Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

το μαξιλάρι

ένα πράγμα μόνο να σου εξηγήσω ακόμη.
το μαξιλάρι...
ωωωω! το πε ο θανάσης αλλά δεν τον άκουσα καλα. πάμε να γίνουμε μελοδραματικοί σε αυτό το ποστ, οι χαλαροί της υπόθεσης, παρακαλούνται ή να δίξουν υπομονή ή να την κάνουν με ελαφρα. το΄ιδιο μου κάνει.
το μαξιλάρι που λες.

όταν τα πράγματα αλλάζουν και τα βλέπεις μπροστά σου να αλλάζουν, βλέπεις κατα τύχη και τη συνέχεια τους. πώς ακριβώς δεν μπορώ να στο εξηγήσω. αλλά είναι πολύ απλό. βλέπεις το ποτήρι να πέφτει και ξέρεις ότι θα πέσει. είδες? ΤΕΡΑΣΤΙΟ.
αλλά. μπορεί να το πιάσει κάποιος πριν πέσει, ή μπορεί να πέσει πάνω στο πόδι σου και να μην σπάσει αλλά να κυλίσει ομαλά, ή να σπάσει και να γίνει χίλια κομμάτια. και όσο το ποτήρι πέφτει εσύ έχεις ήδη σκεφτεί να φέρεις τη σφουγγαρίστρα, τη σκούπα, βλέπεις τον εαυτό σου να ανοίγει καινούρια σκουπιδιών.
όχι ρε συ δεν είναι περίπλοκο, ούτε σου λέω ότι σκέφτομαι γρήγορα. είναι ενστικτο. όπως το λεγε κι ο φίλος ο μάικ χτες, "όταν κάθεσαι στην τουαλέτα και το καπάκι είναι σηκωμένο, τα δύο εκατοστά που υπολείπονται τα νιώθεις σαν ελεύθερη πτώση από 10 μέτρα." ευχαριστώ φίλε μάικ. τα σπασες!

έτσι λοιπόν, όταν χτυπαει το τηλέφωνο, εσύ έχεις ήδη δει τρεις τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις που θα μπορούσαν να εξελιχθούν. καλές και κακές. δεν είναι ότι τρέχεις μπροστά, δεν είναι ότι τραβάς το σκοινί, είναι απλώς ότι μέχρι να σηκώσεις το τηλέφωνο, όλα αυτά έχουν περάσει μπροστά από τα μάτια σου. ή κάτω απο τον αμφιβλιστροηδή σου αν θες.

και όταν ένας άνθρωπος αλλάξει κατεύθυνση, αλλάζουν και οι πιθανότητες, αλλάζουν και τα μέλλοντα. τα αλλάζεις εσύ, τα αλλάζω εγω, τα αλλάζει ο κολλητός σου που πέρασε με κόκκινο, η θεία μου με τα γεμιστά, η πεταλούδα στην αντις αμπέμπα.

μου εξηγούσε η τέσσυ τη θεωρία του χαους. όχι του χάουζ, του χάους.
το πέταγμα μιας πεταλούδας στην ακτή ελεφαντοστού προκαλεί τυφώνα στην αντίς αμπέμπα. τέλειο?

καταπληκτικό!
αλλά βλέπεις τρεις τέσσερις εκδοχές που θα μπορούσαν κάλλιστα να ξεδιπλωθούν. αλλά τελικά γίνονται σκατά. τώρα ποιος φταίει, εσύ, εγώ, ο κολλητος σου, η θεία μου για η πεταλούδα... χέστηκες έτσι κι αλλιώς. το θέμα είναι ότι για τους ανθρώπους σαν κι εμάς που έχουν τη διάθεση να βλέπουν, όλα αυτα τα ωραία που θα μπορούσαν να συμβούν και εξαφανίζονται, μαζεύονται ένα ενα κάτω από το μαξιλάρι.

και το βράδυ όταν πας να κοιμηθείς και είσαι μόνος, ξαπλώνεις μες στο μαξιλάρι και πέφτεις σε εκείνη την τεράστια τρύπα που έχει ανοίξει από κάτω, και βλέπεις ένα ένα όσα θα μπορούσαν να χαν γίνει και δεν έγιναν. και πάντα πως τυχαίνει κάτω από το δικό μου μαξιλάρι, να χουν κρυφτεί τα καλύτερα. αυτα που θα μπορούσαν να γίνουν. αυτά που δεν έγιναν. μαξιλάρι. πηγάδι την λέει ο θανάσης την τρύπα αυτή, αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρη ότι έννοούμε το ίδιο με τον κύριο. σημασία καμία δεν έχει έτσι κι αλλιώς.

και αυτον τον γαμημένο νοέμβρη με την παράνοια και τη ζέστη του, που έβλεπες το μέλλον να αλλάζει κάθε δεκάλεπτο και φίσκαρε το κεφάλι σου από τις ιδέες, ανέβασε πυρετό δηλαδή που λέμε, η τρύπα αυτή βάθυνε τόσο ασχημα...
αλλά ακόμα ρε φίλε τα κρατάς. εδώ κρατάς βραβεία που είχες πάρει από το δημοτικό, γιατί να μην κρατάς αυτά που θα μπορουσαν να γίνουν. τρύπα μεγαλη έχει το μαξιλάρι, όλα μέσα χωράνε. αλλά ρε συ, πώς πονάνε αυτά τα σκασμένα κανα δυο βράδια! να τα βλέπεις μπροστα σου και να λες δε θα γίνουν και δεν έγιναν... πουστια.
(έλα σε είχα προειδοποιήσει για τη μελοδραματικότητα της περίπτωσης, αυτής της εύκαιρης δραματικότητας που σε ένα μπλογκ πάντα παρουσιαζεται με τελειες. πολλές. όσο πιο πολλές μαζί τόσο πιο δραματικά.............................................παρε τελειες τώρα.)

αλλά σε αυτό το θέμα έχω μια τάση βαμπιρισμού που λέει ο πασχάλης. την τάση να τρέφομαι από ιστορίες, δικές μου, δικές σου, της θείας μου κοκ. και πάντα μα πάντα βλέπω πολύ καλά όνειρα όταν κοιτάω κάτω από το μαξιλάρι. θα μου πεις δεν είναι και τίποτε. όνειρα είναι. πια. αλλά για μένα είναι η μισή ζωή. και τώρα πες ότι θες. εδώ μιλάμε για άλλη δραματικότητα. μη μπλογκιστική και καθόλου ίμο! από την άλλη.
χωρίς τελείες

παράνοια? χαλαρότητα?




νοέμβρη θες? παρε να χεις!
μου το χε πει εμένα ο Άγγελος! με πιάνει ένα ωραίο απόγευμα και τι μου λέει, μου λέει να δεις μαρία που αυτός ο Νοέμβρης θα είναι μια σκέτη παράνοια. το ξερα δεν τό ξερα? αλλά και που τό ξερα?παράνοια. όχι όχι δε με πρόσεξες! ΠΑΡΑΝΟΙΑ!
εντάξει έχω ένα γαμηστερό εξάμηνο. γαμηστερό όμως. και τρέχεις, μένεις πίσω, τρέχεις μπροστά. εντάξει δεν είναι και τίποτε τόσο τρελό. παλεύεται. αμα κάνεις φόκους εκεί. αλλά σε μας τις κυρίες του 2009 δε μας αρέσει να κάνουμε περικοπές κατάλαβες? τα δικά σου τα χόμπι μπορεί να είναι χόμπι, τα δικά μου είναι υποχρεώσεις. και μου πήρε χρόνια να βρω μια ισορροπία εδώ γύρω (@@ ισοροπία τώρα, αλλά ότι μπορεί κάνει ο καθένας) και δε θα ρθει να μου τη χαλάσει κανείς.
να εξηγηθώ. όταν λέω παράνοια (ο μόνος μονος μονος τρόπος για να το εξηγήσω είναι τούτος) είναι σαν να περπατάς στο δρόμο και αριστερά δεξιά περνανε ελέφαντες, τίγρεις, ένα διαστημόπλοιο, ο michael jackson όντας νεκρός και οι περαστικοί να κοιτάνε τα κορδόνια τους κι εσύ να αναρωτιέσαι αν τα βλέπεις μόνος σου και κυρίως αναρωτιέσαι πότε θα αρχίζεις να τριρίζεις έξω από το Συντριβάνι! "ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ! ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ!"

και μου λέει ο άγγελος. έλα ρε συ, η παράνοια είναι καλό πράγμα. πού θα σου ξανασμβεί να βρίσκουν έναν τυπάκο πίσω σου, να τον κατηγορούν ότι έκλεψε το κινητό από το μπαρ, ο άνθρωπος να μην καταλαβαίνει, να έρχεται και ο μπάτσος-σερίφης και να θέλει να συλλάβει τον μπάρμαν! τον μπάρμαν? ναι ρε φίλε τον μπάρμαν! και να βγαίνεις και να κοιτάς έξω από την έκθεση έχουν κρεμάσει τον καραμανλοκωστάκη ανάποδα να κάνει αντιπολίτευση. και όλα γύρω σου να είναι έτσι κι εσύ να μην έχεις καν το κουράγιο να απορήσεις! το μόνο που λες με πάαασα φυσικότητα, είναι ότι έτσι ανάποδα το προγούλι φαίνεται μικρότερο.

δεν μπορείς καν να απορήσεις. θεωρείς την παρανοια δεδομένη. ένα το κρατούμενο.

έρχεται κι ο χρήστος, τι καλό παιδί, λίγο με τρομάζει, όχι όπως θα σε τρόμαζε κανείς για να σου κόψει το λόξυγγα, όχι. όπως βλέπεις το χαμόγελο του χόπκινς να λεει good evening, όπως βλέπεις τον νικολσον να βαράει στον τοίχο το μπαλάκι. εκεί που ξέρεις ότι υποβόσκει μια ανατριχίλα πάνω από τον κόκκυγα και περιμένει να εξαπλωθεί στη σπονδυλική σου στήλη. αλλά είναι χρυσο παιδί και με κάνει να γελάω.
ρε μαρί μου λέει ο χρήστος λοιπόν ένα βράδυ που φορούσα τακούνια, ή θα είσαι μες στην τρελή χαρά ή θα σε κλαιν οι ρέγγες? όχι απάντα κοπέλα μου τώρα!
ναι
χαλαρά.
α και μιας κ το φερεε....
τέσσυ. προσεξέμε!! χαλαρότητα.
όχι όχι, ακου μεεε!!! ΧΑΑΡΟΟΟΟΟΤΗΤΑ...
είμαστε τόσο κουουουουλλ.. ελέφαντας περνάει από δίπλα? χαλαρά
καίγονται οι κάδοι στο κέντρο? χαλαρά
σπαν το κεφάλι του ανθρώπου δίπλα τρεις μεθυσμένοι,? χαλαρααα!
περνάει από πάνω μου το τρόλει τομουσταρδί που έχει να δει η θεσσαλονίκη 30 χρόνια? χαλαρά...
γαμώ τη χαλαρότητα μας να μας χέσω μέσα!!!
και σε ρωτάω. αμα σφίγγεις τον κώλο σου για να σαι χαλαρός! ε ρε φίλε δεν είσαι χαλαρός! σφιχτοκωλης είσαι! γεμίσαμε όλο "παλιούς" που "έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι" και δε θα συμβεί τίποτε να με ξαφνιάσει εμένα!
πώς το παμε αυτό ? α ναι. τρεις χαλαροί στην ντουλάπα την τρίφυλλη δρυος λακαρισμένη, δύο κάτω από το κρεβάτι ξαπλωτοί και άνετοι κι οι υπόλοιποι οι χαλαροί στη συρταριέρα σε τεμάχια. ΤΕΜΑΧΙΑ ΛΕΓΩ!
κι αν μου επιτρέπεις εμένα, που ούτε παλιά είμαι ούτε μπασμένη, ούτε τα ξέρω και προφίλ κι αμφας, θα ξαφνιάζομαι και θα το χω και καμάρι!
θα ξαφνιάζομαι και θα βάζω και την τέσσυ να ξαφνιάζεται γιατί όλο το λεγε πως θα πεσει από το παράθυρο και τσουπ μια μέρα στο παρτυ, γαμώ το πάρτυ μου, κάνει ένα κλικ ο εγκέφαλος, βγάζει δυο βογγητά σαν φταρνίσματα, ανεβαίνει στην καρέκλα κι ανοίγει το παράθυρο. κι ένας χαλαρός δεν ηρθε να τη μαζέψει!
και δεν έφτανε αυτό, γυρνάει ο άλλος ο μπάρμαν, ο χορευτής ο καμμάκιας, που πληρώνεις το ποτό σου με χαμόγελα και φτύνεις γυρνώντας από την άλλη, και της δίνει κι ένα μαχαίρι να κόψει λεμονάκια.. φλασφοργουαρντ στο μυαλό της κοπέλας "καθαρίζω τους 4 πρώτους σε 4 σεκοντ. αν προλάβω καθαρίζω κανα χαλαρό που περνάει. πετάω το μαχαίρι και πεφτω από το παράθυρο."
αλλά κυρία μου, η τέσσυ είναι υδροχοος, δεν είναι διπολικός σκορπιός μαλάκας να μαζευει ιστορίες κάτω από το μαξιλάρι του! κι έτσι αφήνει το μαχαίρι ήσυχα κι όμορφα, παίρνει το ποτάκι της και κάθεται στη γωνιτσα της γιαγιάς μουρμουρίζοντας μες στο ποτήρι. το μάτι γυαλίζει ακόμη βέβαια αλλά ο συναγερμός κινδύνου έχει πέσει από το 5 στο 3. καλά είμαστε.

το σκαπουλάραμε το ένα παρτυ. κι έμαθε και τα αποφεύγει η κοπέλα. γιατί είναι υδροχοος. που όσο και να σου σπάνε τα νεύρα, κάποια στιγμή ένα σωστό πράγμα θα το κάνουν. αλλα ό διπολικός μαλάκας σκορπιός, εκεί. μυαλό δε βάζει. 6 μέρες σπίτι, 1 μέρα πάρτυ. 10 μέρες σπίτι μετά να παίζει βαμπάιρ γουόρς στο φέισμπουκ και να διαβάζεις το χρηστίδη από την αρχή. ο χαλαρός της παράνοιας ειναι ο χρηστίδης, που έχει μάθει να βλέπει την παράνοια και να την απολαμβάνει και να γελάει μες στα μούτρα της. καλά της κάνει.
γιατί σήμερα για μένα δεν υπάρχει καλύτερη νοοτροπία σε άνθρωπο έτσι?( αυτο το έτσι το μισώ ρε φίλε, χειρότερο δεν έχω, την ελένη την ψηλή μου θυμίζει πάντα να με κοιταει και να μου λεει, "δες και λίγο παπακαλιάτη να μαθεις πως φέρεται ο κόσμος, ΕΤΣΙ?")
η νοοτροπία του"δε θα με τρελάνεις εσύ, εγώ θα σε τρελάνω" απευθυνόμενος προς τον κόσμο, τους πολιτικούς, την τύχη σου, το σύμπαν, το νοέμβρη με την παράνοιά του και τους 25 βαθμούς του.
αλλά πρέπει να το χεις. κι αμα τό χεις πάλι πρέπει να τα πάρεις άσχημα. ε λοιπόν κι εγώ τα πήρα άσχημα. με τα γαμημένα τα τηλεφωνήματα, τις παγοκολόνες, τη ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ, τον ξεφτίλα που θέλει να κερατώσει τη γκόμενά του στην Αγγλία και δεν μπορεί κιόλας, τα σκυλάδικα και τα τσιφτετέλια στα τραπέζια, τα "θα ανοίξω τα παράθυρα και θα πέσω", τον πυρετό του 39, τον πονοκέφαλο της δευτέρας που ήρθε η καινούρια δευτέρα και ο πονοκέφαλος είναι ακόμα εδώ.
συναισθηματικό εύρος μεγάλο. ξεχειλωμένο από χρόνια. πλάκα κάνεις. άμα σου τύχει μια φορά αυτό που λέμε αντικρουόμενα συναισθήματα, του στυλ: η πεθερά μου έπεσε στο γκρεμό με το αμάξι μου" ξεχειλώνει το συναισθηματικό εύρος. πόσο μάλλον στον διπολικό μαλάκα που το χει από τη φύση του να υπερβάλει και στα ίδια του τα συναισθήματα. και που λες, για να φισκάρει ένα τέτοιο συναισθηματικό εύρος, την έχεις νιώσει για τα καλά την παράνοια. μέχρι το μεδούλι.
πασχάλη δεν είμαι καλά. γιατί τι νιώθεις? δεν είναι το τι νιώθω. είναι το πόσο νιώθω. θα αρχίσει το κεφάλι μου να χωρίζεται στα δύο και το μισό θα πέσει, σαν την ορέν ισι στο κιλ μπιλ το ένα. αλλά σε συνδυασμό με βόμβα ναπάλ. εμ πως!
φίσκαρε.
αλλά πιο πολύ ξέρεις με τι τα πήρα? που πρέπει εγώ τώρα να παίρνω τηλέφωνο την τέσσυ και να τη ρωτάω. είναι φυσιολογικό να νιώθω έτσι? να κι αν είναι να κι αν δεν είναι.
γιατί η μαρία βαρεθηκε να σιδερώνει σεντόνια παρασκευή βράδυ και να κάθεται μαζί με το λαζόπουλο στις 3 το πρωί να στενεύει μια παλιά μπλούζα που φάρδυνε.
παράνοια θες? παράνοια! κι αμα με τρελάνεις εσύ εγώ να σε χέσω. γιατί την ξέρω τόσο πολύ καλά την παράνοια πια που μπορούμε και καθόμαστε μαζί και τα λέμε σαν παλιές φιλενάδες.
μόνο μη την έχεις δεδομένη και μετα φύγει η παράνοια και γίνουν όλα τοσο βαρετά που πάλι στο φόρουμ των διπολικών θα μπαίνεις αλλά για τους αντίθετους ρόλους.
πρέπει να εμπιστευθείς την παράνοια. να πιστεύεις ότι θα είναι μονίμως εδω.
έτσι κι εγώ λοιπόν. δε βόουτ ον παράνοια. και η ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ να πάει να ...

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

all for one, one for all

the illusioner
ονομα:Ίλλια
ταινια: Ποτε την Κυριακη
ηθοποιός:Μελίνα Μερκούρη
ατάκα: κι ολοι μαζί πήγανε στην ακρογιαλια


the trump

ονομα: Marla
ταινία: Fight Club
ηθοποιός: Helena Bonham Carter
ατάκα: A condom is the glass slipper for our generation. You slip one on when you meet a stranger. You dance all night, and then you throw it away. The condom, I mean, not the stranger.


the devious


ονομα: Marquise Isabelle de Merteuil
ταινία:
Dangerous Liaisons
ηθοποιός:
Glenn Close
ατάκα: Well, I had no choice, did I? I'm a woman. Women are obliged to be far more skillful than men. You can ruin our reputation and our life with a few well-chosen words. So, of course, I had to invent, not only myself, but ways of escape no one has every thought of before. And I've succeeded because I've always known I was born to dominate your sex and avenge my own.
ατάκα: All right. War.


the playful
ονομα: Sophie Kowalsky
ταινία: Jeux d'enfants
ηθοποιός:
Marion Cotillard
ατάκα: Tell me you love me. Tell me, because if I tell you first, I'm afraid you'll think it's a game.


the wild
ονομα: Holly Golightly
ταινία: Breakfast at Tiffany's
ηθοποιός: Audrey Hepburn
ατάκα: No. The blues are because you're getting fat and maybe it's been raining too long, you're just sad that's all. The mean reds are horrible. Suddenly you're afraid and you don't know what you're afraid of. Do you ever get that feeling?
ατάκα:We're alike, me and cat. A couple of poor nameless slobs.



the focused
ονομα: Tessa Quayle
ταινία: The Constant Gardener
ηθοποιός:
Rachel Weisz
ατάκα:
Yeah, but these are three people that WE can help.


the eternal


ονομα: Peter Pan
ταινία: Peter Pan
ηθοποιός:
-
ατάκα:
To live would be an awfully big adventure



the "decent"
ονομα:Gilda
ταινία: Gilda
ηθοποιός:
Rita Hayworth
ατάκα:
Hate is a very exciting emotion. Haven't you noticed? Very exciting. I hate you too, Johnny. I hate you so much I think I'm going to die from it. Darling...


the fish

ονομα: Ed Bloom
ταινία: Big Fish
ηθοποιός:
Ewan McGregor - Albert Finney
ατάκα:
There are some fish that cannot be caught. It's not that they're faster or stronger than other fish. They're just touched by something extra.
ατάκα:A man tells his stories so many times that he becomes the stories. They live on after him, and in that way he becomes immortal.