ο βασιλιάς

έλα λευκό μου σύννεφο και γίνε προσκεφάλι
για το παιδί το χνουδαλό που ο ύπνος το χει πάρει.


ένας άνθρωπος που θέλει να ζήσει μακριά από κάγκελα, μακριά από μίση, να ζήσει ήσυχα, να ζήσει όμορφα, απλά. δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο από τον εαυτό του για να ζήσει. διορθώνει ένα έρημο σπίτι, διορθώνει ένα παλιό ποδήλατο, ένα σπασμένο γεφύρι. διορθώνει τη ζωή του, τα λάθη του. διορθώνει ότι σπασμένο βρει χωρίς να του ζητηθεί.

δεν αποζητά τη συμπάθεια κανενός, δεν έχει ανάγκη τα δικά τους χαμόγελα, δε νιώθει την ανάγκη να συστηθεί σε κανέναν. το ξέρει όμως κι αυτός ότι ζει σε μια κοινωνία έτοιμη να σμίξει καχύποπτα φρύδια , έτοιμη να φοβηθεί, έτοιμη να μισήσει, έτοιμη να τσακίσει κόκκαλα.

βλέπει την εχθρότητα μπροστά του από την πρώτη κιόλας στιγμή. αλλά και πάλι δε θα χρησιμοποιήσει καμιά διπλωματία, δε θα πάρει κανένα με το μέρος του, δε θα ζητήσει την ψεύτικη συμπάθεια κανενός.

όσο αυτός δε ζητά τίποτα τόσο οι άλλοι ζητούν εξηγήσεις. όσο αυτός δε σκύβει, τόσο τον πιέζουν προς το χώμα κάτω.

ένας ανθρωπος, ένας αναπτήρας μπικ, ένα άγριο ζώο, ένας χριστός, ένας άνθρωπος που δεν περιορίζεται από όσα κάγκελα γύρω του, γιατι μέσα στην ψυχή τη δική του δεν υπάρχουν κάγκελα.
όχι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι επαναστάτης. δεν επαναστατεί, δε θέλει να αλλάξει τον κόσμο. θέλει να ζήσει μέσα σε αυτόν με το δικό του τρόπο. με τους δικούς του νόμους.
δεν είναι επαναστάτης. γιατί το όνομα Του επαναστάτη το έχει πάρει ένας έμπορος ναρκωτικών.

ο τελευταίος λύκος πέθανε, κι όταν τον σκότωσαν, γύριζαν το πτώμα του, επιδεικνύοντας τη νίκη τους και γιορτάζοντας το θρίαμβο τους, ήσυχοι, ξέγνοιαστοι, ασφαλείς στα σπίτια τους, με κατοχυρωμένα τα μικροεγκλήματά τους, τις μικροκομπίνες τους, τα μικροκέρδη τους, τη μικροπρέπειά τους.

όλα τα πιόνια στο σκάκι θέλουν να στριμώξουν το βασιλιά. να τον στριμώξουν τόσο πολύ ώστε να μην μπορεί να κινηθεί όταν έρθει η σειρά του. αλλά είναι ξύλινα πιόνια όλα τους. αυτός ο βασιλιάς, είναι ενας αναπτήρας και αυτή είναι η αμαρτία του, και αυτή είναι η κατάρα του.

ο χριστός πέθανε ξανά, σταυρωμένος από γραμματείς και φαρισαίους, προδωμένος τρεις φορές, σταυρωμένος με τη δική του συνέναιση, καταραμένος από τη διαφορετικότητά του, αγιασμένος από τις προθέσεις του. και αδικημένος περισσότερο γιατί είχε κερδίσει χωρίς να το θέλει τη συμπάθεια ανθρώπων λίγων, μόνο που αυτή δεν ήταν τόσο δυνατή για να τους κάνει να πολεμήσουν για αυτόν.

σκοτώσατε τον τελευταίο λύκο, σταυρώσατε το χριστό ξανά, γκρεμίσατε τη ζωή ενός ανθρώπου που ξεκίνησε να τη στήνει ξανά σιγανά και ταπεινά. και ο τελευταίος αναπτήρας αποφάσισε πριν φύγει να αφήσει στη θέση του έναν άλλο ξύλινο βασιλιά. έναν βασιλιά με τον οποίο θα μπορούσατε να παίξετε την παρτίδα σας χωρίς μικροενοχλήσεις.


γιατί? ναι ρωτώ γιατί. και δεν πρόκειται να πάρω απάντηση από κανέναν. ούτε εσείς ξέρετε τι φοβούνται οι κότες στο κοτέτσι σας και γιατί μισούν. (γελοίο δεν ακούγεται ε? μια κότα που μισεί? ή πολλές κότες που μισούν?χιχιχι)

μια ταινία κολοσσός. μια ταινία πελώρια. μια ταινία που θάφτηκε. μια ταινία που μίλησε. και αυτή είναι μια ελληνική ταινία που δεν είναι κωμωδία δε δείχνει σεξ δεν παίζουν φίρμες και δεν έχει μέσα διαφημίσεις της βονταφον. ναι ρε που είστε και σοφοί και δε βλέπετε ελληνικές γιατί είναι μάπες. βγαίνουν και τέτοιες. και να τη δείτε πάλι θα τη θάψετε. γιατί? τα λέει ο γραμματικός καλύτερα.

Irina palm- ή πώς να βρει κανείς την αξιοπρέπειά του χάνοντάς την.

Η Μαγκυ είναι μία μεσόκοπη γυναίκα, χήρα με ένα γιο και έναν εγγονό. Με σπίτι μαζεμένο, καθαρό που πάντα μπορεί να σερβίρει κουλουράκια και τσάι, με κουνκάν κάθε Παρασκευή στα σπίτια άλλων κυριών που εξειδικεύονται στο κουτσομπολιό. Το θέμα είναι ότι ο εγγονός της είναι σοβαρά άρρωστος. Χρειάζεται επειγοντως να φύγει για αυστραλία για θεραπεία. Η Μάγκυ χρειάζεται λεφτα. Δεν μπορεί να πάρει δάνειο, δεν έχει περιουσία, δεν μπορεί να βρει δουλειά. Κατά λάθος/ κατά τύχη/ κατά μοίρα βρίσκεται στο σόχο σε ένα μαγαζί που ζητάει «οικοδέσποινα», μια δουλειά που θεωρεί ότι της ταιριάζει. Αργότερα συνειδητοποιεί ότι το μαγαζί είναι sex club και ότι η δουλειά η οποία ζήτησε είναι αντίστοιχου περιεχομένου. Μέσα στην απογνωσή της αποφασίζει να κάνει την καρδιά της πετρα και να βγάλει τα χρήματα που χρειάζεται. Η δουλειά είναι η εξής: η Μάγκυ είναι κλεισμένη σε ένα δωμάτιο και ανακουφίζει τους άντρες από μια τρύπα στον τοίχο. Και τα χέρια αυτής της γυναίκας είναι τόσο απάλά και τόσο μαλακά… βλέπουμε τη Μάγκυ να κάθεται να διαβάζει, να σοκάρεται, να σκέφτεται και τους άντρες από την άλλη μεριά να σφαδάζουν. Τόσο πολύ που από ένα σημείο και ύστερα κάνουν ουρά μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο…

Μια ταινία τόσο ανθρώπινη, μια ιστορία που διαδραματίζεται στις πιο κακόφημες περιοχές του Λονδίνου. Βλέποντας την ιστορία αυτή μαθαίνει κανείς πώς δεν μπορεί να παίρνει τίποτα δεδομένο, πώς τα πράγματα δεν είναι μαύρα και άσπρα, και επίσης ότι ο άνθρωπος είναι το πιο δυνατό πλάσμα από όλα. Ίσως να μην πίνουμε νερό από τις λάσπες σαν τους σκύλους, αλλά μπορούμε να αντέξουμε τους εαυτούς μας και τη ζωή που φτιάξαμε. Μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες μπορεί αυτή η γυναίκα να βρει τη δύναμή της, να βρει το κουράγιο που ήθελε και το κυριότερο μπορεί να μείνει ο εαυτός της. Είναι σαν αυτό που διάβαζα τις προάλλες: πρέπει κανείς να χάσει την αξιοπρέπειά του για να τη βρει. Αυτό ακριβώς κάνει η Μάγκυ. Αλλά επειδή είναι εντελώς ανθρώπινη και ειλικρινής κάνει τους πάντες να μιμηθούν το παράδειγμά της. Και ακριβώς για αυτό το λόγο μπορεί και αναπτύσσει τόσο ανθρώπινες και ειλικρινείς σχέσεις. Και όλα αυτά μέσα σε ένα sex club του soho…

my blueberry nights-οι νύχτες μου μακριά σου

ναι μιλάω για την καινούρια ταινία του wong kar wai, ο οποίος ξαναγύρισε με καινούρια ταινία, καινούριο κάστινγκ, καινούρια μουσική και το κυριότερο, καινούριο έδαφος. μια ταινία εξαιρετική που για όσους ξέρουν και αγαπάνε το Βάι, είναι κάτι το μαγευτικό. δεν είναι βαλς και σαγκάη είναι τζαζ και νέα υόρκη αυτή τη φορά. αλλά οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και οι καρδιές τους δεν αλλάζουν με τις υπείρους.




"Ο Γουόνγκ Καρ Βάι φωτίζει την Νέα Υόρκη στα μπλε. Μπλε είναι το χρώμα της μοναξιάς, μπλε το χρώμα των μπλουζ, μπλε το χρώμα της τάρτας φραγκοστάφυλου, που κανείς δεν παραγγέλνει στην πόλη με το πιο διάσημο τσιζ κέικ."

μιλάμε για ιστορίες, ιστορίες ανθρώπων, τόσο απλές και τόσο σκληρές, τόσο ρομαντικές, γοητευτικές και όμορφες όσο και η ίδια η ζωή. άνθρωποι που περνάν από τη ζωή μας, αφήνουν ένα κομμάτι τους και εξαφανίζονται τόσο απλά και τόσο εύκολα όπως ακριβώς ήρθαν. αυτό που μένει είναι κλειδιά σε ένα βάζο. κλειδιά που κρατάμε εμείς και ανοίγουν τις καρδιές των ανθρώπων. αλλά ακόμη και την πόρτα να ανοίξεις ίσως ο άνθρωπος που ψάχνεις να μην είναι εκεί. και ίσως να μην είναι η πόρτα της καρδιάς που έψαχνες και να είναι μια άλλη πόρτα. ενός άλλου ανθρώπου.

365 μέρες κλεμένες από τις ζωές 5 ανθρώπων. συναντήθηκαν τυχαία, ο καθένας στο δικό του δρόμο, στο δικό του ταξίδι και όμως βρέθηκαν μαζί με κάποιον άλλο. τυχαία. απλά. απροσδόκητα. όπως συμβαίνει πάντα.

μια γυναίκα που ψάχνει να βρει την ταυτότητά της, που έχασε ή που ποτέ δεν είχε. ψάχνει. ταξιδεύοντας. γνωρίζοντας. συναντώντας.

ένας άντρας που κρατάει κλειδιά που του δίνουν. τα κρατάει για χρόνια χωρίς να τα πετάει. "αν τα πετάξω αυτές οι πόρτες θα μείνουν για πάντα κλειστές και αυτή δεν είναι μια επιλογή που μπορώ εγώ να κάνω." λέει. το παρελθόν του χαμένο στο παρόν του και οι επιλογές του είναι δύσκολες γιατί δε θυμάται πώς γίνονται.

ένας άντρας πνιγμένος στο ποτό θρηνεί τη ζωή του που καταστράφηκε. πίνει για να αγαπήσει, πίνει για να θυμηθεί, πίνει για να ξεχάσει, πίνει για να κρατήσει τις αναμνήσεις του. πίνει για να μπορεί να πατήσει τη σκανδάλη. πίνει για να μπορεί να Την αφήσει ελεύθερη.

μια γυναίκα που πνίγεται. μια γυναίκα που παλεύει για την ελευθερία της. προσπαθεί να ξεφύγει και δεν μπορεί. η αγάπη δεσμεύει, κρατάει, σκοτώνει. κι όμως αυτή είναι που την πονά πιο πολύ από όλα. πώς φεύγεις από κάποιον που αγαπάς? πώς κερδίζεις την ελευθερία που παρέδωσες? πως εξηγείς ότι αγαπάς και ότι νιώθεις τύψεις? πως το κάνεις αυτό όταν έχεις κάνει τα πάντα για να φύγεις μακριά από κάποιον?





μια γυναίκα που φοβάται. φοβάται να αγαπήσει, να εμπιστευθεί. έχει μάθει να διαβάζει τους άλλους και μια ζωή προσπαθεί να καταλάβει τα ψέματα που λεν. πώς όμως καταλαβαίνεις την αλήθεια όταν έχεις μάθει να αναγνωρίζεις μόνο τα ψέματα? πως αφήνεσαι να αγαπήσεις? πως αφήνεσαι να εμπιστευθείς? πως αφήνεσαι να πληγωθείς?







άνθρωποι. ιστορίες. δρόμοι που διασταυρώνονται για λίγο. και μετά χάνονται. με ένα βλέμμα πριν βάλεις μπρος τη μηχανή, με ένα μεγάλο φιλοδώρημα, με ένα χέρι που χαιρετάει μέσα από ένα αμάξι εν κινήσει. με ένα φιλί πάνω στον πάγκο. με ένα φιλί που δε φοβάσαι να δώσεις. με ένα φιλί που δε φοβάσαι να πάρεις.

ένα θέαμα συγκινιτικό. ένα θέαμα τόσο ανθρώπινο όσο και μαγικό.

μπαρ και άνθρωποι που πίνουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, ο καθένας για τις δικές του ιστορίες και αναμνήσεις. χρώματα και κόκκινα φωτα, μάρκες πάνω σε ένα πάγκο, ποστκαρντς και πίτες βατόμουρο που κανείς δε θέλει να δοκιμάσει, στριφτά τσιγάρα στο κρύο, ένα χέρι που διστάζει να ανοίξει την πόρτα, φώτα μπλέ, φώτα κόκκινα, μπλουζ και τζάζ, δύο μύτες που αιμοραγούν παράλληλα, ένα καπέλο ενός πατέρα, σπασμένα τζάμια ενός αυτοκινήτου, μια σκανδάλη που περιμένει να πατηθεί, μια πίτα που μένει ολόκληρη κάθε βράδυ, ταμπέλες μαγαζιών, "pull", τρένα γεμάτα ανθρώπους, όνειρα και μνήμες που στοιχειώνουν. όλα αυτά από την κάμερα του γουόνγκ καρ βάι. το μεγαλείο σου!

οι πατρίδες βρίσκονται εκεί. στις μνήμες.
"άνθρωποι είναι η μνήμη τους" έλεγε η Δημουλά. άνθρωποι είναι όσα πέρασαν οσα θυμούνται και οσα δεν ξεχνούν.
"τις πατρίδες τις βρίσκω στις πλατείες" λέει ο Βασίλης σε ένα στιχο. έτσι κι αυτοί οι άνθρωποι, τις βρίσκουν σε ένα μαγαζί, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, με την καρδιά κλειστή. με τα μάτια κλειστά και τα χείλη κλειστα.
μέχρι να ανοίξουν. σαν στρείδια στον ατμό. αργά και δύσκολα.

οι άνθρωποι που πέρασαν μας άφησαν κάτι. όλοι. ΄

μια γριά στην κρήτη που φώναζε "οργκάνα, μάνταλα"(ρήγανη, αμύγδαλα)

ένας γέρος που ήταν ιχνηλάτης στη μάχη της κρήτης

ένας νέος που άφησε τη ζωή του απο το λονδίνο και αναζητά μια καινούρια στη βενετία

ενας νέος που δεν είχε ώμο να κλάψει μέσα σε ένα πάρκο

μια γυναίκα που οδηγάει νταλίκα 35 χρόνια τώρα

μια κοπέλα που κακοποιήθηκε απο τον αρραβωνιαστικό της

ένας άντρας που ήταν καπετάνιος στα καράβια μέχρι που προδώθηκε από τη ζωή του

ένας γέρος πόντιος που θα σου πει οτι "φυσάς αίμα"

ένας νέος που δεν ήξερε τι ήθελε από τη ζωή του και το έβρισκε στα όνειρα

ένας άντρας που έχασε τη γυναίκα του από ηρωίνη

ένα παιδί πού έχασε τους γονείς του σε δυστύχημα και πουλιέται

μια κοπέλα που αποφάσισε να γίνει ηθοποιός

μια κοπέλα που αποφάσισε να γίνει δημοσιογράφος

μια κοπέλα που σκέφτηκε να πουλήσει τον εαυτό της για να κερδίσει τον άντρα που αγαπούσε


άνθρωποι. που περνάν απο τη ζωή σου και σου αφήνουν ένα μικρό στίγμα της δικής τους ζωής. είναι μικρό, είναι ασήμαντο αλλά είναι ένα δώρο που σου έκαναν. και είναι πιο πολύτιμο από οτι φαίνεται. είναι αυτό που σου χάρισαν.

και τους ευχαριστώ όλους.

my blueberry nights

Valerie's letter On Toilet Paper- V for Vendeta

I was born in a rainy burg in Nottingham in 1975. I passed my eleven plus and went to girl's grammar. I met my first girlfriend at school. Her name was Sara. Her wrists. Her wrists were beautiful. I sat in biology class staring at the pickled rabbit fetus while Mr.Herd said it was an adolescent phase that people outgrew. Sara did. I didn't. In 1994, I stopped pretending and took a girl called Christine home to meet my parents. A week later I moved to London to go to college and study drama. My mother said I broke her heart. But it was my integrity that was important. Is that so selfish? It sells for so little but it's all we have left in this place... It is the very last inch of us But within that inch we are free London. I was happy in London. I played Dandini in Cinderella. The world was strange and rustling with invisible crowds behind the hot lights and all that breathless glamour Work improved. I got small filmroles, then bigger ones In 2006, I starred in "The Salt Flats." That's where I met Ruth. We fell in love. Every Valentine's Day she sent me roses and, oh god, we had so much. Those were the best three years of my life. In 2010, they came. And after that there were no more roses Not for anybody After the takeover, they started rounding up the gays. They took Ruth while she was out looking for food. Why are they so frightened of us? They burned her face with cigarettes and made her give them my name. She signed a statement saying I'd seduced her. I didn't blame her. God, I loved her but I didn't blame her. But she did She killed herself in her cell. She couldn't live with betraying me, with giving up that last inch. Oh, Ruth. They came for me. They shaved off my hair. They held my head down a toilet and told lesbian jokes. They brought me here and pumped me full of chemicals I can't feel my tongue. I can't speak. It is strange that my life should end in such a terrible place but for three years I had roses and apologized to nobody. I shall die here. Every inch of me shall perish... Except one An inch. It is small and fragile and it's the only thing in the world that's worth having. We must never lose it or sell it or give it away. We must never let them take it from us. I don't know who you are but I hope you escape this place. I hope that the world turns and things get better and that one day people have roses again I don't know who you are but I love you. I love you. Valerie.