μια εικόνα...

λαχτάρα

φόβος

άνοιξη

ένταση

μοναξιά



αγωνία

συνείδηση

ανάγκη

τα θυμάσαι?
αφού τα έχεις ξαναδεί.
ελα δεν μπορεί... αφού καταλαβαίνεις.
δε μοιάζει με τίποτα άλλο.
αυτό ρε!
αυτό που κάνει τη γη να γυρίζει.
η πηγή της ευτυχίας σου
η πηγή της δυστυχίας σου
ελα τώρα...
δεν μπορεί να τα ξέχασες...
πρόσεχε τι εύχεσαι τότε.
και μη φοβάσαι.
και μη φοβάσαι να δεις
δέξου τα.
πιάστα από το χέρι
και μη φοβηθείς.
μην κοιτάξεις πίσω
κοιτα μπροστά
και μη σε νοιάζει.
γιατί αυτό που ευχήθηκες
διεκδίκησέ το.
ακόμα δεν το πιστεύεις ε?




δεν είναι τίποτα.
είναι μόνο δυο σύννεφα
σε εναν απέραντο κόσμο

αλλά είναι δύο σύννεφα που
ταξιδεύουν μαζί
κι αυτό, λένε, είναι κάτι.

η ιστορία, το τηλέφωνο, ο φόβος, η ανεπάρκεια και το αλλά.

είχα ξεχάσει πώς είναι να μπαίνεις σε μια ιστορία, μια ιστορία που σε ρουφάει μέσα της.
ένα παραμύθι που σε κρατάει, που σε δένει με τους ήρωες, που σε κάνει να θες να μάθεις τι γίνεται παρακάτω.
πάντα σνόμπαρα τα παιδιάστικα βιβλιαράκια που σου κρατάν την αγωνία με πιασάρικα κολπάκια.
αλλά το παραμύθι είναι το πάθος και μια καλή ιστορία είναι αυτή που μπήκε στη συλλογή μου. τη μεγαλύτερη που έχω κάνει ποτέ.
ένα αρχείο στο κεφάλι μου. που δεν ξεχνέι καμιά.

ένα τηλεφώνημα ξαφνικό, ίσως ένα τηλεφώνημα που περίμενες. το περιεχόμενο βεβαια είναι αυτό που δεν περίμενες.
όπως επίσης και τα αποτελέσματά του. απλό περιεχόμενο: άγχος για το μέλλον. αλλά τόσο καλά δομημένο που με πήρε από την ιστορία που ήμουν.
με πήγε στη δική της ιστορία. στα δικά της βάθη. αγωνία για το αν θα τα καταφέρω. ή για το αν θα τα καταφέρω όσο καλά θέλω.
ή για το αν είμαι αρκετά καλή για να τα καταφέρω όσο καλά θέλω. κάπως έτσι. λίγο πιο απλά και λίγο πιο περίπλοκα.
αγωνία. για το παραμικρό. για την αξιοσύνη. για το αν καλύπτει ο εαυτός τις προσδοκίες.
για το αν το είναι ανταποκρίνεται στο θέλω.
μια ιστορία που μου γέννησε ένα φόβο ικανό να με καθηλώσει ακίνητη στην καρέκλα με την πλάτη κολλημένη πίσω, τα χέρια
να κρατάν τα χερούλια δυνατά, να ασπρίζουν από την πίεση και τη στάχτη να πέφτει στο πάτωμα.ικανό για τέτοια καθήλωση.
τα συμπτώματα είναι γνωστά σε μένα.
είναι ο φόβος.

αυτός ο πούστης. που ήρθε με την πιο περίεργη μορφή. δάσκαλε διάλεξες περίεργους αγγέλους να μου στείλεις.
φαντάσματά αγαθά στείλε μου εκάτη. γιατί τα μάτια μου έχουν μάθει στο φως της μέρας και δεν ξέρω αν θα τα γνωρίσω.
κι έτσι μου τόνισε με λίγα λόγια πόσο λίγη νιώθω για αυτά που θέλω. αλλά. υπάρχει ένα αλλά. δεν ξέρω ποιο είναι
και ποιος άγγελος το έφερε αλλά είναι εκεί. είναι το αλλά της ελπίδας. το αλλά της πίστης. το αλλά του εαυτόύ μου.
το αλλά των υποσχεσεών μου. ο άγγελος που το έφερε ήταν αχνός, μικρός και διακριτικός. και τα ανθρώπινα μάτια μου ίσα που
τον κατάλαβαν. ίσως δεν τον είδαν κάν. αλλά το κουτί που έφερε είχε μέσα αυτό το αλλα. αυτό που πρόλαβε να κλείσει η πανδώρα μεσα.
το αλλά της ελπίδας. τόσο δυνατό και φωναχτό, τόσο μικρό γρήγορο και βίαιο που είναι αρκετό για να ισοφαρήσει όλα τα άλλα.
τα χέρια μου λύνονται σιγά σιγά από τα μπράτσα της καρέκλας. για το αλλά.

ο φόβος της ανεπάρκειας είναι ακόμα εδώ. και οι άγγελοί του είναι περίεργοι. αλλά είναι σαφείς.
και το αλλά μου δεν το κρατάω πια. όχι τόσο σφιχτά όσο το είχα. δεν είναι φυλαχτό για να προσεύχομαι. δεν είναι λαβή για να πιάνομαι
δεν είναι αλφαβητάρι.δεν είναι αναλόγιο. είναι σαν κουκούλι. με περιβάλλει. ξέρω ότι είναι εκεί και με προσέχει
δεν το κοιτάω καν, δε φοβάμαι μη μου φύγει. είναι ένα με μένα και δε θα με αφήσει το ξέρω.
μόνο να μεγαλώσει μπορεί και να δυναμώσει. μόνο αλλάξει χρώμα μπορεί. και έτσι πορεύομαι μαζί του στον κόσμο των ανθρώπων.

μια Αλλη βαλίτσα

περπατούσες μόνη στο δρόμο. όπως τώρα. όπως τότε. όπως πάντα.
και ξαφνικά ένιωσες τόσο μικρή, τόσο ανασφαλής. συνειδητοποιείς βλέποντας τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια
των άλλων ότι φαίνεσαι γελοία, ασήμαντη, μικρή και ανασφαλής, ότι τελικά δεν είσαι ανετη με τα πράγματα που πίστευες
ότι είσαι κουλ, ότι κατι κάνεις λάθος, ότι δεν κατάφερες τίποτε και ό,τι πίστευες πως
ήσουν, απέχει πολύ από την πραγματικότητα. περπατούσες στο δρόμο μόνη μετά από καιρο, με τη λέξη "επιτέλους" έτοιμη να
βγει από το στόμα, χωρίς βέβαια να είναι αυτό το οποίο θέλεις να πεις. τα λόγια σε πλημμυρίζουν οι εικόνες έρχονται
διαδοχικά και απότομα, σχεδον βάρβαρα, και μόνη στο δρόμο όπως πάντα.
αλλά όλα φαίνονται τόσο καινούρια σαν να τα είδα πρώτη φορα. ή μάλλον σαν να τα ξαναείδα για πρώτη φορα. σαν να ξαναέρχομαι
για πρώτη φορά στον κόσμο. όσο παράλογο κι αν είναι. ανασφάλεια? αναπάρκεια? διάολος?
ένα ρίγος από το κεφάλι ως τα πόδια, ένα ρίγος που διαρκεί. ένα ρίγος που δε σε ενοχλεί. ούτε καν σε τρομάζει. όμως η τόσο γνώριμη
γειτονιά σου σού φαινεται ξένη. σου φαίνεται μακρινή. άσχετη με εσένα. το ίδιο σου το σώμα σου φαίνεται ξένο. οι ίδιες σου οι
σκέψεις. είναι δύσκολο να καταλαβαίνεις ότι είσαι αυτό. ότι κι αν είναι. πρέπει να πείσεις την ψυχή σου ότι είσαι αυτό. ότι κι αν είναι.
πρέπει να της δώσεις τα όρια του εαυτού σου. να ζήσει μέσα του. αν είχες δαιμόνιο, ξέρεις κατά έναν περίεργο τρόπο, ότι είχε φύγει τόσο μακρια από σένα
και ότι ξαναγύρισε απότομα κοντά σου.


η ζωή σου μπορεί να φαίνεται εξωτική, μακρινή, γεμάτη, χαρούμενη και μεστή στους άλλους, αλλά για σενα αυτό που είναι,
είναι το μόνο που έχεις. είναι το στάτους κβο. και η πλεονεξία σε κάνει να μην πιστεύεις ότι είναι ιδιαίτερη, παρά τις αντιρρήσεις των άλλων.
δεν έιναι το τίποτα. αλλά δεν είναι και κάτι.
δεν έχει. τι δεν έχει?
δεν εχεις ιδέα. αλλά θέλεις να έχει. θέλεις κι αλλα. δε νιώθεις καν αχάριστη που τα θέλεις. πάει αυτό, το σκοτώσαμε.
αλλά θέλεις. δυνατά, γερά, παθιασμένα, βίαια, μοιρολατρικά. τι? πάνω κάτω κατάλαβες. αλλά δεν είναι αυτό που σου λείπει τώρα.
είναι αλλο. τι?
τι?
τι?
τι?
να γίνεις κι εσύ από νερό, γη. να γίνεις βράχος. να γίνεις αυτό που κρατάει τη θέση ώστε όλοι οι άλλοι να βρίσκουν το δρόμο τους
κι όχι το αντίθετο. να σταματήσεις να τρέχεις, να κάτσεις, να είσαι ευχαριστημένος με τη στατικότητά σου.
με τα μέτρα σου. με τα όριά σου. να είσαι ευτυχής με αυτά που έχεις. να γίνεις πολικός αστέρας. αυτός που δείχνει τους δρόμους στους ναυτικούς.
το μόνο αστέρι που δεν κινείται στους ουρανούς. ξέρεις ότι αν συνεχίσεις να τρέχεις έτσι θα σβήσεις γρήγορα. σαν διάτοντας.
ξέρεις ότι θα τα χάσεις όλα πολύ γρήγορα. αλλά έχεις συμφιλιωθεί με αυτό από καιρό. απο πάντα και για πάντα. δεν είναι καν διαπραγματευσιμο.
έχεις ανάγκη ξαφνικά από αυτό που ποτέ δε ζήτησες. ασφάλεια. μέτρο. σιγουριά. καβάτζα. κάτι που δεν είχες ποτέ.
κάτι που το μισούσες. κάτι που το οικτηρες. κάτι που δεν ήθελες καν να θέλεις. και τώρα δεν το θέλεις. ούτε θέλεις να το θέλεις.
θέλεις να έχεις όμως αυτό που προσφέρει. αντικειμενική σιγουριά. στήριγμα.

η μοναξιά είναι σαν μια βαλίτσα με ροδάκια. είναι τόσο βολική και τόσο εύκολη και τόσο απλό να την κουβαλάς μαζί σου,
μετά από λίγο βέβαια τη νιώθεις πιο βαριά και πιο ενοχλητική από οποιαδήποτε βαλίτσα.
δε θες να την κουβαλάς πια. θέλεις αυτό που έχουν όλοι. κιβώτιο. αυτό που σε περιβάλλει και βάζει μέτρο στις πράξεις και στις σκέψεις σου. θες να τα
τακτοποιήσεις όλα σε κουτάκια. θελεις όρια. θέλεις φρένα. θέλεις καλά κρατήματα. γιατί ειναι πολύ δύσκολο να πάρεις τις στροφές όταν τρέχεις τόσο.
θα βγεις έξω. να την πάρεις ευθεία. αλλά πώς μπορείς να ξέρεις ότι αν δεν καταφέρεις να στρίψεις, θα υπάρχει δρόμος για να το πάρεις ευθεία.? πώς μπορείς
να ξέρεις ότι θα δημιουργηθεί? θέλεις πίστη ξανά. θέλεις επιβεβαίωση. αυτήν που ποτέ δεν ήθελες.

αχ μαράκι. μάλλον έζησες πολύ καιρό ανάμεσα στους ανθρώπους και ξέχασες.
η βαλίτσα που κουβαλάς είναι η μοίρα σου. είναι εσύ. και είναι definitely όπως είπε και ο δάσκαλος.
είναι definetely. και πήγαινε εκεί που είναι να πας και εμείς θα κοιτάμε και θα σου ανοίγουμε το δρόμο. οι σκιές.
γιατί αυτά που θέλεις να κάνεις είναι αυτά που πρέπει να κάνεις. γιατί συμφωνούμε.
και ο κόσμος των ανθρώπων είναι ξένος από σενα. εσύ περνάς από κει. για αυτό δεν τους καταλαβαίνεις. για αυτό σε μπερδεύουν.
ούτε ο γιαλός είναι στραβός, ούτε στραβά αρμενίζεις. είσαι απλώς σε άλλη παραλία από αυτή που ήρθες.