. δε θέλω βοήθειες, δε θέλω αγαπούλες και ταχταρίσματα. τα σκατά μου τα έχω κάνει κι εγώ όπως όλοι. αλλά δεν τα έχω διορθώσει ποτέ. ποτέ δεν αξιόθηκα να λύσω ένα προβλημα δικό μου μόνη. πάντα κοιτάω από την άλλη μεριά απαιτώντας από το εμπόδιο να εξαφανιστεί και ως δια μαγείας εξαφανίζεται. ή κρύβω το κεφάλι μου μέσα στην άμμο περιμένοντας να περάσει η καταιγίδα και το βγάζω μόνο για να δω τη λιακάδα. πάντα θαύμαζα τους ήρωες που βουτάν με τα μούτρα στα ζόρια και δεν αναπαύονται μέχρι να τα φτιάξουν όλα... και ξυπνάς μια ωραία πρωία και ανακαλύπτεις ότι απέχεις πέντε άστρα μακριά από αυτό που θέλεις να γίνεις και ο δρόμος για εκεί είναι τόσο μακρύς που δεν ξέρεις αν θα τον καταφέρεις. για αυτό σας λέω. εμπόδια φερτε μου. από αυτά που μπορώ να ξεπεράσω. κατι σαν εμβόλια δηλαδή. κάτι που σου αφήνει μικρά αντισώματα για να αντέξεις τα πάντα. εμβόλια.
σαν τον πρωτάρη. έπρεπε να περάσει ότι πέρασε για να καταφέρει να ενηλικιωθεί. αλλιώς δε γίνεται. δε γίνεται με χαδάκια και προδέρμ.
τα χω κάνει κι εγώ τα σκατά μου όπως όλοι. πολλά. και είναι αυτό που λέμε αδιόρθωτα. αδύνατο να φτιαχτούν. πόσο μάλλον από μενα. και καταλήγεις αυτό που φοβάσαι ότι θα γίνεις. ένα μικρό φοβισμένο ανθρωπάκι που ξεχνιέται και λέει ψέμματα στον εαυτό του για να μην τον στεναχωρήσει. κρίμα. αυτό θα λέμε. κρίμα το παιδί, και καλό και έξυπνο και μπορούσε αλλά κρίμα.... ένα κρίμα. με τις υγείες σας.

όχι μωρέ εντάξει... μελοδραματισμοί και υπερβολές. ή μάλλον ένας μικρός πανικούλης. κι όλα αυτά γιατί? γιατί καταλαβαίνεις ότι από δω και πέρα είσαι υπευθυνος για τις πράξεις σου και ότι οι απόφάσεις σου είναι αυτές που ορίζουν τη ζωή σου. και είναι αποφάσεις που μόνο εσύ μπορείς να κάνεις. κολύμπα στα ανοιχτά χωρίς ναυαγωσώστη δηλαδή. κολύμπα.
όχι ρε κουμπάρε μη μου το λες αυτό δηλαδή. όχι μη μου λες ότι είναι δύσκολα. μη ρωτάς κι άμα πνιγείς? μη ρωτάς ρε κουμπάρε. γιατι έτσι είναι τα πράγματα. έτσι μεγαλώνει ο άνθρωπος. δύσκολα? άντε καλά δύσκολα είναι. αυτό ειναι το στατους κβο όμως. ετσι γεννιώνται οι άνθρωποι. έτσι γεννιούνται οι ήρωες. έτσι φτιάχνονται οι συνειδήσεις. έτσι γυρνάει ο πλανήτης. και θα μου πεις κουμπάρε, τώρα?
ναι τώρα. τώρα με έπιασε εμένα. πώς και γιατί δεν έχω ιδέα. μια από τις εφηβικές μου δυσλειτουργίες. αυτό ξέρω πιάνει τους ανθρώπους κατά τα 23. εκεί που έχεις τελειώσει τη σχολή ας πουμε και δεν έχεις πλέον κάποιο στόχο κομμένο και ραμμένο για σενα πριν απο σενα. συνήθως εκεί είναι που σου λένε κολύμπα. ε εμένα με επιασε τώρα.
και τώρα λοιπόν για πρώτη φορά ήρθαν τα εμπόδια. και τι έκανα ο κλασσικος χέστης? ε? αυτό που θα έκανε κάθε κλασσικός χέστης. θα έβρισκε κάποιον ναυαγοσώστη. κάποιον να τον προσέχει. έτσι λοιπόν έδωσα κι εγώ τις ευθύνες μου. μαζί με την ελευθερία μου. αλλά εκει είναι το θέμα. χα! μπορει να είμαι χέστης αλλά όχι κλισέ. γιατί μπορείς να πολεμήσεις τα πάντα αλλά όχι τη βιολογία σου... και να που εγώ ο χέστης λοιπόν απαίτησα την ελευθερία μου πίσω. μαζί με τις επιλογές μου και μαζί με τις ευθύνες μου. ground zero και πάλι. αλλά αυτή τη φορά με συνείδηση, με ανασφάλεια, με τα πόδια μου να τρέμου, με το σκατό στην κάλτσα, με το στομάχι στην πατούσα, με τα δόντια μου σφιγμένα, με το μυαλό μπερδεμένο σαν και πρώτα σαν και πάντα, με το στομάχι κομπο αλλά με το βλέμμα ψηλά. καρφωμένο στο μήλο πάνω από το κεφάλι σου. εκεί που είναι ο στόχος μου. εκεί καρφωμένο.
εκεί που θα χτυπήσω με όση φόρα έχω και δεν έχω.

εντάξει, αυτά μπορεί να τα λεω για να πάρω κουράγιο η ίδια. αλλά κάτι κάπου κάποτε μου είπε κολύμπα.
κι εγώ θα κολυμπάω. ελεύθερη. με όλο το βάρος της ελευθερίας μου στην πλάτη. με όλες τις μαλακίες που έχω κάνει να με μαστιγώνουν. μπορεί να ξύπνησα και να κατάλαβα ότι τελικά δεν εχω κάνει τίποτα. τίποτα. ότι όλα ήταν ένα παραμύθι στο κεφάλι μου. και η ελλειψή του το κάνει μακάβριο. σκέψου πόσο μακάβρια θα ηταν η κηδεία στο big fish αν δε μαζεύονταν οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν?
τόσο μακάβριο. ground zero. φτου κι απ' την αρχή. αλλά με μανία αυτή τη φορα.
με ορμή. με στροφορμή!
σιγά σιγά το μαθαίνεις αυτό. μαθαίνεις όχι να το ξεπερνάς, μαθαίνεις όχι να το δικαιολογεις. αλλά μαθαίνεις να το συγχωρείς. κι αν το κορμί σου έκανε λάθος, συγχωρεσε το κι άκου τι λέει. τα λάθη σου πονάν. το εαυτό σου όμως δεν μπορείς να τον δικαιολογεις. πρέπει να τον συγχωρείς και να τον ακούς.
γιατί δεν έχει σημασία πόσο θα ζήσεις με ποιον, πού και πότε. το μονο που έχει σημασία είναι ότι ό,τι και να κάνεις θα πρέπει μετά από αυτό να ζεις με τον εαυτό σου. και για αυτό είναι το κύριο άτομο που πρέπει να τα έχεις καλά.

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

της πρέπει το καράβι..



τράνταζε σαν από σεισμό, συθέμελα ο χορτιάτης
κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή

ήτανε τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι
τα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού

και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω ταξει
μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ

τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει
έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτα

σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά
εμούντζωσε τη θάλασσα και την εκατουράει

της σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι
να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ απ'τη στεριά

Νίκος Καββαδίας-Θεσσαλονίκη ΙΙ

αφελώς?

".... μετά από λίγο καταλαβαίνεις ότι η ζωή είναι τόσο μικρή που πρέπει να την απολαμβάνει κανείς βουλιμικά, σχεδόν μοιρολατρικά, σχεδόν αφελώς.
καταλαβαίνεις ότι ο πολιτισμός της δύσης που φέρεις μέσα σου διώχνει την ποίηση από τη ζωή σου."


μάγια τσόκλη περιοδικό passport

έχει δίκιο. βουλιμικά, μοιρολατρικά, αφελώς! είναι αυτή, είναι εδώ, είναι δική μου. δεν είναι μία τουρτα σε βιτρίνα! είναι εδώ. δική μου. ένα με μένα!!! αφελώς. σαν ηλίθιος. σαν βλάκας. αγνοώντας τους κινδύνους της. τις "πραγματικότητές της" και τους πλαστούς φθαρτούς κανόνες της.
καλό ε?
ε, αγνοώντας την πραγματικότητα (πρόβλημα... αλλά εντάξει. κι η παναγιά στα ξύλα!)
έχεις τη δυνατότητα να αγνοείς και της δυτικές της ανοησίες. τη λογική του "έτσι είναι τα πράγματα" τον ανόητο πηθικισμό που είναι της μόδας και περνιέται. μπορείς να τα αγνοείς όλα αυτά. αφελώς. ρομαντικα!

βουλιμικά
μοιρολατρικά
αφελώς

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

when I was in my prime

When I was in my prime,
I flourished like a vine.
Along there came a false young man,
come stole the heart of mine.
Come stole the heart of mine

The gardener standing by,
three offers he made me.
The pink, the violet, and red rose,
which I refused all three, three
Which I refused all three

The pink's no flower at all,
it fades away too soon.
The violet is too pale a bloom,
I think I'll wait till June, June
I think I'll wait till June

In June the red rose blooms,
but it`s not the flower for me.
It's then I'll uproot the red, red rose,
and plant a willow tree.
And plant a willow tree

And the willow tree shall weep
and the willow tree shall mourn.
How I wish I were in my young man's arms
who stole the heart of mine.
Who stole the heart of mine

And if I'm spared young year more,
and if God should grant me grace.
I'll weep a bowl of crystal tears,
and wash his deceitful face.
And wash his deceitful face.


ακούω αυτή τη στιγμή τη μάρθα να μου το τραγουδάει. είναι παραδοσιακό αγγλικό τραγούδι και το πρωτακούσαμε από τη Nina Simone.

ένα στρώμα κάτω από το παράθυρο

τη βλέπω την καταστροφή να έρχεται. τη βλέπω. πλησιάζει. έρχεται.. έρχεται. με τον πασίγνωστο ρυθμό του άγγελου... το ξέρω. ξέρω τι θα γίνει, πώς θα γίνει, τι επιλογές θα έχω, ποια λάθη θα κάνω, που θα καταλήξω μετα. ξέρω τι θα κάνω και τι όχι, και ξέρω εκ των προτέρων ότι το αποτέλεσμα δε θα είναι καθόλου ευχάριστο. όχι δε διάβασα τις προβλέψεις του ζωδίου μου (εντάξει τις διάβασα αλλά το ήξερα από πριν αυτό που ήταν να γίνει. και οι προβλέψεις συμφωνούν μαζί μου..) αλλά το θέλω. μαζόχα? εντάξει.

αλλά δε θέλω να φωνάζω. θέλω να ουρλιάζω
δε θέλω να γελάω, θέλω να ξεκαρδίζομαι
δε θέλω να κάνω βόλτες, θέλω να ταξιδεύω.
δε θέλω να είμαι λυπημένη, θέλω να είμαι δυστυχισμένη
η μετριότητες είναι για τους μέτριους και εγώ θέλω να υπερβάλω.
θέλω να παραμυθιάζομαι. χωρίς τύψεις. να υστεριάζομαι. χωρίς τύψεις.
άντε τώρα να με συγκρατήσει κανείς. όσοι με ξέρουν θα δηλώσουν βάζοντας το χέρι τους στη φωτιά ότι κάτι τέτοιο είναι εντελώς αδύνατο. πόσο μάλλον το να συγκρατήσω εγώ τον εαυτό μου. πόσο μάλλον όταν δε θέλω καν...

τελοσπάντων εγώ θα την κάνω τη βουτιά!

να το ζήσουμε κι αυτό. έτσι κι αλλιώς ακόμη κι αν ξέρω ότι θα μου βγει σε κακό εγώ θέλω να το κάνω! και σιγά πια? τι μπορεί να πάθω? θα κάνω το παλιό μου κόλπο. αυτό που κάνω πάντα. και λειτουργεί πάντα. δε θα σας πρότεινα ποτέ να το κάνετε και είμαι σίγουρη ότι δε θέλετε...
θα πηδήξω από το παράθυρο ελπίζοντας ότι από κάτω θα βρεθεί κάποιο στρώμα.

και το ξέρω ότι θα βρεθει....!!!

παίρνω χάπια εγώ τώρα....

δείτε ρε σεις τηλεόραση! ενημερωθείτε γαμώ το χριστό μου!!
ναι καλά να σαι... εδώ δεν υπήρξε κανάλι που να μην την έχει καταβρεί με το ζαχόπουλο και ταυτόχρονα κανείς δεν πήρε χαμπάρι ότι γινόμαστε ρόμπες διεθνώς... εμ ... έτσι είναι... αμα αποφασίζουν τα καναλάκια ομαδικώς ότι εμείς πρέπει να ασχολούμαστε με το πόσο πήδηξε ο ζαχόπουλος πριν το μπαλκόνι, αυτό κοιτάμε κι εμεις.
ξυπνάτε ρε!! η μπογιά σας πέρασε... το λένε ιντερνετ!! και η ενημέρωση πλέον δεν είναι δική σας δουλειά...
για κοιτάξτε το κειμενάκι εδώ παρακαλώ:
Η δικαστής Γρεβενών κα Μαρία Μαργαρίτη, εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το δικαστικό σώμα,όταν έβγαλε στήν φόρα παρτίδα Κονδυλίων που προορίζονταν ως οικονομική ενίσχυση σε σεισμοπαθείς, τα οποία κατασπαράχθηκαν από κρατικούς και παρακρατικούς φορείς. Παράλληλα, ξεμπρόστιασε ολόκληρο το δικαστικό σώμα, αποκαλύπτοντας τον ΟΙΚΟ ΑΝΟΧΗΣ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ: Εκατοντάδες ανήλικοι έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά (και πολλές φορές έναντι αμοιβής που απολαμβάνουν δικαστικοί και άλλοι"μεσάζοντες") σε μυστικό χώρο, ειδικά διαμορφωμένο εντός των δικαστηρίων!Η κα Μαρία Μαργαρίτη, προέβη σε απεργία πείνας έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, ζητώντας την πλήρη αποκατάστασή της και την ανάδειξη των παραπάνω θεμάτων. Όμως, η προσωπική ασφάλεια του κου Καραμανλή φρόντισε να την απομακρύνει βίαια, όπως θα δείτε και στο παρακάτω βίντεο.Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο θέμα μέχρι αυτή την στιγμήΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΕΔΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΕΣΟ, παρά μόνο από το BBC, ενώ στο YouTube η μαζική διανομή του βίντεο δεν επιτρέπεται (αναγράφεται η ένδειξη "Embedding disabled by request").
το βιντεάκι του bbc το βλέπετε εδώ...--->http://www.youtube.com/watch?v=jglCyU8TPJw

και αυτό που μόλις έγινε στα κανάλια είναι ρομπα. εντάξει γίναμε ρόμπα διεθνώς. πρώτη φορά θα είναι? αλλά γίνανε ρόμπα και τα κανάλια στους τηλεθεατές τους. μέχρι να το ξεχάσουμε κι αυτό πάλι, θα έχουμε έναν καλό λόγο να τους βρίζουμε.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

Θα αρχίσω να βάζω γκαζάκια….

Είχα καιρό να πάρω «σινεμά», το περιοδικό. Καιρό είχα να ενημερωθώ, να διαβάσω, να μελετήσω απόψεις ανθρώπων σπουδαίων που το κατέχουν το άθλημα και ξέρουν τι τους γίνεται. Ανθρώπων που για χρόνια θεωρούσα γίγαντες. Εντάξει μη με αδικείτε από τώρα. Αφήστε με να δικαιολογηθώ πρώτα. Γιατί όταν είσαι 16 χρονών και το σινεμά είναι το πρώτο σου πάθος, χρειάζεσαι ένα δάσκαλο, ένα μέντορα, έναν άνθρωπο να σου πει με σιγουριά «έτσι είναι τα πράγματα». Αλλά τα πράγματα δεν είναι ποτέ έτσι… κι αν είναι κάπως είναι κάπως αλλιώς αλλά αυτό το μάθαμε τώρα… για μένα δάσκαλος ήταν αυτό το περιοδικο. Θυμάμαι που διάβαζα σπουδαία πράγματα από ανθρώπους μορφωμένους, που τα ήξεραν όλα και τους θαύμαζα. Η εποχή της αμφισβήτησης δεν είχε έρθει ακόμη. Ήρθε τώρα.

Ανοίγοντας λοιπόν το τεύχος Ιανουαρίου, αρχίζω να ξεφυλλίζω και πέφτω πάνω σε ένα μικρό αρθράκι της κυρίας Δέσποινας Παυλάκη. Όχι, μη νιώθετε ότι είστε σκουπίδια που δεν την ξέρετε… γιατί κι εγώ ένιωθα σκουπίδι όταν δεν ήξερα αυτά που διάβαζα στο περιοδικό και το ξεπέρασα… ούτε η μάνα της δεν την ξέρει. Παραθέτω λοιπόν το μικρό αρθράκι της κυρίας.

Γιατί τα blogs δεν είναι η νέα κινηματογραφική κριτική (αλλά θα μπορούσε να γίνει)

Αν είσαι γεννημένος μετά το ’85, δεν έχεις δουλειά αλλά έχεις χρόνο, τότε μάλλον διαθέτεις και blog. Αν είσαι γεννημένος πριν το ’85 κι έχεις δει καλύτερες (διμοσιογραφικές) μέρες, αλλά η υπογραφή σου είναι πλέον ισάξια με χαρτόσημο δημοσίου (0,80 € στην καλύτερη), τότε σίγουρα έχεις blog.
Αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία, τότε για όλα φταίει μάλλον η μαμά σου που , την πρώτη φορά που ζήτησες άδεια να πας σινεμά, αντί για το pretty woman σε ανάγκασε να δεις Λουί μαλ, «γιατί δεν είχε ιερόδουλες» και από τότε έχεις αυτοανακηρυχτεί σινεφίλ (και άγιος). Αυτό όμως δε σημαίνει ότι επειδή είσαι κατά βάσιν άνεργος , φοιτητής ή ακόμα χειρότερα, μαθητής, κι έχεις πολύ χρόνο (και πιθανόν και χρήμα) στη διάθεσή σου, πρέπει να εκφράζεις την άποψή σου επί παντός επιστητού, χωρίς να κάνεις τον κόπο να παρακολουθήσεις οτιδήποτε κυκλοφόρησε πριν τον πρώτο σου λουί.
Κάπως έτσι φαίνεται να την έπαθαν και ορισμένοι πρώην συνάδελφοι που, σε μια σπάνια στιγμή έντονης αυτοκριτικής, εγκατέλειψαν τα δημοσιογραφικά εγκόσμια και στράφηκαν σε άλλου είδους επαγγέλματα. Έλα όμως που, λίγα χρόνια μετά, άρχισε να τους τρώει το σαράκι. Βλέποντας την υπογραφή τους να στερείται αγοραστικής αξίας στα περίπτερα των Αθηνών και περιφέρειας, έστησαν ένα blogακι – που είναι και τζάμπα- και άρχισαν να παινεύουν τον εαυτό τους και να γαργαλάνε τις πατούσες των αυλικών τους, οι οποίοι τους αφήνουν από κάτω λατρευτικά σχόλια
Διότι σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει, η ελληνική blogόσφαιρα δε χαίρει φερέγγυων διαδικτυακών υπογραφών όπως συμβαίνει πχ. Στην Αμερική, όπου αρκετοί αξιόλογοι σινεκριτικοί εκτός από την έντυπη παρουσία τους μοιράζονται με τα πλήθη ό,τι αξιόλογο τους κόβει κάθε μήνα ο αρχισυντάκτης. Οι Έλληνες ομόλογοί τους είναι τόσο απασχολημένοι να γράφουν σε 15 έντυπα ταυτόχρονα, μην τύχει και εμφανιστεί κανένα παιδάκι και τους φάει κανένα καλό κινηματογραφικό πόστο- που δεν έχουν χρόνο ούτε να κοιμηθούν. Μόνο στις δημοσιογραφικές προβολές ρίχνουν κανέναν υπνάκο. Άσε που ό,τι τυπώνεται πληρώνεται, και το ίντερνετ στην Ελλάδα είναι κατά κόρον τζάμπα, πόσο μάλλον το blogging . πώς να μη βγάζουν μετά τα πιτσιρίκια το άχτι τους στο διαδίκτυο, όταν κάποιοι φροντίζουν να μην έχουν στον ήλιο μοίρα?
Καλή η πολυφωνία, αλλά όχι η άνευ λόγου πολυλογία. Ίσως η νέα γενιά κριτικών να βρίσκεται πράγματι εκεί έξω, το πρόβλημα όμως ότι δύσκολα πια τους ξεχωρίζεις. Ιδού, λοιπόν , μερικά βασικά κριτήρια για να αποφύγετε παγίδες όλοι όσοι σκοπεύετε να δηλώσετε υποψηφιότητα στον άτυπο διαγωνισμό για την «επόμενη ταλαντούχα πένα»: αν είσαι κάτω των 23, έχεις πολλά λεφτά, πιστεύεις ότι η βρισιά είναι μαγκιά και δεν ξέρεις πότε να το βουλώνεις, τότε να κυκλοφορείς με φίμωτρο. Αν είσαι άνω των 24 και ο μοναδικός λόγος που έχεις Blog είναι για να παινεύεις τον εαυτό σου και να κάνεις ειδικές μνείες στους φίλους σου – ενώ ενδιάμεσα σχολιάζεις ταινίες- τότε σταμάτα να γράφεις και πάρε τους κανένα τηλέφωνο. Μέχρι τότε αγαπητοί blog-ανθοί, θα προτιμούμε να ενημερωνόμαστε από τα blogs του εξωτερικού, μέχρι εσείς να απλώσετε ρίζες στο παρελθόν (ανοίγοντας και κανένα βιβλίο πού και πού) και να πετάξετε βλαστάρια στο μέλλον, γράφοντας με γνώμονα το κοινό σας και όχι τον εαυτό σας. Εις το επανιδείν και καλή πρόοδο.»



Από το «άρθρο» αυτό δεν έχω αλλάξει τίποτα εκτός από τα ορθογραφικά λάθη της κυρίας Παυλάκη ώστε να πλησιάσει στην κατηγορία «αναγνώσιμο». (δε διορθώνονται και όλα από τον ορθογραφικό έλεγχο του word…)

Πραγματικά πιστεύω ότι απόψεις σαν αυτή (και μάλιστα καταγεγραμμένες απόψεις σε ένα από τα μεγαλύτερα περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας…) είναι αυτές που φέρνουν κάθε άνθρωπο στην αμυντική θέση να κάνει την πιο άκυρη ερώτηση που έχει γίνει ποτέ..: «με συγχωρείτε κα Παυλάκη, μπορώ να έχω να την άδεια να θεωρώ τον εαυτό μου αυτόνομο και ξεχωριστό ον? Μπορώ να εξαιρεθώ από τα τσουβάλια σας? Μπορώ να μη δέχομαι τις γελοίες συμβουλές σας? Μπορώ να σκέφτομαι? Μπορώ να λέω αυτό που πιστεύω?»
Πραγματικά, νομίζω κάτι τέτοιοι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται σαν πρόβατα, γιατί τους αντιμετωπίζουν σαν πρόβατα. αυτό δεν είναι κριτική, αυτό είναι γελοιότητα, είναι τσουβαλοποίηση. Αν η ελληνική κοινωνία είναι ένας βάλτος με δεινόσαυρους, τότε επιτέλους καταλαβαίνω γιατί και πώς φτάσαμε εδώ. Καταλαβαίνω ότι αυτού του είδους η αντιμετώπιση των πραγμάτων είναι αυτή που κάνει τον άνθρωπο να φοβάται τη σκιά του, να κρατάει την τσέπη του σφιχτά, να αναγνωρίζει ευαγγέλια και αυθεντίες, να προσκολλάται σε αυτά, να μην μπορεί να σκεφτεί, να κοιτάει τη δουλειά του και άμα τύχει να μιλάει και για μαλακίες που έκανε στα 20 του. Μας κάνει ποντίκια. Μας κλείνει στον υπόνομο.
Και όποιος κάνει ένα blog, ένα δικό του χώρο όπου εκθέτει τις απόψεις του, υπόκειται υποχρεωτικά στις δύο κατηγορίες της κυρίας Παυλάκη. Όποιος βλέπει ταινίες είναι δήθεν και θεωρεί αδίκως τον εαυτό του σινεφίλ, αδίκως γιατί δε θα μπορέσει ποτέ να θεωρηθεί σινεφίλ, μπροστά στους «γίγαντες» του περιοδικού σινεμα…

Οι γίγαντες για μένα τελειώσανε. Τα ευαγγέλια τα δικά μου τα έκαψα… και αν το κάνουμε όλοι αυτό επιτέλους θα πάψουν να έχουν δύναμη κάτι ανθρωπάκια σαν αυτούς.

Αλλά εγώ, κυρία παυλάκη, ξέρω άτομα που δε θα τα δείτε μέσα στα τσουβάλια σας, ξέρω άτομα κλάσεις ανώτερα από σας που δεν ανήκουν στις κατηγορίες σας ούτε στις τάξεις σας. Ξέρω άτομα που αν τους δοθούν οι ευκαιρίες, θα κάνουν θαύματα. Γιατί επιτυχημένος δεν είναι αυτός που γράφει σε ένα περιοδικό ότι παπαριά του έρθει. Ούτε αυτός που κάνει ένα κόβερ στόρι, ξαφνικά από το πουθενά (και εκεί μυρίζεται κανείς ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα, πώς βρέθηκε αυτό το ζώον εκεί από το πουθενά, κάτι παίζει και άλλα τέτοια που θα αρχίσω να σκέφτομαι μετά τα 25). Επιτυχημένος είναι αυτός που μπορεί να βγάλει την ψυχή του, να την καταθέσει και αυτό που δίνει, έχει σημασία και για άλλους ανθρώπους. Αυτό, με το συμπάθειο πάντα, δεν είστε εσείς… μπορεί να είναι κάποιος που έχει blog, μπορεί και όχι. Μπορεί να γεννήθηκε πριν το ’85, μπορεί και όχι. Μπορεί να τον άφησε η μαμά του να δει το pretty woman, μπορεί και όχι. Πάντως δεν είναι κάποιος που δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του, κάποιος που νιώθει καλύτερα λέγοντας «τι σκατάδες που είναι όλοι, δε χρειάζεται να κάνω και καμουφλαζ. όλα είναι χάλια, να μη νιώθω ξέμπαρκος και να κρύψω το χάλι μου κάπου ανάμεσα στων άλλων»

Αλλά ξέρετε κάτι? Φαίνεται το χάλι σας από χιλιόμετρα. Γιατί δεν κάνει κανείς κόβερ στορυ στο σινεμά για την καινούρια ταινία του τιμ μπάρτον γράφοντας περιλήψεις του imbd ούτε χρησιμοποιώντας τρικάκια που κατεβάζει η κούτρα του. Αλλά αν ήταν καλά τρικάκια μιας έξυπνης κούτρας θα έλεγε κανείς «ας πάει και το παλιάμπελο». Αλλά δεν υπάρχει καμιά εξυπνη κούτρα εκεί γύρω... μια έξυπνη κούτρα θα ήταν σε θέση να εκτιμήσει μερικά πράγματα εκτός από το να νιώθει μεγάλος και τρανός επειδή έχει δει ταινίες που δεν έχουν κυκλοφορήσει (αμφίβολο κι αυτό στη δική σας περίπτωση) και να λέει ότι τα «πιτσιρίκια θέλουν φίμωτρο» και ότι «οι μεγάλοι δημοσιογράφοι αρέσκονται να αλληλογλύφωνται στα blogs τους». αν η νεολαία σας πέφτει λίγη, κυρία Παυλάκη, θα πρότεινα να κοιτάξετε και λίγο πέρα από τη μύτη σας πριν αρχίσετε να κρίνετε μόνο για να λέτε ότι κρίνετε και να αυτοθεωρείστε και μάγκας που τα λέει έξω από τα δόντια…αν πιστεύετε ότι οι δημοσιογράφοι έχουν άθλια blogs, κάντε μια μικρή αναζήτηση στο google. και αν πιστεύετε ότι υπάρχουν άτομα στη νέα γενιά που μπορούν να κάνουν κάτι καλό, αλλά δεν τους αφήνουν όσοι έχουν καπαρωμένες όλες τις θέσεις, η πιο προφανής συμβουλή για σας θα ήταν να δηλώσετε μία παραίτηση…
και κακά τα ψέματα. ντάξει τώρα… η 11χρονη ξαδέρφη μου κάνει καλύτερο κόβερ στόρυ για τον τιμ μπάρτον…
Άντε να γυρίζει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του… είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν κι άλλου είδους πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να τα κονομήσετε… αλλά αφήστε μας να διαβάζουμε ένα περιοδικό με τον καφέ χωρίς να συγχυζόμαστε… το μόνο που καταφέρατε είναι να τοποθετηθεί το τεύχος Ιανουαρίου στην τουαλέτα δίπλα στο κωλόχαρτο… κρίμα πολύ κρίμα!!

Αυτά τα λίγα λοιπόν. Και το μόνο που κερδίσαμε από αυτή την υπόθεση είναι ότι ρίξαμε τα αγάλματα των «μεγάλων». Μυαλουδάκι έχουμε και κρίνουμε, ματάκια έχουμε και βλέπουμε και την αυτοκριτική μας την κάνουμε χωρίς τη βοήθειά σας. Δεν περιμένω πια μια Παυλάκη να ρθει να μου πει ποιος είμαι. Τώρα έχω τη βεβαιότητα ότι κάτι τέτοιο το ξέρω καλύτερα η ίδια. Τώρα ξέρω ότι αν κάτι μου φαίνεται καλό, θα είναι καλό και θα το κάνω. Αν δε μου αρέσει δε θα το κάνω. Δε θα ζητήσω τη γνώμη κανενός γίγαντα. Κανενός ευαγγελίου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κυρία Παυλάκη που με βοήθησε πολύ στην «κατάρριψη»

Irina palm- ή πώς να βρει κανείς την αξιοπρέπειά του χάνοντάς την.





Η Μαγκυ είναι μία μεσόκοπη γυναίκα, χήρα με ένα γιο και έναν εγγονό. Με σπίτι μαζεμένο, καθαρό που πάντα μπορεί να σερβίρει κουλουράκια και τσάι, με κουνκάν κάθε Παρασκευή στα σπίτια άλλων κυριών που εξειδικεύονται στο κουτσομπολιό. Το θέμα είναι ότι ο εγγονός της είναι σοβαρά άρρωστος. Χρειάζεται επειγοντως να φύγει για αυστραλία για θεραπεία. Η Μάγκυ χρειάζεται λεφτα. Δεν μπορεί να πάρει δάνειο, δεν έχει περιουσία, δεν μπορεί να βρει δουλειά. Κατά λάθος/ κατά τύχη/ κατά μοίρα βρίσκεται στο σόχο σε ένα μαγαζί που ζητάει «οικοδέσποινα», μια δουλειά που θεωρεί ότι της ταιριάζει. Αργότερα συνειδητοποιεί ότι το μαγαζί είναι sex club και ότι η δουλειά η οποία ζήτησε είναι αντίστοιχου περιεχομένου. Μέσα στην απογνωσή της αποφασίζει να κάνει την καρδιά της πετρα και να βγάλει τα χρήματα που χρειάζεται. Η δουλειά είναι η εξής: η Μάγκυ είναι κλεισμένη σε ένα δωμάτιο και ανακουφίζει τους άντρες από μια τρύπα στον τοίχο. Και τα χέρια αυτής της γυναίκας είναι τόσο απάλά και τόσο μαλακά… βλέπουμε τη Μάγκυ να κάθεται να διαβάζει, να σοκάρεται, να σκέφτεται και τους άντρες από την άλλη μεριά να σφαδάζουν. Τόσο πολύ που από ένα σημείο και ύστερα κάνουν ουρά μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο…

Μια ταινία τόσο ανθρώπινη, μια ιστορία που διαδραματίζεται στις πιο κακόφημες περιοχές του Λονδίνου. Βλέποντας την ιστορία αυτή μαθαίνει κανείς πώς δεν μπορεί να παίρνει τίποτα δεδομένο, πώς τα πράγματα δεν είναι μαύρα και άσπρα, και επίσης ότι ο άνθρωπος είναι το πιο δυνατό πλάσμα από όλα. Ίσως να μην πίνουμε νερό από τις λάσπες σαν τους σκύλους, αλλά μπορούμε να αντέξουμε τους εαυτούς μας και τη ζωή που φτιάξαμε. Μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες μπορεί αυτή η γυναίκα να βρει τη δύναμή της, να βρει το κουράγιο που ήθελε και το κυριότερο μπορεί να μείνει ο εαυτός της. Είναι σαν αυτό που διάβαζα τις προάλλες: πρέπει κανείς να χάσει την αξιοπρέπειά του για να τη βρει. Αυτό ακριβώς κάνει η Μάγκυ. Αλλά επειδή είναι εντελώς ανθρώπινη και ειλικρινής κάνει τους πάντες να μιμηθούν το παράδειγμά της. Και ακριβώς για αυτό το λόγο μπορεί και αναπτύσσει τόσο ανθρώπινες και ειλικρινείς σχέσεις. Και όλα αυτά μέσα σε ένα sex club του soho…