Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

εδώ ειναι βαλκάνια

για τους μη-βαλκανικούς τύπους, τύπους τύπου παπακαλιάτη, αυτό θα είναι μία πολύ ευχάριστη έμπνευση, αυτό το τελευταίο κρύο πρωινό του 2009, τώρα αν ανήκεις στους μη βαλκανικούς τύπους δεν το ξέρω, αλλά σε παρακαλώ προσπάθησε να μην ταραχτείς με την λέξη παπακαλιάτης. δεν είναι πάντα για κακό. και θα σου πω γιατί.
εδώ λοιπόν που είναι βαλκάνια, εμείς οι μικροί, οι ωραίοι, οι καθημερινοί έχουμε πιάσει το νόημα και αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας σαν καθημερινότητα. δεν παρεξηγούμε τις ζωές μας, έρχονται, καθονται και τις δεχόμαστε με μια στωικότητα, καθόλου αρχαιοελληνική αλλά τέρμα ως τέρμα βαλκανική. σχεδόν μοιρολατρική ίσως. αυτή η χώρα έχει μάθει καλά το μάθημα της από αρχαιοτάτων χρόνων. δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη μοίρα σου, θα σε βρεί, θα σε βρει, θα σε βρει. οπότε πάει εκείνη η τραγική τραγικότητα του οιδήποδα, της φαίδρας, του ορέστη, της κασσάνδρας και άλλων μεγάλων βαρεών χιτώνων με τραγικό κεφαλαίο Τ.
εδώ έχει άλλη, χαριτωμένη, κωμικοτραγική και βαθιά τραγικότητα. της αποδοχής. γιατί τι ενδιαφέρον έχει η ιστορία ενός ήρωα που αποδέχεται πλήρως τη μοίρα του και βαδίζει μαζί της? αισχύλος vs κουστουρίτσα. (ε δε γουστάρεις και λιγάκι να βάζεις κυρίους της ιστορίας που εκτιμούνται γενικώς και γενικότερως και τους στήνεις απέναντι τον έναν από τον άλλον για να πυροβοληθούν? ε λίγο θα γουστάρεις. εγώ γουστάρω.)
και κάθονται οι κύριοι. και κοιτιουνται, ως αντιπρόσωποι κυμάτων και αισθήσεων διαφορετικών, ο καθένας.
"αλλιώς τα περιμέναμε κι αλλιώς μας ήρθαν, λεν αναστενάζοντας στον τόπο μου οι γριές, σέρνουν βαρύ σταυρό και όταν αποθάνουν τον κόβουν ξύλα οι γείτονες κι ανάβουνε φωτιές."
ευχαριστώ θανάση πάντα με βοηθάς όταν χάνω τον ειρμό.
κι εσύ ξεχασμένε τύπε, τύπου παπακαλιάτη πιστεύεις πραγματικά ότι ο σταυρός ο δικός σου θα γίνει μνημείο? ότι θα γνωφίσει τιμές και μεγαλεία? ε ρε καινούριε! εδώ η δραματικότητα δε σηκώνει βαριές αντιδράσεις. εδώ δεν μπορείς να μου ανοίγεις μπουκάλια και να πίνεις μέχρι να πέσεις, εδώ δε θα μου χτυπάς τις πόρτες βαριά να σείονται τα κουφώματα. τσούκουτις τσούκουτις. εδώ θα υπομενεις σιωπηλά, γιατί μέχρι και οι βαριες κουβέντες αντιμετωπίζονται με τόνο καθημερινό. εδώ η μαιμού είναι μέσα στο τανκ, και πυροβολάει αβερτα κι ο γάμος να πάει και να κουρευεται και να απομακρύνεται μόνος μόνος μόνος σε ένα νησάκι κομμένης γης καταμεσής του πελάγου..
ναι δεν έβγαλες νόημα το ξέρω. έτσι κι αλλιώς δεν ήταν αυτός ο σκοπός.... θα σου πω τώρα κι αλλό ένα για να μη βγάλεις κανένα νόημα.
μην έρθεις και μου ξαναπείς ότι η άγνοια είναι ευλογία. ευτυχισμένοι όσοι δεν ξέρουν ναι. αλλά και μαλάκες. ε συγγνώμη, αλλά! μαλάκες. και όσοι ξεχνούν. ευτυχισμένοι όσοι ξεχνούν. είδες τον οιδήποδα με τον κιμούλη και τον ξέχασες. ε είσαι ευτυχισμένος. πέρα ως πέρα. αλλά
η άγνοια και η μεταάγνοια, δεν ξέρεις και δε θυμάσαι.
ε λοιπόν. φτύσε το μήλο και γύρνα γυμνός με τους πρωτόπλαστους, γιατί εμείς εδώ είμαστε για να τυρανιόμαστε, να θυμόμαστε και να σε φτύνουμε. και πόσο μάλλον σε αυτήν την ξεχασμένη γωνιά της γης, που και θυμάσαι και γνωρίζεις και αποδέχεσαι!
φτύσε το μήλο σου και κάντηνα!

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

το μαξιλάρι

ένα πράγμα μόνο να σου εξηγήσω ακόμη.
το μαξιλάρι...
ωωωω! το πε ο θανάσης αλλά δεν τον άκουσα καλα. πάμε να γίνουμε μελοδραματικοί σε αυτό το ποστ, οι χαλαροί της υπόθεσης, παρακαλούνται ή να δίξουν υπομονή ή να την κάνουν με ελαφρα. το΄ιδιο μου κάνει.
το μαξιλάρι που λες.

όταν τα πράγματα αλλάζουν και τα βλέπεις μπροστά σου να αλλάζουν, βλέπεις κατα τύχη και τη συνέχεια τους. πώς ακριβώς δεν μπορώ να στο εξηγήσω. αλλά είναι πολύ απλό. βλέπεις το ποτήρι να πέφτει και ξέρεις ότι θα πέσει. είδες? ΤΕΡΑΣΤΙΟ.
αλλά. μπορεί να το πιάσει κάποιος πριν πέσει, ή μπορεί να πέσει πάνω στο πόδι σου και να μην σπάσει αλλά να κυλίσει ομαλά, ή να σπάσει και να γίνει χίλια κομμάτια. και όσο το ποτήρι πέφτει εσύ έχεις ήδη σκεφτεί να φέρεις τη σφουγγαρίστρα, τη σκούπα, βλέπεις τον εαυτό σου να ανοίγει καινούρια σκουπιδιών.
όχι ρε συ δεν είναι περίπλοκο, ούτε σου λέω ότι σκέφτομαι γρήγορα. είναι ενστικτο. όπως το λεγε κι ο φίλος ο μάικ χτες, "όταν κάθεσαι στην τουαλέτα και το καπάκι είναι σηκωμένο, τα δύο εκατοστά που υπολείπονται τα νιώθεις σαν ελεύθερη πτώση από 10 μέτρα." ευχαριστώ φίλε μάικ. τα σπασες!

έτσι λοιπόν, όταν χτυπαει το τηλέφωνο, εσύ έχεις ήδη δει τρεις τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις που θα μπορούσαν να εξελιχθούν. καλές και κακές. δεν είναι ότι τρέχεις μπροστά, δεν είναι ότι τραβάς το σκοινί, είναι απλώς ότι μέχρι να σηκώσεις το τηλέφωνο, όλα αυτά έχουν περάσει μπροστά από τα μάτια σου. ή κάτω απο τον αμφιβλιστροηδή σου αν θες.

και όταν ένας άνθρωπος αλλάξει κατεύθυνση, αλλάζουν και οι πιθανότητες, αλλάζουν και τα μέλλοντα. τα αλλάζεις εσύ, τα αλλάζω εγω, τα αλλάζει ο κολλητός σου που πέρασε με κόκκινο, η θεία μου με τα γεμιστά, η πεταλούδα στην αντις αμπέμπα.

μου εξηγούσε η τέσσυ τη θεωρία του χαους. όχι του χάουζ, του χάους.
το πέταγμα μιας πεταλούδας στην ακτή ελεφαντοστού προκαλεί τυφώνα στην αντίς αμπέμπα. τέλειο?

καταπληκτικό!
αλλά βλέπεις τρεις τέσσερις εκδοχές που θα μπορούσαν κάλλιστα να ξεδιπλωθούν. αλλά τελικά γίνονται σκατά. τώρα ποιος φταίει, εσύ, εγώ, ο κολλητος σου, η θεία μου για η πεταλούδα... χέστηκες έτσι κι αλλιώς. το θέμα είναι ότι για τους ανθρώπους σαν κι εμάς που έχουν τη διάθεση να βλέπουν, όλα αυτα τα ωραία που θα μπορούσαν να συμβούν και εξαφανίζονται, μαζεύονται ένα ενα κάτω από το μαξιλάρι.

και το βράδυ όταν πας να κοιμηθείς και είσαι μόνος, ξαπλώνεις μες στο μαξιλάρι και πέφτεις σε εκείνη την τεράστια τρύπα που έχει ανοίξει από κάτω, και βλέπεις ένα ένα όσα θα μπορούσαν να χαν γίνει και δεν έγιναν. και πάντα πως τυχαίνει κάτω από το δικό μου μαξιλάρι, να χουν κρυφτεί τα καλύτερα. αυτα που θα μπορούσαν να γίνουν. αυτά που δεν έγιναν. μαξιλάρι. πηγάδι την λέει ο θανάσης την τρύπα αυτή, αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρη ότι έννοούμε το ίδιο με τον κύριο. σημασία καμία δεν έχει έτσι κι αλλιώς.

και αυτον τον γαμημένο νοέμβρη με την παράνοια και τη ζέστη του, που έβλεπες το μέλλον να αλλάζει κάθε δεκάλεπτο και φίσκαρε το κεφάλι σου από τις ιδέες, ανέβασε πυρετό δηλαδή που λέμε, η τρύπα αυτή βάθυνε τόσο ασχημα...
αλλά ακόμα ρε φίλε τα κρατάς. εδώ κρατάς βραβεία που είχες πάρει από το δημοτικό, γιατί να μην κρατάς αυτά που θα μπορουσαν να γίνουν. τρύπα μεγαλη έχει το μαξιλάρι, όλα μέσα χωράνε. αλλά ρε συ, πώς πονάνε αυτά τα σκασμένα κανα δυο βράδια! να τα βλέπεις μπροστα σου και να λες δε θα γίνουν και δεν έγιναν... πουστια.
(έλα σε είχα προειδοποιήσει για τη μελοδραματικότητα της περίπτωσης, αυτής της εύκαιρης δραματικότητας που σε ένα μπλογκ πάντα παρουσιαζεται με τελειες. πολλές. όσο πιο πολλές μαζί τόσο πιο δραματικά.............................................παρε τελειες τώρα.)

αλλά σε αυτό το θέμα έχω μια τάση βαμπιρισμού που λέει ο πασχάλης. την τάση να τρέφομαι από ιστορίες, δικές μου, δικές σου, της θείας μου κοκ. και πάντα μα πάντα βλέπω πολύ καλά όνειρα όταν κοιτάω κάτω από το μαξιλάρι. θα μου πεις δεν είναι και τίποτε. όνειρα είναι. πια. αλλά για μένα είναι η μισή ζωή. και τώρα πες ότι θες. εδώ μιλάμε για άλλη δραματικότητα. μη μπλογκιστική και καθόλου ίμο! από την άλλη.
χωρίς τελείες

παράνοια? χαλαρότητα?




νοέμβρη θες? παρε να χεις!
μου το χε πει εμένα ο Άγγελος! με πιάνει ένα ωραίο απόγευμα και τι μου λέει, μου λέει να δεις μαρία που αυτός ο Νοέμβρης θα είναι μια σκέτη παράνοια. το ξερα δεν τό ξερα? αλλά και που τό ξερα?παράνοια. όχι όχι δε με πρόσεξες! ΠΑΡΑΝΟΙΑ!
εντάξει έχω ένα γαμηστερό εξάμηνο. γαμηστερό όμως. και τρέχεις, μένεις πίσω, τρέχεις μπροστά. εντάξει δεν είναι και τίποτε τόσο τρελό. παλεύεται. αμα κάνεις φόκους εκεί. αλλά σε μας τις κυρίες του 2009 δε μας αρέσει να κάνουμε περικοπές κατάλαβες? τα δικά σου τα χόμπι μπορεί να είναι χόμπι, τα δικά μου είναι υποχρεώσεις. και μου πήρε χρόνια να βρω μια ισορροπία εδώ γύρω (@@ ισοροπία τώρα, αλλά ότι μπορεί κάνει ο καθένας) και δε θα ρθει να μου τη χαλάσει κανείς.
να εξηγηθώ. όταν λέω παράνοια (ο μόνος μονος μονος τρόπος για να το εξηγήσω είναι τούτος) είναι σαν να περπατάς στο δρόμο και αριστερά δεξιά περνανε ελέφαντες, τίγρεις, ένα διαστημόπλοιο, ο michael jackson όντας νεκρός και οι περαστικοί να κοιτάνε τα κορδόνια τους κι εσύ να αναρωτιέσαι αν τα βλέπεις μόνος σου και κυρίως αναρωτιέσαι πότε θα αρχίζεις να τριρίζεις έξω από το Συντριβάνι! "ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ! ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ!"

και μου λέει ο άγγελος. έλα ρε συ, η παράνοια είναι καλό πράγμα. πού θα σου ξανασμβεί να βρίσκουν έναν τυπάκο πίσω σου, να τον κατηγορούν ότι έκλεψε το κινητό από το μπαρ, ο άνθρωπος να μην καταλαβαίνει, να έρχεται και ο μπάτσος-σερίφης και να θέλει να συλλάβει τον μπάρμαν! τον μπάρμαν? ναι ρε φίλε τον μπάρμαν! και να βγαίνεις και να κοιτάς έξω από την έκθεση έχουν κρεμάσει τον καραμανλοκωστάκη ανάποδα να κάνει αντιπολίτευση. και όλα γύρω σου να είναι έτσι κι εσύ να μην έχεις καν το κουράγιο να απορήσεις! το μόνο που λες με πάαασα φυσικότητα, είναι ότι έτσι ανάποδα το προγούλι φαίνεται μικρότερο.

δεν μπορείς καν να απορήσεις. θεωρείς την παρανοια δεδομένη. ένα το κρατούμενο.

έρχεται κι ο χρήστος, τι καλό παιδί, λίγο με τρομάζει, όχι όπως θα σε τρόμαζε κανείς για να σου κόψει το λόξυγγα, όχι. όπως βλέπεις το χαμόγελο του χόπκινς να λεει good evening, όπως βλέπεις τον νικολσον να βαράει στον τοίχο το μπαλάκι. εκεί που ξέρεις ότι υποβόσκει μια ανατριχίλα πάνω από τον κόκκυγα και περιμένει να εξαπλωθεί στη σπονδυλική σου στήλη. αλλά είναι χρυσο παιδί και με κάνει να γελάω.
ρε μαρί μου λέει ο χρήστος λοιπόν ένα βράδυ που φορούσα τακούνια, ή θα είσαι μες στην τρελή χαρά ή θα σε κλαιν οι ρέγγες? όχι απάντα κοπέλα μου τώρα!
ναι
χαλαρά.
α και μιας κ το φερεε....
τέσσυ. προσεξέμε!! χαλαρότητα.
όχι όχι, ακου μεεε!!! ΧΑΑΡΟΟΟΟΟΤΗΤΑ...
είμαστε τόσο κουουουουλλ.. ελέφαντας περνάει από δίπλα? χαλαρά
καίγονται οι κάδοι στο κέντρο? χαλαρά
σπαν το κεφάλι του ανθρώπου δίπλα τρεις μεθυσμένοι,? χαλαρααα!
περνάει από πάνω μου το τρόλει τομουσταρδί που έχει να δει η θεσσαλονίκη 30 χρόνια? χαλαρά...
γαμώ τη χαλαρότητα μας να μας χέσω μέσα!!!
και σε ρωτάω. αμα σφίγγεις τον κώλο σου για να σαι χαλαρός! ε ρε φίλε δεν είσαι χαλαρός! σφιχτοκωλης είσαι! γεμίσαμε όλο "παλιούς" που "έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι" και δε θα συμβεί τίποτε να με ξαφνιάσει εμένα!
πώς το παμε αυτό ? α ναι. τρεις χαλαροί στην ντουλάπα την τρίφυλλη δρυος λακαρισμένη, δύο κάτω από το κρεβάτι ξαπλωτοί και άνετοι κι οι υπόλοιποι οι χαλαροί στη συρταριέρα σε τεμάχια. ΤΕΜΑΧΙΑ ΛΕΓΩ!
κι αν μου επιτρέπεις εμένα, που ούτε παλιά είμαι ούτε μπασμένη, ούτε τα ξέρω και προφίλ κι αμφας, θα ξαφνιάζομαι και θα το χω και καμάρι!
θα ξαφνιάζομαι και θα βάζω και την τέσσυ να ξαφνιάζεται γιατί όλο το λεγε πως θα πεσει από το παράθυρο και τσουπ μια μέρα στο παρτυ, γαμώ το πάρτυ μου, κάνει ένα κλικ ο εγκέφαλος, βγάζει δυο βογγητά σαν φταρνίσματα, ανεβαίνει στην καρέκλα κι ανοίγει το παράθυρο. κι ένας χαλαρός δεν ηρθε να τη μαζέψει!
και δεν έφτανε αυτό, γυρνάει ο άλλος ο μπάρμαν, ο χορευτής ο καμμάκιας, που πληρώνεις το ποτό σου με χαμόγελα και φτύνεις γυρνώντας από την άλλη, και της δίνει κι ένα μαχαίρι να κόψει λεμονάκια.. φλασφοργουαρντ στο μυαλό της κοπέλας "καθαρίζω τους 4 πρώτους σε 4 σεκοντ. αν προλάβω καθαρίζω κανα χαλαρό που περνάει. πετάω το μαχαίρι και πεφτω από το παράθυρο."
αλλά κυρία μου, η τέσσυ είναι υδροχοος, δεν είναι διπολικός σκορπιός μαλάκας να μαζευει ιστορίες κάτω από το μαξιλάρι του! κι έτσι αφήνει το μαχαίρι ήσυχα κι όμορφα, παίρνει το ποτάκι της και κάθεται στη γωνιτσα της γιαγιάς μουρμουρίζοντας μες στο ποτήρι. το μάτι γυαλίζει ακόμη βέβαια αλλά ο συναγερμός κινδύνου έχει πέσει από το 5 στο 3. καλά είμαστε.

το σκαπουλάραμε το ένα παρτυ. κι έμαθε και τα αποφεύγει η κοπέλα. γιατί είναι υδροχοος. που όσο και να σου σπάνε τα νεύρα, κάποια στιγμή ένα σωστό πράγμα θα το κάνουν. αλλα ό διπολικός μαλάκας σκορπιός, εκεί. μυαλό δε βάζει. 6 μέρες σπίτι, 1 μέρα πάρτυ. 10 μέρες σπίτι μετά να παίζει βαμπάιρ γουόρς στο φέισμπουκ και να διαβάζεις το χρηστίδη από την αρχή. ο χαλαρός της παράνοιας ειναι ο χρηστίδης, που έχει μάθει να βλέπει την παράνοια και να την απολαμβάνει και να γελάει μες στα μούτρα της. καλά της κάνει.
γιατί σήμερα για μένα δεν υπάρχει καλύτερη νοοτροπία σε άνθρωπο έτσι?( αυτο το έτσι το μισώ ρε φίλε, χειρότερο δεν έχω, την ελένη την ψηλή μου θυμίζει πάντα να με κοιταει και να μου λεει, "δες και λίγο παπακαλιάτη να μαθεις πως φέρεται ο κόσμος, ΕΤΣΙ?")
η νοοτροπία του"δε θα με τρελάνεις εσύ, εγώ θα σε τρελάνω" απευθυνόμενος προς τον κόσμο, τους πολιτικούς, την τύχη σου, το σύμπαν, το νοέμβρη με την παράνοιά του και τους 25 βαθμούς του.
αλλά πρέπει να το χεις. κι αμα τό χεις πάλι πρέπει να τα πάρεις άσχημα. ε λοιπόν κι εγώ τα πήρα άσχημα. με τα γαμημένα τα τηλεφωνήματα, τις παγοκολόνες, τη ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ, τον ξεφτίλα που θέλει να κερατώσει τη γκόμενά του στην Αγγλία και δεν μπορεί κιόλας, τα σκυλάδικα και τα τσιφτετέλια στα τραπέζια, τα "θα ανοίξω τα παράθυρα και θα πέσω", τον πυρετό του 39, τον πονοκέφαλο της δευτέρας που ήρθε η καινούρια δευτέρα και ο πονοκέφαλος είναι ακόμα εδώ.
συναισθηματικό εύρος μεγάλο. ξεχειλωμένο από χρόνια. πλάκα κάνεις. άμα σου τύχει μια φορά αυτό που λέμε αντικρουόμενα συναισθήματα, του στυλ: η πεθερά μου έπεσε στο γκρεμό με το αμάξι μου" ξεχειλώνει το συναισθηματικό εύρος. πόσο μάλλον στον διπολικό μαλάκα που το χει από τη φύση του να υπερβάλει και στα ίδια του τα συναισθήματα. και που λες, για να φισκάρει ένα τέτοιο συναισθηματικό εύρος, την έχεις νιώσει για τα καλά την παράνοια. μέχρι το μεδούλι.
πασχάλη δεν είμαι καλά. γιατί τι νιώθεις? δεν είναι το τι νιώθω. είναι το πόσο νιώθω. θα αρχίσει το κεφάλι μου να χωρίζεται στα δύο και το μισό θα πέσει, σαν την ορέν ισι στο κιλ μπιλ το ένα. αλλά σε συνδυασμό με βόμβα ναπάλ. εμ πως!
φίσκαρε.
αλλά πιο πολύ ξέρεις με τι τα πήρα? που πρέπει εγώ τώρα να παίρνω τηλέφωνο την τέσσυ και να τη ρωτάω. είναι φυσιολογικό να νιώθω έτσι? να κι αν είναι να κι αν δεν είναι.
γιατί η μαρία βαρεθηκε να σιδερώνει σεντόνια παρασκευή βράδυ και να κάθεται μαζί με το λαζόπουλο στις 3 το πρωί να στενεύει μια παλιά μπλούζα που φάρδυνε.
παράνοια θες? παράνοια! κι αμα με τρελάνεις εσύ εγώ να σε χέσω. γιατί την ξέρω τόσο πολύ καλά την παράνοια πια που μπορούμε και καθόμαστε μαζί και τα λέμε σαν παλιές φιλενάδες.
μόνο μη την έχεις δεδομένη και μετα φύγει η παράνοια και γίνουν όλα τοσο βαρετά που πάλι στο φόρουμ των διπολικών θα μπαίνεις αλλά για τους αντίθετους ρόλους.
πρέπει να εμπιστευθείς την παράνοια. να πιστεύεις ότι θα είναι μονίμως εδω.
έτσι κι εγώ λοιπόν. δε βόουτ ον παράνοια. και η ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ να πάει να ...

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

all for one, one for all

the illusioner
ονομα:Ίλλια
ταινια: Ποτε την Κυριακη
ηθοποιός:Μελίνα Μερκούρη
ατάκα: κι ολοι μαζί πήγανε στην ακρογιαλια


the trump

ονομα: Marla
ταινία: Fight Club
ηθοποιός: Helena Bonham Carter
ατάκα: A condom is the glass slipper for our generation. You slip one on when you meet a stranger. You dance all night, and then you throw it away. The condom, I mean, not the stranger.


the devious


ονομα: Marquise Isabelle de Merteuil
ταινία:
Dangerous Liaisons
ηθοποιός:
Glenn Close
ατάκα: Well, I had no choice, did I? I'm a woman. Women are obliged to be far more skillful than men. You can ruin our reputation and our life with a few well-chosen words. So, of course, I had to invent, not only myself, but ways of escape no one has every thought of before. And I've succeeded because I've always known I was born to dominate your sex and avenge my own.
ατάκα: All right. War.


the playful
ονομα: Sophie Kowalsky
ταινία: Jeux d'enfants
ηθοποιός:
Marion Cotillard
ατάκα: Tell me you love me. Tell me, because if I tell you first, I'm afraid you'll think it's a game.


the wild
ονομα: Holly Golightly
ταινία: Breakfast at Tiffany's
ηθοποιός: Audrey Hepburn
ατάκα: No. The blues are because you're getting fat and maybe it's been raining too long, you're just sad that's all. The mean reds are horrible. Suddenly you're afraid and you don't know what you're afraid of. Do you ever get that feeling?
ατάκα:We're alike, me and cat. A couple of poor nameless slobs.



the focused
ονομα: Tessa Quayle
ταινία: The Constant Gardener
ηθοποιός:
Rachel Weisz
ατάκα:
Yeah, but these are three people that WE can help.


the eternal


ονομα: Peter Pan
ταινία: Peter Pan
ηθοποιός:
-
ατάκα:
To live would be an awfully big adventure



the "decent"
ονομα:Gilda
ταινία: Gilda
ηθοποιός:
Rita Hayworth
ατάκα:
Hate is a very exciting emotion. Haven't you noticed? Very exciting. I hate you too, Johnny. I hate you so much I think I'm going to die from it. Darling...


the fish

ονομα: Ed Bloom
ταινία: Big Fish
ηθοποιός:
Ewan McGregor - Albert Finney
ατάκα:
There are some fish that cannot be caught. It's not that they're faster or stronger than other fish. They're just touched by something extra.
ατάκα:A man tells his stories so many times that he becomes the stories. They live on after him, and in that way he becomes immortal.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΖ 7ΚΑΤΑ Π ΔΝ ΞΩΡ9 ΓΤ ΕΙ5ΑΩ Δ9"

aka "είμαι τόσο σκατά που δεν ξέρω γιατί είμαι εδώ." έστω πρόλογος.
επι του προκειμένου λοιπόν. η εξεταστική είναι πίσω, με νίκες και ήττες, με χάλια κέφια με τέλεια κέφια με νάυλον ντέφια, κυκλοθυμία. ελάχιστο αλκοολ, καθαρό σκυλί...
αλλά οργανωμένα, με τάξη στο κεφάλι, με τάξη στην ψυχή.
τα μεγάλα πράγματα είναι μεγάλα, αλλά δε φαίνονται τόσο μεγάλα αν τα πάρεις σκαλάκι σκαλακι...

τηλεφωνική συζήτηση με πρωινή προδιάθεση για φιλοσοφία.
η θεσσαλονίκη, η δική μας θεσσαλονίκη, αυτή που ζούμε και βιώνουμε, η θεσσαλονίκη των φοιτητών, είναι ένας τεράστιος χώρος αναμονής. χιλιάδες άτομα, κάθονται γνωρίζονται πίνουν έναν καφέ όλοι μαζί μέχρι να περάσει η ώρα, να ρθει το αεροπλάνο τους και να φύγουν. στο αεροδρόμιο ξεκινάς μία συζήτηση με τη φράση "για που πετάτε"
στη θεσσαλονίκη ξεκινάς την ίδια συζήτηση με τη φράση "τι σπουδάζεις".
και ρωτώ. η ζωή σου έχει ξεκινήσει από τώρα ή την περιμένεις να ξεκινήσει με το αεροπλάνο σου? οι απαντήσεις είναι εξίσου σωστές και εξίσου λάθος. μα και πάλι... πόσο καιρό μπορείς να περιμένεις για ένα αεροπλάνο?
και αν λάβεις υπ'όψιν σου ότι μερικοί από μας έχουν την τάση να βαριούνται πιο γρήγορα από τους άλλους, τότε πόσες ώρες θα κόψεις από τον εκτιμώμενο χρόνο του περίμενε?
αλλά και πάλι, αν έχεις βαρεθεί να περιμένεις, γιατί να μην μπεις σε ένα ασχετο αεροπλάνο, περιμένοντας το δικό σου? και γιατί πρέπει οι πτήσεις μας να φεύγουν ταυτόχρονα?

ένα τρελό αεροδρόμιο λοιπόν, με πολύ ποτό και τεράστια αίθουσα αναμονής, στην οποία στριμόχνονται όλοι μέσα με χαμόγελα και την απόφαση να περάσουν καλά έναν χρονο που είναι χαμένος. και όταν το ποτό τελειώσει και τα φώτα κλείσουν τότε θυμούνται όλοι πως δεν έχουν την παραμικρή ιδέα με ποιο αεροπλάνο φεύγουν. και το πρωί σαν τους τρελούς γυρνάν αριστερά και δεξιά και ρωτάν μήπως είδατε το αεροπλάνο μου? πώς είναι? α δεν ξέρω.

και μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό κοιτάς κάποιον ακίνητο να κοιτάει τους αλαφιασμένους περαστικούς με τα μάτια γουρλωμένα να τρέχουν, και πίνει γουλιά γουλιά το εσπρέσσο του. δεν έχει το αρχαικό αυτάρεσκο μειδίαμα, έχει το άλλο, το ολύμπιο, το ωριμότερο και ξέρεις ακριβώς τι σκεφτεται.
η ζωή του έχει ήδη ξεκινήσει και η αίθουσα αναμονής είναι το σπίτι του, και όταν το αεροπλάνο του θα ρθει θα το γνωρίσει όταν το δει.

*όχι φίλε πασχάλη δεν είναι το αλκοολ που μιλάει. ε κι αν είναι αυτό που μιλάει, κάτι παραπάνω από μας θα ξέρει. μόνο που πρέπει να του μάθεις να γράφει κιόλας.

Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

video pg







pt.1 the genesis
η δημιουργία του ανθρώπου είναι από μόνη της ένα θαύμα. αυτή η μυστηριακή θαυμάσια Δημιουργία, έχει τοποθετήσει πάνω στις πλάτες όλης της ανθρωπότητας μια αβυσσαλέα υποχρέωση. Η Μεγαλειώδης αυτή Δημιουργία μας καθιστά υπόχρεους να δημιουργούμε αντίστοιχα μεγαλεία? κι αν ναι κατά πόσο βαραίνει αυτή η υποχρέωση? αυτό είναι που σπρώχνει την Ανθρωπότητα μονίμως μπροστά? μια θεική επιταγή για εξέλιξη? και πόσο επηρεάζει αυτή η επιταγή την ολότητα και πόσο προσωπικά τον καθέναν από μας? μια υποχρέωση που είναι αβάσταχτη να την κουβαλάς και αδύνατο να την εκπληρώσεις.

pt.II the evolution




πώς ο άνθρωπος στάθηκε αντάξιος ή ανάξιος των περιστάσεων και της ολόχρονης μοίρας του? ο τελευταίος αιώνας είναι ένα απίστευτο παράδειγμα, γεμάτος ανθρώπους μεγάλους που με λόγια και έργα άλλαξαν τον κόσμο, προς το καλό ή το χειρότερο. από την πλάτη του κόσμου πέρασαν εποχές γεμάτες ανθρώπους και έμειναν σημάδια ανεξίτηλα. επιλογές που έγιναν και μέτρησαν. η ιστορία ενός γένους γεμάτη γεγονότα αλλά χωρίς συμπεράσματα.
for better of worse.







pt.III the choice

κατά πόσο ένας άνθρωπος μπορεί να ελέγξει τη μοίρα του. διλλημα αρχαιοελληνικό, γεμάτο σοφίες που ακόμη κι αν βοηθάν μένουν κι αυτές σαν βάρος πάνω στο κεφάλι του ανθρώπου. μπορείς να προβλέψεις ποιοι δρόμοι θα σε βγάλουν σε αδιέξοδο? κάθε επιλογή σε περνάει από τεράστιες αποστάσεις και χωρίς να βλέπεις τον ορίζοντα πώς ξέρεις πού θα καταλήξεις? σε βοηθάει το παρελθόν και η ιστορία ή σε βαραίνει? θέλεις να στηθείς αντάξιος ήρωας μαζί με τους υπόλοιπους πριν από σένα σε έναν κήπο γεμάτο αγάλματα έρημο και χιονισμένο? η πολυπλοκότητα της ζωής προήλθε απο ελευθερίες που έχεις, κατακτημένες, για τις οποίες εσύ δεν πολέμησες ποτέ και γι αυτό δεν τις νιώθεις δικές σου, και πώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις όλες τις επιλογές της ελευθερίας σου όταν δεν τις νιώθεις οικείες και μάλιστα χωρίς να βουλιάξεις στις απύθμενες επιλογές αυτές? πώς παίζεις σε ένα παιχνίδι που οι κανόνες καταργιούνται? τι μπορείς να φωνάξεις πάνω από τις στέγες του κόσμου? είναι λέξη η είναι ο πιο άγριος βρυχυθμός που κρύβεις μέσα σου? η μοναξιά, η πίεση, η καλοπέραση, η ματαιότητα, η ανάγκη, αληθινή ή και ψέυτικη, η εκπλήρωσή της, το κενό που αφήνει, λέξεις μέσα στο μυαλό σου που δυσκολεύεται να συλλάβει αυτές τις έννοιες. ορμάς στον κόσμο μπροστά με το κούτελο, θα σπάσει ή δε θα σπάσει και την καρδιά ανοιχτή. αλλά με την καρδιά ανοιχτή πόσο μπορείς να αντέξεις πριν το σκοτάδι του κόσμου γεμίσει τα μέσα σου?

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

τα πιο μεγάλα λόγια του κόσμου

πόσο παλιά μπορεί να είναι μία φωτογραφία? και τι σεβασμό πρέπει πραγματικά να της δείχνεις? ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πραγματικά τι ιστορίες μπορεί να κρύβει πίσω της..
τις κοιτάς σαν ξένος γιατί δεν είναι δικές σου.
και πάντα μα πάντα οι ιστορίες ακούγονται πολύ πιο ωραίες σε αυτούς που τις ακούν για πρώτη φορά. σε αυτούς που δεν τις έζησαν.
φωτογραφίες ξένες αλλά τόσο οικείες. μιας άλλης εποχης, εποχής που ποτέ δεν έζησα, που λίγα άκουσα για αυτήν αλλά πέρασα απογεύματα πολλά να την ονειρεύομαι.
και ο τόπος κλείνει σιγά σιγά. ο χρόνος στενεύει και μαζεύονται όλες οι φωτογραφίες στο τώρα. οι άνθρωποι της φωτογραφίες κουβαλάνε πάνω τους αυτές τις στιγμές.
και είσαι τόσο ηλίθιος να λατρεύεις τις φωτογραφίες και όχι τους ανθρώπους?
τι είναι μια στιγμή μπροστά σε μια ζωή όλη?
μα είμαι εδώ και τις κοιτώ, αναμνήσεις του τότε διαστρεβλωμένες, φερμένες αυτούσιες στο τώρα.
μα ναι.
ότι και να πεις το ξέρεις καλά
πως τη μεγαλύτερη σημασία του κόσμου την έχουν τα λόγια τα γραμμένα πίσω από τις φωτογραφίες, μπροστά στα βιβλία
με συνθηματικά και ονόματα ξένα με αναμνήσεις που δεν είναι δικές σου και παραμένουν ακόμη μηνύματα μυστήρια. ποτέ δε θα τις καταλάβεις τελείως αλλά θα τις αγαπάς πιο πολύ από δικές σου.
γιατί ζωές ολόκληρες είναι αποτυπωμένες στις φωτογραφίες μπρος και πίσω σε παλιές αφίσες και πίνακες αφιερώσεις μπροστά στα βιβλία.

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

in betweens

ανάμεσα.
ποια μοίρα σε καταδίκασε να σέρνεσαι στο μέρος το δικό μας?
πού είναι ο τόπος σου? που είναι η πατρίδα σου?
σιγά σιγά φοβάσαι θα την ξεχάσεις
αλλά και πάλι πώς θα μπορέσεις να μείνεις εδώ μαζί μας
όταν πάντοτε το ξερες πως είσαι από αλλού φερμένη

έλεγες, στην πατρίδα μου, οι άνθρωποι αγαπούν, πεθαίνουν δοξασμένα
μισούνε την ντροποί, οι γονείς δε θάβουν τα παιδιά τους.
και πάντοτε μιλώντας δάκρυζες, γιατί τον κόσμο σου σιγά σιγά ξεχνούσες.

και τόσο τρομάζεις εδώ μαζί μας,
να βλέπεις ανθρώπους να πεθαίνουν ανώνυμα
να μην ακούν το βόμβο της γης
ή τη βουή της θάλασσας,
να μην μπορούν να γίνουν πουλιά
και κάθε λίγο έφευγες μακριά μας, να ψάξεις να κρυφτείς σε μια ακτίνα από το δικό σου κόσμο
να αναπνεύσεις τον αέρα τον φτιαγμένο για σένα
καταραμένη πάντοτε να γυρίζεις κοντά μας.

και πού να βρεις την πόρτα να σε γυρίσει στον τόπο σου.
ανάμεσα στους κόσμους περιφέρεσαι τώρα εδώ και εφτά ζωές.
ανάμεσα

αχ πως θά θελα να γεννηθούμε κάποτε κι οι δυο μαζί στον ίδιο κόσμο.

πότε βούδας πότε Χάρι Ποτερ

θέλω να μου πεις κυρία μου, πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος που εκτός από το μυαλό του, ελέγχει και το υποσυνείδητό του.

παράδειγμα για λόγους κατανόησης.
ήταν μια σκέψη που πήγαινε να εμφανιστεί στο μυαλό μου, και δεν την άφηνα, πήγαινε να εμφανιστεί μέσα στο μυαλό μου και δεν την άφηνα. να σου πω πως γίνεται αυτό.
το νιώθεις σαν να θέλει να φτερνιστεί το μυαλό σου και δεν μπορεί γιατί του κόβεται απότομα. συμβαίνει. δηλαδή συμβαίνει από μονο του χωρίς να το προκαλέσεις... αλλά αν έχεις κάνει χρόνια εξάσκηση στο να κρύβεσαι από τον εαυτό σου και τις σκεψεις σου, τότε μπορείς να το κάνεις και συνειδητά.

και όταν συμβαίνει αυτό τότε πάντα το μυαλό σου φταρνίζεται στον ύπνο σου, όπου βασιλεύει το υποσεινήδητο και είσαι απολύτως αθώος για τις σκέψεις σου, γιατί απλώς δεν τις ελέγχεις.
αλλά αν μπορείς να ελέγξεις το υποσεινήδητό σου? και το κάνεις κάθε βράδυ για μια βδομάδα?

πώς το κάνεις αυτό? απλούστατα. μόλις εμφανιστεί στον ύπνο σου μια σκέψη την κόβεις μαχαίρι και βλέπεις ότι πιο άσχετο θα μπορούσες να δεις.
στη δική μου περίπτωση? το Χαρι Πότερ.
ο Χάρι Πότερ χορεύει σάμπα, ο Χάρι Πότερ μαθαίνει λατινικά σε κάτι πιγκουίνους, ο Χάρι πότερ παίζει μπαντμιντον...

βοηθά σε τίποτα αυτό τώρα? ναι πως... γιατί μόλις τελειώσει αυτή η περίοδος και αρχίζεις να βλέπεις στον ύπνο σου και στον ξύπνιο σου αυτά που ήταν να δεις εξ αρχής, ο χάρι πότερ κάθεται στη γωνιά του και ξεραίνεται στα γέλια...

κι άμα έχω τέτοιο καλό έλεγχο του μυαλού μου και μιλάω με το βούδα πού είναι η νιρβάνα μου???
Ο Ε Ο?

ύπνος μηδέν, φαί μηδέν, νιρβάνα υπό του μηδενός.
και να σου πω πόσο χαμηλά μπορώ να πέσω??
το μόνο τραγούδι που μπορώ να ακοώσω για να μην πάθω κατάθλιψη: αφρικανέ αφρικανέ έλα να κάνουμε κονέ...
και με εκνευρίζει ρε π@%στη...

ήταν τρεις βδομάδες πριν, που γκρίνιαζα στο καημένο το τεσσούλι, πως μου λείπουν οι μπελάδες, τα τρεξίματα τα μπλεξίματα...
και μου το πε η σκασμενη, μην το λες μην το λες γιατί πάλι μετά θα κλαις...

και κάθεσαι και αναρωτιέσαι περιμένοντας το Μορφέα, πού στο καλό είναι εκείνες οι μέρες που η ζωή σου ήταν εκνευριστικά βαρετή?

η μόνα λίζα μόνο από ευγένεια πια χαμογελάει

να την πω την αλήθεια, τρία χρόνια στη σχολή πάτησα λίγο σαν τη γάτα. και τώρα που πήγα θα μου πεις τι κατάλαβα???
αξίωμα θεμελειώδες 1. η τέχνη και η παιδεία είναι προσωπική υπόθεση. αν περιμένεις από το σχολείο σου τη σχολή σου τη θεία σου, θα μείνεις ένα αμόρφωτο μοσχάρι. αλλά άμα δε σε πειράζει τότε πάσο!
αξίωμα θεμελειώδες 2. ( είναι προς απόδειξη γιατί είναι της έμυς!) παιδεία είναι να στέκεσαι μπροστά στη μόνα λίζα και να μη λες μαλακίες...
γιατί αυτή δε γελούσε από πάντα.. ακούει τις μαλακίες που λένε μπροστά της και προσπαθεί από ευγένεια να κρατήσει το γέλιο της.

και καθόμαστε τώρα καμιά 20αριά γκόμενες, γιατί άντρας στη δική μου τη σχολή δεν πατάει, άμα τη δεις άντρας θα γίνεις μηχανικός, άμα τη δεις γκέυ θα γινεις στυλίστας, αρχιτέκτονας ποτε anyway...
και εκεί που καθόμαστε και κοιτάμε κάτι έργα του rothko, προσπαθεί ο έρμος ο καθηγητής να κάνει συζήτηση. τι συζήτησει θα κάνεις με την ξανθιά τώρα, φίλε είσαι άξιος της μοίρας σου...
πετάει η ξανθιά, "αυτό μου αρέσει πολύ" γιατί ρωτάει ο άνθρωπος, ενθουσιάστηκε κιόλας.
"γιατί είναι πορτοκαλί" λέει η ξανθιά.!
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ.!! ξέρω γω θα ταιριάζει με τον καναπέ της...
κι εγώ τώρα να κάθομαι ένα εξάμηνο κ να ακούω μλκς και να μη γελάω... αλλά δεν την αντέχω τη σουηδία, κάθε δεκάλεπτο να βγαίνω έξω να γελάσω να χτυπηθώ σε κάνα τοίχο....
και του χρόνου ρε φίλε που δε θα καπνίζουμε κιολας να βγάλουμε κ κανένα νόμο να απαγορευτούν οι μαλακίες περί τέχνης γιατί η μαρία δε θα την παλέψει!!??

γιατί άμα είσαι φαν της μαλακίας, θα τη λατρέψεις τη συμβουλή αυτή.
η καλύτερες μαλακίες που θα ακούσεις είναι περί τέχνης....
και οι καλύτερες όλως παραδόξως αν και αναμενόμενο έρχονται από καλλιτέχνες.

γιατί όταν η αρχιτεκτονική παρουσιάζει εργασίες είναι πάρτυ...
παρτη και σουρτη και φέρτη δηλαδή..

θεατράκι, υπόγειο , χωρίς κλιματισμό, 400 άτομα, να παρουσιάσουν τι?
κάτι καλλιτεχνικό...
το τι είδαν τα μάτια μας... ασιάτικα γεννητικά όργανα κάθε φύλου, πάντα με piercing, αφισοκολλημένα με γκρο πλαν πάντα, υπερμεγέθη και περήφανα, μολότοφ μαύρες, βαλμένες τακτικά σε στουπί, κάτι σιδερόβεργες τοποθετημένες υπό γωνίαν αγωνίαν δεμένες αλυσίδες, κάτι τύποι που παίζαν μουσική με τις ώρες γιατί είχαν ταλέντο, ακολουθούμενοι από άλλους τύπους με αντίστοιχο ταλέντο, μία που thinks she can dance, μία που ξέρασε τα mcdonalds που έφαγε, κάτι λασπωμένες και ο σουρεαλισμός δεν έχει τέλος.
πολύ ταλέντο... ναι ελλάδα, έχεις ταλέντο, μην το ξεχνάς...οι υπόλοιπες σχολές ψηφίζουν με msn στο arch auth. κι όλοι μαζί προχωράμε ο καθένας με το μακρύ του και το κοντό του, από το κακό στο χειρότερο...

και ερωτώ... να αποφασίσω να απέχω? γιατί το κλίμα δε με σηκώνει...
και μόνο που σκέφτεσαι ότι θα ξεμείνεις τρία χρόνια να ακούς ότι ο rothko ταιριάζει με την τσάντα της ξανθιάς.
βρε ούστ!!! και κάθεσαι και περιμένεις τώρα πότε θα ρθει η μέρα που θα κάθεσαι και θα γελάς, επειδή το βρίσκεις απολύτως αστείο και όχι για να κρύψεις τον εκνευρισμό σου...

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

i sound my barbaric yewp over the rooftops of the world

χαιρετώ σας και παλι με δοξα και τιμη. παει καιρός απο την τελευταια ανάρτηση καθώς τα δάχτυλά μου ήταν προσανατολισμενα να γράφουν αλλου!
η μικρή ιστοριούλα αποσύρθηκε, εγκαίρως ευτυχως, καθώς πήρε διαστάσεις μεγαλύτερες από ότι περίμενα και με χαρά δηλώνω ότι δεν μπορει να χωρέσει στις διαστάσεις ενός τέτοιου μπλογκ.
αλλά σήμερα έχω ένα πολύ καλό θεματάκι αντί για πρόλογο θα ήθελα να βάλω κάτω τη συνειρμική διαδικασία που με έφερε εδώ. τα γεγονότα που κατά τύχη δημιούργησαν τις σκέψεις.
1. ήμουν στο μπαλκόνι και καθάριζα ότι μπορεί να έχει κάνει ένας σκύλος που δε βγαίνει συνέχεια βόλτα.(..να επεκταθώ?..οχι!). στην απέναντι πολυκατοικία ήταν κάτι πιτσιρίκια, το πολύ 10 χρονών που είχαν ανεβεί πάνω στην ταράτσα. φώναζαν σαν τα υστερικά μέρα μεσημέρι. φώναζαν λέξεις, φωνήεντα και κραυγές. όπως είναι φυσικό στην ήσυχη γειτονιά μου, βγήκαν όλοι στα μπαλκόνια τους και φώναξαν στα παιδιά με απειλές και βρισιές να σκάσουν.
σκέφτηκα για μια στιγμή ότι οι άνθρωποι είχαν δίκιο, σε μια ήσυχη γειτονιά που η μεγαλύτερη ενόχληση είναι η σκουπιδιάρα στις 2.15 το βράδυ, ο υστερικος οργασμός της γάτας και ο σκύλος ο οποίος κάνει σαματά για να βγει από την κουζίνα μου, οι μεσημεριανές φωνές των παιδιών, υπερβαίνει τα όρια.
αλλά δεν κατάφερα να ενοχληθώ όσο περίμενα. φώναζαν και σε μένα την ώρα που σκούπιζα, αλλά ούτε να προσβληθώ κατάφερα, γεγονός παράδοξο, αφού εν γένει προσβάλλομαι εύκολα.
το σοκ ήταν όταν ζήλεψα αυτά τα παιδιά. πόσο θα ήθελα να ανεβώ σε μία ταράτσα και να αρχίσω να ουρλιάζω. και όχι κυρία μου! την έχω περάσει την εφηβεία.
2. θυμήθηκα μία από τις πιο ωραίες σκηνές του Dead Poet's Society τη σκηνή που ο κύριος Κίτινγκ γράφει στον πίνακα, "Ι sound my barbaric yawp over the rooftops of the world."
3. μου ήρθε σήμερα ένα ωραιότατο e mail από το φίλο μου τον Άγγελο. ένα μέιλ που επεξηγούσε πόσο επικίνδυνο είναι το facebook, πώς το φακέλωμα που γίνεται αυθόρμητα από εκατομμύρια χρήστες, καταλήγει να γίνεται όπλο των πολυεθνικών και της cia.
3ο το κρατούμενο και είμαι σίγουρη ότι κάπου εδώ χάσατε εντελώς τον ειρμό που γινόταν στο κεφάλι μου. αυτό το e mail όμως ήταν περισσότερο καταλυτικό από όλα τα υπόλοιπα. 4. ίσως γιατί την ώρα που το διάβαζα άκουγα τον Γλάρο των locomondo.

τερμα πρόλογος!
πόσο έχει ανάγκη ένας άνθρωπος να φωνάξει. όχι κάποιος που θέλει να πετύχει κάτι με τις φωνές. όχι. ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει ανάγκη να βγάλει μία φωνή. όλοι κρατάμε μέσα μας τέτοια φωνή και ότι μια μέρα θα βγει, τόσο δυνατά και βάρβαρα, που θα σκεπάσει κάθε ήχο πάνω στη γη. μαθαίνουμε από μικροί, "να διοχετεύουμε την ενέργειά μας υγιεινά" πόσες γαμημένες φορές έχω ακούσει αυτή τη φράση να λέγεται στη σχολική μου καριέρα, από γονείς φίλων, από δασκάλους, από καθηγητές, από βλαμμένους συμμαθητές που παπαγαλίζουν δοκίμια. και το χειρότερο? την έχω ακούσει να λέγεται για μένα. "να διοχετεύεις τα αισθήματά σου με υγιεινό και όμορφο τρόπο." και να σου πω την αλήθεια την έπαθα τη ζημιά γιατί έχω παρα πολλά χρόνια να σηκωθώ σε καμιά σκεπή και να φωνάξω. Εκφράζω τις σκέψεις μου σωστά και δημιουργικά και οι καθηγητές μου θα ήταν περήφανοι για μένα και εγώ απλώς το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να έχω συνείδηση του γεγονότος. Είναι ανθρώπινο? Να θέλω να φωνάξω? Είναι ένστικτο, ή επίκτητο χαρακτηριστικό του ανρθώπινου γένους τα τελευταια χρόνια?

δεν είναι μόνο το facebook προσφιλές φιλαράκι.
εδώ είναι ο κόσμος. εδώ. το μόνο που χρειάζεσαι για να γίνεις μέλος του, είναι:
όνομα, ημερομηνία γέννησης, όνομα πατρός μητρός, θείου, επάγγελμα, διεύθυνση, τηλέφωνο κατοικίας, κινητό, το όνομα του κολλητού σου και το τηλέφωνό του για να μπορούν να σε βρουν, μία πιστωτική, ένα αφμ, 8 φωτογραφίες, οι 4 ασπρόμαυρες, μία τηλεόραση, μία ηλεκτρονική διεύθυνση, έναν τραπεζικό λογαριασμό και μία σύνδεση στο ίντερνετ, φοιτητική, από τη φτηνή. παρακαλώ περάστε και αφήστε τα στοιχεία σας. είστε ο αριθμός της ταυτότητάς σας, είστε το αφμ σας, είστε το email σας, είστε ο άνθρωπος που φαίνεται στη φωτογραφία του διαβατηρίου σας.
σε καμία φωτογραφία διαβατηρίου ποτέ κανείς δε χαμογέλασε. στήθηκε στο λιτό φόντο και περίμενε το κλικ. όλοι όσοι έβγαιναν ήξεραν κάπου μέσα τους ότι μετά από αυτό δεν υπάρχει γυρισμός. ότι αν γίνεις μέλος αυτού του κόσμου δεν μπορείς να φύγεις.

μπορείς να ενταχθείς εύκολα. όταν είσαι παιδί δυσκολεύεσαι λίγο αλλά με σωστή εκπαίδευση και καθοδήγηση μπορείς και εσύ να γίνεις ένα πολύτιμο μέλος της πολιτείας αυτής. πάντα όμως θα ακούς στον ύπνο σου τον εαυτό σου να φωνάζει. πριν ανοίξεις τα μάτια σου θα φαντάζεσαι πως απέναντι από το παράθυρό σου βρίσκονται πράσινα κλαδιά και όχι η σωβράκα του γείτονα.
θα δεις στο μέλλον σιγά σιγά να δημιουργούνται άνθρωποι φαντάσματα. άνθρωποι χωρίς ιστορικό, χωρίς ετικέτες, χωρίς ταυτότητες, χωρίς καθοριστικούς αριθμούς. τι δε θα δινα κι εγώ αν οι γονείς μου δε με δήλωναν τη μέρα που γεννήθηκα. να περασω από αυτό τον κόσμο χωρίς αυτός να ξέρει ότι υπάρχω. να ζω στις άκρες του πίνακα που λέμε κοινωνία.
δε θα περάσουν πολλά χρόνια που θα δεις ανθρώπους νέους, που μόνο για μια στιγμή πίστεψαν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, και την επόμενη, βλέποντας το τέρας μπροστά τους, εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της γής, ή έστω της πολιτείας και βρίσκονται κάπου σε κάποιο βουνό, σε κάποια έρημο ή τούνδρα, κρυμμένοι από το μάτι.

μετά από όλο αυτό το συρφετό. πές μου εσυ. ποια είναι η ισοροπία που μπορεί να κρατήσει ένας άνθρωπος, που δε θέλει να ζει κάτω από το μάτι, αλλά που δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς, γιατί έχει ανάγκη τον κόσμο στον οποίο γεννήθηκε.
Κατακλείδα για διφορούμενο τέλος.
Μία μόνο φιλοσοφική νύξη ακόμη. Ο σκοπός ενός ανθρώπου είναι να περάσει τη ζωή του ελεύθερος και ευτυχισμένος. Εντάξει να το δεχτώ και να καταλάβω την επιλογή του. αλλά από κει και πέρα είμαστε πλάσματα της κοινωνίας στην οποία γεννηθήκαμε. Όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι που πέρασαν από την ιστορία και άφησαν το σημάδι τους πάνω της, ήταν όλοι γεννήματα της εποχής του. και αλήθεια, πώς μπορείς να κάνεις κάτι σωστό στον κόσμο αυτό, όταν απέχεις μακριά του? πώς μπορείς να διορθώσεις έστω και το ελάχιστο όταν δε βρίσκεσαι εκεί? Όταν δεν ανήκεις εκεί μέσα? Δε σου λέω ότι θα αλλάξω τον κόσμο. Αλλά αυτός είναι ο λόγος που μένουμε. Πολλοί θα είχαν το κουράγιο να φύγουν. Πόσοι όμως θα είχαν την πίστη να μείνουν? Πίστοί στην ελπίδα ότι κάποτε αυτός ο κόσμος ίσως αρχίσει να γυρίζει σωστα.

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

απάντηση κανείς?

μπα... ανοίγω τη σελίδα... αλλα εμπνευση μηδέν και έμπνευση στο άπειρο... από πού να αρχίσεις κ που να τελειώσεις. από σενα ξεκινάς και σε σένα τελειώνεις.. και γιατί σεβασμιότατε? είναι κακό ο κόσμος να γυρίζει γύρω από μένα? ναι τέκνον μου! καλά σεβασμιότατε, επαναδιατυπώνω.. είναι κακό η δική μου η ζωή να γυρίζει γύρω από μένα? στο κάτω κάτω της γραφής, δική μου είναι την παναγία μου. .ε... ? συγγνώμη σεβασμιότατε...

ο σεβασμιότατος δεν απαντα... δε μου δίνει απάντηση...
αστον.. πάμε αλλού.
(.....)
θα μπορούσα να σας γράψω και τους υπόλοιπους της παρέας που ρώτησα... αλλά η δουλειά αυτή είναι γραμμενη ήδη. οπότε για να μην κουράζουμε τα μάτια μας κ εγώ τα δάχτυλά μου καταλήγω στο θέμα που ήθελα να καταλήξω εξ αρχής. αστους προλόγους.

μικρέ μου πρίγκιπα? τι είναι αυτό που δεν κατάλαβα τα χρόνια που περάσαν?
γιατί οι μέρες μου φύγαν
και πράγματα έμαθα πολλα
αλλα κάπου στην ουσία χάνω ένα κομματι
και κάτι μεσα μου μού λέει πως είναι σημαντικό και βαθύ
και κόσμο ρώτησα πολύ αλλά κανείς δε μου έδωσε την απάντηση που ζητούσα.
αλλα εσύ μικρέ μου είσαι αγνός
και η πατρίδα σου είναι ψηλά σε κάποιο αστέρι
ξέρω πως βιάζεσαι και πως πρέπει τώρα να φύγεις
αλλα σε παρακαλώ δώσε μου λίγα από αυτά που μόνο εσύ ξέρεις.

"η ζωή μου είναι μονότονη. εγώ κυνηγάω τις κότες και οι άνθρωποι κυνηγούν εμενα. όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους, και όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν κι αυτοί μεταξύ τους. βαριέμαι λοιπόν λίγο. αν, όμως με εξημερώσεις, η ζωή μου θα γεμίσει λιακάδα. θα γνωρίσω έναν ήχο βημάτων, που θα'ναι διαφορετικός απ'όλους τους άλλους. τα άλλα βήματα με κάνωουν και χώνομαι κάτω από τη γη. το δικό σου θα με καλεί να βγαίνω απ'τη φωλιά μου, σαν μια μουσική. κι ύστερα κοίτα! βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα? εγώ ψωμί δεν τρώω. το στάρι μου είναι άχρηστο. τα χωράφια με το στάρι, δυστυχώς, δε μου θυμίζουν τίποτα. κι έιναι κρίμαι! αλλά εσύ έεις μαλλιά στο χρώμα του χρυσαφιού. θα είναι λοιπόν υπέροχο, όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! το στάρι , που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. και θ'αγαπώ τον ήχο του ανέμου στα στάχυα."

τον κοιτούσα με απορία. δεν ήμουν σίγουρη ότι τον καταλαβαίνω.. με είδε που μπερδεύτηκα και χαμογέλασε.
" γνώρισα έναν έμπορο που πουλούσε κάτι χαπάκια τελευτάιας τεχνολογίας, που κόβουν τη δίψα. παίρνεις ένα την εβδομάδα και δε νιώθεις πια την ανάγκη να πιεις νερό. έτσι μου είπε οι άνθρωποι γλιτώνουν πενηντα τρία λεπτά την εβδομάδα. και τι τα κάνουν τα πενηντα τρία λεπτά? ότι θέλει ο καθένας.


εγώ αν είχα πενηντα τρία λεπτά, θα πήγαινα σιγά σιγά σε μια δροσερή πηγούλα...

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

με τον Μπομπ Ντυλαν pt3 ή και χωρίς

in a world far away we may meet again
ocean gypsy the sun makes thousand nights for you to hold
φίλοι στην ειρήνη σύντροφοι στη μάχη
κουντου λουνα βινι τραγουδάν οι βλάχοι




χωρίς τον bob dylan αυτή τη φορά γιατί τον φυλάμε για τα μεσημέρια του καλοκαιριού
και για τις νύχτες του χειμώνα. στις αλκυονίδες μέρες μέσα όμως ο κόσμος μπερδεύεται.
μέχρι και οι μυγδαλιές μπερδεύονται. κακός καιρός αυτός του υδροχόου! η εκλειψη του χειμώνα.
είναι ο καιρός που θυμάσαι ξανά το καλοκαίρι που ακόμα φαίνεται μακρινό αλλα και τωρινό λόγω λιακάδας. πρόγραμμα ρουτίνα, συμμάζεμα, σκούπισμα, σχέδιο, διάβασμα, παραμύθια, ιστορίες, δράκοι και νεράιδες, μαγοι και ζητιάνοι, λοστ και μακαρονάδα, ή λοστ και τοστ που πάει και καλύτερα, ένας σκύλος στο μαξιλάρι μου, κινητό κόκκινο με καινούριο ήχο, το ασπρόμαυρο του πιάνου, ιστορίες δίχως τέλος, ποτά και ξενύχτια με μέτρο, αυτά τα ξεχασμένα του χειμώνα ξενυχτάδικα, μεικ απ μέχρι το μάρτη, τα ταξίδια που περιμένεις, τα λεφτά και η γαμημένη ελλειψή του, κραχ και σπασμένες τράπεζες, νεράιδες κάτω από τα μανιτάρια της ιρλανδίας, σουπερμαρκετ με 2 σειρές κωλόχαρτα, ένα κάστρο πάνω στα βράχια, συναυλίες και ιστορία της τέχνης, δομική φυσική και κυκλώματα, σκυλοτροφή και μαρούλια, τσιγάρα από το περίπτερο πριν κλείσει και τρέχουμε πάλι, ψιλά που κουδουνίζουν στις τσέπες, τα τελευταία που μείναν, τα χάλκινα, δάση που χορεύει η λούθιεν, η παιδεία και τι θα γίνει το χάλι τη, πιάτα για πλύσιμο, μουσική να παίζει χαμηλά γιατί είναι και μεσημέρι, θα γυρίσουν ξανά στο νησί οι 6? Πάχυνε λίγο ο σώγιερ ή μου φαίνεται, ρεμπετικο και τιμ μπάρτον, ξυλουρης και τζιμ μόρισσον, νατασα ανέβα στο ελληνικό, νταν νταν χτίζουν τα μπετά απέναντι, κούπες με στάχτη μέσα, να πάμε ιντερέιλ το καλοκαίρι, από πού κατεβάζεις υπότιτλους
ε αι σιχτιρ πια. κεφάλι είναι αυτό! σε πόσα μέρη θα το χωρίσεις? για αυτό σου λέω γω. στο βουνό να καλλιεργείς ντοματούλα βιολογική να μαζεύεις γλιστρίδες, να φτιάξεις και κανένα μελίσι, να φτιάχνεις τα δικά σου έπιπλα να κόβεις ξύλα για το τζάκι, να κατεβαίνεις με το ποδήλατο στο χωριό για τα υπόλοιπα να κάθεσαι με το σκύλο σου να διαβάζεις παραμύθια, χωρίς να περιμένεις το λοστ χωρίς να χτίζουν μπετά δίπλα χωρίς να κατεβάζεις ιούς από όπου μπεις, χωρίς να περιμένεις το μισθό κάθε σάββατο, χωρίς να γυρίζει ο εγκέφαλός σου γύρω από τη ζωή σου και να παραμένει στάσιμος. βασιλιάς. βασιλιάς.
δευτέρα απόγευμα το χριστό μου! και ο μπομπ ντύλαν περιμένει το μαρτη. ο μηνας του υδροχόου. τις αλκυονίδες μέρες ακυρώνονται τα στοιχήματα και κλείνουν τα καζίνα. γιατί όλα μπορούν να συμβούν και γιατί όλα είναι πιθανα. και που ξέρεις? πάλι το καλοκαίρι θα πίνουμε στο μπαλκόνι μπυρίτσα και θα λέμε για το χειμωνα που εφυγε. και ο μπομπ ντύλαν θα καπνίζει και θα ξερναει από τα γέλια οταν μας βλέπει.