εγκυμονείς χόλιγουντ??? τι να εγκυμονείς???

είδα που λες το έραγκον. καλά γέλα. αλλά είναι αλήθεια. για την ακρίβεια το είδα για δεύτερη φορά.. και αυτός είναι ο πρόλογος. για να σε προιδεάσω, γιατί σήμερα θα σου μιλήσω για την υποκουλτούρα, την κουλτούρα του πλήθους, ως ειπειν... το χόλιγουντ.
εν έτει 2008, κι αυτό μετά βίας, διότι μας αποχαιρετά βιαστικά. για την πρώτη 10ετία του 21ου αιώνα θα σου πω και θα σου πω για τις ταινίες της, που μου είναι και εύκολο. τριλογίες, τετραλογίες, συνέχειες ταινιών, διασκευές, μικρές, μεγάλες, μεταμοντέρνες, κλασσικές, κυρίως από βιβλία, διότι ποιος να κάτσει να γράψει?, βιογραφικές, και μπλειντρανεριστικές.
αλλά όλες επικές. ναι για σκέψου το?! τα μεγαλύτερα μπλοκμπάστερ, αυτά που σπάσαν τα ταμεία, ματριξ, άρχοντας των δαχτυλιδιών, χαρι πόττερ, εραγκον, πειρατές της καραιβικής, μπάτμαν, σπάιντερμαν, σταρ γουόρς, ναρνια. μη γελας, το ξέρεις ότι αν ακουγα αυτή τη σειρά ταινιών θα μου σπάγαν τα νεύρα, αλλά σκέψου, για μπλοκμπάστερ σου μιλάω.
όλα μιλάνε για μεγάλες μάχες, για σπουδαία κατορθώματα, σχεδόν επικά στο μέσο όρο τους, για ανθρώπους με μεγάλη καρδιά και κουράγιο...
το χόλιγουντ όμως δε σκέφτεται. δίνει στο πλήθος αυτό που ζητάει. δεν είναι σαν καλός γονιός που θα σκεφτεί τι είναι καλό για σένα, να το ελεγξει και να σου το δώσει με σιγουριά στο τέλος... είναι κλασσική περίπτωση μαρκετινγκ. αν ζητάς καραμέλες θα σου δώσει καραμέλες.
ενα το κρατούμενο.
πάω στο δεύτερο. βλέπεις ότι σε όλο αυτό το κόνσεπτ ταινιών υπάρχει η φιγούρα του κακού. η φιγούρα του εχθρού. δεν είναι το καλό και το κακό μπερδεμένο.
όχι μην πας αλλού. όχι syriana, lions for lambs κτλ. σου λέω για κλασσικό εμπορικό χόλιγουντ, με τεράστιους προυπολογισμούς και γιγαντιαία κέρδη.
η φιγούρα του κακού όσο τρομερός κι αν είναι σου δίνει μια σιγουριά. νιώθεις μια τεράστια ασφάλεια παρακολουθώντας την ταινία. ξέρεις ότι δε θα χρειαστεί να ψάξεις να βρεις ποιος είναι αυτός που πολεμάς και ποια πλευρά θα υποστηρίξεις. ξεκουραση. ακολουθώντας απλό συλλογισμό σου λέω. γιατί σε ξεκουράζει? γιατι λέω εγώ τώρα είναι μία σκέψη που κάνεις συνέχεια στη διάρκεια της καθημερινότητας και καταντάει κουραστική. προσπαθείς να βρείς ποιος σου φτάει. ποια πλευρά να πάρεις. ποιος είναι ο καλός της υπόθεσης βρε αδερφέ για να πας μαζί του. κρατούμενο 2 β τώρα. θέλω να θυμηθείς ότι το χάρι πόττερ αυτός που το έκανε μπεστ σέλλερ είναι ένας πληθυσμός με μέσο όρο ηλικίας 14 και πολύ σου λέω πάλι. και τώρα συλλογίσου. πόσο ξεκούραστο είναι ένα τέτοιο βιβλίο για ένα παιδί. πόσα τερατουργήματα και φρικιαστικά όντα υπάρχουν εκεί μέσα το ξέρουμε όλοι. κι όμως όλα τα παιδιά νιώθουν τεράστια ασφάλεια να το διαβάζουν. για τον κύριο λογο ότι η έννοια του κακού είναι ακριβέστατα προσδιορισμένη. γιατί αν αρχίσεις από την ηλικία των 10 να σκέφτεσαι ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός εν ετει 2008, μέχρι να φτάσεις στα 25 έχεις τις εξείς επιλογές. να πετάς πέτρες στις τράπεζες, να πέσεις στην πρέζα, να πας σε ίδρυμα ανιάτων ψυχοπαθών.
και στις τρεις περιπτώσεις είσαι δικαιολογημένος απόλυτα από μενα.
πάω στο 3ο.
να σε ενημερώσω. το πρώτο μπλοκμπάστερ που βγήκε και καθιέρωσε και την έννοια, στο οποίο συναντάμε τη φιγούρα αυτή του έξοχου κακού είναι το star wars: a new hope. και ακολούθησε η εξαλογία. να σου πω επίσης ότι η ταινία βγήκε επί ψυχρού πολέμου, τη μέχρι τότε πιο μπερδεμένη εποχή που πέρασε ο κόσμος. την εποχή χωρίς στρατόπεδα. την εποχή που όλοι πολεμούσαν χωρίς στολές. χωρίς διακριτικα.
κατά τη γνώμη μου για αυτό το λόγο έγινε και ο πάταγος. γιατί το χόλιγουντ την είχε πιασει την ιδέα από τότε. αυτό που θες αυτό θα σου δώσω. παταγος σου λέω.
πέρασαν δεκαετίες με μέτρια αποτελέσματα, μια ανάγκη για κωμωδία, ρομαντισμο και όλα εις μάτειν. μέχρι και τις ρομαντικοκοινωνικο μπούρδες των 90's, τις περάσαμε κι αυτές.
αλλά να σου ξανά τα ίδια..
εκεί. ο κακός της υπόθεσης ξανάρθε...
αλλά μη νομίζεις οτι κατέληξα γιατί εχω δρόμο ακόμα.
ο κακός παραμένει. και τελείωσα μαζί του γιατί όλο πετάγεται και με μπερδεύει.
αυτό που θέλω να σου πω, είναι οτι το χόλιγουντ, αυτό που θα μπορούσε να είναι το πιο ισχυρό όπλο της αμερικανικής κυβέρνησης και να το χρησιμοποιήσει έστω και λίγο όπως έκανε το 80 και το 90 για σκοπούς σοβαρότερους από το να προβάλλει τον καταναλωτισμό, η από το να ναρκώνει τα μυαλά των ανθρώπων, το έχει αφήσει ελεύθερο, ανεξέλεγκτο.
διότι δίνει αυτό που ζητάει ο κόσμος ακόμα κι αν ο κόσμος δεν το ξέρει.
διότι κανείς δε σκέφτεται μια επανάσταση, αλλά όταν βγαίνει σε ταινία, το κάνει χρυσό!
το χόλιγουντ είναι σαν καλή γιαγιά, που σου λέει τα παραμύθια που θες πριν τα ζητήσεις.
και σαν καλή γιαγιά, αφού σου πει την κοκκινοσκουφίτσα, ίσως και περιμένει να βγεις από το μονοπάτι για να δεις τι θα γίνει. αν θα ρθει κανας λύκος...?
το πιασες? το πα πολύ πολύ εμμεσα. κάτσε να το καθίσω κάτω.
αν το χόλιγουντ ανεξέλεγκτο καθώς είναι πλασσάρει λίγο λίγο μια επανάσταση καθώς κάνει 5 χρόνια τώρα, πως πιστεύεις πως θα αντιδράσει ο κόσμος??? όχι δε σου μιλάω για πολιτικούς, πνευματικούς, λόγιους, μικροαστούς. σου μιλάω για υποκουλτούρα. σου μιλάω για πλήθη, για μάζες. για αριθμούς σε πολς.
αλήθεια τι νομίζεις θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι που τους έχουν πιπιλήσει το κεφάλι με κατορθώματα γενναίων, με αναγκη για ελευθερία, με μάχες ένδοξες, με επαναστάσεις, θυσίες, και όλα τα υπόλοιπα??
κάτι τέτοια σχίσματα στα μεγάλα σχέδια των κυβερνήσεων βλέπω... ε και μετά...
ποιος τον χέζει τον κούγια??? (δεν έχει στείλει και εξώδικο σε μπλογκ φαντάζομαι.. αλέξη να η ευκαιρία σου....) αλήθεια ποιος τον χέζει τον κούγια???
όταν ένα χόλιγουν προετοιμάζει την παγκόσμια σκακιέρα για επανάσταση?
είδες... κι εσύ χαμογέλασες...

ok λοιπόν. και μετα τους σεισμούς και τους καταποντισμους που περίμενα, δες που καταλήξαμε... φαντάζομαι ότι οι φίλοι μου θα έχουν πάθει υστερία. να με βλέπουν όπως και πριν μέσα στο χαμό. έτσι.. ο κόσμος γύρω να φλέγεται, να διαλύεται και εγώ στο σπίτι κλασσικά να διαβάζω το χοντρό μου βιβλίο, να βλέπω τις γαλλικές ταινιούλες μου, από αυτές τις χαρούμενες ξέρεις, με τη ζεστή σοκολατα μου, τα τσιγάρα μου, να κάθομαι να ζωγραφίζω, να κάνω εργασίες για ένα εξάμηνο χαμένο... κι ο πιο μαλθακός άνθρωπος έχει σηκώσει μια πέτρα. κι ο τελευταίος κάγκουρας έχει γνώμη για τα γεγονότα. αυτός που δεν αγόρασε ποτέ εφημερίδα τώρα είναι κάθε μέρα στο περίπτερο. αυτός που περίμενε να τελειώσουν οι ειδήσεις για να αρχίσει η μεσημεριανή ζώνη τώρα είναι με το τηλεκοντρόλ στον καναπέ και παρακολουθεί. η μισή ελλάδα είναι στους δρόμους και η άλλη μισή παρακολουθεί τα γεγονότα. κι εγώ εκεί το χαβά μου. ούτε παρακολουθώ ούτε βγαίνω στους δρόμους. θα ρωτήσεις γιατί. και καλά θα κάνεις. λυπάμαι που θα σου το πω αλλά δεν έχω απάντηση. το μόνο που θέλω είναι να κάθομαι σε ενα σπίτι έρημο σε ένα χωριό χαμένο, με ένα σκύλο μεγάλο σαν το μπόι μου δίπλα. αυτό τίποτε άλλο. δε βγάζω την ουρά μου απ'έξω ρε φίλε. η ουρά μου δεν ήταν ποτέ μέσα. και στο σπίτι μου δεν υπάρχει ούτε μία αφίσα του che. και τον αγαπάω και πολύ τον άνθρωπο. υπάρχει μια ζωγραφιά του δον κιχώτη παρόλα αυτά. μπορεί να είναι τυχαίο. αλλά θέλω να πιστέψουμε και οι δύο ότι δεν είναι. γιατί ότι και να σου πουν τα εαακ, ο δον κιχώτης δεν ειναι che. και ούτε το ανάποδο. ας πούμε λοιπόν ότι δεν είναι τυχαίο. ας πούμε ότι είναι επιλογή. έτσι για την πλάκα. τώρα γιατί ένας άνθρωπος ζωγραφίζει τον δον κιχώτη και φαινομενικά σνομπάρει τον che, το αφήνω σε σένα να το σκεφτείς. και αν το σκεφτείς καλά θα καταλάβεις όλα μου τα λόγια και όλες μου τις κινήσεις και θα δεις ότι η ουρά μου είναι απέξω γιατι δε θέλει να είναι μέσα. έτσι. με τη μία θα σου έρθει. όπως μου ήρθε και μένα. μπορεί να φαίνεται λίγο δουλτσινέα η κατάστασή μου με τη ζεστή σοκολάτα και τον πίτερ παν και την ίλυα. αν φτάσεις εκεί κάπου έχεις κάνει λάθος. πάνε πίσω. οπ! ξαναπάρτο από την αρχή τωρα. κάθε άνθρωπος έχει το δικό του αγώνα. και αν πίστευα ότι ο δικός μου αγώνας είναι αυτός τότε θα ήμουν μπροστά σας. αλλά πιο πολύ με άγγιξαν τα παιδιά που πετούσαν στους αστυνομικούς νεράντζια.

το ξέρω ότι δε φαίνεται καθόλου έτσι.... αλλά αυτό... είναι απολογία.

κι ήταν ένα ωραίο πρωινό που λες.... στην αρχή δηλαδή δεν ήταν γιατί το ξυπνητήρι χτυπούσε (χτύπαγε που λέμε κ εδώ στα βόρεια) κι ο ύπνος ποτέ δε φτάνει.
αλλά δεκέμβρης ζεστός, γλυκός, που ντρέπεσαι να πάρεις παλτο βρε παιδί μου και λες τι ωραία μέρα κι όλα καλά θα πάνε και η αισιοδοξία στο έπακρο, και ο υπολογιστής σου κάνει το γύρο του κόσμου με εικόνες και χρώματα που τα βλέπεις και σου φτιάχνουν τη μέρα. φοράω που λες την καινούρια καμπαρντίνα, τα μποτάκια βάζω και λίγο μολύβι, έτσι για γούρι... χαιρετάω τον κυρ θανάση τον τεντά και κατεβαίνω.. βλέπεις κάτω θαλασσίτσα, ωραία, ρομαντικά και συνεχίζω την κατηφόρα. φτάνω στη στάση λίγο βιαστικά είναι η αλήθεια... γιατί αλλο να ξυπνάς πρωί κι αλλο να βγαίνεις πρωί. σε πιάνει το μεσημέρι... ρωτάω τον κόσμο για το αστικό, ευγενέστατοι, καλοσυνάτοι χαμογελάνε κιόλας... σαν γαλλικό φιλμάκι ενα πράμα.. μούρλια. και μπαίνω που λες στη γραμματεία με τη σιγουριά της αισιοδοξίας...
οχι.
- τι όχι. ?
- οχι
- πως όχι δηλαδή?
- ε όχι ρε κοπελιά, τι λέμε!!
- και τώρα...?
- τωρα δεν μπορώ να κάνω κάτι... (και η αποκορρύφωση): λυπάμαι...

τσιγάρο. κι άλλο τσιγάρο. τηλέφωνο... να ρθει κάποιος να πιούμε εναν καφέ ρε παιδια! ένας άσχετος να περάσει να μου πει ένα ανέκδοτο... ναι το θλιμένο πρόσωπο του πολυτεχνείου... μα γιατί? κι όλα πήγαιναν τόσο καλά σημερα... δε θα τον βρω τον πούστη που με γκαντέμιασε?? να τον πάρω να του χτυπαω το κεφάλι στις πόρτες του πολυτεχνείου! στο άσυλο θα τον κοπανάω...

και ο ήλιος εκεί ... το χαβά του.. βρε έχουμε δράμα εδώ.? τίποτα αυτός το χαβά του.. είναι αλήθεια πως θα μου άρεζε ξαφνικά μέσα στο δράμα μου να σκοτείνιαζαν οι ουρανοί, τα ραδιόφωνα να παίζανε μητροπάνο να κλαίει, να κλείναν οι πόρτες και να μαντάλλωναν οι κυράδες τα παράθυρα, να σηκώνονταν κύματα κι η θαλασσα να μαύριζε, να γίνονταν σεισμοί, καταποντισμοί, τσουνάμια, αρμαγεδών, να έρχονταν οι καβαλάρηδες της αποκάλυψης, και να βγαίναν οι προφητείες του νοστράδαμου. κολλάω.
ο σπουργίτης τιτιβίζει. αμέριμνος.. δε νιώθει. του θυμώνω... λίγη συμπόνια... τίποτα κανείς. η φύση προσπέρασε το πρόβλημα μου, αδιαφόρησε παντελώς για την ήττα μου...
φαουλ. περιμένω μια κάρτα. κοκκινη κίτρινη οτιδήποτε!! τζίφος. ο ήλιος λάμπει. όλοι πίνουν τους καφέδες τους. μερικοί γελάν. τους μισω! φτού!
πάω προς το σπίτι. οι παππούδες στα παγκάκια λεν ανέκδοτα από τη χούντα, μια γρια τινάζει ένα πατάκι, ένας τύπος ανάβει τσιγάρο τρώγοντας παράλληλα σουβλάκι. το γαλλικό φιλμάκι συνεχίζει. εκεί στην κόντρα.
το σκέφτομαι από την άλλη. η χαρά του κόσμου υπάρχει για να δημιουργεί αντίθεση στο δράμα μου. σε ασπρόμαυρο πορτρέτο με έντονο κοντράστ και περιγράμματα. γιαπωνέζικο νιου ειτζ.
εεεεεεεεεεεεει!! αλάργα! τον καημό!!
δε βλέπεις τριγύρω...? η γη ακόμα γυρνάει. οι παππούδες γελανε! η γριά στο πατάκι της, και ο τύπος συνεχίζει να τρώει το σουβλάκι του. καπνιστό. χαρμάνικο..
για αυτό σου λεω... δεν πα να κουρεύεστε? εμείς εδώ. το χαβά μας..
κι όσο θα βγαίνει ο ήλιος εμείς εκεί, στην πορεία.. περπάταπερπατα..
και το γαλλικό φιλμάκι θα είναι εδώ. λίγο πιο βαλκανικό, λίγο πιο παλιοελλαδίτικο αλλά εκεί το χαβά του κι αυτό.
μια λέξη μου έμεινε σήμερα...
ασταμάτητη.

ειδα το νιόνιο σε αρχαίο φορτηγό όνειρα να σκαρώνει από τον όλυμπο

να σου πω ένα παράξενο. θα το βρείτε διασκεδαστικό πιστεύω... την περασμένη άνοιξη πριν το πάσχα, ήμουνα στη θεσσαλονίκη κι ετοιμαζόμουνα να κατέβω στην αθήνα. κι ένα περίεργο, ακου, ενώ είχα βγάλει δηλαδή εισητήριο, αεροπορικό να επιστρέψω, πώς μου 'ρθε? όχι... να κατέβω με οτοστόπ! όπως στα νιάτα μου. πριν σαράντα τόσα χρόνια... η άνοιξη...
στήνομαι λοιπόν στην εθνική οδό, ψιλόβρεχε, ωραία, ρομαντικά... και μετά από λίγο.. το βλέπω να ρχεται! όχι εκείνο, το δικό μου.. το δικό μου ήταν ένα βόλβο κόκκινο, ενώ αυτό ήταν τώρα ήταν ένα σκάνια, άσπρο, τριαξονικό. και με μαζεύει λοιπόν. ο οδηγός ένας ίδιος, έτσι σαν εκείνο τον παλιό, ετσι αμίλητος κι αυτός. αλλά όπως τον κόβω από το πλάι σα γνωστή φυσιογνωμία έτσι μου φαίνεται...
"δε μου λες" του λέω... "εσύ μήπως πριν σαράντα τόσα χρόνια οδηγούσες ένα βόλβο κόκκινο?" "ναι" μου λέει... "και μήπως λέγεσαι τζώρτζης?" τζώρτζης"μου κάνει... " τι λε ρε παιδί μου και δε με θυμάσαι?? τόσο πολύ γεράσαμε?" "σε θυμάμαι" μου λέει. "σε θυμάμαι και σε παρακολουθώ. μόνο αν δεν έχεις αντίρρηση να κάνουμε εδώ δεξιά στον Όλυμπο, έχω να παραδώσω σε ένα χωριό κάτι κατσίκια".
αφήνει την εθνική οδό, στρίβει σε μία στενή άσφαλτο, ανεβαίνει, ανεβαίνει, ανεβαίνει, τελειώνει η άσφαλτος αρχινάει ο χωματόδρομος, ανεβαίνει, ανεβαίνει, ανεβαίνει, τελειώνει κι ο χωματόδρομος και συνεχίζει να ανεβαίνει πλέον στο πουθενά. εν τω μεταξύ έπεφτε και το σούρουπο. όσο να ναι είχα αρχίσει και ανησυχούσα...
ώσπου ξαφνικά, μπροστά στα μάτια μας, χωριό ωραιότατο, πλάκες από σχιστόλιθο, καλντερίμια με λιθόστρωτα, ο φούρνος ανοιχτός, ο κόσμος έξω, μια ομάδα διορθώνει το καμπαναριό της εκκλησίας, μια ορχήστρα παραδίπλα κάνει πρόβες το "αι γενεαι πάσαι" διότι ήταν πριν το Πάσχα, και τρέχουν όλοι και ξεφορτώνουν το φορτηγό, κάτι κατσίκια είχε κάτι κρασιά τους είχε φέρει.. ένα περίεργο μόνο... δε μιλάνε! τους ρωτάς, τους μιλάς, και δε σου μιλάνε...
"ρε συ!' του λέω... " τι ει ναι αυτό το μέρος που με έφερες εδώ?"
"κοίτα" μου λέει... "δεν ήθελα να στο πω εξ αρχής για να μη σε ανησυχήσω...το μέρος εδώ είναι μαγεμένο, αυτοί οι άνθρωποι εδώ όλο το χρόνο κοιμούνται κανονικά στα κρεβατάκια τους, και ξυπνάνε μόνο λίγο πριν από τις γιορτές. και τους βλέπεις πιάνουνε και επισκευάζουνε τους δρόμους, τις στέγες, κάνουν πρόβα τη χορωδία τους"
"τι λες ρε" του λέω. "και μετά?"
"ε μετά άμα ρθει η γιορτή δεν έχεις δει ωραιότερο πράμα! τραπέζια στρωμένα, κρασιά, αγάπη, φιλιά, τραγούδια, νταν νταν οι καμπάνες, πυροτεχνήματα, τα όργανα, ένα πράγμα καταπληκτικό".
"και μετά???" του λέω.
"ε μετά κοίταξε, σιγά σιγά τους πιάνει πάλι αυτή η νύστα, και παν και χώνονται πάλι στα κρεβατάκια τους κι αποκοιμιώνται."
"τι λε ρε" του λέω "ποιος είσαι εσύ? τι ρόλο παίζεις? δε σε καταλαβαίνω? "
"κοίταξε" λέει "εγώ περνάω από δω κι έχω το μάτι μου, μη ξεσκεπαστεί κανείς στον ύπνο του, μην αφήσαν καμιά βρύση ανοιχτή, μη πιάσουμε καμιά φωτιά... έλα άντε τώρα άστα λόγια ανέβα στο φορτηγό γιατί πρέπει να φτάσω στην Αθήνα, έχω να παραδώσω"
έχω καταπιεί τη γλώσσα μου. αλλά με τρώει. "ποιος είσαι άνθρωπε μου?" του λέω. "έχεις οικογένεια εσύ? έχει σπίτι? φίλους έχεις?"
"σπίτι μου είναι η εθνική οδός. η εθνική οδός και η οικογένειά μου. όσο για φίλους... μου κάνουν πολλοί οτοστόπ. εγώ όμως κάθε φορά επιλέγω ποιον θα πάρω. εσύ μου φάνηκες εξ αρχής συμπαθής. κι αν χρειαστείς τίποτα, στάσου εκεί στη ραψάνη που πουλάν το μούστο, μα σήμερα, μα αύριο, θα περάσω. άντε γεια σου τώρα και καλές γιορτές.