εγκυμονείς χόλιγουντ??? τι να εγκυμονείς???

είδα που λες το έραγκον. καλά γέλα. αλλά είναι αλήθεια. για την ακρίβεια το είδα για δεύτερη φορά.. και αυτός είναι ο πρόλογος. για να σε προιδεάσω, γιατί σήμερα θα σου μιλήσω για την υποκουλτούρα, την κουλτούρα του πλήθους, ως ειπειν... το χόλιγουντ.
εν έτει 2008, κι αυτό μετά βίας, διότι μας αποχαιρετά βιαστικά. για την πρώτη 10ετία του 21ου αιώνα θα σου πω και θα σου πω για τις ταινίες της, που μου είναι και εύκολο. τριλογίες, τετραλογίες, συνέχειες ταινιών, διασκευές, μικρές, μεγάλες, μεταμοντέρνες, κλασσικές, κυρίως από βιβλία, διότι ποιος να κάτσει να γράψει?, βιογραφικές, και μπλειντρανεριστικές.
αλλά όλες επικές. ναι για σκέψου το?! τα μεγαλύτερα μπλοκμπάστερ, αυτά που σπάσαν τα ταμεία, ματριξ, άρχοντας των δαχτυλιδιών, χαρι πόττερ, εραγκον, πειρατές της καραιβικής, μπάτμαν, σπάιντερμαν, σταρ γουόρς, ναρνια. μη γελας, το ξέρεις ότι αν ακουγα αυτή τη σειρά ταινιών θα μου σπάγαν τα νεύρα, αλλά σκέψου, για μπλοκμπάστερ σου μιλάω.
όλα μιλάνε για μεγάλες μάχες, για σπουδαία κατορθώματα, σχεδόν επικά στο μέσο όρο τους, για ανθρώπους με μεγάλη καρδιά και κουράγιο...
το χόλιγουντ όμως δε σκέφτεται. δίνει στο πλήθος αυτό που ζητάει. δεν είναι σαν καλός γονιός που θα σκεφτεί τι είναι καλό για σένα, να το ελεγξει και να σου το δώσει με σιγουριά στο τέλος... είναι κλασσική περίπτωση μαρκετινγκ. αν ζητάς καραμέλες θα σου δώσει καραμέλες.
ενα το κρατούμενο.
πάω στο δεύτερο. βλέπεις ότι σε όλο αυτό το κόνσεπτ ταινιών υπάρχει η φιγούρα του κακού. η φιγούρα του εχθρού. δεν είναι το καλό και το κακό μπερδεμένο.
όχι μην πας αλλού. όχι syriana, lions for lambs κτλ. σου λέω για κλασσικό εμπορικό χόλιγουντ, με τεράστιους προυπολογισμούς και γιγαντιαία κέρδη.
η φιγούρα του κακού όσο τρομερός κι αν είναι σου δίνει μια σιγουριά. νιώθεις μια τεράστια ασφάλεια παρακολουθώντας την ταινία. ξέρεις ότι δε θα χρειαστεί να ψάξεις να βρεις ποιος είναι αυτός που πολεμάς και ποια πλευρά θα υποστηρίξεις. ξεκουραση. ακολουθώντας απλό συλλογισμό σου λέω. γιατί σε ξεκουράζει? γιατι λέω εγώ τώρα είναι μία σκέψη που κάνεις συνέχεια στη διάρκεια της καθημερινότητας και καταντάει κουραστική. προσπαθείς να βρείς ποιος σου φτάει. ποια πλευρά να πάρεις. ποιος είναι ο καλός της υπόθεσης βρε αδερφέ για να πας μαζί του. κρατούμενο 2 β τώρα. θέλω να θυμηθείς ότι το χάρι πόττερ αυτός που το έκανε μπεστ σέλλερ είναι ένας πληθυσμός με μέσο όρο ηλικίας 14 και πολύ σου λέω πάλι. και τώρα συλλογίσου. πόσο ξεκούραστο είναι ένα τέτοιο βιβλίο για ένα παιδί. πόσα τερατουργήματα και φρικιαστικά όντα υπάρχουν εκεί μέσα το ξέρουμε όλοι. κι όμως όλα τα παιδιά νιώθουν τεράστια ασφάλεια να το διαβάζουν. για τον κύριο λογο ότι η έννοια του κακού είναι ακριβέστατα προσδιορισμένη. γιατί αν αρχίσεις από την ηλικία των 10 να σκέφτεσαι ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός εν ετει 2008, μέχρι να φτάσεις στα 25 έχεις τις εξείς επιλογές. να πετάς πέτρες στις τράπεζες, να πέσεις στην πρέζα, να πας σε ίδρυμα ανιάτων ψυχοπαθών.
και στις τρεις περιπτώσεις είσαι δικαιολογημένος απόλυτα από μενα.
πάω στο 3ο.
να σε ενημερώσω. το πρώτο μπλοκμπάστερ που βγήκε και καθιέρωσε και την έννοια, στο οποίο συναντάμε τη φιγούρα αυτή του έξοχου κακού είναι το star wars: a new hope. και ακολούθησε η εξαλογία. να σου πω επίσης ότι η ταινία βγήκε επί ψυχρού πολέμου, τη μέχρι τότε πιο μπερδεμένη εποχή που πέρασε ο κόσμος. την εποχή χωρίς στρατόπεδα. την εποχή που όλοι πολεμούσαν χωρίς στολές. χωρίς διακριτικα.
κατά τη γνώμη μου για αυτό το λόγο έγινε και ο πάταγος. γιατί το χόλιγουντ την είχε πιασει την ιδέα από τότε. αυτό που θες αυτό θα σου δώσω. παταγος σου λέω.
πέρασαν δεκαετίες με μέτρια αποτελέσματα, μια ανάγκη για κωμωδία, ρομαντισμο και όλα εις μάτειν. μέχρι και τις ρομαντικοκοινωνικο μπούρδες των 90's, τις περάσαμε κι αυτές.
αλλά να σου ξανά τα ίδια..
εκεί. ο κακός της υπόθεσης ξανάρθε...
αλλά μη νομίζεις οτι κατέληξα γιατί εχω δρόμο ακόμα.
ο κακός παραμένει. και τελείωσα μαζί του γιατί όλο πετάγεται και με μπερδεύει.
αυτό που θέλω να σου πω, είναι οτι το χόλιγουντ, αυτό που θα μπορούσε να είναι το πιο ισχυρό όπλο της αμερικανικής κυβέρνησης και να το χρησιμοποιήσει έστω και λίγο όπως έκανε το 80 και το 90 για σκοπούς σοβαρότερους από το να προβάλλει τον καταναλωτισμό, η από το να ναρκώνει τα μυαλά των ανθρώπων, το έχει αφήσει ελεύθερο, ανεξέλεγκτο.
διότι δίνει αυτό που ζητάει ο κόσμος ακόμα κι αν ο κόσμος δεν το ξέρει.
διότι κανείς δε σκέφτεται μια επανάσταση, αλλά όταν βγαίνει σε ταινία, το κάνει χρυσό!
το χόλιγουντ είναι σαν καλή γιαγιά, που σου λέει τα παραμύθια που θες πριν τα ζητήσεις.
και σαν καλή γιαγιά, αφού σου πει την κοκκινοσκουφίτσα, ίσως και περιμένει να βγεις από το μονοπάτι για να δεις τι θα γίνει. αν θα ρθει κανας λύκος...?
το πιασες? το πα πολύ πολύ εμμεσα. κάτσε να το καθίσω κάτω.
αν το χόλιγουντ ανεξέλεγκτο καθώς είναι πλασσάρει λίγο λίγο μια επανάσταση καθώς κάνει 5 χρόνια τώρα, πως πιστεύεις πως θα αντιδράσει ο κόσμος??? όχι δε σου μιλάω για πολιτικούς, πνευματικούς, λόγιους, μικροαστούς. σου μιλάω για υποκουλτούρα. σου μιλάω για πλήθη, για μάζες. για αριθμούς σε πολς.
αλήθεια τι νομίζεις θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι που τους έχουν πιπιλήσει το κεφάλι με κατορθώματα γενναίων, με αναγκη για ελευθερία, με μάχες ένδοξες, με επαναστάσεις, θυσίες, και όλα τα υπόλοιπα??
κάτι τέτοια σχίσματα στα μεγάλα σχέδια των κυβερνήσεων βλέπω... ε και μετά...
ποιος τον χέζει τον κούγια??? (δεν έχει στείλει και εξώδικο σε μπλογκ φαντάζομαι.. αλέξη να η ευκαιρία σου....) αλήθεια ποιος τον χέζει τον κούγια???
όταν ένα χόλιγουν προετοιμάζει την παγκόσμια σκακιέρα για επανάσταση?
είδες... κι εσύ χαμογέλασες...

ok λοιπόν. και μετα τους σεισμούς και τους καταποντισμους που περίμενα, δες που καταλήξαμε... φαντάζομαι ότι οι φίλοι μου θα έχουν πάθει υστερία. να με βλέπουν όπως και πριν μέσα στο χαμό. έτσι.. ο κόσμος γύρω να φλέγεται, να διαλύεται και εγώ στο σπίτι κλασσικά να διαβάζω το χοντρό μου βιβλίο, να βλέπω τις γαλλικές ταινιούλες μου, από αυτές τις χαρούμενες ξέρεις, με τη ζεστή σοκολατα μου, τα τσιγάρα μου, να κάθομαι να ζωγραφίζω, να κάνω εργασίες για ένα εξάμηνο χαμένο... κι ο πιο μαλθακός άνθρωπος έχει σηκώσει μια πέτρα. κι ο τελευταίος κάγκουρας έχει γνώμη για τα γεγονότα. αυτός που δεν αγόρασε ποτέ εφημερίδα τώρα είναι κάθε μέρα στο περίπτερο. αυτός που περίμενε να τελειώσουν οι ειδήσεις για να αρχίσει η μεσημεριανή ζώνη τώρα είναι με το τηλεκοντρόλ στον καναπέ και παρακολουθεί. η μισή ελλάδα είναι στους δρόμους και η άλλη μισή παρακολουθεί τα γεγονότα. κι εγώ εκεί το χαβά μου. ούτε παρακολουθώ ούτε βγαίνω στους δρόμους. θα ρωτήσεις γιατί. και καλά θα κάνεις. λυπάμαι που θα σου το πω αλλά δεν έχω απάντηση. το μόνο που θέλω είναι να κάθομαι σε ενα σπίτι έρημο σε ένα χωριό χαμένο, με ένα σκύλο μεγάλο σαν το μπόι μου δίπλα. αυτό τίποτε άλλο. δε βγάζω την ουρά μου απ'έξω ρε φίλε. η ουρά μου δεν ήταν ποτέ μέσα. και στο σπίτι μου δεν υπάρχει ούτε μία αφίσα του che. και τον αγαπάω και πολύ τον άνθρωπο. υπάρχει μια ζωγραφιά του δον κιχώτη παρόλα αυτά. μπορεί να είναι τυχαίο. αλλά θέλω να πιστέψουμε και οι δύο ότι δεν είναι. γιατί ότι και να σου πουν τα εαακ, ο δον κιχώτης δεν ειναι che. και ούτε το ανάποδο. ας πούμε λοιπόν ότι δεν είναι τυχαίο. ας πούμε ότι είναι επιλογή. έτσι για την πλάκα. τώρα γιατί ένας άνθρωπος ζωγραφίζει τον δον κιχώτη και φαινομενικά σνομπάρει τον che, το αφήνω σε σένα να το σκεφτείς. και αν το σκεφτείς καλά θα καταλάβεις όλα μου τα λόγια και όλες μου τις κινήσεις και θα δεις ότι η ουρά μου είναι απέξω γιατι δε θέλει να είναι μέσα. έτσι. με τη μία θα σου έρθει. όπως μου ήρθε και μένα. μπορεί να φαίνεται λίγο δουλτσινέα η κατάστασή μου με τη ζεστή σοκολάτα και τον πίτερ παν και την ίλυα. αν φτάσεις εκεί κάπου έχεις κάνει λάθος. πάνε πίσω. οπ! ξαναπάρτο από την αρχή τωρα. κάθε άνθρωπος έχει το δικό του αγώνα. και αν πίστευα ότι ο δικός μου αγώνας είναι αυτός τότε θα ήμουν μπροστά σας. αλλά πιο πολύ με άγγιξαν τα παιδιά που πετούσαν στους αστυνομικούς νεράντζια.

το ξέρω ότι δε φαίνεται καθόλου έτσι.... αλλά αυτό... είναι απολογία.

κι ήταν ένα ωραίο πρωινό που λες.... στην αρχή δηλαδή δεν ήταν γιατί το ξυπνητήρι χτυπούσε (χτύπαγε που λέμε κ εδώ στα βόρεια) κι ο ύπνος ποτέ δε φτάνει.
αλλά δεκέμβρης ζεστός, γλυκός, που ντρέπεσαι να πάρεις παλτο βρε παιδί μου και λες τι ωραία μέρα κι όλα καλά θα πάνε και η αισιοδοξία στο έπακρο, και ο υπολογιστής σου κάνει το γύρο του κόσμου με εικόνες και χρώματα που τα βλέπεις και σου φτιάχνουν τη μέρα. φοράω που λες την καινούρια καμπαρντίνα, τα μποτάκια βάζω και λίγο μολύβι, έτσι για γούρι... χαιρετάω τον κυρ θανάση τον τεντά και κατεβαίνω.. βλέπεις κάτω θαλασσίτσα, ωραία, ρομαντικά και συνεχίζω την κατηφόρα. φτάνω στη στάση λίγο βιαστικά είναι η αλήθεια... γιατί αλλο να ξυπνάς πρωί κι αλλο να βγαίνεις πρωί. σε πιάνει το μεσημέρι... ρωτάω τον κόσμο για το αστικό, ευγενέστατοι, καλοσυνάτοι χαμογελάνε κιόλας... σαν γαλλικό φιλμάκι ενα πράμα.. μούρλια. και μπαίνω που λες στη γραμματεία με τη σιγουριά της αισιοδοξίας...
οχι.
- τι όχι. ?
- οχι
- πως όχι δηλαδή?
- ε όχι ρε κοπελιά, τι λέμε!!
- και τώρα...?
- τωρα δεν μπορώ να κάνω κάτι... (και η αποκορρύφωση): λυπάμαι...

τσιγάρο. κι άλλο τσιγάρο. τηλέφωνο... να ρθει κάποιος να πιούμε εναν καφέ ρε παιδια! ένας άσχετος να περάσει να μου πει ένα ανέκδοτο... ναι το θλιμένο πρόσωπο του πολυτεχνείου... μα γιατί? κι όλα πήγαιναν τόσο καλά σημερα... δε θα τον βρω τον πούστη που με γκαντέμιασε?? να τον πάρω να του χτυπαω το κεφάλι στις πόρτες του πολυτεχνείου! στο άσυλο θα τον κοπανάω...

και ο ήλιος εκεί ... το χαβά του.. βρε έχουμε δράμα εδώ.? τίποτα αυτός το χαβά του.. είναι αλήθεια πως θα μου άρεζε ξαφνικά μέσα στο δράμα μου να σκοτείνιαζαν οι ουρανοί, τα ραδιόφωνα να παίζανε μητροπάνο να κλαίει, να κλείναν οι πόρτες και να μαντάλλωναν οι κυράδες τα παράθυρα, να σηκώνονταν κύματα κι η θαλασσα να μαύριζε, να γίνονταν σεισμοί, καταποντισμοί, τσουνάμια, αρμαγεδών, να έρχονταν οι καβαλάρηδες της αποκάλυψης, και να βγαίναν οι προφητείες του νοστράδαμου. κολλάω.
ο σπουργίτης τιτιβίζει. αμέριμνος.. δε νιώθει. του θυμώνω... λίγη συμπόνια... τίποτα κανείς. η φύση προσπέρασε το πρόβλημα μου, αδιαφόρησε παντελώς για την ήττα μου...
φαουλ. περιμένω μια κάρτα. κοκκινη κίτρινη οτιδήποτε!! τζίφος. ο ήλιος λάμπει. όλοι πίνουν τους καφέδες τους. μερικοί γελάν. τους μισω! φτού!
πάω προς το σπίτι. οι παππούδες στα παγκάκια λεν ανέκδοτα από τη χούντα, μια γρια τινάζει ένα πατάκι, ένας τύπος ανάβει τσιγάρο τρώγοντας παράλληλα σουβλάκι. το γαλλικό φιλμάκι συνεχίζει. εκεί στην κόντρα.
το σκέφτομαι από την άλλη. η χαρά του κόσμου υπάρχει για να δημιουργεί αντίθεση στο δράμα μου. σε ασπρόμαυρο πορτρέτο με έντονο κοντράστ και περιγράμματα. γιαπωνέζικο νιου ειτζ.
εεεεεεεεεεεεει!! αλάργα! τον καημό!!
δε βλέπεις τριγύρω...? η γη ακόμα γυρνάει. οι παππούδες γελανε! η γριά στο πατάκι της, και ο τύπος συνεχίζει να τρώει το σουβλάκι του. καπνιστό. χαρμάνικο..
για αυτό σου λεω... δεν πα να κουρεύεστε? εμείς εδώ. το χαβά μας..
κι όσο θα βγαίνει ο ήλιος εμείς εκεί, στην πορεία.. περπάταπερπατα..
και το γαλλικό φιλμάκι θα είναι εδώ. λίγο πιο βαλκανικό, λίγο πιο παλιοελλαδίτικο αλλά εκεί το χαβά του κι αυτό.
μια λέξη μου έμεινε σήμερα...
ασταμάτητη.

ειδα το νιόνιο σε αρχαίο φορτηγό όνειρα να σκαρώνει από τον όλυμπο

να σου πω ένα παράξενο. θα το βρείτε διασκεδαστικό πιστεύω... την περασμένη άνοιξη πριν το πάσχα, ήμουνα στη θεσσαλονίκη κι ετοιμαζόμουνα να κατέβω στην αθήνα. κι ένα περίεργο, ακου, ενώ είχα βγάλει δηλαδή εισητήριο, αεροπορικό να επιστρέψω, πώς μου 'ρθε? όχι... να κατέβω με οτοστόπ! όπως στα νιάτα μου. πριν σαράντα τόσα χρόνια... η άνοιξη...
στήνομαι λοιπόν στην εθνική οδό, ψιλόβρεχε, ωραία, ρομαντικά... και μετά από λίγο.. το βλέπω να ρχεται! όχι εκείνο, το δικό μου.. το δικό μου ήταν ένα βόλβο κόκκινο, ενώ αυτό ήταν τώρα ήταν ένα σκάνια, άσπρο, τριαξονικό. και με μαζεύει λοιπόν. ο οδηγός ένας ίδιος, έτσι σαν εκείνο τον παλιό, ετσι αμίλητος κι αυτός. αλλά όπως τον κόβω από το πλάι σα γνωστή φυσιογνωμία έτσι μου φαίνεται...
"δε μου λες" του λέω... "εσύ μήπως πριν σαράντα τόσα χρόνια οδηγούσες ένα βόλβο κόκκινο?" "ναι" μου λέει... "και μήπως λέγεσαι τζώρτζης?" τζώρτζης"μου κάνει... " τι λε ρε παιδί μου και δε με θυμάσαι?? τόσο πολύ γεράσαμε?" "σε θυμάμαι" μου λέει. "σε θυμάμαι και σε παρακολουθώ. μόνο αν δεν έχεις αντίρρηση να κάνουμε εδώ δεξιά στον Όλυμπο, έχω να παραδώσω σε ένα χωριό κάτι κατσίκια".
αφήνει την εθνική οδό, στρίβει σε μία στενή άσφαλτο, ανεβαίνει, ανεβαίνει, ανεβαίνει, τελειώνει η άσφαλτος αρχινάει ο χωματόδρομος, ανεβαίνει, ανεβαίνει, ανεβαίνει, τελειώνει κι ο χωματόδρομος και συνεχίζει να ανεβαίνει πλέον στο πουθενά. εν τω μεταξύ έπεφτε και το σούρουπο. όσο να ναι είχα αρχίσει και ανησυχούσα...
ώσπου ξαφνικά, μπροστά στα μάτια μας, χωριό ωραιότατο, πλάκες από σχιστόλιθο, καλντερίμια με λιθόστρωτα, ο φούρνος ανοιχτός, ο κόσμος έξω, μια ομάδα διορθώνει το καμπαναριό της εκκλησίας, μια ορχήστρα παραδίπλα κάνει πρόβες το "αι γενεαι πάσαι" διότι ήταν πριν το Πάσχα, και τρέχουν όλοι και ξεφορτώνουν το φορτηγό, κάτι κατσίκια είχε κάτι κρασιά τους είχε φέρει.. ένα περίεργο μόνο... δε μιλάνε! τους ρωτάς, τους μιλάς, και δε σου μιλάνε...
"ρε συ!' του λέω... " τι ει ναι αυτό το μέρος που με έφερες εδώ?"
"κοίτα" μου λέει... "δεν ήθελα να στο πω εξ αρχής για να μη σε ανησυχήσω...το μέρος εδώ είναι μαγεμένο, αυτοί οι άνθρωποι εδώ όλο το χρόνο κοιμούνται κανονικά στα κρεβατάκια τους, και ξυπνάνε μόνο λίγο πριν από τις γιορτές. και τους βλέπεις πιάνουνε και επισκευάζουνε τους δρόμους, τις στέγες, κάνουν πρόβα τη χορωδία τους"
"τι λες ρε" του λέω. "και μετά?"
"ε μετά άμα ρθει η γιορτή δεν έχεις δει ωραιότερο πράμα! τραπέζια στρωμένα, κρασιά, αγάπη, φιλιά, τραγούδια, νταν νταν οι καμπάνες, πυροτεχνήματα, τα όργανα, ένα πράγμα καταπληκτικό".
"και μετά???" του λέω.
"ε μετά κοίταξε, σιγά σιγά τους πιάνει πάλι αυτή η νύστα, και παν και χώνονται πάλι στα κρεβατάκια τους κι αποκοιμιώνται."
"τι λε ρε" του λέω "ποιος είσαι εσύ? τι ρόλο παίζεις? δε σε καταλαβαίνω? "
"κοίταξε" λέει "εγώ περνάω από δω κι έχω το μάτι μου, μη ξεσκεπαστεί κανείς στον ύπνο του, μην αφήσαν καμιά βρύση ανοιχτή, μη πιάσουμε καμιά φωτιά... έλα άντε τώρα άστα λόγια ανέβα στο φορτηγό γιατί πρέπει να φτάσω στην Αθήνα, έχω να παραδώσω"
έχω καταπιεί τη γλώσσα μου. αλλά με τρώει. "ποιος είσαι άνθρωπε μου?" του λέω. "έχεις οικογένεια εσύ? έχει σπίτι? φίλους έχεις?"
"σπίτι μου είναι η εθνική οδός. η εθνική οδός και η οικογένειά μου. όσο για φίλους... μου κάνουν πολλοί οτοστόπ. εγώ όμως κάθε φορά επιλέγω ποιον θα πάρω. εσύ μου φάνηκες εξ αρχής συμπαθής. κι αν χρειαστείς τίποτα, στάσου εκεί στη ραψάνη που πουλάν το μούστο, μα σήμερα, μα αύριο, θα περάσω. άντε γεια σου τώρα και καλές γιορτές.

ήταν ένας κότσυφας....

όχι όχι όχι.... δε φταίει τίποτα από αυτά...
φταίει που ο ήλιος ειναι κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα και ειναι που τα πρωινά είναι τωρα μουντά κια κρύα και είναι που η θάλασσα είναι μαύρη και τα βράδια του καλοκαιριού πολύ πίσω. είναι που οι εκφωνητές των ειδήσεων δεν αλλάζουν τόνο και έχουν φωνή ουδέτερη χρόνια εξασκημένη στην αναισθησία. ειναι που όσοι λεν τις διαφημίσεις στο ραδιόφωνο φαίνονται να τις πιστεύουν και ειναι που συνεχίζω να τρώω την μπριζόλα μου όταν ακούω για το βομβαρδισμό στο βόρειο πακιστάν. ειναι 2.5 εκατομμύρια παιδιά φορείς του aids και νιώθω ασφαλής που δε γνωρίζω κανέναν από αυτούς...
αλλά ειναι και που χαμογελάω πλατιά όταν ακούω το σαββόπουλο να λέει: "ήταν ένας κότσυφας που τον λέγαν σταύρο..." και ας είναι κρύος όσο θέλει ο χειμώνας!
τσίου!

στους βαρβάρους

το σκοταδι που απλωνει μεσα σου
η βροχή σου ουρλιάζει σα θηρίο
πολεμάς να πλυνεις τον κόσμο σου
αρχίζεις να γυρίζεις στο δωματιο τοίχο τοίχο
κι η μοναξιά που σαπίζει το πάτωμα
τα χρώματα γύρω σου ανοστα
δε φταις εσύ
το ξερεις ειναι επικίνδυνα τα ταξίδια σε αλλους κόσμους
κι μισή ζωή σου που εμεινε εκει θρηνει για την εδώ ζώ

περιμενατε κάποτε
περιμενατε πολύ
τους βαρβαρους να ερθουν να φέρουν μια λύση

τα μακρινα ταξίδια μακραίνουν πιο πολύ
κι ο κόσμος γύρω σου βουλιάζει
ο θαλασσες απλώνονται πιο απέραντες απο ποτέ
και το λιγο σου πιο λιγο ακομα
το τερας της πολης σου τρωει τα παιδιά του
κι η μουχλα της πόλης
αυτη η θαμπή κρυμμενη στην ομίχλη μουχλα
τα φαντασματα της πόλης που στοιχειώνουν τις γωνιες

ελεγες παλιά πως η βροχη ξεπλενει την πολη

κι ο ήλιος κρυμμενος εδώ και μερες

περιμένατε καιρο να ρθουν οι βάρβαροι
να φέρουν μια λύση
κι όσο περιμένατε το σκοτάδι σας μεγάλωνε να φαει τον κόσμο

γεμίσαν οι πλατείες αποτσίγαρα
καταραμένοι εδώ στο αιώνιο περίμενε
μισοι στη ζωή μισοί στο θάνατο

το ξέρω μου το χες πει και το βλέπω ξανα
σου λείπει το άγριο χορτάρι
και ο αγριος αέρας
σου λείπουν τα ψηλά βουνα
κι η ζεστασιά στο σπίτι
σου λείπουν οι τόποι που ήθελες να πας
και το κάλεσμα τους σιγεί όσο πάει


κοιτα γύρω σου.
οι βάρβαροι έχουν έρθει
οι βάρβαροι είναι εδώ
και το βλέπεις καθαρά τώρα
πως οι βάρβαροι μαζί τους δεν έφεραν καμία λύση

με τον Μπομπ Ντυλαν pt2

καινούριο το σπίτι. συμμαζεμένο μεχρι τελικής πτώσεως και ακρου εκνευρισμού. η εξεταστική πίσω μου πια, μαθήματα με βαθμό, ξενύχτια, βιταμίνες, ψύξεις, ασπιρίνες, καφέδες στις 3 το πρωί, φύγε ύπνε φύγε μακριά. μαστορέματα, κατασκευές, διάβασμα πάντα με τον μπομπ ντύλαν. κρύο τσάι και πολλά τσιγάρα, μια κιθάρα αφημένη στη μοίρα της εδώ και καιρό με τη ρε να λείπει. sinner man και ikariam, dream on και battle, κρασάκι αυτές τις πρώτες ζεστές μέρες του σεπτέμβρη, φαί σπιτικό, επίδεσμοι και νεύρα. ουζερί ο μερακλής στο βαθος κήπος και η σκόνη είναι ο χειρότερος εχθρός. - ballad of a thin man
μεσημέρι και πάλι. του σεπτέμβρη αυτή τη φορά. του ζεστού σεπτέμβρη. με ένα όμορφο καλοκαίρι στην πλάτη μας. με όμορφα ταξίδια και όμορφες πλάκες. και μια καινούρια χρονιά μπροστά μας για την οποία τα δικά μου άστρα λένε: πολύ δουλειά. γερά πόδια και πολύ τρέξιμο. πολύ γράψιμο. και λίγο πριν αρχίσουν τα φύλλα να πέφτουν (it ain't me babe) καταλαβαίνεις πως αυτό που θέλεις είναι τα απλά πράγματα.
όχι άλλα μπερδέματα όχι άλλα τρεχάματα όχι άλλοι μπελάδες όχι άλλα καμμενα δάση. η γη γυρνάει γρήγορα. κι αν το αγνοήσεις σου πατάει ένα ξαφνικό κουνημα σαν σεισμό ένα πράγμα και στο θυμίζει για τα καλα. τι? ότι το μόνο που έχεις είναι αυτό που κουβαλάς στην πλάτη σου. τους φίλους σου, τα ταξίδια σου, τα γέλια σου, τις χαρές σου, τις δυσκολίες σου, τη μουσική της κιθάρας σου, τα βιβλία σου, τις ιστορίες σου, τα χαμόγελά σου, τα δάκρυά σου, την εκτίμηση των άλλων, το σεβασμό τους, τα καλοκαίρια σου και τα μεράκια σου, τα καλοκαιρινά μεσημέρια σου, τα ψηλά βουνά σου, τα ζεστά ποτά σου και τελειωμένα σου τσιγάρα και πάντα... τον Μπομπ Ντύλαν!
πάμε για νέα σεζόν χωρίς μυαλό αλλά με πόδια γερά και κεφάλι πάνω στα σύννεφα.
rpt: τσίου!

the mean reds κ χαρταετοί

είναι άσχετο αλλά σκέφτηκα να σας το πω. κυρίως για να φτιάξει το κέφι μου.
τις κακές τις μέρες αυτές που έχεις έναν κόμπο στο λαιμό, αυτές που αναλώνονται με το να βλέπεις παλιές σειρές, αυτές που φοβάσαι και δεν ξέρεις γιατί, αυτές που ανησυχείς για το μέλλον και τρέμεις το παρελθόν, αυτές που είσαι τόσο κουρασμένος για να κάνεις οτιδήποτε ακόμη και να βγεις απο τις μπυζάμες, τις meen red days που λέει κ η holly golightly, αυτές τι μέρες λοιπόν ανακάλυψα ότι το μόνο που μπορεί να με κάνει να χαμογελάσω είναι:
ένα τραγούδι του θοδωράκη
ζεστό τσάι (ναι ρε καλοκαιριάτικα!)
ασπρόμαυρη ταινία
μαλακτικό για τα μαλλιά
παγωτό βανίλια
και ασπρο γλυκό κρασί μόνο σε ψηλό ποτήρι
και οι διακριτικές σχέσεις του δευτερου τις κυριακές τα βράδυα...
όχι όλα μαζί
ένα ένα.
και δε φταίω εγώ. οι κακές μέρες πρέπει να κάνουν τον κύκλο τους. αχ!!
ας όψονται οι κακοήθεις που έυχονται καλό χειμώνα και οι βιτρίνες που βγάλαν τα μάλλινα και ο αέρας που φυσάει και θέλεις κ σεντόνι τα βράδια...
ε τι να κάνω κι εγώ?
υπομονή, διάβασμα, θοδωράκης ε άντε κ σε λίγο θα δούμε και τα φύλλα να πέφτουν.
φιλιά!

ο βασιλιάς

έλα λευκό μου σύννεφο και γίνε προσκεφάλι
για το παιδί το χνουδαλό που ο ύπνος το χει πάρει.


ένας άνθρωπος που θέλει να ζήσει μακριά από κάγκελα, μακριά από μίση, να ζήσει ήσυχα, να ζήσει όμορφα, απλά. δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο από τον εαυτό του για να ζήσει. διορθώνει ένα έρημο σπίτι, διορθώνει ένα παλιό ποδήλατο, ένα σπασμένο γεφύρι. διορθώνει τη ζωή του, τα λάθη του. διορθώνει ότι σπασμένο βρει χωρίς να του ζητηθεί.

δεν αποζητά τη συμπάθεια κανενός, δεν έχει ανάγκη τα δικά τους χαμόγελα, δε νιώθει την ανάγκη να συστηθεί σε κανέναν. το ξέρει όμως κι αυτός ότι ζει σε μια κοινωνία έτοιμη να σμίξει καχύποπτα φρύδια , έτοιμη να φοβηθεί, έτοιμη να μισήσει, έτοιμη να τσακίσει κόκκαλα.

βλέπει την εχθρότητα μπροστά του από την πρώτη κιόλας στιγμή. αλλά και πάλι δε θα χρησιμοποιήσει καμιά διπλωματία, δε θα πάρει κανένα με το μέρος του, δε θα ζητήσει την ψεύτικη συμπάθεια κανενός.

όσο αυτός δε ζητά τίποτα τόσο οι άλλοι ζητούν εξηγήσεις. όσο αυτός δε σκύβει, τόσο τον πιέζουν προς το χώμα κάτω.

ένας ανθρωπος, ένας αναπτήρας μπικ, ένα άγριο ζώο, ένας χριστός, ένας άνθρωπος που δεν περιορίζεται από όσα κάγκελα γύρω του, γιατι μέσα στην ψυχή τη δική του δεν υπάρχουν κάγκελα.
όχι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι επαναστάτης. δεν επαναστατεί, δε θέλει να αλλάξει τον κόσμο. θέλει να ζήσει μέσα σε αυτόν με το δικό του τρόπο. με τους δικούς του νόμους.
δεν είναι επαναστάτης. γιατί το όνομα Του επαναστάτη το έχει πάρει ένας έμπορος ναρκωτικών.

ο τελευταίος λύκος πέθανε, κι όταν τον σκότωσαν, γύριζαν το πτώμα του, επιδεικνύοντας τη νίκη τους και γιορτάζοντας το θρίαμβο τους, ήσυχοι, ξέγνοιαστοι, ασφαλείς στα σπίτια τους, με κατοχυρωμένα τα μικροεγκλήματά τους, τις μικροκομπίνες τους, τα μικροκέρδη τους, τη μικροπρέπειά τους.

όλα τα πιόνια στο σκάκι θέλουν να στριμώξουν το βασιλιά. να τον στριμώξουν τόσο πολύ ώστε να μην μπορεί να κινηθεί όταν έρθει η σειρά του. αλλά είναι ξύλινα πιόνια όλα τους. αυτός ο βασιλιάς, είναι ενας αναπτήρας και αυτή είναι η αμαρτία του, και αυτή είναι η κατάρα του.

ο χριστός πέθανε ξανά, σταυρωμένος από γραμματείς και φαρισαίους, προδωμένος τρεις φορές, σταυρωμένος με τη δική του συνέναιση, καταραμένος από τη διαφορετικότητά του, αγιασμένος από τις προθέσεις του. και αδικημένος περισσότερο γιατί είχε κερδίσει χωρίς να το θέλει τη συμπάθεια ανθρώπων λίγων, μόνο που αυτή δεν ήταν τόσο δυνατή για να τους κάνει να πολεμήσουν για αυτόν.

σκοτώσατε τον τελευταίο λύκο, σταυρώσατε το χριστό ξανά, γκρεμίσατε τη ζωή ενός ανθρώπου που ξεκίνησε να τη στήνει ξανά σιγανά και ταπεινά. και ο τελευταίος αναπτήρας αποφάσισε πριν φύγει να αφήσει στη θέση του έναν άλλο ξύλινο βασιλιά. έναν βασιλιά με τον οποίο θα μπορούσατε να παίξετε την παρτίδα σας χωρίς μικροενοχλήσεις.


γιατί? ναι ρωτώ γιατί. και δεν πρόκειται να πάρω απάντηση από κανέναν. ούτε εσείς ξέρετε τι φοβούνται οι κότες στο κοτέτσι σας και γιατί μισούν. (γελοίο δεν ακούγεται ε? μια κότα που μισεί? ή πολλές κότες που μισούν?χιχιχι)

μια ταινία κολοσσός. μια ταινία πελώρια. μια ταινία που θάφτηκε. μια ταινία που μίλησε. και αυτή είναι μια ελληνική ταινία που δεν είναι κωμωδία δε δείχνει σεξ δεν παίζουν φίρμες και δεν έχει μέσα διαφημίσεις της βονταφον. ναι ρε που είστε και σοφοί και δε βλέπετε ελληνικές γιατί είναι μάπες. βγαίνουν και τέτοιες. και να τη δείτε πάλι θα τη θάψετε. γιατί? τα λέει ο γραμματικός καλύτερα.

η σκηνή και η βαλίτσα

για να δούμε τι έχουμε... έχουμε ενα ποσείδι γεμάτο με κόσμο. μέχρι τα μπούνια γεμάτο. εχουμε ένα τσαντίρι με σκηνές και γύρω γύρω πετσέτες που πέφτουν από πάνω τις μπύρες το πιο αρχαίο αμυντικό σύστημα, έχουμε τσάνταλη πολύ τσάνταλη έχουμε ήσυχα βράδια με κιθάρα με καρπούζι με ταμπάσκο και με τσάνταλη... έχουμε βραδινά μπάνια στο φάρο, έχουμε καινούρια πρόσωπα καινούριους παίχτες, έχουμε ένα φαξ μια ανυπαρκτη τράπεζα, μπολικα οτοστόπ, πολλή ζέστη, πολλούς καφέδες, έχουμε ένα ψυγείο χωρίς πάγο και με πολλή μούχλα προς το τέλος, έχουμε κιθαρίτσες έχουμε τζουράδες, αλά σαίντ τζουρά, πολλά καινούρια τραγούδια, μπαλάκια βόνταφον που πεφτουν παντού, καφέδες στόχοι μπάλας, καφέδες που πέφτουν, που γκρεμίζουν, που λερώνουν και σπάνε νεύρα. έχουμε μανσέτες με τη μελωδία της ευτυχίας, έναν εκατόνταρχο, κάποια μεγάλα δόντια, έχουμε μπατσους γουρούνια δολοφόνους, ζαρτινιέρες με ρίμα ή χωρίς, έχουμε καρτα μασσούτη, έχουμε τ' ανάθεμα τον αίτιο, έχουμε ίντριγκες και σπάσιμο νεύρων έχουμε άσχετους, ανθρώπους που μας βρίζουν και μας κοιτάν σαν να είμαστε από άλλο πλανήτη. έχουμε μακαρόνι με κέτσαπ στην τιμή των 3.5€ έχουμε ένα στερεοφωνικό που δε συμπαθεί τη μάρθα, έχουμε καταψυξη... μπόλικη κατάψυξη. έχουμε καρπουζοχυμό με πολύ ταμπάσκο, έχουμε κουμπα λιμπρε απο το οποίο πάντα κάτι λείπει, εχουμε ουζερί ο μερακλής στο βάθος κήπος, έχουμε δωμάτιο στο αμστερνταμ και όλοι ντιρλιντίν όλοι μαζί, έχουμε επαγγελματικό κούρδισμα, νέες αφίξεις, αστραπές και βροντές και μια υποψία βροχής, αλλά πολύ πανικό, έχουμε δαπάκια βουτηγμένα στην καγκουριά. και προς το τέλος έχουμε έναν οδηγό λεωφορίου με νεύρα πολλά νεύρα, 4 πανικόβλητους πίσω από το λεωφορείο που φεύγει με τα πράγματά τους, και δύο υστερικές μέσα στο λεωφορείο. αυτά λοιπόν για το ποσείδι, κι αυτά είναι μόνο η αρχή...
απο λεωφορείο σε νέα μουδανιά κι από κει σε νικήτη. με ζέστη, με καύσωνα με αφόρητη ασφαλτο, και μια απροσανατόλιστη που δε θυμάται που είναι το σπίτι της. έχουμε ντουζιέρες που δεν έχουν νερό έναν καημένο που ξέμεινε με τις σαπουνάδες, μπανιο στα μπεκ, σουβλάκια στη σχάρα με μίκη, έχουμε ζογκλερικά και το τσίρκο της βιτάλη, έχουμε σφίγγες πολλές σφίγγες, έχουμε ξαπλώστρες, τις μπύρες του σωφρώνη, ένα κοινό ταμείο, εχουμε μια ξεσκισμένη ομπρέλα τρία ποδήλατα και 3 χαλασμένες ρόδες, έχουμε τεράστιες παραγγελίες με σουβλάκι, έχουμε γλιστρίδες με μέλι, έχουμε τζιν εδώ πανω στο τραπέζι, έχουμε και ένα γείτονα χοντρό που του αρέσει το μπάσκετ. έχουμε ένα σπίτι που βογκάει, έχουμε μαλλιά και πάλι άλουστα, έχουμε μπάνιο με στρώμα θαλάσσης, έχουμε και μπύρες σωφρώνη μαζί με τα λουκάνικα, έχουμε ενα οδοιπορικο στο μασούτη, μία σκισμένη σαγιονάρα, ένα καρότσι μέχρι πάνω, στο δρόμο στην ανηφορα, ένα ποδήλατο πάνω στο καρότσι εκτός των άλλων, έχουμε και μία πτώση με ποδήλατο, έχουμε αλκίνοο και χορό σε καρέκλες.. έχουμε και μια καλή φωφώ να μας πηγαινοφέρνει... κάπου εδώ τελειώνει κ η νικήτη. αλλά εχει ακόμα.
απο μουδανιά θεσσαλονίκη κι από κει καθένας σπίτι του για μπανάκι. 3 φορές στην μπανιέρα σε 12 ώρες... αυτό είναι. μόνο ένα καημένο βιβούλι είπε να έρθει να δούμε υπέροχα πλάσματα... πρωί πρωί οι αφίξεις. όλοι από δω. το σπίτι και πάλι σκατα. έρχονται από παντού, από τον οτέ, από την κρήτη, από την αθήνα. και ετοιμάζονται. με σκηνές και πάλι, με σλίπινγκ μπαγκ και πάλι. με ετοιμότητα και έλλειψη ταξί. έχουμε κτελ με νέες ξανά συναντήσεις αλλά χωρίς λεωφορεία. εχουμε ζητιανιά και ελεημοσύνη στα κτελ με δύο κιθάρες και μία μαράκα. έχουμε ταξίδι για πτολεμαίδα κι από κει για βλάστη με μεγάλη τύχη... εχουμε κι άλλο κόσμο. έχουμε ένα φορτηγάκι που μας πούλησε, μια ανηφόρα τεράστια και 5 αμάξια για να μας μαζεύουν, έχουμε σκηνές για στήσιμο στο σκοτάδι με πολλά νεύρα, έχουμε κατέβασμα από το μονοπάτι και φωνές πολλές φωνές, δοξαστικό περπάτημα στο λιβάδι και danger!! έχουμε χαίνιδες στα καλύτερά τους,εχουμε ένα κλεμμένο τσαντάκι μια κλεμμένη φωτογραφική χωρια όλα τα άλλα. έχουμε παντιγέρα, εχουμε γράπα, έχουμε ξενύχτι στο κάμπιγκ με παιδιά καλά παιδιά και πολλά τσιγάρα και πολλά τραγούδια άγνωστα και πάλι. έχουμε κρύο και ξύπνημα το πρωί για καφέ κι αυτό με το ζόρι. έχουμε φαί και ποτό και σκαρφάλωμα στα δέντρα έχουμε τα τούμπανα του βασιλάτου πριν την γκάιντα όλα αυτά. έχουμε καφέ και λουκουμάδες άθλιους και απαισιους ένα παπαγάλο που εξαφανίστηκε, έχουμε και μία ροδή με τσαμπουκά πολύ, έχουμε φωτεινή βελεσιώτου στα καλύτερά της, έχουμε και παιδιά με κιθάρες έχουμε μεταλ συγκρότημα από τη βουλγαρία έχουμε χτύπηματα στο πλήθος και πανικό πολύ... έχουμε ξενέρωμα και ύπνο, έχουμε όμως σιδηρόπουλο σαξόφωνα μέχρι τις 6. έχουμε αφίξεις από manu chao έχουμε ελλειψη σκηνών αλλα δύο αιώρες... έχουμε καφέ και λιώσιμο πολύ πολύ πολύ έχουμε ξυλοπόδαρα, εχουμε όμως ethno jazz apo moldova έχουμε marco malcovic και για το τέλος έχουμε έναν καταπληκτικό χαρούλι μέχρι τις 4. έχουμε ανέβασμα στο κάμπιγκ με καλούς ανθρώπους με αυτοκίνητα, έχουμε μια σαπφώ που μας έστησε κ έναν νώντα που εμεινε να κοιτάει το χαρτάκι. έχουμε ποτηράκια που σπρώχνουμε στη μοναδική τιμη... έχουμε άλλο ένα αφόρητο ξύπνημα, και ένα υποτιπώδες μπάνιο, έχουμε τρεις κιτς ρουμάνες που τραγουδάνε ποπ, έχουμε ένα τραπεζάκι με παπαστράτο και τσάνταλη, έχουμε 3 κεφάλια φτιαγμένα, έχουμε κιθάρα μεχρι το ξημέρωμα και ακόμα παραπάνω, έχουμε ζωώδη ένστικτα και σκηνές για φτιάξιμο, έχουμε πράγματα για μάζεμα και μια καρότσα ντάτσουν να μας κατεβάσει στο χωριο...
εχουμε πλάκα πολλή και το καλοκαίρι ακόμα μπροστά είναι....
φιλιά σε όλους και ακούω ιδέες για τα επόμενα
κι ακόμη χειρότερα...

φωτογραφιες του δρομου

είναι ένα μικρό δείγμα της δουλειάς που παιδεύτηκα πολύ να κάνω.
θα ήθελα να ακούσω τα σχόλιά σας. --- με μια δόση επιοίκειας, αν μου επιτρέπεται να ζητήσω κάτι τέτοιο....:-)





"εδώ πάνω από το κύμα
θα αφήσουμε τον έρωτα το δικό
μας να αγιάσει και να γίνει και καταραμένος
πάνω στην ευλογία της θάλασσας και πάνω στη δική της αρμύρα
κι ας είναι η στεριά μακριά ακόμη
κι ας είναι ο ήλιος να βυθιστεί μεσα στα σπλάχνα της μάνας του
εμείς αγάπη μου ας μείνουμε εδώ
και ας προσευχόμαστε
να αργήσει ο αέρας που μας γυρίσει σε λιμάνι"






"χρόνια εδώ μένω και κοιτάω
αγγίζω με τα κύμματά μου τις ζωές σας
και προσπαθώ αιώνες τώρα να ζεστάνω
τη δικιά μου την καρδιά την κρύα
από τις δικές σας.
μη με μαλώνεις κόλια μου
που τράβηξα τις ζωές σας μέσα στα σπλάχνα μου
ήταν η δική μου η απόφαση της πίκρας
εσύ την ξέρεις τη δική μου τη μοίρα καλύτερα από όλους
γιατί εμένα αγάπησες
και την κατάρα που σου έδωσα
την έκανες τραγούδι"







"αυτή η πόλη η χτισμένη
πάνω από τους άλλους ανθρώπους
αυτή που τη μακαρισαν και την είπαν νεφελοκοκυγία
είναι η πόλη των γερανών.
κι εκεί θα σε βάλω να κοιμηθείς
στο θεό δεν μπορώ να σε δώσω
γιατί θα μου λείψεις
μα αν μείνεις εδώ μαζί μου στο χώμα των θνητών
θα σου λείπει η αύρα των συννέφων"







"πίσω από το δίχτυ φοβάμαι
πως θα βλέπω τα δικά σου καλοκαίρια
μα πιο πολύ φοβάμαι
μήπως τα δικά μου καλοκαίρια
μείνουν μαζί με τα δικά σου
κι αυτά πισω από το δίχτυ
και μείνω εδώ να τα κοιτάω
να με αφήνουν και να φεύγουν μαζί σου"






"κάθε δάκρυ δικό μου θα το σβήσει ο δρόμος
κάθε δάκρυ δικό σου θα το κουβαλάω για πάντα μαζί μου
μόνο φοβάμαι μην απο λάθος δικό μου
κουβαλάω όλη σου τη θλίψη
και πιο πολύ φοβάμαι μην είναι βαριά πολύ
για τους δικούς μου ώμους."






"το δρόμο που αφήνω πίσω μου δε θα το μετρήσω
δε θα τον ξεχάσω
δε θα τον προδώσω
και στην ασφαλτο που κλαίει
τ' ορκίζομαι πως κάθε βήμα δικό μου θα πηγαίνει μπροστά
ούτε πιο μακριά από σενα ούτε και πιο κοντά σου
κι αν σταματήσεις να πηγαίνεις στο δρόμο αυτό
θα σε φιλησω θα σε χαιρετήσω και θα σε αγαπώ πάντα"






"θα σε κρατάω από τώρα και για πάντα,
σε κάθε βήμα θα είμαι εκει,
στο πρώτο και στο τελευταίο
δε σου ζητάω να με κοιτάς,
δε σου ζητάω να με αγαπάς
σου ζητάω να με αφήνεις να προσέχω μην πέσεις"





για τα χρόνια που φύγαν δεν μπορώ να μιλήσω
μιλάει το πρόσωπό μου για μένα
τις λέξεις που περιμένεις να σου πω
δε θα τις ακούεις από μένα
γιατι η πέτρα πάνω μου είναι βαριά
δεν έχω πια όνομα
δεν έχω πια φύλο
αν ψάξω βαθιά μπορεί να βρώ ακόμη μια ελπιδα
κι εσύ μπορεί να πιστεύεις πως δεν την αξίζω
γι' αυτό απαξιώ να ψάξω ακόμη





πίσω από το δέντρο θα κρύψω
όσα δε θέλω να ξέρεις
εκεί θα αφήσω τα μικρά μου μυστικά
και οταν μια μέρα τα ξεχάσω
θα εύχομαι το δέντρο να τα τραγουδήσει
στο δικό σου το μυστικό σου φύσημα







"αυτόν τον κόσμο τον αρνήθηκα
πριν με αρνηθεί εκείνος
για αυτό δε ζω πια μαζί σας κι ας με κοιτάτε να περνώ
ομως να ξέρεις πως κάθε φορά που ακουμπάω το χέρι μου στη γη
αφήνω μια ευχη, μια ευλογία, για σένα που έμεινες"





Ειναι σπάνιο και είναι γλυκό
αλλα αυτό που έχουμε θέλουν να το πνίξουν σε κάδο ανακύκλωσης
για αυτό και εγώ με πίκρα φόβο και παράπονο
λυπάμαι, μα πως να σ' αγαπήσω"





"ο κόσμος αυτός είναι δικός σας
εμένα δε μου πάει πια
ψάχνω χρόνια το κουράγιο για να φύγω
μα τα πόδια μου έχουν ριζώσει πολύ βαθιά στην πίκρα σας
και για αυτό πια δε ζω, παρα μόνο υπάρχω ανάμεσά σας"







"πιο κοντά στην κόλαση από όλους σας
και στο θεό μου δίπλα
κι όταν η άσφαλτος θα καιει
το χώμα που πατάς εγώ θα το αγαπώ
μάταια και κουρασμένα
πικρά κι ανάλγητα
όπως μπορώ και όπως μου πρέπει"




"χρόνια μετά όταν η ελπίδα έχει πιάσει μούχλα
το μόνο που θα μείνει θα είναι το δικό μου είδωλο
στην αφίσα σας πάνω από τον che.
κι αν αυτός το δεχτεί κι αν εγώ δεν μπορώ να κατέβω απο κει
βλέπε με μονάχα μέσα από τον καθρέφτη
γιατί τα μάτια σας δεν μπορούν να αντέξουν την ανάσα μου
και θα περιμένω να μου μοιάσεις λίγο μονάχα
κι αν έχεις λίγη αξιοσύνη
και τον καθρέφτη να τον σπάσεις"



"ότι θα μείνει μετά από μένα μην τα πετάξεις.
αστα να μουχλιάσουν να τα δουν τα παιδιά σου έτσι σάπια
να τα αγαπήσουν πιο πολύ από μένα κι από σενα
γιατί την εποχή μου μουχλιασμένη πια
μόνο έτσι μπορείς να την κάνεις θρύλο κι όνειρο"





"όσα χαράματα κι αν με προλάβουν
πάλι θα περιμένω να ξημερώσει για σένα
πάντα θα σε περιμένω την αυγή
εκει στο σύνορο της μέρας
που μόνο εκεί υπάρχει τόπος για σένα και για μένα"





"με τα δικά μου τα φτερά θα σκιάσω την ευρώπη ολη
γιατί όταν μετράω τη δική μου δύναμη
η γη είναι μικρή
και το θράσος της νιότης μου μου επιβάλλει να πετάξω
ψηλα και μακριά
εύχομαι μονάχα όταν θα με κοιτάς
η ψυχή σου να γελάει και να φτερουγίζει μαζί μου"





"μη μου ζητάς να σου δείξω τα δικά μου τα γραμμένα
γιατί αν η ψυχή κάθε ανρθώπου βρίσκεται στην καρδιά του
η δικιά μου ξεριζώθηκε μαζί με τη δική μου την καρδιά
και είναι πια σε αρμαρι κλειδωμένο.
κι ειναι νωρίς ακόμη
είναι νωρίς αγάπη μου να ανοίξω ξανα αυτό το αρμάρι
δεν έχουν ωριμάσει τα τέρατα
και τα φαντάσματα τα δικά μου γυρνάν ακομη γύρω μου
περιμένοντας να βγάλω το κλειδί το μυστικό από τον κόρφο μου.
και μη μου θυμώνεις μάτια μου
που δε σου δίνω τα γραμμένα μου
γιατί εσένα σε θέλω στο φως της μέρας
στου καλοκαιριού τη ζέστη
και δε σου αξίζει το λυκόφως
που οι σκιές μεγαλώνουν"

το τραγούδι της βροχής

ααα το τραγούδι της βροχής
όταν θα μαι θυμηθείς
θα το λέει το νερό στο χώμα
ααα κι όσο η νύχτα ξαγρυπνά
εγώ στο πλάι σου ξανά
όταν ξυπνήσεις θα μαι

πες πως με μαγέψαν τα ξωτικά
σε χρυσό κλουβί με κλείσαν
πες στη βροχή πως μια φορά
τα μάτια σου πως μ'αγαπήσαν

ααα θα ρθουν μάγοι απ'τα βουνά
με τα δικά μας δειληνά
μα πως να ζεσταθεί το αίμα
α και μη δακρύζεις τώρα πια
θα μαι κάπου εδώ κοντά
κι ας έχω πια για πάντα φύγει

καλή σου νύχτα όπου πας
δεν πειράζει να με ξεχνάς
πόσο δυνατά κυλάει το αίμα
μα αν ειν'το φεγγάρι βροχερό
προτού χαθώ με τον καιρό
θα θελα να με θυμάσαι...

είναι δικό μου... μελωποιημένο... γιώργο θα ρθω σπίτι σου για ηχογράφηση..
φιλιά σε όλους!!!

το Κατι

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΑΝΕΣΤΗΜΙΑΚΩΝ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ

είναι όλοι φοιτητές, όλοι έχουν τις σχολές τους, όλοι πληρώνουν το νοίκι τους, όλοι έχουν εξεταστική και σφαδάζουν κάθε Φλεβάρη-Ιούνιο-Σεπτέμβριο, όλοι πίνουν κρασί με παρέα τα βράδια, πολλοί ίσως έχουν κάποια δουλειά για παρά πάνω χαρτζιλίκι, αλλά το ξεχωριστό είναι ότι αγαπάνε το θέατρο. αυτό βέβαια δεν είναι το κατόρθωμα. το να ασχοληθείς με το θέατρο θέλει να προσπαθείς, να αγαπάς, να αφοσιώνεσαι, να εκτίθεσαι και να μη φοβάσαι. κι αν τα καταφέρεις όλα αυτά, αν τα χωρέσεις στην καθημερινότητά σου και στο τέλος μπορέσεις να ανεβείς πάνω σε μια σκηνή ενώ 600 μάτια σε καρφώνουν, κι εσύ στέκεσαι εκεί με το στομάχι στην πατούσα, τότε έχεις καταφέρει Κάτι.
το αξιοσημείωτο είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς που ασχολούνται με το ερασιτεχνικό θέατρο, δεν αποσκοπούν ούτε στην επαγγελματική καταξίωση στο χώρο, ούτε στην αναγνώριση του τύπου, ούτε σε χρηματικές απολαβές. μπορεί να νομίζει κανείς ότι είναι εκεί για την πλάκα ή για την παρέα, για το κρασί μετά την πρόβα ή ακόμα και για το «ίματζ του θεατρόφιλου». όμως χρειάζεται τόση δουλειά, τόσο τρέξιμο και αφοσίωση, που ακόμη κι αν είναι διασκεδαστικό, δεν είναι για πλάκα.
μπορεί οι ερμηνείες τους να είναι μέτριες πολλές φορές, μπορεί να φαίνεται η έλλειψη επαγγελματικής οργάνωσης και τεχνικής, μπορεί τα σκηνικά να είναι μισά και η σκηνοθεσία να είναι μέτρια.
αλλά από ένα σημείο και μετά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. γιατί αυτό που βλέπεις πάνω στη σκηνή είναι άνθρωποι που αγαπούν αυτό που κάνουν, τιμούν την προσπάθειά τους, έχουν νέες ιδέες και τολμούν να εκφράσουν αυτό που έχουν μέσα τους.
και στην κατάσταση που βρισκόμαστε, όταν οι άνθρωποι φοβούνται να ονειρευτούν, φοβούνται να μάθουν, φοβούνται να σκεφτούν, όταν παιδιά 18 χρονών αποφασίζουν τη ζωή τους με βάση το χρήμα και αποζητούν μια θεσούλα και μια σύνταξη στα 45, τότε αυτοί οι άνθρωποι πάνω στη σκηνή κάνουν κάτι παρά πάνω από θέατρο. κάνουν το Κάτι.

με τον Μπομπ Ντύλαν pt1

μεσημέρι του μάη με τον Μπομπ Ντύλαν στα γουφεράκια, τους γείτονες άυπνους για μέρες, λόγω του Ντύλαν και του Μόρισον, οι λογαριασμοί πάνω στο γραφείο να με κοιτάν με μισό μάτι, η σκόνη στο πάτωμα χορεύει και τα πούπουλα στροβιλίζονται χαρούμενα, κουτιά κοκα κόλας και αμιτα μόσιον, κουτιά από τσιγάρα, φωτογραφίες, ξεραμένο γιασεμί, μισή τυρόπιτα, κουκούτσια από κεράσι, το ένθετο για το μάη του 68, το τηλέφωνο χτυπάει σε ήχους ρέγκε τώρα, και το σταθερό σε ήχους παραδοσιακής βεδουίνικης μουσικής υπνωτισμού κόμπρας, (άγγελε θα σε δείρω έλα να αλλάξεις τον ήχο), το utorrent κατεβάζει και αγκομαχά, τα παπλώματα είναι πια στο πάνω μερος της ντουλάπας, μαζί με τα μάλλινα, που θα ξανακατέβουν γιατί το καλοκαίρι πάλι τα βουνά θα με φάνε, μόνο σεντονάκια πια, άντε και καμιά κουβερτούλα, στο μπαλκόνι δεν ακούγεται άχνα, μόνο τα περιστέρια που με αγαπάνε πολύ πια, μιας και πάντα θα βρουν τροφή στην κουζίνα, το κυκλάμινο ποτίζεται τακτικά και φουντώνει, ίσως βγάλει και λουλουδάκια, ποτέ δεν ξέρεις, μια μακέτα στο πάτωμα περιμένει και περιμένει και περιμένει, κάτι θα γίνει και μ' αυτήν, ο Μπομπ Ντύλαν παίζει και παίζει κι όταν δεν τραγουδάει φυσάει τη φυσαρμόνικα, καινούρια καδράκια στον τοίχο, the times are changing, ένα πάκο περιοδικά ύψους 37 εκ. how does it feel, στο μσν συνδεδεμένοι όλοι εμείς οι αργόσχολοι, φιλιά στους φίλους που είναι μακριά και καλή επιτυχία σε όσους παίζουν στο φεστιβάλ θεάτρου.

όλα όμορφα πλέον την άνοιξη και το σπίτι προφανώς θέλει συμμαζεμα
τσίου!!!

ο φίλος, ο φίλος κι ο φίλος

έχω ένα φίλο χ που μου γνώρισε ένα φίλο ψ που έχει έναν άλλο φίλο τ.
ο χ είναι απίστευτος. γελάω πολύ μαζί του και γελάει κι αυτός γιατί νομίζει ότι είναι τρελή. ο ψ είναι απίστευτος. γελάω πολύ μαζί του και γελάει και αυτός από μέσα του γιατί νομίζει ότι ζω σε άλλη πραγματικότητα. τον φίλο τ δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ. αλλά έχω ακούσει πολλά για αυτόν. και νομίζω ότι είναι απίστευτος. αν έχει ακούσει κι αυτός τίποτα για μένα θα νομίζει ότι είμαι τρελή και ότι ζω σε άλλη πραγματικότητα. αρα θα γελάσουμε.
ορθός συλλογισμός.
το θέμα είναι ότι επειδή χ και ψ νομίζουν ότι είμαι ή τρελή ή ζω σε άλλη πραγματικότητα προσπαθούν να με επαναφέρουν στη σωστή πραγματικότητα και να μου ανοίξουν τα μάτια βγάζοντας με απο τις ψευδαισθήσεις μου.
έτσι ακούω πολλές διάφορες ιστορίες για άλλους φίλους της αλφαβήτου συμπεριλαμβανομένων και των χ και ψ. είναι τρία παιδια σε εύρος ηλικίας 16-20 τα οποία από νωρίς γνώρισαν τη σκληρότητα του κόσμου που εγώ δε γνώρισα. όχι άμεσα τουλάχιστον. αυτό φυσικά επιβεβαιώνει τις θεωρίες τους περί τρέλας και αλτερνατιβ πραγματικότητας, χωρίς να έχω καμία ευθύνη. πώς μπορούν να με πειράζουν τα πράγματα που δε γνώρισα? έτσι λοιπόν αφήνομαι στις δικές τους ιστορίες για καθοδήγηση.

ο φίλος χ είναι ομοφυλόφιλος όπως και ο φίλος ψ όπως και ο φίλος τ.
οι χ και ψ που γνωρίζω είναι κορυφαία άτομα. κατάλληλα για συζήτηση, για γέλιο, για πλάκες αλλά το κυριότερο αν και μικρότεροι σε ηλικία από μενα δεν έχουν τα κόμπλεξ και τα δικά μου κολλήματα ούτε κανενός που γνωρίζω. είναι από τα πιο ώριμα άτομα που ξέρω, είναι από τα πιο γενναία άτομα που ξέρω και από τα πιο καλόψυχα.
ίσως οι συνθήκες στις οποίες έζησαν να τα γαλούχησαν με αυτά τα χαρίσματα.

άκουσα ιστορίες για βία για πνευματική φτώχια για απόρριψη για μοναξιά για βία για βία. φαντάζομαι ότι είναι δύσκολο για κάποιο γονιό να αποδεχτεί τις διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις του παιδιού του. φαντάζομαι ότι είναι δύσκολο για αυτή την κοινωνία να αποδεχτεί οτιδήποτε διαφορετικό. γιατί έχει μάθει να το φοβάται. και όποιος δεν το φοβάται μαθαίνει να το ξεφτιλίζει για να το νιώθει ακίνδυνο.

αλλά δυσκολεύομαι να φανταστώ έναν γονιό να στέλνει το παιδί του σε ψυχίατρο στην ηλικία των 16 για να το θεραπεύσει από την "αρρώστια της ομοφυλοφιλίας", δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιος πατέρας θα έδερνε το παιδί του τόσο ώστε να το στείλει σε νοσοκομείο και ότι μια μητέρα θα φώναζε καλα του κάνεις. δυσκολεύομαι να καταλάβω πως κάποιος φίλος θα σε απέρριπτε μόνο και μόνο γιατι είσαι διαφορετικός από αυτόν. και το μεγαλύτερο πρόβλημά μου είναι ότι δυσκολεύομαι να βρω μια λύση για αυτό το πρόβλημα.
πάντα κατέβαζα ιδέες αλλά αυτή τη φορά δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι για να κάνω τον κόσμο να καταλάβει. δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι για να βοηθήσω το φίλο τ που βρίσκεται κυριολεκτικά εγκλωβισμένος σε ένα σπίτι με τους γονείς του, κακοποιείται συχνά από αυτούς, κρύβει την ταυτότητά του ώστε να μπορεί να έχει κάποιους φίλους, οι οποίοι τον απορρίπτουν καθημερινά. είναι ένα παιδί 16 χρονών σε απόγνωση, διωγμένος από όλους, εγκλωβισμένος σε μία καθημερινότητα βίας, μεγαλωμένος σε ένα καθεστώς φόβου.
και η ερώτηση είναι: τι μπορώ να κάνω? γιατί από τη στιγμή που καταλαβαίνω τι γίνεται, δε νομίζω πως μπορώ να μην κανω κάτι. η ερώτηση είναι τι?
όπως και το τι μπορεί να κάνει ο φίλος τ. είναι ανήλικος μένει σε μια επαρχιακή πόλη, θέλει να τελειώσει το σχολείο, θέλει να σπουδάσει, αλλά κυρίως θέλει να φύγει μακριά από όλους όσους ξέρει εκεί. μακριά από όσους τον απέρριψαν. τι να του πω.?
να κάνει υπομονή για άλλα δύο χρονια?
να φύγει από το σπίτι?
να πάει να δουλέψει?
να τους γράψει όλους και να είναι ο εαυτός του, με το κόστος της μοναξιάς πάνω του?
τι?
όλες αυτές είναι λύσεις αλλά είναι λύσεις απόγνωσης. είναι λύσεις θυμού και είναι κλασσικές λύσεις που δίνει η γενιά του 2000. γεμάτες θυμό και απολύτως άδειες από ελπίδα.
εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα (και σε αυτό βασίζονται οι χ και ψ όταν μιλάνε περι τρέλας...) ότι οι γονείς του μπορούν να καταλάβουν. ότι ο τ μπορεί να τους προσεγγίσει, μπορεί να τους κάνει να καταλάβουν ότι μπορούν να τον αποδεχθούν. ότι αν επιμείνει, ότι αν προσπαθήσει τότε ίσως....

ο φίλος ψ διαφωνεί. κάθετα. λέει ότι αυτό δε γίνεται.

και ψάχνω. και αναρωτιέμαι. αυτο που αναρωτιέμαι πάντα. πώς μπορεί κανείς να κάνει τον κόσμο να τον ακούσει? πως κάνεις τους ανθρώπους να ονειρεύονται? πως να σκέφτονται για τους εαυτούς τους? πώς να μη φοβούνται? πως μπορείς να αλλάξεις τις συνειδήσεις των ανθρώπων?

υπήρχαν μεγάλοι άνθρωποι που το έκαναν αυτό. άνθρωποι που κατάφεραν να αλλάξουν τα πράγματα σε αυτό τον κόσμο. άνθρωποι που είχαν την ικανότητα να ονειρεύονται πράγματα μεγάλα και να μπορούν να τα μοιράζονται με τους άλλους. ψάχνω να βρω το μυστικό της επιτυχίας τους. ψάχνω να βρω αυτό που έχουν και κάνει τους ανθρώπους να ακούν.
αυτό θέλω να χαρίσω στο φίλο τ. και σε πολλούς άλλους φίλους που κάνουν τον κύκλο της αλφαβήτου 1000 φορές. γιατί δεν είναι μόνο αυτός. χιλιάδες παιδιά έχουν κακοποιηθεί από τους γονείς τους. χιλιάδες άτομα γνωρίζουν την απόρριψη σε μικρή ηλικία. ο κόσμος δε χάνει ευκαιρία να δείξει το σκληρό του πρόσωπο σε άτομα σαν το φίλο τ.
και το δώρο μου θέλω να πιστεύω ότι θα τον βοηθήσει.
και θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.

και όλοι μαζί θα πάμε στην ακρογιαλιά...

ενας απρίλης του δρόμου

Ένας μήνας ταξίδι, 1500 χιλιόμετρα, 4 μεταφορικά μέσα, 25 άνθρωποι γνωστοί και ξένοι, 1.234.342 καινούριες ιδέες και σκέψεις, 45 φωτογραφίες, 2 καταθλίψεις, 12 λίτρα αλκοόλ, ν τσιγάρα (όπου ν!), 1 καβγάς, 4 απογοητεύσεις, 3 είδη φτώχιας, 1 αδικία, 1 τηλεόραση, 3 καινούριοι συνθέτες, 47 τραγούδια, 2 πονεμένα πόδια, 4 βιβλία, 1 ανάσταση, 3 σοκολατένια αυγά, 10 κουτάβια, 1 λαγός, 8 διαφορετικά σπίτια, 1 ταπεράκι συκαλάκι γλυκό, 3 μηχανές, 1 easy rider, 5,77 λίτρα καφέ, 4 ντεπόν, 32 στάσεις μετρό, 1 αγώνας ποδοσφαίρου, 1 κουκέτα, 1 μπαταρία (και αν…), 1 ζευγάρι γυαλιά, 0 βιταμίνες με τζινσεγκ – όλως παραδόξως, 2 σκισμένοι πάτοι παπουτσιών, 3 κεφαλονίτες, 3 κατσαρίδες και 1879 πενταλιές.
Ένας μικρός μαθηματικός απολογισμός εκ του προχείρου για τον απρίλη που έφυγε. Τόσο μικρός και τόσο μεγάλος.
Ξαναγυρνώντας στα πάτρια εδάφη β’ κλάσσεως, εννοώντας τη θεσσαλονίκη, μετά από απουσία 25 ημερών, το σπίτι ήταν ίδιο, το κυκλαμινό μου ακόμη ζούσε (σκυλί, δεν ψοφάει με τίποτα!), η γειτονιά ήταν ίδια, ο θερμαϊκός έστεκε καλά, ο Παοκ ακόμη έπαιζε και το μπαλκόνι μου ακόμη κοιτούσε κατά τα κάστρα. Όλα καλά δηλαδή. Όλα είναι οικεία δηλαδή αν και παραδόξως καινούρια, ως αναμένεται, ως συνήθως.
Ο ορίζοντας ανοίγει το μάτι, ανοίγει τη σκέψη, σε κάνει να ονειρεύεσαι, σε κάνει να ελπίζεις και όχι να θυμώνεις, σε κάνει να θέλεις, να διεκδικείς, να περιμένεις, να είσαι ανυπόμονος, να μη φοβάσαι, να ακούς πιο προσεκτικά, να μιλάς πιο συνειδητά, να θυμάσαι καλύτερα, να προχωράς, να προχωράς, να προχωράς.
Θυμάμαι πια τον εαυτό μου το τελευταίο εξάμηνο και με πιάνει αναγούλα. Με πιέζει και μόνο που το θυμάμαι. Ο χειμώνας αυτός ήταν βαρύς. Ήταν μάταιος, ήταν σαψάλης. Αλλά η άνοιξη μπήκε όσο πιο γλυκά μπορούσε. Υπερβολικά γλυκά ακόμα και για άνοιξη. Και οι άνθρωποί του δικού μου απρίλη μπορεί να φαίνονται τόσο μάταιοι, τόσο απογοητευτικοί, αλλά για μένα είναι ότι πιο γοητευτικό έφερε η άνοιξη.
Είδα φτώχια μεγάλη, κυρίως πνευματική, είδα τεράστιες αντιθέσεις σε αποστάσεις μέτρων, είδα απογοήτευση, είδα φόβο, είδα έλλειψη. Είδα βία, είδα απορία, είδα απόγνωση.
Και όλα αυτά γέννησαν ελπίδα. Και το ρητό που ακολουθούμε για τον καινούριο μάη:
Το θέμα δεν είναι να ξέρεις πού είναι ο δρόμος. Δεν έχει σημασία να τον βλέπεις. Σημασία έχει να ξέρεις ότι είναι εκεί και υπάρχει. Και ακόμα κι αν δεν ξέρεις πού ακριβώς βρίσκεται να μπορείς να λες με όλη τη βεβαιότητα του είναι σου, ότι από κει είναι και από κει θα πάω. Και το σημαντικότερο: να κοιτάς τα αστέρια με το κεφάλι ψηλά, ξέροντας πού είναι ο δρόμος και προσέχοντας να μη σκοντάψεις. Τότε είσαι ήρωας!
Γεια χαρά και καλώς σας αντάμωσα πάλι!

σα μαύρο ρόδο

Imágenes para hi5

τέλος μιας εποχής

από το πουθενά και εντελώς τυχαία έφτασαν στα αυτιά μου τα νέα για το θάνατο του Τζούλη. του Ζυλ Ντασέν. ξαφνικά και απροσδόκητα. μου ήταν εντελώς αδύνατο να πιστέψω ποτέ ότι αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε ποτέ να πεθάνει. γιατί ήταν δυνατός και γενναίος και γελαστός πιο πολύ από όλους τους άλλους. πιο έλληνας από όλους τους Έλληνες. και το είχε πει, το είχε πει ότι ο Απρίλης είναι κακός μήνας για την Ελλάδα. άρα και για αυτόν. απίστευτο κρίμα. απίστευτη λύση. ήταν ονειρο ζωής για μένα να τον συναντήσω μια φορά και να του σφίξω το χέρι. γιατί μου είχε δώσει πολλά. ήταν ένα σύμβολο. όχι είδωλο. ένα σύμβολο μιας εποχής μακρινής και οικείας, μιας αθώας εποχής που καταλάβαινες που πρέπει να είσαι και πού πρέπει να πολεμησεις. μιας εποχής που ποτέ δεν έζησα και πάντα τη θεωρούσα κομμάτι μου. μέσα από τις ιστορίες της Μελίνας, που τις λέει πιο όμορφα από κάθε γιαγιά, μάθαινα για την Ελλάδα του 50 για το παρίσι για τον τζούλη για όλα τα όμορφα πράγματα της πιο άσχημης εποχής που πέρασε αυτή η χώρα. δεν ξέρω ποιο είναι αυτό το χάρισμα που απαιτείται για να βλέπει κανείς μόνο τα όμορφα πράγματα σε έναν τόπο, και να αφήνει όλα τα άσχημα από έξω. γιατί αυτό έκαναν. τόσο όμορφα και τόσο ζωντανα που για μένα αυτά τα χρόνια φάνταζαν σαν παραμύθι. η μουσική του θοδωράκη, το κρητικό φαί και η φιλοξενία, τα παλιά αμάξια στους τότε χωματόδρομους της Αθήνας, το θέατρο και η αναγέννησή του, τα κείμενα, τα λόγια, οι άνθρωποι, ηθοποιοί τραγουδιστές πολιτικοί. όλα. το παρίσι και τα γαλλικά που μάθαιναν όλοι. άνθρωποι του χώρου. άνθρωποι όμορφοι. παραδέχομαι μια μικρή θεοποίηση της εποχής αυτής από μέρους μου αλλά ήταν αδύνατο να μην το κάνω γιατί το ήθελα. ζήλευα τη ζωή τους, την εποχή τους, ζήλευα τα κινήματά τους, ζήλευα τις ιδέες τους. αλλά αυτοί οι άνθρωποι σιγά σιγά φεύγουν και δε μένει κανείς να αναβιώσει αυτό που τόσο ζητούσα. για λίγο να μείνω εκεί. να ακούσω τις ιστορίες τους. ο θοδωράκης στέκει ακόμη. όρθιος, γίγαντας, αεικίνητος και πράος όπως τον ξέρω από τις ιστορίες. ο μάνος χάθηκε, και η μελίνα μαζί του. αυτό ήταν το πιο περίεργο. ήμουν 7 χρονών τότε όταν την είδα στην τηλεόραση να αποχαιρετά τους δικούς της για να μπει σε ένα αεροπλάνο που έφυγε στην αμερική για μια εγχείρηση. ήμουν μικρή αλλά είδα στα μάτια της από τη μια την ελπίδα ότι θα ζήσει και από την άλλη τη γνώση και την ετοιμότητα που είχε ξέροντας ότι θα πεθάνει. και την αγάπησα αμέσως γιατί είχε τόσο πείσμα και έμοιαζε τόσο πολύ στη μαμά μου. από τότε πίστευα ότι αν είσαι μεγάλος και αν η ζωή σου έχει δώσει κάτι σε άλλους ανθρώπους πεθαίνεις πετώντας. όχι με αεροπλάνο βέβαια αλλά πετώντας. δεν ξαναγύρισε. και αύριο θα κοιμηθεί και ο τζούλης μαζί της. όπως αξίζουν ο ένας να μένει έτσι δίπλα στον άλλον. γιατί ποτέ δεν έχω δει δύο ανθρώπους να ταιριάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους. ποτέ δεν έχω ποθήσει με τόσο πείσμα τη ζωή κανενός. ποτέ δε μου είπε κανείς ιστορίες σαν κι αυτές που έλεγε η μελίνα για το τζούλη, αυτές που μου γέμιζαν την καρδιά. και ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να με κάνει να νιώσω σα να ζω σε αυτή την εποχή που τόσο πολύ χαρακτήρισαν μέσα μου αυτοί οι δύο. μια εποχή μακρινή και οικεία μια εποχή που αγαπώ και ποτέ δεν έζησα. αντίο τζούλη, αντίο μελίνα. σας αγαπώ και σας θυμάμαι. και αυτή εποχή σβήνει μαζί σας.

το μόνο που μπορώ πλέον είναι να βλέπω ξεθωριασμένες συνεντεύξεις στο youtube και να διαβάζω ξανά και ξανά τα απομνημονεύματά της. όμως αυτή η σκιά και η λάμψη του 60 έχει μείνει και έχει περάσει ακόμη και σε μας. την καινούρια γενιά, αυτή που υποτίθεται ότι θα αλλάξει τον κόσμο. πφ!

μια εικόνα...

λαχτάρα

φόβος

άνοιξη

ένταση

μοναξιά



αγωνία

συνείδηση

ανάγκη

τα θυμάσαι?
αφού τα έχεις ξαναδεί.
ελα δεν μπορεί... αφού καταλαβαίνεις.
δε μοιάζει με τίποτα άλλο.
αυτό ρε!
αυτό που κάνει τη γη να γυρίζει.
η πηγή της ευτυχίας σου
η πηγή της δυστυχίας σου
ελα τώρα...
δεν μπορεί να τα ξέχασες...
πρόσεχε τι εύχεσαι τότε.
και μη φοβάσαι.
και μη φοβάσαι να δεις
δέξου τα.
πιάστα από το χέρι
και μη φοβηθείς.
μην κοιτάξεις πίσω
κοιτα μπροστά
και μη σε νοιάζει.
γιατί αυτό που ευχήθηκες
διεκδίκησέ το.
ακόμα δεν το πιστεύεις ε?




δεν είναι τίποτα.
είναι μόνο δυο σύννεφα
σε εναν απέραντο κόσμο

αλλά είναι δύο σύννεφα που
ταξιδεύουν μαζί
κι αυτό, λένε, είναι κάτι.

η ιστορία, το τηλέφωνο, ο φόβος, η ανεπάρκεια και το αλλά.

είχα ξεχάσει πώς είναι να μπαίνεις σε μια ιστορία, μια ιστορία που σε ρουφάει μέσα της.
ένα παραμύθι που σε κρατάει, που σε δένει με τους ήρωες, που σε κάνει να θες να μάθεις τι γίνεται παρακάτω.
πάντα σνόμπαρα τα παιδιάστικα βιβλιαράκια που σου κρατάν την αγωνία με πιασάρικα κολπάκια.
αλλά το παραμύθι είναι το πάθος και μια καλή ιστορία είναι αυτή που μπήκε στη συλλογή μου. τη μεγαλύτερη που έχω κάνει ποτέ.
ένα αρχείο στο κεφάλι μου. που δεν ξεχνέι καμιά.

ένα τηλεφώνημα ξαφνικό, ίσως ένα τηλεφώνημα που περίμενες. το περιεχόμενο βεβαια είναι αυτό που δεν περίμενες.
όπως επίσης και τα αποτελέσματά του. απλό περιεχόμενο: άγχος για το μέλλον. αλλά τόσο καλά δομημένο που με πήρε από την ιστορία που ήμουν.
με πήγε στη δική της ιστορία. στα δικά της βάθη. αγωνία για το αν θα τα καταφέρω. ή για το αν θα τα καταφέρω όσο καλά θέλω.
ή για το αν είμαι αρκετά καλή για να τα καταφέρω όσο καλά θέλω. κάπως έτσι. λίγο πιο απλά και λίγο πιο περίπλοκα.
αγωνία. για το παραμικρό. για την αξιοσύνη. για το αν καλύπτει ο εαυτός τις προσδοκίες.
για το αν το είναι ανταποκρίνεται στο θέλω.
μια ιστορία που μου γέννησε ένα φόβο ικανό να με καθηλώσει ακίνητη στην καρέκλα με την πλάτη κολλημένη πίσω, τα χέρια
να κρατάν τα χερούλια δυνατά, να ασπρίζουν από την πίεση και τη στάχτη να πέφτει στο πάτωμα.ικανό για τέτοια καθήλωση.
τα συμπτώματα είναι γνωστά σε μένα.
είναι ο φόβος.

αυτός ο πούστης. που ήρθε με την πιο περίεργη μορφή. δάσκαλε διάλεξες περίεργους αγγέλους να μου στείλεις.
φαντάσματά αγαθά στείλε μου εκάτη. γιατί τα μάτια μου έχουν μάθει στο φως της μέρας και δεν ξέρω αν θα τα γνωρίσω.
κι έτσι μου τόνισε με λίγα λόγια πόσο λίγη νιώθω για αυτά που θέλω. αλλά. υπάρχει ένα αλλά. δεν ξέρω ποιο είναι
και ποιος άγγελος το έφερε αλλά είναι εκεί. είναι το αλλά της ελπίδας. το αλλά της πίστης. το αλλά του εαυτόύ μου.
το αλλά των υποσχεσεών μου. ο άγγελος που το έφερε ήταν αχνός, μικρός και διακριτικός. και τα ανθρώπινα μάτια μου ίσα που
τον κατάλαβαν. ίσως δεν τον είδαν κάν. αλλά το κουτί που έφερε είχε μέσα αυτό το αλλα. αυτό που πρόλαβε να κλείσει η πανδώρα μεσα.
το αλλά της ελπίδας. τόσο δυνατό και φωναχτό, τόσο μικρό γρήγορο και βίαιο που είναι αρκετό για να ισοφαρήσει όλα τα άλλα.
τα χέρια μου λύνονται σιγά σιγά από τα μπράτσα της καρέκλας. για το αλλά.

ο φόβος της ανεπάρκειας είναι ακόμα εδώ. και οι άγγελοί του είναι περίεργοι. αλλά είναι σαφείς.
και το αλλά μου δεν το κρατάω πια. όχι τόσο σφιχτά όσο το είχα. δεν είναι φυλαχτό για να προσεύχομαι. δεν είναι λαβή για να πιάνομαι
δεν είναι αλφαβητάρι.δεν είναι αναλόγιο. είναι σαν κουκούλι. με περιβάλλει. ξέρω ότι είναι εκεί και με προσέχει
δεν το κοιτάω καν, δε φοβάμαι μη μου φύγει. είναι ένα με μένα και δε θα με αφήσει το ξέρω.
μόνο να μεγαλώσει μπορεί και να δυναμώσει. μόνο αλλάξει χρώμα μπορεί. και έτσι πορεύομαι μαζί του στον κόσμο των ανθρώπων.

μια Αλλη βαλίτσα

περπατούσες μόνη στο δρόμο. όπως τώρα. όπως τότε. όπως πάντα.
και ξαφνικά ένιωσες τόσο μικρή, τόσο ανασφαλής. συνειδητοποιείς βλέποντας τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια
των άλλων ότι φαίνεσαι γελοία, ασήμαντη, μικρή και ανασφαλής, ότι τελικά δεν είσαι ανετη με τα πράγματα που πίστευες
ότι είσαι κουλ, ότι κατι κάνεις λάθος, ότι δεν κατάφερες τίποτε και ό,τι πίστευες πως
ήσουν, απέχει πολύ από την πραγματικότητα. περπατούσες στο δρόμο μόνη μετά από καιρο, με τη λέξη "επιτέλους" έτοιμη να
βγει από το στόμα, χωρίς βέβαια να είναι αυτό το οποίο θέλεις να πεις. τα λόγια σε πλημμυρίζουν οι εικόνες έρχονται
διαδοχικά και απότομα, σχεδον βάρβαρα, και μόνη στο δρόμο όπως πάντα.
αλλά όλα φαίνονται τόσο καινούρια σαν να τα είδα πρώτη φορα. ή μάλλον σαν να τα ξαναείδα για πρώτη φορα. σαν να ξαναέρχομαι
για πρώτη φορά στον κόσμο. όσο παράλογο κι αν είναι. ανασφάλεια? αναπάρκεια? διάολος?
ένα ρίγος από το κεφάλι ως τα πόδια, ένα ρίγος που διαρκεί. ένα ρίγος που δε σε ενοχλεί. ούτε καν σε τρομάζει. όμως η τόσο γνώριμη
γειτονιά σου σού φαινεται ξένη. σου φαίνεται μακρινή. άσχετη με εσένα. το ίδιο σου το σώμα σου φαίνεται ξένο. οι ίδιες σου οι
σκέψεις. είναι δύσκολο να καταλαβαίνεις ότι είσαι αυτό. ότι κι αν είναι. πρέπει να πείσεις την ψυχή σου ότι είσαι αυτό. ότι κι αν είναι.
πρέπει να της δώσεις τα όρια του εαυτού σου. να ζήσει μέσα του. αν είχες δαιμόνιο, ξέρεις κατά έναν περίεργο τρόπο, ότι είχε φύγει τόσο μακρια από σένα
και ότι ξαναγύρισε απότομα κοντά σου.


η ζωή σου μπορεί να φαίνεται εξωτική, μακρινή, γεμάτη, χαρούμενη και μεστή στους άλλους, αλλά για σενα αυτό που είναι,
είναι το μόνο που έχεις. είναι το στάτους κβο. και η πλεονεξία σε κάνει να μην πιστεύεις ότι είναι ιδιαίτερη, παρά τις αντιρρήσεις των άλλων.
δεν έιναι το τίποτα. αλλά δεν είναι και κάτι.
δεν έχει. τι δεν έχει?
δεν εχεις ιδέα. αλλά θέλεις να έχει. θέλεις κι αλλα. δε νιώθεις καν αχάριστη που τα θέλεις. πάει αυτό, το σκοτώσαμε.
αλλά θέλεις. δυνατά, γερά, παθιασμένα, βίαια, μοιρολατρικά. τι? πάνω κάτω κατάλαβες. αλλά δεν είναι αυτό που σου λείπει τώρα.
είναι αλλο. τι?
τι?
τι?
τι?
να γίνεις κι εσύ από νερό, γη. να γίνεις βράχος. να γίνεις αυτό που κρατάει τη θέση ώστε όλοι οι άλλοι να βρίσκουν το δρόμο τους
κι όχι το αντίθετο. να σταματήσεις να τρέχεις, να κάτσεις, να είσαι ευχαριστημένος με τη στατικότητά σου.
με τα μέτρα σου. με τα όριά σου. να είσαι ευτυχής με αυτά που έχεις. να γίνεις πολικός αστέρας. αυτός που δείχνει τους δρόμους στους ναυτικούς.
το μόνο αστέρι που δεν κινείται στους ουρανούς. ξέρεις ότι αν συνεχίσεις να τρέχεις έτσι θα σβήσεις γρήγορα. σαν διάτοντας.
ξέρεις ότι θα τα χάσεις όλα πολύ γρήγορα. αλλά έχεις συμφιλιωθεί με αυτό από καιρό. απο πάντα και για πάντα. δεν είναι καν διαπραγματευσιμο.
έχεις ανάγκη ξαφνικά από αυτό που ποτέ δε ζήτησες. ασφάλεια. μέτρο. σιγουριά. καβάτζα. κάτι που δεν είχες ποτέ.
κάτι που το μισούσες. κάτι που το οικτηρες. κάτι που δεν ήθελες καν να θέλεις. και τώρα δεν το θέλεις. ούτε θέλεις να το θέλεις.
θέλεις να έχεις όμως αυτό που προσφέρει. αντικειμενική σιγουριά. στήριγμα.

η μοναξιά είναι σαν μια βαλίτσα με ροδάκια. είναι τόσο βολική και τόσο εύκολη και τόσο απλό να την κουβαλάς μαζί σου,
μετά από λίγο βέβαια τη νιώθεις πιο βαριά και πιο ενοχλητική από οποιαδήποτε βαλίτσα.
δε θες να την κουβαλάς πια. θέλεις αυτό που έχουν όλοι. κιβώτιο. αυτό που σε περιβάλλει και βάζει μέτρο στις πράξεις και στις σκέψεις σου. θες να τα
τακτοποιήσεις όλα σε κουτάκια. θελεις όρια. θέλεις φρένα. θέλεις καλά κρατήματα. γιατί ειναι πολύ δύσκολο να πάρεις τις στροφές όταν τρέχεις τόσο.
θα βγεις έξω. να την πάρεις ευθεία. αλλά πώς μπορείς να ξέρεις ότι αν δεν καταφέρεις να στρίψεις, θα υπάρχει δρόμος για να το πάρεις ευθεία.? πώς μπορείς
να ξέρεις ότι θα δημιουργηθεί? θέλεις πίστη ξανά. θέλεις επιβεβαίωση. αυτήν που ποτέ δεν ήθελες.

αχ μαράκι. μάλλον έζησες πολύ καιρό ανάμεσα στους ανθρώπους και ξέχασες.
η βαλίτσα που κουβαλάς είναι η μοίρα σου. είναι εσύ. και είναι definitely όπως είπε και ο δάσκαλος.
είναι definetely. και πήγαινε εκεί που είναι να πας και εμείς θα κοιτάμε και θα σου ανοίγουμε το δρόμο. οι σκιές.
γιατί αυτά που θέλεις να κάνεις είναι αυτά που πρέπει να κάνεις. γιατί συμφωνούμε.
και ο κόσμος των ανθρώπων είναι ξένος από σενα. εσύ περνάς από κει. για αυτό δεν τους καταλαβαίνεις. για αυτό σε μπερδεύουν.
ούτε ο γιαλός είναι στραβός, ούτε στραβά αρμενίζεις. είσαι απλώς σε άλλη παραλία από αυτή που ήρθες.

προδοσία

προδοσία είναι όταν κάποιος λέει σε κάποιον κάτι δικό σου που του είπες να μη σου πει.
είπε η ξαδέρφη μου. ντάξει 11 χρονών είναι. και πάλι μια χαρά τα λέει. προδοσία είναι να νιώθεις οτι η εμπιστοσύνη που είχες χαρίσει είναι πλέον κομματιασμένη και πατημένη. ότι ξαφνικά χάθηκε. ότι τα αισθήματά σου ξαφνικά εγιναν τόσο μαύρα που ότι καλό και να θυμασαι είναι σκεπασμένο με ενα μαύρο ιστό που το ρουφάει μεχρι το μεδούλι.
ότι καλό και να θυμάσαι. εζησες και όμορφα πράγματα είναι αλήθεια. αλλά φαίνονται τόσο μακρινά, τόσο άπιαστα που είναι σαν να τα έζησες σε μια άλλη ζωή, σε ένα άλλο σύμπαν.
έτσι κι αλλιώς ήταν περασμένα. όχι ξεχασμένα βέβαια. καλά κρυμένα, του είδους που θυμάσαι μόνο αμα ακούσεις κάποιο τραγούδι, ή δεις κάποια ταινία ή πιεις λίγο παραπάνω. ήταν κάτι μεγάλο κάτι κρυμένο κάτι διαστροφικό και κάτι σάπιο. το σάπιο είναι καλό. θυμίζει ντεκαντάνς, θυμίζει καβάφη, καταραμένους ποιητές, άδειους αναπτήρες, θυμίζεις στενούς δρόμους με κίτρινα φώτα, μπύρες από το μπουκάλι, θυμίζει ίψεν και άσημο, θυμίζει Βασίλη και άγκυρες, κλεισμένα παράθυρα, αποτσίγαρα, θυμίζει παλιά τραγούδια, μηχανές και woodstock. το σάπιο είναι καλο. είναι γοητευτικό, εχει μια μυθιστορηματική αξία. έχει μια αρρωστημένη ζωή μέσα του. σε τρώει άγρια. σαν γάγραινα, σαν ποίον σα μούχλα...αλλά είναι κάτι.
με την προδοσία το σάπιο εξαφανίζεται. γίνεται ξερό. γίνεται κάτι το οποίο καίγεται έυκολα. γίνεται σκόνη. γίνεται στάχτη και δε σου μένει τίποτα. γιατι στο περασμά του παίρνει και ότι καλό σου είχε αφήσει.
και ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί και καταλαβαίνεις ότι ό,τι έζησες ήταν ένα τίποτα, ήταν χαπάκια ηδονής, ήταν ετικέτες ομορφιας, κλισέ ιστοριούλες για να λες αμα έχει πλάκα η φάση, ήταν πολύχρωμα ρουχάκια της μπένετον. γιατί όταν έρχεται η ώρα να πεις αυτο που έχεις, ξεχνάς ξαφνικά ποιος είσαι και τι θέλεις και καταλήγεις από εκεί που ξεκίνησες. ένας χέστης μαλάκας που βλέπει εφιάλτες επειδή το μυστικό του βγήκε στη φόρα, και δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτό που χρόνια φοβόσουν. να σε πάρουν χαμπάρι. να σε συζητήσουν, να σε κρίνουν. δε θες να κριθείς ούτε από τον εαυτό σου, γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους τι μαλακίες εκανες. ξέρεις πολύ καλά τι ήταν αυτό και τι κόστισε. σε σένα και στους άλλους γύρω σου. συμπεριφέρεσαι όπως όταν ήσουν 15 χρονών ξεχνώντας τα 4 χρόνια που πέρασαν ανάμεσα. τα χρόνια που σε άλλαξαν που σε προσδιόρισες. έτσι είναι κάθε φορά που ανοίγει αυτό το γαμημένο κουτάκι πάλι αυτό το ίδιο πράγμα κάνεις. συμπεριφέρεσαι όπως τότε.
και εκεί είναι η προδοσία.
εντάξει. σε πρόδοσαν. σε έκριναν, σε κατηγόρησαν, σε εφτυσαν. το χειρότερο από όλα βέβαια είναι ότι σε αρνήθηκαν. αυτό είναι που έτσουξε. γιατί όταν έρχεται η ώρα να πούμε μια αλήθεια, να πούμε "ναι ρε φίλε την κάναμε τη μαλακία, τη μετανιώσαμε, την πληρώμουμε χρυσή χρόνια τώρα" γυρνάμε και λέμε "χρόνια να μου κόβει ο θεός να μου τα δίνετε σε κατοστάρικα". έτσι είναι. δεν πειράζει να είσαι μαλάκας, μονο πρόσεχε μη σε καταλάβουν. γιατί αν σε καταλάβουν θα το ξέρουν όλοι ότι είσαι πραγματικά μαλάκας, και από δω και περα όταν κάνεις το μαλάκα θα σε πιστεύουν. όχι όπως τώρα... που λες "μα εγώ είμαι μαλάκας, σας το λέω από την αρχή, ευθύνη δε φέρω, να ξέρετε ουδέν λάθος αναγνωρίζεται κι άλλα τέτοια πατριωτικά" και να κολακεύεσαι να ακούς ότι ρε παιδί μου δεν είσαι μαλάκας, εγώ το ξέρω εγώ το βλέπω. θα σου το αποδείξω. θα σου δώσω όλη μου την εμπιστοσύνη και να δεις που δε θα την προδώσεις. γιατι δεν είσαι μαλάκας. γιατί είσαι καλός

και ερωτώ!!! ποιος είναι ο μαλάκας τώρα ε???
προδοσία είναι να προδίδεις τον εαυτό σου. τα όνειρά σου. τους φίλους σου, τα πιστεύω σου, τα θέλω σου και όλα τα άλλα ουσιαστικοποιημένα ρήματα.
γιατί κύριος μπορούσαμε κι εμείς να έχουμε την ιδια αντίδραση. μπορούσαμε να το κάνουμε με εξαιρετική ευκολία. αλλά αυτά τα 4 χρόνια για μένα ήταν κάτι παρα πάνω από ωριμότητα. ήταν συνειδητοποίηση. που πήρε 4 μαρτυρικά χρόνια να βρω ποιος είμαι και δεν έχω σκοπό να το χάσω για τα καπρίτσια ενός κάφρου...
αυτό που πρέπει να θυμάται κανείς ειναι η χολιγουντιανή ατάκα του spiderman. with great power comes great responsibility. και να προσέχεις ότι όταν μπορείς να λιώσεις έναν άνθρωπος με σχετική ευκολία, δεν το κάνεις επειδή μπορείς. ακόμη κι αν στο ζητάει.
και μετά από 4 χρόνια εκπαίδευσης στη ζωή λοιπόν μπορώ να δηλώσω υπεύθυνα ότι και την προδοσία την αντεξα, την πολλαπλή κιόλας, και ούτε έλιωσα κανέναν, και αν και μπήκα στον πειρασμό δε συμπεριφέρθηκα σαν 15χρονο, και ούτε την αντίδραση που περίμενα είχα, και ούτε το κεφάλι μου στην άμμο έχωσα όπως θα περίμενε κανεις, και μαζί του κι εγώ.

τα χρόνια που μου πιάνανε τον κώλο, πιάσαν τόπο τελικα. δεν πήγαν στο βρόντο. και εμεινα ακεραιη, γιατί είδα τις επιλογές μου μπροστά στα μάτια μου, και πήρα τη δύσκολη και έκανα το καλό για όλους. μέχρι και για μένα. δεν με πρόδωσα αν και ήταν τόσο εύκολο να το κάνω..
όλοι οι άλλοι το έκαναν και σε μένα και στους εαυτούς τους. αλλά εγώ όχι.
και αυτός είναι ένας λόγος για να νιώθω περήφανη. κι όλοι εσείς επίσης!

καψιμμοοοο!

εντάξει δεν πήγαιναν και τα πράγματα πολύ καλά, δεν είχα κι εγώ όρεξη, σκεφτόμουν ανακυκλωνόμουν στις ίδιες σκέψεις μέχρι τελικής πτώσης, εντάξει τρελάθηκε και λίγο το σύμπαν μια με τον ερμή μια με τη σελήνη, αλλο κακό να μη μας βρει, τα φόρτωσα κι εγώ στον κόκκορα, έκανα τους χαμούς μου, πάλι φτηνά τη γλίτωσες θα μου πεις, αλλο κακό να μη μας βρει θα σου πω, ε μπλόκαρα κι εγώ σαν τη θεοπούλα και λέω τι θα κάνω ότι κάνω πάντα. την πάπια, την κινέζα ή τη στρουθοκάμηλο μέσα στο σπίτι μου να βλέπω ταινίες... αυτό είναι. τα τηλέφωνα να χτυπάνε, το μσν να χτυπάει... εγώ εκεί την πάπια!
το καλό είναι ότι είδα καμιά 20αριά ταινίες μερικές καλές, και αυτό σημαίνει ότι θα εχω να γράφω για την επομενη βδομαδα....
αντε καλά να είμαστε να γινόμαστε χάλια!

Ενηλικίωση...

πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος? τι είναι αυτό που τον ωθεί να περάσει τα όρια που τον συγκρατούν να απελευθερωθεί από τα όποια δεσμά είναι εκεί για την ασφάλειά του και να αρχίσει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του? απορώ. κάθομαι και απορώ ενώ η μουσική του shigeru μου τρυπάει τα αυτιά. απορώ, τι να είναι αυτό που μου λείπει για να αρχίσω το ανελέητο κηνύγι της ευτυχίας? πόδια έχω, ελπίδες, τύχη, όνειρα, βοήθεια οτιδήποτε χρειαστώ το έχω μαζί μου. τυχερός άνθρωπος.
αλλά δεν είναι τίποτα από αυτά αυτό που πραγματικά χρειάζεται κανείς. γιατί ένα παιδί για να γίνει άντρας δε χρειάζεται βοήθεια. χρειάζεται εμπόδια. μικρά μέτρια εμπόδια που θα τον κάνουν δυνατό που θα τον κάνουν να δει τη δύναμή του, που θα τον κάνουν να θελήσει να τα ξεπεράσει, να ζοριστεί για να τα ξεπεράσει. να ζοριστεί λιγάκι ώστε να καταφέρει κάτι. και να ξέρει ότι αυτό που κατάφερε ζορίστηκε να το καταφέρει. να πιστεψει ότι αφού κατάφερε αυτό μπορεί να καταφέρει τα πάντα. να είναι σε θέση να μετράει τι μπορεί και να μην τον χωράει η γη. δε θέλω διευκολύνσεις λοιπόν. δε θέλω βοήθειες, δε θέλω αγαπούλες και ταχταρίσματα. τα σκατά μου τα έχω κάνει κι εγώ όπως όλοι. αλλά δεν τα έχω διορθώσει ποτέ. ποτέ δεν αξιόθηκα να λύσω ένα προβλημα δικό μου μόνη. πάντα κοιτάω από την άλλη μεριά απαιτώντας από το εμπόδιο να εξαφανιστεί και ως δια μαγείας εξαφανίζεται. ή κρύβω το κεφάλι μου μέσα στην άμμο περιμένοντας να περάσει η καταιγίδα και το βγάζω μόνο για να δω τη λιακάδα. πάντα θαύμαζα τους ήρωες που βουτάν με τα μούτρα στα ζόρια και δεν αναπαύονται μέχρι να τα φτιάξουν όλα... και ξυπνάς μια ωραία πρωία και ανακαλύπτεις ότι απέχεις πέντε άστρα μακριά από αυτό που θέλεις να γίνεις και ο δρόμος για εκεί είναι τόσο μακρύς που δεν ξέρεις αν θα τον καταφέρεις. για αυτό σας λέω. εμπόδια φερτε μου. από αυτά που μπορώ να ξεπεράσω. κατι σαν εμβόλια δηλαδή. κάτι που σου αφήνει μικρά αντισώματα για να αντέξεις τα πάντα. εμβόλια.
σαν τον πρωτάρη. έπρεπε να περάσει ότι πέρασε για να καταφέρει να ενηλικιωθεί. αλλιώς δε γίνεται. δε γίνεται με χαδάκια και προδέρμ.
τα χω κάνει κι εγώ τα σκατά μου όπως όλοι. πολλά. και είναι αυτό που λέμε αδιόρθωτα. αδύνατο να φτιαχτούν. πόσο μάλλον από μενα. και καταλήγεις αυτό που φοβάσαι ότι θα γίνεις. ένα μικρό φοβισμένο ανθρωπάκι που ξεχνιέται και λέει ψέμματα στον εαυτό του για να μην τον στεναχωρήσει. κρίμα. αυτό θα λέμε. κρίμα το παιδί, και καλό και έξυπνο και μπορούσε αλλά κρίμα.... ένα κρίμα. με τις υγείες σας.
όχι μωρέ εντάξει... μελοδραματισμοί και υπερβολές. ή μάλλον ένας μικρός πανικούλης. κι όλα αυτά γιατί? γιατί καταλαβαίνεις ότι από δω και πέρα είσαι υπευθυνος για τις πράξεις σου και ότι οι απόφάσεις σου είναι αυτές που ορίζουν τη ζωή σου. και είναι αποφάσεις που μόνο εσύ μπορείς να κάνεις. κολύμπα στα ανοιχτά χωρίς ναυαγωσώστη δηλαδή. κολύμπα.
όχι ρε κουμπάρε μη μου το λες αυτό δηλαδή. όχι μη μου λες ότι είναι δύσκολα. μη ρωτάς κι άμα πνιγείς? μη ρωτάς ρε κουμπάρε. γιατι έτσι είναι τα πράγματα. έτσι μεγαλώνει ο άνθρωπος. δύσκολα? άντε καλά δύσκολα είναι. αυτό ειναι το στατους κβο όμως. ετσι γεννιώνται οι άνθρωποι. έτσι γεννιούνται οι ήρωες. έτσι φτιάχνονται οι συνειδήσεις. έτσι γυρνάει ο πλανήτης. και θα μου πεις κουμπάρε, τώρα?
ναι τώρα. τώρα με έπιασε εμένα. πώς και γιατί δεν έχω ιδέα. μια από τις εφηβικές μου δυσλειτουργίες. αυτό ξέρω πιάνει τους ανθρώπους κατά τα 23. εκεί που έχεις τελειώσει τη σχολή ας πουμε και δεν έχεις πλέον κάποιο στόχο κομμένο και ραμμένο για σενα πριν απο σενα. συνήθως εκεί είναι που σου λένε κολύμπα. ε εμένα με επιασε τώρα.
και τώρα λοιπόν για πρώτη φορά ήρθαν τα εμπόδια. και τι έκανα ο κλασσικος χέστης? ε? αυτό που θα έκανε κάθε κλασσικός χέστης. θα έβρισκε κάποιον ναυαγοσώστη. κάποιον να τον προσέχει. έτσι λοιπόν έδωσα κι εγώ τις ευθύνες μου. μαζί με την ελευθερία μου. αλλά εκει είναι το θέμα. χα! μπορει να είμαι χέστης αλλά όχι κλισέ. γιατί μπορείς να πολεμήσεις τα πάντα αλλά όχι τη βιολογία σου... και να που εγώ ο χέστης λοιπόν απαίτησα την ελευθερία μου πίσω. μαζί με τις επιλογές μου και μαζί με τις ευθύνες μου. ground zero και πάλι. αλλά αυτή τη φορά με συνείδηση, με ανασφάλεια, με τα πόδια μου να τρέμου, με το σκατό στην κάλτσα, με το στομάχι στην πατούσα, με τα δόντια μου σφιγμένα, με το μυαλό μπερδεμένο σαν και πρώτα σαν και πάντα, με το στομάχι κομπο αλλά με το βλέμμα ψηλά. καρφωμένο στο μήλο πάνω από το κεφάλι σου. εκεί που είναι ο στόχος μου. εκεί καρφωμένο.
εκεί που θα χτυπήσω με όση φόρα έχω και δεν έχω.
εντάξει, αυτά μπορεί να τα λεω για να πάρω κουράγιο η ίδια. αλλά κάτι κάπου κάποτε μου είπε κολύμπα.
κι εγώ θα κολυμπάω. ελεύθερη. με όλο το βάρος της ελευθερίας μου στην πλάτη. με όλες τις μαλακίες που έχω κάνει να με μαστιγώνουν. μπορεί να ξύπνησα και να κατάλαβα ότι τελικά δεν εχω κάνει τίποτα. τίποτα. ότι όλα ήταν ένα παραμύθι στο κεφάλι μου. και η ελλειψή του το κάνει μακάβριο. σκέψου πόσο μακάβρια θα ηταν η κηδεία στο big fish αν δε μαζεύονταν οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν?
τόσο μακάβριο. ground zero. φτου κι απ' την αρχή. αλλά με μανία αυτή τη φορα.
με ορμή. με στροφορμή!
σιγά σιγά το μαθαίνεις αυτό. μαθαίνεις όχι να το ξεπερνάς, μαθαίνεις όχι να το δικαιολογεις. αλλά μαθαίνεις να το συγχωρείς. κι αν το κορμί σου έκανε λάθος, συγχωρεσε το κι άκου τι λέει. τα λάθη σου πονάν. το εαυτό σου όμως δεν μπορείς να τον δικαιολογεις. πρέπει να τον συγχωρείς και να τον ακούς.
γιατί δεν έχει σημασία πόσο θα ζήσεις με ποιον, πού και πότε. το μονο που έχει σημασία είναι ότι ό,τι και να κάνεις θα πρέπει μετά από αυτό να ζεις με τον εαυτό σου. και για αυτό είναι το κύριο άτομο που πρέπει να τα έχεις καλά.

της πρέπει το καράβι..

τράνταζε σαν από σεισμό, συθέμελα ο χορτιάτης
κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή

ήτανε τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι
τα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού

και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω ταξει
μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ

τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει
έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτα

σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά
εμούντζωσε τη θάλασσα και την εκατουράει

της σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι
να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ απ'τη στεριά

Νίκος Καββαδίας-Θεσσαλονίκη ΙΙ

αφελώς?

".... μετά από λίγο καταλαβαίνεις ότι η ζωή είναι τόσο μικρή που πρέπει να την απολαμβάνει κανείς βουλιμικά, σχεδόν μοιρολατρικά, σχεδόν αφελώς.
καταλαβαίνεις ότι ο πολιτισμός της δύσης που φέρεις μέσα σου διώχνει την ποίηση από τη ζωή σου."


μάγια τσόκλη περιοδικό passport

έχει δίκιο. βουλιμικά, μοιρολατρικά, αφελώς! είναι αυτή, είναι εδώ, είναι δική μου. δεν είναι μία τουρτα σε βιτρίνα! είναι εδώ. δική μου. ένα με μένα!!! αφελώς. σαν ηλίθιος. σαν βλάκας. αγνοώντας τους κινδύνους της. τις "πραγματικότητές της" και τους πλαστούς φθαρτούς κανόνες της.
καλό ε?
ε, αγνοώντας την πραγματικότητα (πρόβλημα... αλλά εντάξει. κι η παναγιά στα ξύλα!)
έχεις τη δυνατότητα να αγνοείς και της δυτικές της ανοησίες. τη λογική του "έτσι είναι τα πράγματα" τον ανόητο πηθικισμό που είναι της μόδας και περνιέται. μπορείς να τα αγνοείς όλα αυτά. αφελώς. ρομαντικα!

βουλιμικά
μοιρολατρικά
αφελώς

when I was in my prime

When I was in my prime,
I flourished like a vine.
Along there came a false young man,
come stole the heart of mine.
Come stole the heart of mine

The gardener standing by,
three offers he made me.
The pink, the violet, and red rose,
which I refused all three, three
Which I refused all three

The pink's no flower at all,
it fades away too soon.
The violet is too pale a bloom,
I think I'll wait till June, June
I think I'll wait till June

In June the red rose blooms,
but it`s not the flower for me.
It's then I'll uproot the red, red rose,
and plant a willow tree.
And plant a willow tree

And the willow tree shall weep
and the willow tree shall mourn.
How I wish I were in my young man's arms
who stole the heart of mine.
Who stole the heart of mine

And if I'm spared young year more,
and if God should grant me grace.
I'll weep a bowl of crystal tears,
and wash his deceitful face.
And wash his deceitful face.


ακούω αυτή τη στιγμή τη μάρθα να μου το τραγουδάει. είναι παραδοσιακό αγγλικό τραγούδι και το πρωτακούσαμε από τη Nina Simone.

ένα στρώμα κάτω από το παράθυρο

τη βλέπω την καταστροφή να έρχεται. τη βλέπω. πλησιάζει. έρχεται.. έρχεται. με τον πασίγνωστο ρυθμό του άγγελου... το ξέρω. ξέρω τι θα γίνει, πώς θα γίνει, τι επιλογές θα έχω, ποια λάθη θα κάνω, που θα καταλήξω μετα. ξέρω τι θα κάνω και τι όχι, και ξέρω εκ των προτέρων ότι το αποτέλεσμα δε θα είναι καθόλου ευχάριστο. όχι δε διάβασα τις προβλέψεις του ζωδίου μου (εντάξει τις διάβασα αλλά το ήξερα από πριν αυτό που ήταν να γίνει. και οι προβλέψεις συμφωνούν μαζί μου..) αλλά το θέλω. μαζόχα? εντάξει.

αλλά δε θέλω να φωνάζω. θέλω να ουρλιάζω
δε θέλω να γελάω, θέλω να ξεκαρδίζομαι
δε θέλω να κάνω βόλτες, θέλω να ταξιδεύω.
δε θέλω να είμαι λυπημένη, θέλω να είμαι δυστυχισμένη
η μετριότητες είναι για τους μέτριους και εγώ θέλω να υπερβάλω.
θέλω να παραμυθιάζομαι. χωρίς τύψεις. να υστεριάζομαι. χωρίς τύψεις.
άντε τώρα να με συγκρατήσει κανείς. όσοι με ξέρουν θα δηλώσουν βάζοντας το χέρι τους στη φωτιά ότι κάτι τέτοιο είναι εντελώς αδύνατο. πόσο μάλλον το να συγκρατήσω εγώ τον εαυτό μου. πόσο μάλλον όταν δε θέλω καν...

τελοσπάντων εγώ θα την κάνω τη βουτιά!

να το ζήσουμε κι αυτό. έτσι κι αλλιώς ακόμη κι αν ξέρω ότι θα μου βγει σε κακό εγώ θέλω να το κάνω! και σιγά πια? τι μπορεί να πάθω? θα κάνω το παλιό μου κόλπο. αυτό που κάνω πάντα. και λειτουργεί πάντα. δε θα σας πρότεινα ποτέ να το κάνετε και είμαι σίγουρη ότι δε θέλετε...
θα πηδήξω από το παράθυρο ελπίζοντας ότι από κάτω θα βρεθεί κάποιο στρώμα.

και το ξέρω ότι θα βρεθει....!!!

παίρνω χάπια εγώ τώρα....

δείτε ρε σεις τηλεόραση! ενημερωθείτε γαμώ το χριστό μου!!
ναι καλά να σαι... εδώ δεν υπήρξε κανάλι που να μην την έχει καταβρεί με το ζαχόπουλο και ταυτόχρονα κανείς δεν πήρε χαμπάρι ότι γινόμαστε ρόμπες διεθνώς... εμ ... έτσι είναι... αμα αποφασίζουν τα καναλάκια ομαδικώς ότι εμείς πρέπει να ασχολούμαστε με το πόσο πήδηξε ο ζαχόπουλος πριν το μπαλκόνι, αυτό κοιτάμε κι εμεις.
ξυπνάτε ρε!! η μπογιά σας πέρασε... το λένε ιντερνετ!! και η ενημέρωση πλέον δεν είναι δική σας δουλειά...
για κοιτάξτε το κειμενάκι εδώ παρακαλώ:
Η δικαστής Γρεβενών κα Μαρία Μαργαρίτη, εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το δικαστικό σώμα,όταν έβγαλε στήν φόρα παρτίδα Κονδυλίων που προορίζονταν ως οικονομική ενίσχυση σε σεισμοπαθείς, τα οποία κατασπαράχθηκαν από κρατικούς και παρακρατικούς φορείς. Παράλληλα, ξεμπρόστιασε ολόκληρο το δικαστικό σώμα, αποκαλύπτοντας τον ΟΙΚΟ ΑΝΟΧΗΣ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ: Εκατοντάδες ανήλικοι έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά (και πολλές φορές έναντι αμοιβής που απολαμβάνουν δικαστικοί και άλλοι"μεσάζοντες") σε μυστικό χώρο, ειδικά διαμορφωμένο εντός των δικαστηρίων!Η κα Μαρία Μαργαρίτη, προέβη σε απεργία πείνας έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, ζητώντας την πλήρη αποκατάστασή της και την ανάδειξη των παραπάνω θεμάτων. Όμως, η προσωπική ασφάλεια του κου Καραμανλή φρόντισε να την απομακρύνει βίαια, όπως θα δείτε και στο παρακάτω βίντεο.Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο θέμα μέχρι αυτή την στιγμήΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΕΔΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΕΣΟ, παρά μόνο από το BBC, ενώ στο YouTube η μαζική διανομή του βίντεο δεν επιτρέπεται (αναγράφεται η ένδειξη "Embedding disabled by request").
το βιντεάκι του bbc το βλέπετε εδώ...--->http://www.youtube.com/watch?v=jglCyU8TPJw

και αυτό που μόλις έγινε στα κανάλια είναι ρομπα. εντάξει γίναμε ρόμπα διεθνώς. πρώτη φορά θα είναι? αλλά γίνανε ρόμπα και τα κανάλια στους τηλεθεατές τους. μέχρι να το ξεχάσουμε κι αυτό πάλι, θα έχουμε έναν καλό λόγο να τους βρίζουμε.