ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΖΑΛΗ - ΤΡΥΠΕΣ

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω από τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούργια σου ζάλη
ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποια νήματα σ' ενώνουν με μιαν άλλη θηλεία
ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
ποια αστέρια τραγουδάνε την καινούργια σου ζάλη
ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι

βαμμένα κοκκινα μαλλιά.......

ρομαντικός? ψψψςςς ηλίθιος! τι βλάκας που είμαι να πιστεύω ότι οι ανθρωποι εννοούν αυτά που λεν και τα πιστεύουν. αθώα? χε! "κρατήστε την παιδική σας αθωότητα... μην τη σπαταλάτε.." γιατί? σε τι θα μου χρησιμεύσει? ούτε γκόμενο θα βρω έτσι, ούτε λεφτά θα βγάλω. τι θα καταφέρω έτσι? τίποτα.

τι βλάκας που είσαι να πιστεύεις ότι οι άνθρωποι μπορούν και αγαπάνε, τι ηλίθια να πιστεύεις ότι ξέρεις, τα καλύτερα έρχονται, τι βλάκας, τι ρομαντική, τι ηλίθια...

ΞΥΠΝΑ!!! 2008! ο ρομαντισμός πάει χρόνια τώρα που πέθανε. πάει χρόνια τώρα που είναι "κλισε" να κοιτάς το ηλιοβασίλεμα. πάει χρόνια τώρα που αυτό που έχει σημασία είναι το σεξ. πάει χρόνια τώρα που κάποιος πρέπει να βγάλει λεφτά και να κερδίσει σεβασμό. πάει χρόνια τώρα που οι άνθρωποι φοβούνται να ερωτευτούν. πάει χρόνια τώρα που η εποχή της αθωότητας πέθανε, που δεν κοιμούνται γυμνοί στις ακρογιαλιές οι 20αρηδες αλλά κλείνουν ξενοδοχεία και εισητήρια. πάνε χρόνια τώρα που τα ταξίδια δε γίνονται στην τύχη αλλά με ηλεκτρονικά κλεισμένα εισητήρια. πάνε χρόνια τώρα που δεν κάνει να ξενυχτάς στα πάρκα γιατί θα σε κλέψουν. πάνε χρόνια που η λεξη κάθαρση σημαίνει "happy ending" που η λέξη έρωτας σημαίνει "πάνε για προφυλακτικά στο περίπτερο", που η λέξη προοδευτικός σημαίνει "υποκριτής" που το ποτό είναι βότκα και ουίσκι και σπάνια ρετσίνα. που για να χορέψει κανείς τραγούδι πρέπει να είναι σε μπιτ. και ακόμη ζητάς ελληνικό καφέ και σου φέρνουν φραπέ. που είναι κλισέ να είσαι επαναστάτης, κλισέ να είσαι μουσικός, κλισέ να είσαι καλλιτέχνης, κλισέ να είσαι ερωτευμένος, κλισέ να πηγαίνεις φεγγαράδα. γιατί η φεγγαράδα είναι ποτό.(άλλο και αυτό πάλι!!!) που "ηθική" σημαίνει, δεν κλεβω πράγματα, δε χτυπάω τους μπάτσους, δεν παίρνω ναρκωτικά.

παιδιά του καιρού μας. παιδιά γεμάτα ελπίδα και όνειρα και ενέργεια και ζωή μέσα τους! που σφύζουν από ορμόνες και χαρά και αισιοδοξία για τον κόσμο. που αγαπάνε γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

ναι έχουν ελπίδες. να δουλέψουν στο γραφείο του μπαμπά τους. και έχουν ζωή. ανάμεσα στο ακριβό ποτό και στο κουτσομπολιό κάπου κρυμμένη.

που έχουν ορμόνες. ότι χρειάζεται για αναδείξουν το σώμα τους.

που αγαπάνε. τον εαυτό τους... και ότι τους είπαν ότι πρέπει να ονειρεύονται.

δεν μπορώ να το εξηγήσω... έχω ζήσει και σε άλλη εποχή και η δική μου, μου φαίνεται τόσο ανεξήγητη και περίπλοκη??? έχω περάσει και άλλα και αυτά που βλέπω μου φαίνονται άγνωστα?

εντάξει λοιπόν... παιδί του καιρού μου κι εγώ. παιδί του 2008. "βαμμένα κόκκινα μαλλιά" σημαίνει ότι η ηθική μου θα γίνει ίδια με τη δική σας. ότι θα μιλάμε την ίδια γλώσσα. ότι από τη στιγμή που τα βάψω και μετά κανείς σας δεν μπορεί να μου κάνει κακό γιατί κι εγώ θα γίνω σαν κι εσάς. ένα όρθιο ζόμπι που θέλει αυτά που "φοριούνται" και κάνει αυτό που "κυκλοφορεί" και ακούει τη μουσική σας και του αρέσουν τα κοκτέιλς και θέλει να έχει αυτά που έχετε και να είμαστε όλοι ίδιοι και να είμαστε όλοι με ενα φωτογραφικό χαρούμενο χαμόγελο στο στόμα. σαν στάμπα. στάμπα μαλλιά, στάμπα γούστα, στάμπα φάτσα, στάμπα μυαλό. όλα στάμπες. και θα περνάμε όλοι καλά και θα είμαστε όλοι αγαπημένοι.

ντάξει τώρα?

όπα όπα... μισό λεπτό ρε παιδιά.. να το φιλοσοφήσουμε λίγο το πράγμα. αφού βλέπουμε ότι δε λειτουργεί για κανένα μας. αφού κι εγώ βγαίνω τρελή και εσείς δεν ξέρετε τι θέλετε από ένα σημείο και μετά και ψάχνετε στυλάκια να κρύψετε το τίποτά σας? να γίνω τρέντυ? να γίνω ίμο? πού να πάω πού να κρυφτώ? αφού ούτε κι εσείς δεν ξέρετε. αλλά για να θέλετε να κρυφτείτε, κάπου υπάρχει λάθος, κάπου χάσαμε την μπάλα, κάπου φαλτσάραμε?

πού? πού το κάναμε το λάθος? και κατά πόσο φταίμε εμείς?

φταίμε, φταίμε. γιατί όταν έλεγε η μαμά: "ένα καλό παιδί να βρεις" είπαμε, ναι μαμά

όταν είπε η δασκάλα "δεν πρέπει να γίνετε κι εσείς κανένα ρεμάλι που πάει κόντρα στο σύστημα" είπαμε, ναι κυρίε.

όταν είπε ο Παπακαλιάτης "έτσι είναι ο έρωτας" είπαμε "ναι χριστόφορε!"

και όταν είπε το σταρ "όποιος δεν έχει γκόμενο/αμάξι/λεφτα/στήθος/μίνι/μέικαπ, δεν είναι δικός μας" είπαμε "ναι αφέντη"

όχι εντάξει. κάπου το χάσαμε. αλλά τι να κάνουμε κι εμείς... ίσως αναφέρθηκε κάπου στο σχολείο ότι πρέπει να σκεφτεται και λιγάκι κανείς αλλά ήταν εκτός ύλης και δε δώσαμε βάση.

ποιος ήταν ο τελευταίος που σας είπε ότι κάποιος πρέπει να κάνει όνειρα στη ζωή του και να μη φοβάται, οτι πρέπει να σκέφτεται και να κρίνει για τον εαυτό του, ότι πρέπει να αναγνωρίζει το σωστό και το λάθος με τα δικά του στάνταρ, αφού φυσικά τα έχει αναπτύξει?

ο μαύρος κομπάρσος στο pretty woman?

οχι παιδιά δε θα συνενοηθούμε... αδύνατον. δεν έχουμε κοινή γλώσσα. γιατί δεν τα έβαψα ακόμη κόκκινα. και γιατί εχω κρατήσει αυτό που λένε παιδική αθωότητα.

μην ακούω αηδίες για κλισέ και άλλες μαλακίες!!! (τι κατάρα κι αυτή! που ότι και να είσαι σε κοιτάνε με το φρύδι σηκωμένο και σου λένε"σε προλάβανε, το έκανε άλλος το άθλημα και το ξεφτιλίσανε και το κάνανε και κλισέ και αυτό είσαι τώρα, ένα κλισέ")

μην ακούω μαλακίες... αθωότητα σημαίνει ότι μπορώ να καταλάβω το σωστό από το λάθος με τα δικά μου παιδικά κριτήρια, ότι όλα φαίνονται στα μάτια μου σαν ένα καινούριο χρωματιστό παιχνίδι, και ότι η βρωμιά αυτού του κόσμου μου φαίνεται κάτι αδιανόητο, ότι μερικά πράγματα δεν μπορώ να καταλάβω, όπως η βλακεία, η κακεντρέχεια, το ψέμα, ο ρατσισμός. αθωότητα είναι να ξεκινάς κάθε μέρα χωρίς να έχεις σχηματίσει στάνταρς, ταμπέλες, πρότυπα και φόρμες. να μην ομαδοποιείς, να μην τα βάζεις όλα στο ίδιο τσουβάλι. να μην τα παίρνεις δεδομένα, να χαίρεσαι που ο ήλιος λάμπει, που οι φίλοι σου είναι εκεί, που έχεις τόσα πράγματα, τόσες εικόνες, τόσες ιστορίες, να χαίρεσαι που έχεις δύναμη να σκέφτεσαι να ονειρεύεσαι και να ζεις. με όρεξη. με βουλιμία. γιατί η ζωή είναι τόσο μικρή που πρέπει να την απολαμβάνει κανείς βουλιμικά, σχεδόν μοιρολατρικά.

δεν τα έχω βάψει ακόμα. τα έχω καστανα. σχεδόν φυσικά. ντάξει. είναι ανεπίτρεπτο μου λένε για μια κοπέλα να έχει τη ρίζα φυσική αλλά τι να κάνουμε. έχω και αισιοδοξία και ρομαντισμο και ονειρα και χαρά και ευτυχία και δεν κρύβομαι πίσω απο τα μπιτ και τα ίμο. όχι! έχω ακόμα μερικά πράγματα να χαρώ όσο είμαι έτσι.

μετά από καμιά μεγάλη κατρακύλα, όταν μου σπάσουν τα κόκκινα γυαλιά μου να δω ότι ο κόσμος είναι αλλιώς και ότι πρέπει να ενσωματοθώ κι εγώ στην εποχή μου. να ομαδοποιηθώ.

τότε θα τα βάψω κόκκινα και θα είμαι και περήφανη.

αλλά μέχρι τότε θα τους έχω χεσμένους όλους και θα πετάω μαζί με τον άνεμο, εκεί μαζί με το ροζουλί μου συννεφάκι και ας είμαι στα μάτια τους ξέμπαρκη ή κλισεδιάρικη ή τρελή ή οτιδήποτε άλλο. θα κάθομαι στην κορφή του λόφου και θα βλέπω τη ρώμη να καίγεται και κάτι μου λέει ότι θα με πιάνουν και τα γέλια....

my blueberry nights-οι νύχτες μου μακριά σου

ναι μιλάω για την καινούρια ταινία του wong kar wai, ο οποίος ξαναγύρισε με καινούρια ταινία, καινούριο κάστινγκ, καινούρια μουσική και το κυριότερο, καινούριο έδαφος. μια ταινία εξαιρετική που για όσους ξέρουν και αγαπάνε το Βάι, είναι κάτι το μαγευτικό. δεν είναι βαλς και σαγκάη είναι τζαζ και νέα υόρκη αυτή τη φορά. αλλά οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και οι καρδιές τους δεν αλλάζουν με τις υπείρους.




"Ο Γουόνγκ Καρ Βάι φωτίζει την Νέα Υόρκη στα μπλε. Μπλε είναι το χρώμα της μοναξιάς, μπλε το χρώμα των μπλουζ, μπλε το χρώμα της τάρτας φραγκοστάφυλου, που κανείς δεν παραγγέλνει στην πόλη με το πιο διάσημο τσιζ κέικ."

μιλάμε για ιστορίες, ιστορίες ανθρώπων, τόσο απλές και τόσο σκληρές, τόσο ρομαντικές, γοητευτικές και όμορφες όσο και η ίδια η ζωή. άνθρωποι που περνάν από τη ζωή μας, αφήνουν ένα κομμάτι τους και εξαφανίζονται τόσο απλά και τόσο εύκολα όπως ακριβώς ήρθαν. αυτό που μένει είναι κλειδιά σε ένα βάζο. κλειδιά που κρατάμε εμείς και ανοίγουν τις καρδιές των ανθρώπων. αλλά ακόμη και την πόρτα να ανοίξεις ίσως ο άνθρωπος που ψάχνεις να μην είναι εκεί. και ίσως να μην είναι η πόρτα της καρδιάς που έψαχνες και να είναι μια άλλη πόρτα. ενός άλλου ανθρώπου.

365 μέρες κλεμένες από τις ζωές 5 ανθρώπων. συναντήθηκαν τυχαία, ο καθένας στο δικό του δρόμο, στο δικό του ταξίδι και όμως βρέθηκαν μαζί με κάποιον άλλο. τυχαία. απλά. απροσδόκητα. όπως συμβαίνει πάντα.

μια γυναίκα που ψάχνει να βρει την ταυτότητά της, που έχασε ή που ποτέ δεν είχε. ψάχνει. ταξιδεύοντας. γνωρίζοντας. συναντώντας.

ένας άντρας που κρατάει κλειδιά που του δίνουν. τα κρατάει για χρόνια χωρίς να τα πετάει. "αν τα πετάξω αυτές οι πόρτες θα μείνουν για πάντα κλειστές και αυτή δεν είναι μια επιλογή που μπορώ εγώ να κάνω." λέει. το παρελθόν του χαμένο στο παρόν του και οι επιλογές του είναι δύσκολες γιατί δε θυμάται πώς γίνονται.

ένας άντρας πνιγμένος στο ποτό θρηνεί τη ζωή του που καταστράφηκε. πίνει για να αγαπήσει, πίνει για να θυμηθεί, πίνει για να ξεχάσει, πίνει για να κρατήσει τις αναμνήσεις του. πίνει για να μπορεί να πατήσει τη σκανδάλη. πίνει για να μπορεί να Την αφήσει ελεύθερη.

μια γυναίκα που πνίγεται. μια γυναίκα που παλεύει για την ελευθερία της. προσπαθεί να ξεφύγει και δεν μπορεί. η αγάπη δεσμεύει, κρατάει, σκοτώνει. κι όμως αυτή είναι που την πονά πιο πολύ από όλα. πώς φεύγεις από κάποιον που αγαπάς? πώς κερδίζεις την ελευθερία που παρέδωσες? πως εξηγείς ότι αγαπάς και ότι νιώθεις τύψεις? πως το κάνεις αυτό όταν έχεις κάνει τα πάντα για να φύγεις μακριά από κάποιον?





μια γυναίκα που φοβάται. φοβάται να αγαπήσει, να εμπιστευθεί. έχει μάθει να διαβάζει τους άλλους και μια ζωή προσπαθεί να καταλάβει τα ψέματα που λεν. πώς όμως καταλαβαίνεις την αλήθεια όταν έχεις μάθει να αναγνωρίζεις μόνο τα ψέματα? πως αφήνεσαι να αγαπήσεις? πως αφήνεσαι να εμπιστευθείς? πως αφήνεσαι να πληγωθείς?







άνθρωποι. ιστορίες. δρόμοι που διασταυρώνονται για λίγο. και μετά χάνονται. με ένα βλέμμα πριν βάλεις μπρος τη μηχανή, με ένα μεγάλο φιλοδώρημα, με ένα χέρι που χαιρετάει μέσα από ένα αμάξι εν κινήσει. με ένα φιλί πάνω στον πάγκο. με ένα φιλί που δε φοβάσαι να δώσεις. με ένα φιλί που δε φοβάσαι να πάρεις.

ένα θέαμα συγκινιτικό. ένα θέαμα τόσο ανθρώπινο όσο και μαγικό.

μπαρ και άνθρωποι που πίνουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, ο καθένας για τις δικές του ιστορίες και αναμνήσεις. χρώματα και κόκκινα φωτα, μάρκες πάνω σε ένα πάγκο, ποστκαρντς και πίτες βατόμουρο που κανείς δε θέλει να δοκιμάσει, στριφτά τσιγάρα στο κρύο, ένα χέρι που διστάζει να ανοίξει την πόρτα, φώτα μπλέ, φώτα κόκκινα, μπλουζ και τζάζ, δύο μύτες που αιμοραγούν παράλληλα, ένα καπέλο ενός πατέρα, σπασμένα τζάμια ενός αυτοκινήτου, μια σκανδάλη που περιμένει να πατηθεί, μια πίτα που μένει ολόκληρη κάθε βράδυ, ταμπέλες μαγαζιών, "pull", τρένα γεμάτα ανθρώπους, όνειρα και μνήμες που στοιχειώνουν. όλα αυτά από την κάμερα του γουόνγκ καρ βάι. το μεγαλείο σου!

οι πατρίδες βρίσκονται εκεί. στις μνήμες.
"άνθρωποι είναι η μνήμη τους" έλεγε η Δημουλά. άνθρωποι είναι όσα πέρασαν οσα θυμούνται και οσα δεν ξεχνούν.
"τις πατρίδες τις βρίσκω στις πλατείες" λέει ο Βασίλης σε ένα στιχο. έτσι κι αυτοί οι άνθρωποι, τις βρίσκουν σε ένα μαγαζί, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, με την καρδιά κλειστή. με τα μάτια κλειστά και τα χείλη κλειστα.
μέχρι να ανοίξουν. σαν στρείδια στον ατμό. αργά και δύσκολα.

οι άνθρωποι που πέρασαν μας άφησαν κάτι. όλοι. ΄

μια γριά στην κρήτη που φώναζε "οργκάνα, μάνταλα"(ρήγανη, αμύγδαλα)

ένας γέρος που ήταν ιχνηλάτης στη μάχη της κρήτης

ένας νέος που άφησε τη ζωή του απο το λονδίνο και αναζητά μια καινούρια στη βενετία

ενας νέος που δεν είχε ώμο να κλάψει μέσα σε ένα πάρκο

μια γυναίκα που οδηγάει νταλίκα 35 χρόνια τώρα

μια κοπέλα που κακοποιήθηκε απο τον αρραβωνιαστικό της

ένας άντρας που ήταν καπετάνιος στα καράβια μέχρι που προδώθηκε από τη ζωή του

ένας γέρος πόντιος που θα σου πει οτι "φυσάς αίμα"

ένας νέος που δεν ήξερε τι ήθελε από τη ζωή του και το έβρισκε στα όνειρα

ένας άντρας που έχασε τη γυναίκα του από ηρωίνη

ένα παιδί πού έχασε τους γονείς του σε δυστύχημα και πουλιέται

μια κοπέλα που αποφάσισε να γίνει ηθοποιός

μια κοπέλα που αποφάσισε να γίνει δημοσιογράφος

μια κοπέλα που σκέφτηκε να πουλήσει τον εαυτό της για να κερδίσει τον άντρα που αγαπούσε


άνθρωποι. που περνάν απο τη ζωή σου και σου αφήνουν ένα μικρό στίγμα της δικής τους ζωής. είναι μικρό, είναι ασήμαντο αλλά είναι ένα δώρο που σου έκαναν. και είναι πιο πολύτιμο από οτι φαίνεται. είναι αυτό που σου χάρισαν.

και τους ευχαριστώ όλους.

my blueberry nights

Valerie's letter On Toilet Paper- V for Vendeta

I was born in a rainy burg in Nottingham in 1975. I passed my eleven plus and went to girl's grammar. I met my first girlfriend at school. Her name was Sara. Her wrists. Her wrists were beautiful. I sat in biology class staring at the pickled rabbit fetus while Mr.Herd said it was an adolescent phase that people outgrew. Sara did. I didn't. In 1994, I stopped pretending and took a girl called Christine home to meet my parents. A week later I moved to London to go to college and study drama. My mother said I broke her heart. But it was my integrity that was important. Is that so selfish? It sells for so little but it's all we have left in this place... It is the very last inch of us But within that inch we are free London. I was happy in London. I played Dandini in Cinderella. The world was strange and rustling with invisible crowds behind the hot lights and all that breathless glamour Work improved. I got small filmroles, then bigger ones In 2006, I starred in "The Salt Flats." That's where I met Ruth. We fell in love. Every Valentine's Day she sent me roses and, oh god, we had so much. Those were the best three years of my life. In 2010, they came. And after that there were no more roses Not for anybody After the takeover, they started rounding up the gays. They took Ruth while she was out looking for food. Why are they so frightened of us? They burned her face with cigarettes and made her give them my name. She signed a statement saying I'd seduced her. I didn't blame her. God, I loved her but I didn't blame her. But she did She killed herself in her cell. She couldn't live with betraying me, with giving up that last inch. Oh, Ruth. They came for me. They shaved off my hair. They held my head down a toilet and told lesbian jokes. They brought me here and pumped me full of chemicals I can't feel my tongue. I can't speak. It is strange that my life should end in such a terrible place but for three years I had roses and apologized to nobody. I shall die here. Every inch of me shall perish... Except one An inch. It is small and fragile and it's the only thing in the world that's worth having. We must never lose it or sell it or give it away. We must never let them take it from us. I don't know who you are but I hope you escape this place. I hope that the world turns and things get better and that one day people have roses again I don't know who you are but I love you. I love you. Valerie.

living as the wind

η ζωή είναι μικρή για όποιον ξερει να τη ζει....
... είπε ένας φίλος και είχε δικιο. γιατι κυρία μου δεν είναι δυνατόν να τα προλαβαίνεις όλα. ακόμη και να θέλεις να τα προλαβαίνεις όλα. δε γίνεται να στη σχολή να πηγαίνεις και βιβλία να διαβάζεις και καινούρια μουσική να ακούς και ταινίες να βλέπεις και καφέδες να πίνεις και να ονειρεύεσαι και τους φίλους σου να βλέπεις και το σπίτι σου να καθαρίζεις και τα πιάτα σου να πλένεις και κρασιά να πίνεις και γκόμενους να έχεις και είσαι και καλλιτέχνης και ωραία και έξυπνη...
αντε καλά. όχι κυρία μου δε γίνεται. κάπου χάνεις τη μπάλα. κάπου μενεις πίσω. και στο τέλος καταλήγεις να μένεις παντού πίσω. γιατί δε φτάνεις. τραβιέσαι με ότι βρεις και σε τραβάει. αλλά αμα σε τραβάν όλα τι γίνεται? να σου πω τι γίνεται. καταλήγεις να είσαι μονίμως ξενυχτισμένη κουρασμένη, με ημικρανίες, χωρίς λεφτα, να μην περνάς ούτε ένα μαθημα, οι φίλοι σου όταν ζωγραφίζουν καρικατούρες να σε ζωγραφίζουν με μια βαλίτσα στο χερι, καταλήγεις να έχεις σκισμένα ρουχα και λερωμένα, καταλήγεις να εχεις ενα σπίτι μπουρδέλο, πιάτα άπλυτα και μουχλιασμένα, οι φίλοι σου να σου λενε "πού είσαι ρε χάθηκες πάλι", η μάνα σου να φωνάζει ΄"κοπρόσκυλο, τεμπέλα, αργόσχολη"και άλλα δραματικά και εσύ να θες να τα κάνεις όλα και να μην κάνεις τίποτα...
εκεί καταλήγεις. και τι καταφερες στο τέλος της μέρας?
τι καταφερες στο τέλος της μέρας?
τι καταφερες στο τέλος της μέρας?
τι καταφερες στο τέλος της μέρας?
τι καταφερες στο τέλος της μέρας?

η ερώτηση κολλάει παραμένει εκεί ακίνητη σαν τη μούχλα στο ποτήρι του καφέ που ήπια 7 μερες πριν. σαν τη μούχλα κάθεται και μου σπάει τα νεύρα.
και τι κάνουμε τώρα?

ξέρω. ξέρω τι έμεινε. η ροκιά. αυτό έμεινε. ένα μικρό κομματάκι αλήθειας που το κέρδισες με το σπαθί σου. "είναι μικρό, είναι ευθραυστο είναι αδιόρατο και μοιάζει ασήμαντο αλλά είναι το μόνο που έχουμε." είπε η βάλερι. και έχει δίκιο. γιατί κάτι κερδίζεις. ίσως να μην μπορείς να το παντρευτείς, να πιεις καφέ μαζί του ή να βγάλεις εκατομύρια απο αυτό ή να γίνεις διασημος. αλλά είναι κάτι που σου ομορφαίνει την ψυχή και σε κάνει δυνατό. ολοδύνατο.
αυτά τα ολίγα.