ενας απρίλης του δρόμου

Ένας μήνας ταξίδι, 1500 χιλιόμετρα, 4 μεταφορικά μέσα, 25 άνθρωποι γνωστοί και ξένοι, 1.234.342 καινούριες ιδέες και σκέψεις, 45 φωτογραφίες, 2 καταθλίψεις, 12 λίτρα αλκοόλ, ν τσιγάρα (όπου ν!), 1 καβγάς, 4 απογοητεύσεις, 3 είδη φτώχιας, 1 αδικία, 1 τηλεόραση, 3 καινούριοι συνθέτες, 47 τραγούδια, 2 πονεμένα πόδια, 4 βιβλία, 1 ανάσταση, 3 σοκολατένια αυγά, 10 κουτάβια, 1 λαγός, 8 διαφορετικά σπίτια, 1 ταπεράκι συκαλάκι γλυκό, 3 μηχανές, 1 easy rider, 5,77 λίτρα καφέ, 4 ντεπόν, 32 στάσεις μετρό, 1 αγώνας ποδοσφαίρου, 1 κουκέτα, 1 μπαταρία (και αν…), 1 ζευγάρι γυαλιά, 0 βιταμίνες με τζινσεγκ – όλως παραδόξως, 2 σκισμένοι πάτοι παπουτσιών, 3 κεφαλονίτες, 3 κατσαρίδες και 1879 πενταλιές.
Ένας μικρός μαθηματικός απολογισμός εκ του προχείρου για τον απρίλη που έφυγε. Τόσο μικρός και τόσο μεγάλος.
Ξαναγυρνώντας στα πάτρια εδάφη β’ κλάσσεως, εννοώντας τη θεσσαλονίκη, μετά από απουσία 25 ημερών, το σπίτι ήταν ίδιο, το κυκλαμινό μου ακόμη ζούσε (σκυλί, δεν ψοφάει με τίποτα!), η γειτονιά ήταν ίδια, ο θερμαϊκός έστεκε καλά, ο Παοκ ακόμη έπαιζε και το μπαλκόνι μου ακόμη κοιτούσε κατά τα κάστρα. Όλα καλά δηλαδή. Όλα είναι οικεία δηλαδή αν και παραδόξως καινούρια, ως αναμένεται, ως συνήθως.
Ο ορίζοντας ανοίγει το μάτι, ανοίγει τη σκέψη, σε κάνει να ονειρεύεσαι, σε κάνει να ελπίζεις και όχι να θυμώνεις, σε κάνει να θέλεις, να διεκδικείς, να περιμένεις, να είσαι ανυπόμονος, να μη φοβάσαι, να ακούς πιο προσεκτικά, να μιλάς πιο συνειδητά, να θυμάσαι καλύτερα, να προχωράς, να προχωράς, να προχωράς.
Θυμάμαι πια τον εαυτό μου το τελευταίο εξάμηνο και με πιάνει αναγούλα. Με πιέζει και μόνο που το θυμάμαι. Ο χειμώνας αυτός ήταν βαρύς. Ήταν μάταιος, ήταν σαψάλης. Αλλά η άνοιξη μπήκε όσο πιο γλυκά μπορούσε. Υπερβολικά γλυκά ακόμα και για άνοιξη. Και οι άνθρωποί του δικού μου απρίλη μπορεί να φαίνονται τόσο μάταιοι, τόσο απογοητευτικοί, αλλά για μένα είναι ότι πιο γοητευτικό έφερε η άνοιξη.
Είδα φτώχια μεγάλη, κυρίως πνευματική, είδα τεράστιες αντιθέσεις σε αποστάσεις μέτρων, είδα απογοήτευση, είδα φόβο, είδα έλλειψη. Είδα βία, είδα απορία, είδα απόγνωση.
Και όλα αυτά γέννησαν ελπίδα. Και το ρητό που ακολουθούμε για τον καινούριο μάη:
Το θέμα δεν είναι να ξέρεις πού είναι ο δρόμος. Δεν έχει σημασία να τον βλέπεις. Σημασία έχει να ξέρεις ότι είναι εκεί και υπάρχει. Και ακόμα κι αν δεν ξέρεις πού ακριβώς βρίσκεται να μπορείς να λες με όλη τη βεβαιότητα του είναι σου, ότι από κει είναι και από κει θα πάω. Και το σημαντικότερο: να κοιτάς τα αστέρια με το κεφάλι ψηλά, ξέροντας πού είναι ο δρόμος και προσέχοντας να μη σκοντάψεις. Τότε είσαι ήρωας!
Γεια χαρά και καλώς σας αντάμωσα πάλι!