ναι μιλάω για την καινούρια ταινία του wong kar wai, ο οποίος ξαναγύρισε με καινούρια ταινία, καινούριο κάστινγκ, καινούρια μουσική και το κυριότερο, καινούριο έδαφος. μια ταινία εξαιρετική που για όσους ξέρουν και αγαπάνε το Βάι, είναι κάτι το μαγευτικό. δεν είναι βαλς και σαγκάη είναι τζαζ και νέα υόρκη αυτή τη φορά. αλλά οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και οι καρδιές τους δεν αλλάζουν με τις υπείρους.
"Ο Γουόνγκ Καρ Βάι φωτίζει την Νέα Υόρκη στα μπλε. Μπλε είναι το χρώμα της μοναξιάς, μπλε το χρώμα των μπλουζ, μπλε το χρώμα της τάρτας φραγκοστάφυλου, που κανείς δεν παραγγέλνει στην πόλη με το πιο διάσημο τσιζ κέικ."
μιλάμε για ιστορίες, ιστορίες ανθρώπων, τόσο απλές και τόσο σκληρές, τόσο ρομαντικές, γοητευτικές και όμορφες όσο και η ίδια η ζωή. άνθρωποι που περνάν από τη ζωή μας, αφήνουν ένα κομμάτι τους και εξαφανίζονται τόσο απλά και τόσο εύκολα όπως ακριβώς ήρθαν. αυτό που μένει είναι κλειδιά σε ένα βάζο. κλειδιά που κρατάμε εμείς και ανοίγουν τις καρδιές των ανθρώπων. αλλά ακόμη και την πόρτα να ανοίξεις ίσως ο άνθρωπος που ψάχνεις να μην είναι εκεί. και ίσως να μην είναι η πόρτα της καρδιάς που έψαχνες και να είναι μια άλλη πόρτα. ενός άλλου ανθρώπου.
365 μέρες κλεμένες από τις ζωές 5 ανθρώπων. συναντήθηκαν τυχαία, ο καθένας στο δικό του δρόμο, στο δικό του ταξίδι και όμως βρέθηκαν μαζί με κάποιον άλλο. τυχαία. απλά. απροσδόκητα. όπως συμβαίνει πάντα.
μια γυναίκα που ψάχνει να βρει την ταυτότητά της, που έχασε ή που ποτέ δεν είχε. ψάχνει. ταξιδεύοντας. γνωρίζοντας. συναντώντας.
ένας άντρας που κρατάει κλειδιά που του δίνουν. τα κρατάει για χρόνια χωρίς να τα πετάει. "αν τα πετάξω αυτές οι πόρτες θα μείνουν για πάντα κλειστές και αυτή δεν είναι μια επιλογή που μπορώ εγώ να κάνω." λέει. το παρελθόν του χαμένο στο παρόν του και οι επιλογές του είναι δύσκολες γιατί δε θυμάται πώς γίνονται.
ένας άντρας πνιγμένος στο ποτό θρηνεί τη ζωή του που καταστράφηκε. πίνει για να αγαπήσει, πίνει για να θυμηθεί, πίνει για να ξεχάσει, πίνει για να κρατήσει τις αναμνήσεις του. πίνει για να μπορεί να πατήσει τη σκανδάλη. πίνει για να μπορεί να Την αφήσει ελεύθερη.
μια γυναίκα που πνίγεται. μια γυναίκα που παλεύει για την ελευθερία της. προσπαθεί να ξεφύγει και δεν μπορεί. η αγάπη δεσμεύει, κρατάει, σκοτώνει. κι όμως αυτή είναι που την πονά πιο πολύ από όλα. πώς φεύγεις από κάποιον που αγαπάς? πώς κερδίζεις την ελευθερία που παρέδωσες? πως εξηγείς ότι αγαπάς και ότι νιώθεις τύψεις? πως το κάνεις αυτό όταν έχεις κάνει τα πάντα για να φύγεις μακριά από κάποιον?
μια γυναίκα που φοβάται. φοβάται να αγαπήσει, να εμπιστευθεί. έχει μάθει να διαβάζει τους άλλους και μια ζωή προσπαθεί να καταλάβει τα ψέματα που λεν. πώς όμως καταλαβαίνεις την αλήθεια όταν έχεις μάθει να αναγνωρίζεις μόνο τα ψέματα? πως αφήνεσαι να αγαπήσεις? πως αφήνεσαι να εμπιστευθείς? πως αφήνεσαι να πληγωθείς?
άνθρωποι. ιστορίες. δρόμοι που διασταυρώνονται για λίγο. και μετά χάνονται. με ένα βλέμμα πριν βάλεις μπρος τη μηχανή, με ένα μεγάλο φιλοδώρημα, με ένα χέρι που χαιρετάει μέσα από ένα αμάξι εν κινήσει. με ένα φιλί πάνω στον πάγκο. με ένα φιλί που δε φοβάσαι να δώσεις. με ένα φιλί που δε φοβάσαι να πάρεις.
ένα θέαμα συγκινιτικό. ένα θέαμα τόσο ανθρώπινο όσο και μαγικό.
μπαρ και άνθρωποι που πίνουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, ο καθένας για τις δικές του ιστορίες και αναμνήσεις. χρώματα και κόκκινα φωτα, μάρκες πάνω σε ένα πάγκο, ποστκαρντς και πίτες βατόμουρο που κανείς δε θέλει να δοκιμάσει, στριφτά τσιγάρα στο κρύο, ένα χέρι που διστάζει να ανοίξει την πόρτα, φώτα μπλέ, φώτα κόκκινα, μπλουζ και τζάζ, δύο μύτες που αιμοραγούν παράλληλα, ένα καπέλο ενός πατέρα, σπασμένα τζάμια ενός αυτοκινήτου, μια σκανδάλη που περιμένει να πατηθεί, μια πίτα που μένει ολόκληρη κάθε βράδυ, ταμπέλες μαγαζιών, "pull", τρένα γεμάτα ανθρώπους, όνειρα και μνήμες που στοιχειώνουν. όλα αυτά από την κάμερα του γουόνγκ καρ βάι. το μεγαλείο σου!
οι πατρίδες βρίσκονται εκεί. στις μνήμες.
"άνθρωποι είναι η μνήμη τους" έλεγε η Δημουλά. άνθρωποι είναι όσα πέρασαν οσα θυμούνται και οσα δεν ξεχνούν.
"τις πατρίδες τις βρίσκω στις πλατείες" λέει ο Βασίλης σε ένα στιχο. έτσι κι αυτοί οι άνθρωποι, τις βρίσκουν σε ένα μαγαζί, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, με την καρδιά κλειστή. με τα μάτια κλειστά και τα χείλη κλειστα.
μέχρι να ανοίξουν. σαν στρείδια στον ατμό. αργά και δύσκολα. 
οι άνθρωποι που πέρασαν μας άφησαν κάτι. όλοι. ΄
μια γριά στην κρήτη που φώναζε "οργκάνα, μάνταλα"(ρήγανη, αμύγδαλα)
ένας γέρος που ήταν ιχνηλάτης στη μάχη της κρήτης
ένας νέος που άφησε τη ζωή του απο το λονδίνο και αναζητά μια καινούρια στη βενετία
ενας νέος που δεν είχε ώμο να κλάψει μέσα σε ένα πάρκο
μια γυναίκα που οδηγάει νταλίκα 35 χρόνια τώρα
μια κοπέλα που κακοποιήθηκε απο τον αρραβωνιαστικό της
ένας άντρας που ήταν καπετάνιος στα καράβια μέχρι που προδώθηκε από τη ζωή του
ένας γέρος πόντιος που θα σου πει οτι "φυσάς αίμα"
ένας νέος που δεν ήξερε τι ήθελε από τη ζωή του και το έβρισκε στα όνειρα
ένας άντρας που έχασε τη γυναίκα του από ηρωίνη
ένα παιδί πού έχασε τους γονείς του σε δυστύχημα και πουλιέται
μια κοπέλα που αποφάσισε να γίνει ηθοποιός
μια κοπέλα που αποφάσισε να γίνει δημοσιογράφος
μια κοπέλα που σκέφτηκε να πουλήσει τον εαυτό της για να κερδίσει τον άντρα που αγαπούσε
άνθρωποι. που περνάν απο τη ζωή σου και σου αφήνουν ένα μικρό στίγμα της δικής τους ζωής. είναι μικρό, είναι ασήμαντο αλλά είναι ένα δώρο που σου έκαναν. και είναι πιο πολύτιμο από οτι φαίνεται. είναι αυτό που σου χάρισαν.
και τους ευχαριστώ όλους.
my blueberry nights
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου