εδώ ειναι βαλκάνια

για τους μη-βαλκανικούς τύπους, τύπους τύπου παπακαλιάτη, αυτό θα είναι μία πολύ ευχάριστη έμπνευση, αυτό το τελευταίο κρύο πρωινό του 2009, τώρα αν ανήκεις στους μη βαλκανικούς τύπους δεν το ξέρω, αλλά σε παρακαλώ προσπάθησε να μην ταραχτείς με την λέξη παπακαλιάτης. δεν είναι πάντα για κακό. και θα σου πω γιατί.
εδώ λοιπόν που είναι βαλκάνια, εμείς οι μικροί, οι ωραίοι, οι καθημερινοί έχουμε πιάσει το νόημα και αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας σαν καθημερινότητα. δεν παρεξηγούμε τις ζωές μας, έρχονται, καθονται και τις δεχόμαστε με μια στωικότητα, καθόλου αρχαιοελληνική αλλά τέρμα ως τέρμα βαλκανική. σχεδόν μοιρολατρική ίσως. αυτή η χώρα έχει μάθει καλά το μάθημα της από αρχαιοτάτων χρόνων. δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη μοίρα σου, θα σε βρεί, θα σε βρει, θα σε βρει. οπότε πάει εκείνη η τραγική τραγικότητα του οιδήποδα, της φαίδρας, του ορέστη, της κασσάνδρας και άλλων μεγάλων βαρεών χιτώνων με τραγικό κεφαλαίο Τ.
εδώ έχει άλλη, χαριτωμένη, κωμικοτραγική και βαθιά τραγικότητα. της αποδοχής. γιατί τι ενδιαφέρον έχει η ιστορία ενός ήρωα που αποδέχεται πλήρως τη μοίρα του και βαδίζει μαζί της? αισχύλος vs κουστουρίτσα. (ε δε γουστάρεις και λιγάκι να βάζεις κυρίους της ιστορίας που εκτιμούνται γενικώς και γενικότερως και τους στήνεις απέναντι τον έναν από τον άλλον για να πυροβοληθούν? ε λίγο θα γουστάρεις. εγώ γουστάρω.)
και κάθονται οι κύριοι. και κοιτιουνται, ως αντιπρόσωποι κυμάτων και αισθήσεων διαφορετικών, ο καθένας.
"αλλιώς τα περιμέναμε κι αλλιώς μας ήρθαν, λεν αναστενάζοντας στον τόπο μου οι γριές, σέρνουν βαρύ σταυρό και όταν αποθάνουν τον κόβουν ξύλα οι γείτονες κι ανάβουνε φωτιές."
ευχαριστώ θανάση πάντα με βοηθάς όταν χάνω τον ειρμό.
κι εσύ ξεχασμένε τύπε, τύπου παπακαλιάτη πιστεύεις πραγματικά ότι ο σταυρός ο δικός σου θα γίνει μνημείο? ότι θα γνωφίσει τιμές και μεγαλεία? ε ρε καινούριε! εδώ η δραματικότητα δε σηκώνει βαριές αντιδράσεις. εδώ δεν μπορείς να μου ανοίγεις μπουκάλια και να πίνεις μέχρι να πέσεις, εδώ δε θα μου χτυπάς τις πόρτες βαριά να σείονται τα κουφώματα. τσούκουτις τσούκουτις. εδώ θα υπομενεις σιωπηλά, γιατί μέχρι και οι βαριες κουβέντες αντιμετωπίζονται με τόνο καθημερινό. εδώ η μαιμού είναι μέσα στο τανκ, και πυροβολάει αβερτα κι ο γάμος να πάει και να κουρευεται και να απομακρύνεται μόνος μόνος μόνος σε ένα νησάκι κομμένης γης καταμεσής του πελάγου..
ναι δεν έβγαλες νόημα το ξέρω. έτσι κι αλλιώς δεν ήταν αυτός ο σκοπός.... θα σου πω τώρα κι αλλό ένα για να μη βγάλεις κανένα νόημα.
μην έρθεις και μου ξαναπείς ότι η άγνοια είναι ευλογία. ευτυχισμένοι όσοι δεν ξέρουν ναι. αλλά και μαλάκες. ε συγγνώμη, αλλά! μαλάκες. και όσοι ξεχνούν. ευτυχισμένοι όσοι ξεχνούν. είδες τον οιδήποδα με τον κιμούλη και τον ξέχασες. ε είσαι ευτυχισμένος. πέρα ως πέρα. αλλά
η άγνοια και η μεταάγνοια, δεν ξέρεις και δε θυμάσαι.
ε λοιπόν. φτύσε το μήλο και γύρνα γυμνός με τους πρωτόπλαστους, γιατί εμείς εδώ είμαστε για να τυρανιόμαστε, να θυμόμαστε και να σε φτύνουμε. και πόσο μάλλον σε αυτήν την ξεχασμένη γωνιά της γης, που και θυμάσαι και γνωρίζεις και αποδέχεσαι!
φτύσε το μήλο σου και κάντηνα!