το Κατι

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΑΝΕΣΤΗΜΙΑΚΩΝ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ

είναι όλοι φοιτητές, όλοι έχουν τις σχολές τους, όλοι πληρώνουν το νοίκι τους, όλοι έχουν εξεταστική και σφαδάζουν κάθε Φλεβάρη-Ιούνιο-Σεπτέμβριο, όλοι πίνουν κρασί με παρέα τα βράδια, πολλοί ίσως έχουν κάποια δουλειά για παρά πάνω χαρτζιλίκι, αλλά το ξεχωριστό είναι ότι αγαπάνε το θέατρο. αυτό βέβαια δεν είναι το κατόρθωμα. το να ασχοληθείς με το θέατρο θέλει να προσπαθείς, να αγαπάς, να αφοσιώνεσαι, να εκτίθεσαι και να μη φοβάσαι. κι αν τα καταφέρεις όλα αυτά, αν τα χωρέσεις στην καθημερινότητά σου και στο τέλος μπορέσεις να ανεβείς πάνω σε μια σκηνή ενώ 600 μάτια σε καρφώνουν, κι εσύ στέκεσαι εκεί με το στομάχι στην πατούσα, τότε έχεις καταφέρει Κάτι.
το αξιοσημείωτο είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς που ασχολούνται με το ερασιτεχνικό θέατρο, δεν αποσκοπούν ούτε στην επαγγελματική καταξίωση στο χώρο, ούτε στην αναγνώριση του τύπου, ούτε σε χρηματικές απολαβές. μπορεί να νομίζει κανείς ότι είναι εκεί για την πλάκα ή για την παρέα, για το κρασί μετά την πρόβα ή ακόμα και για το «ίματζ του θεατρόφιλου». όμως χρειάζεται τόση δουλειά, τόσο τρέξιμο και αφοσίωση, που ακόμη κι αν είναι διασκεδαστικό, δεν είναι για πλάκα.
μπορεί οι ερμηνείες τους να είναι μέτριες πολλές φορές, μπορεί να φαίνεται η έλλειψη επαγγελματικής οργάνωσης και τεχνικής, μπορεί τα σκηνικά να είναι μισά και η σκηνοθεσία να είναι μέτρια.
αλλά από ένα σημείο και μετά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. γιατί αυτό που βλέπεις πάνω στη σκηνή είναι άνθρωποι που αγαπούν αυτό που κάνουν, τιμούν την προσπάθειά τους, έχουν νέες ιδέες και τολμούν να εκφράσουν αυτό που έχουν μέσα τους.
και στην κατάσταση που βρισκόμαστε, όταν οι άνθρωποι φοβούνται να ονειρευτούν, φοβούνται να μάθουν, φοβούνται να σκεφτούν, όταν παιδιά 18 χρονών αποφασίζουν τη ζωή τους με βάση το χρήμα και αποζητούν μια θεσούλα και μια σύνταξη στα 45, τότε αυτοί οι άνθρωποι πάνω στη σκηνή κάνουν κάτι παρά πάνω από θέατρο. κάνουν το Κάτι.

με τον Μπομπ Ντύλαν pt1

μεσημέρι του μάη με τον Μπομπ Ντύλαν στα γουφεράκια, τους γείτονες άυπνους για μέρες, λόγω του Ντύλαν και του Μόρισον, οι λογαριασμοί πάνω στο γραφείο να με κοιτάν με μισό μάτι, η σκόνη στο πάτωμα χορεύει και τα πούπουλα στροβιλίζονται χαρούμενα, κουτιά κοκα κόλας και αμιτα μόσιον, κουτιά από τσιγάρα, φωτογραφίες, ξεραμένο γιασεμί, μισή τυρόπιτα, κουκούτσια από κεράσι, το ένθετο για το μάη του 68, το τηλέφωνο χτυπάει σε ήχους ρέγκε τώρα, και το σταθερό σε ήχους παραδοσιακής βεδουίνικης μουσικής υπνωτισμού κόμπρας, (άγγελε θα σε δείρω έλα να αλλάξεις τον ήχο), το utorrent κατεβάζει και αγκομαχά, τα παπλώματα είναι πια στο πάνω μερος της ντουλάπας, μαζί με τα μάλλινα, που θα ξανακατέβουν γιατί το καλοκαίρι πάλι τα βουνά θα με φάνε, μόνο σεντονάκια πια, άντε και καμιά κουβερτούλα, στο μπαλκόνι δεν ακούγεται άχνα, μόνο τα περιστέρια που με αγαπάνε πολύ πια, μιας και πάντα θα βρουν τροφή στην κουζίνα, το κυκλάμινο ποτίζεται τακτικά και φουντώνει, ίσως βγάλει και λουλουδάκια, ποτέ δεν ξέρεις, μια μακέτα στο πάτωμα περιμένει και περιμένει και περιμένει, κάτι θα γίνει και μ' αυτήν, ο Μπομπ Ντύλαν παίζει και παίζει κι όταν δεν τραγουδάει φυσάει τη φυσαρμόνικα, καινούρια καδράκια στον τοίχο, the times are changing, ένα πάκο περιοδικά ύψους 37 εκ. how does it feel, στο μσν συνδεδεμένοι όλοι εμείς οι αργόσχολοι, φιλιά στους φίλους που είναι μακριά και καλή επιτυχία σε όσους παίζουν στο φεστιβάλ θεάτρου.

όλα όμορφα πλέον την άνοιξη και το σπίτι προφανώς θέλει συμμαζεμα
τσίου!!!

ο φίλος, ο φίλος κι ο φίλος

έχω ένα φίλο χ που μου γνώρισε ένα φίλο ψ που έχει έναν άλλο φίλο τ.
ο χ είναι απίστευτος. γελάω πολύ μαζί του και γελάει κι αυτός γιατί νομίζει ότι είναι τρελή. ο ψ είναι απίστευτος. γελάω πολύ μαζί του και γελάει και αυτός από μέσα του γιατί νομίζει ότι ζω σε άλλη πραγματικότητα. τον φίλο τ δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ. αλλά έχω ακούσει πολλά για αυτόν. και νομίζω ότι είναι απίστευτος. αν έχει ακούσει κι αυτός τίποτα για μένα θα νομίζει ότι είμαι τρελή και ότι ζω σε άλλη πραγματικότητα. αρα θα γελάσουμε.
ορθός συλλογισμός.
το θέμα είναι ότι επειδή χ και ψ νομίζουν ότι είμαι ή τρελή ή ζω σε άλλη πραγματικότητα προσπαθούν να με επαναφέρουν στη σωστή πραγματικότητα και να μου ανοίξουν τα μάτια βγάζοντας με απο τις ψευδαισθήσεις μου.
έτσι ακούω πολλές διάφορες ιστορίες για άλλους φίλους της αλφαβήτου συμπεριλαμβανομένων και των χ και ψ. είναι τρία παιδια σε εύρος ηλικίας 16-20 τα οποία από νωρίς γνώρισαν τη σκληρότητα του κόσμου που εγώ δε γνώρισα. όχι άμεσα τουλάχιστον. αυτό φυσικά επιβεβαιώνει τις θεωρίες τους περί τρέλας και αλτερνατιβ πραγματικότητας, χωρίς να έχω καμία ευθύνη. πώς μπορούν να με πειράζουν τα πράγματα που δε γνώρισα? έτσι λοιπόν αφήνομαι στις δικές τους ιστορίες για καθοδήγηση.

ο φίλος χ είναι ομοφυλόφιλος όπως και ο φίλος ψ όπως και ο φίλος τ.
οι χ και ψ που γνωρίζω είναι κορυφαία άτομα. κατάλληλα για συζήτηση, για γέλιο, για πλάκες αλλά το κυριότερο αν και μικρότεροι σε ηλικία από μενα δεν έχουν τα κόμπλεξ και τα δικά μου κολλήματα ούτε κανενός που γνωρίζω. είναι από τα πιο ώριμα άτομα που ξέρω, είναι από τα πιο γενναία άτομα που ξέρω και από τα πιο καλόψυχα.
ίσως οι συνθήκες στις οποίες έζησαν να τα γαλούχησαν με αυτά τα χαρίσματα.

άκουσα ιστορίες για βία για πνευματική φτώχια για απόρριψη για μοναξιά για βία για βία. φαντάζομαι ότι είναι δύσκολο για κάποιο γονιό να αποδεχτεί τις διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις του παιδιού του. φαντάζομαι ότι είναι δύσκολο για αυτή την κοινωνία να αποδεχτεί οτιδήποτε διαφορετικό. γιατί έχει μάθει να το φοβάται. και όποιος δεν το φοβάται μαθαίνει να το ξεφτιλίζει για να το νιώθει ακίνδυνο.

αλλά δυσκολεύομαι να φανταστώ έναν γονιό να στέλνει το παιδί του σε ψυχίατρο στην ηλικία των 16 για να το θεραπεύσει από την "αρρώστια της ομοφυλοφιλίας", δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιος πατέρας θα έδερνε το παιδί του τόσο ώστε να το στείλει σε νοσοκομείο και ότι μια μητέρα θα φώναζε καλα του κάνεις. δυσκολεύομαι να καταλάβω πως κάποιος φίλος θα σε απέρριπτε μόνο και μόνο γιατι είσαι διαφορετικός από αυτόν. και το μεγαλύτερο πρόβλημά μου είναι ότι δυσκολεύομαι να βρω μια λύση για αυτό το πρόβλημα.
πάντα κατέβαζα ιδέες αλλά αυτή τη φορά δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι για να κάνω τον κόσμο να καταλάβει. δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι για να βοηθήσω το φίλο τ που βρίσκεται κυριολεκτικά εγκλωβισμένος σε ένα σπίτι με τους γονείς του, κακοποιείται συχνά από αυτούς, κρύβει την ταυτότητά του ώστε να μπορεί να έχει κάποιους φίλους, οι οποίοι τον απορρίπτουν καθημερινά. είναι ένα παιδί 16 χρονών σε απόγνωση, διωγμένος από όλους, εγκλωβισμένος σε μία καθημερινότητα βίας, μεγαλωμένος σε ένα καθεστώς φόβου.
και η ερώτηση είναι: τι μπορώ να κάνω? γιατί από τη στιγμή που καταλαβαίνω τι γίνεται, δε νομίζω πως μπορώ να μην κανω κάτι. η ερώτηση είναι τι?
όπως και το τι μπορεί να κάνει ο φίλος τ. είναι ανήλικος μένει σε μια επαρχιακή πόλη, θέλει να τελειώσει το σχολείο, θέλει να σπουδάσει, αλλά κυρίως θέλει να φύγει μακριά από όλους όσους ξέρει εκεί. μακριά από όσους τον απέρριψαν. τι να του πω.?
να κάνει υπομονή για άλλα δύο χρονια?
να φύγει από το σπίτι?
να πάει να δουλέψει?
να τους γράψει όλους και να είναι ο εαυτός του, με το κόστος της μοναξιάς πάνω του?
τι?
όλες αυτές είναι λύσεις αλλά είναι λύσεις απόγνωσης. είναι λύσεις θυμού και είναι κλασσικές λύσεις που δίνει η γενιά του 2000. γεμάτες θυμό και απολύτως άδειες από ελπίδα.
εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα (και σε αυτό βασίζονται οι χ και ψ όταν μιλάνε περι τρέλας...) ότι οι γονείς του μπορούν να καταλάβουν. ότι ο τ μπορεί να τους προσεγγίσει, μπορεί να τους κάνει να καταλάβουν ότι μπορούν να τον αποδεχθούν. ότι αν επιμείνει, ότι αν προσπαθήσει τότε ίσως....

ο φίλος ψ διαφωνεί. κάθετα. λέει ότι αυτό δε γίνεται.

και ψάχνω. και αναρωτιέμαι. αυτο που αναρωτιέμαι πάντα. πώς μπορεί κανείς να κάνει τον κόσμο να τον ακούσει? πως κάνεις τους ανθρώπους να ονειρεύονται? πως να σκέφτονται για τους εαυτούς τους? πώς να μη φοβούνται? πως μπορείς να αλλάξεις τις συνειδήσεις των ανθρώπων?

υπήρχαν μεγάλοι άνθρωποι που το έκαναν αυτό. άνθρωποι που κατάφεραν να αλλάξουν τα πράγματα σε αυτό τον κόσμο. άνθρωποι που είχαν την ικανότητα να ονειρεύονται πράγματα μεγάλα και να μπορούν να τα μοιράζονται με τους άλλους. ψάχνω να βρω το μυστικό της επιτυχίας τους. ψάχνω να βρω αυτό που έχουν και κάνει τους ανθρώπους να ακούν.
αυτό θέλω να χαρίσω στο φίλο τ. και σε πολλούς άλλους φίλους που κάνουν τον κύκλο της αλφαβήτου 1000 φορές. γιατί δεν είναι μόνο αυτός. χιλιάδες παιδιά έχουν κακοποιηθεί από τους γονείς τους. χιλιάδες άτομα γνωρίζουν την απόρριψη σε μικρή ηλικία. ο κόσμος δε χάνει ευκαιρία να δείξει το σκληρό του πρόσωπο σε άτομα σαν το φίλο τ.
και το δώρο μου θέλω να πιστεύω ότι θα τον βοηθήσει.
και θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.

και όλοι μαζί θα πάμε στην ακρογιαλιά...

ενας απρίλης του δρόμου

Ένας μήνας ταξίδι, 1500 χιλιόμετρα, 4 μεταφορικά μέσα, 25 άνθρωποι γνωστοί και ξένοι, 1.234.342 καινούριες ιδέες και σκέψεις, 45 φωτογραφίες, 2 καταθλίψεις, 12 λίτρα αλκοόλ, ν τσιγάρα (όπου ν!), 1 καβγάς, 4 απογοητεύσεις, 3 είδη φτώχιας, 1 αδικία, 1 τηλεόραση, 3 καινούριοι συνθέτες, 47 τραγούδια, 2 πονεμένα πόδια, 4 βιβλία, 1 ανάσταση, 3 σοκολατένια αυγά, 10 κουτάβια, 1 λαγός, 8 διαφορετικά σπίτια, 1 ταπεράκι συκαλάκι γλυκό, 3 μηχανές, 1 easy rider, 5,77 λίτρα καφέ, 4 ντεπόν, 32 στάσεις μετρό, 1 αγώνας ποδοσφαίρου, 1 κουκέτα, 1 μπαταρία (και αν…), 1 ζευγάρι γυαλιά, 0 βιταμίνες με τζινσεγκ – όλως παραδόξως, 2 σκισμένοι πάτοι παπουτσιών, 3 κεφαλονίτες, 3 κατσαρίδες και 1879 πενταλιές.
Ένας μικρός μαθηματικός απολογισμός εκ του προχείρου για τον απρίλη που έφυγε. Τόσο μικρός και τόσο μεγάλος.
Ξαναγυρνώντας στα πάτρια εδάφη β’ κλάσσεως, εννοώντας τη θεσσαλονίκη, μετά από απουσία 25 ημερών, το σπίτι ήταν ίδιο, το κυκλαμινό μου ακόμη ζούσε (σκυλί, δεν ψοφάει με τίποτα!), η γειτονιά ήταν ίδια, ο θερμαϊκός έστεκε καλά, ο Παοκ ακόμη έπαιζε και το μπαλκόνι μου ακόμη κοιτούσε κατά τα κάστρα. Όλα καλά δηλαδή. Όλα είναι οικεία δηλαδή αν και παραδόξως καινούρια, ως αναμένεται, ως συνήθως.
Ο ορίζοντας ανοίγει το μάτι, ανοίγει τη σκέψη, σε κάνει να ονειρεύεσαι, σε κάνει να ελπίζεις και όχι να θυμώνεις, σε κάνει να θέλεις, να διεκδικείς, να περιμένεις, να είσαι ανυπόμονος, να μη φοβάσαι, να ακούς πιο προσεκτικά, να μιλάς πιο συνειδητά, να θυμάσαι καλύτερα, να προχωράς, να προχωράς, να προχωράς.
Θυμάμαι πια τον εαυτό μου το τελευταίο εξάμηνο και με πιάνει αναγούλα. Με πιέζει και μόνο που το θυμάμαι. Ο χειμώνας αυτός ήταν βαρύς. Ήταν μάταιος, ήταν σαψάλης. Αλλά η άνοιξη μπήκε όσο πιο γλυκά μπορούσε. Υπερβολικά γλυκά ακόμα και για άνοιξη. Και οι άνθρωποί του δικού μου απρίλη μπορεί να φαίνονται τόσο μάταιοι, τόσο απογοητευτικοί, αλλά για μένα είναι ότι πιο γοητευτικό έφερε η άνοιξη.
Είδα φτώχια μεγάλη, κυρίως πνευματική, είδα τεράστιες αντιθέσεις σε αποστάσεις μέτρων, είδα απογοήτευση, είδα φόβο, είδα έλλειψη. Είδα βία, είδα απορία, είδα απόγνωση.
Και όλα αυτά γέννησαν ελπίδα. Και το ρητό που ακολουθούμε για τον καινούριο μάη:
Το θέμα δεν είναι να ξέρεις πού είναι ο δρόμος. Δεν έχει σημασία να τον βλέπεις. Σημασία έχει να ξέρεις ότι είναι εκεί και υπάρχει. Και ακόμα κι αν δεν ξέρεις πού ακριβώς βρίσκεται να μπορείς να λες με όλη τη βεβαιότητα του είναι σου, ότι από κει είναι και από κει θα πάω. Και το σημαντικότερο: να κοιτάς τα αστέρια με το κεφάλι ψηλά, ξέροντας πού είναι ο δρόμος και προσέχοντας να μη σκοντάψεις. Τότε είσαι ήρωας!
Γεια χαρά και καλώς σας αντάμωσα πάλι!