το σκοταδι που απλωνει μεσα σου
η βροχή σου ουρλιάζει σα θηρίο
πολεμάς να πλυνεις τον κόσμο σου
αρχίζεις να γυρίζεις στο δωματιο τοίχο τοίχο
κι η μοναξιά που σαπίζει το πάτωμα
τα χρώματα γύρω σου ανοστα
δε φταις εσύ
το ξερεις ειναι επικίνδυνα τα ταξίδια σε αλλους κόσμους
κι μισή ζωή σου που εμεινε εκει θρηνει για την εδώ ζώ
περιμενατε κάποτε
περιμενατε πολύ
τους βαρβαρους να ερθουν να φέρουν μια λύση
τα μακρινα ταξίδια μακραίνουν πιο πολύ
κι ο κόσμος γύρω σου βουλιάζει
ο θαλασσες απλώνονται πιο απέραντες απο ποτέ
και το λιγο σου πιο λιγο ακομα
το τερας της πολης σου τρωει τα παιδιά του
κι η μουχλα της πόλης
αυτη η θαμπή κρυμμενη στην ομίχλη μουχλα
τα φαντασματα της πόλης που στοιχειώνουν τις γωνιες
ελεγες παλιά πως η βροχη ξεπλενει την πολη
κι ο ήλιος κρυμμενος εδώ και μερες
περιμένατε καιρο να ρθουν οι βάρβαροι
να φέρουν μια λύση
κι όσο περιμένατε το σκοτάδι σας μεγάλωνε να φαει τον κόσμο
γεμίσαν οι πλατείες αποτσίγαρα
καταραμένοι εδώ στο αιώνιο περίμενε
μισοι στη ζωή μισοί στο θάνατο
το ξέρω μου το χες πει και το βλέπω ξανα
σου λείπει το άγριο χορτάρι
και ο αγριος αέρας
σου λείπουν τα ψηλά βουνα
κι η ζεστασιά στο σπίτι
σου λείπουν οι τόποι που ήθελες να πας
και το κάλεσμα τους σιγεί όσο πάει
κοιτα γύρω σου.
οι βάρβαροι έχουν έρθει
οι βάρβαροι είναι εδώ
και το βλέπεις καθαρά τώρα
πως οι βάρβαροι μαζί τους δεν έφεραν καμία λύση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου