i sound my barbaric yewp over the rooftops of the world

χαιρετώ σας και παλι με δοξα και τιμη. παει καιρός απο την τελευταια ανάρτηση καθώς τα δάχτυλά μου ήταν προσανατολισμενα να γράφουν αλλου!
η μικρή ιστοριούλα αποσύρθηκε, εγκαίρως ευτυχως, καθώς πήρε διαστάσεις μεγαλύτερες από ότι περίμενα και με χαρά δηλώνω ότι δεν μπορει να χωρέσει στις διαστάσεις ενός τέτοιου μπλογκ.
αλλά σήμερα έχω ένα πολύ καλό θεματάκι αντί για πρόλογο θα ήθελα να βάλω κάτω τη συνειρμική διαδικασία που με έφερε εδώ. τα γεγονότα που κατά τύχη δημιούργησαν τις σκέψεις.
1. ήμουν στο μπαλκόνι και καθάριζα ότι μπορεί να έχει κάνει ένας σκύλος που δε βγαίνει συνέχεια βόλτα.(..να επεκταθώ?..οχι!). στην απέναντι πολυκατοικία ήταν κάτι πιτσιρίκια, το πολύ 10 χρονών που είχαν ανεβεί πάνω στην ταράτσα. φώναζαν σαν τα υστερικά μέρα μεσημέρι. φώναζαν λέξεις, φωνήεντα και κραυγές. όπως είναι φυσικό στην ήσυχη γειτονιά μου, βγήκαν όλοι στα μπαλκόνια τους και φώναξαν στα παιδιά με απειλές και βρισιές να σκάσουν.
σκέφτηκα για μια στιγμή ότι οι άνθρωποι είχαν δίκιο, σε μια ήσυχη γειτονιά που η μεγαλύτερη ενόχληση είναι η σκουπιδιάρα στις 2.15 το βράδυ, ο υστερικος οργασμός της γάτας και ο σκύλος ο οποίος κάνει σαματά για να βγει από την κουζίνα μου, οι μεσημεριανές φωνές των παιδιών, υπερβαίνει τα όρια.
αλλά δεν κατάφερα να ενοχληθώ όσο περίμενα. φώναζαν και σε μένα την ώρα που σκούπιζα, αλλά ούτε να προσβληθώ κατάφερα, γεγονός παράδοξο, αφού εν γένει προσβάλλομαι εύκολα.
το σοκ ήταν όταν ζήλεψα αυτά τα παιδιά. πόσο θα ήθελα να ανεβώ σε μία ταράτσα και να αρχίσω να ουρλιάζω. και όχι κυρία μου! την έχω περάσει την εφηβεία.
2. θυμήθηκα μία από τις πιο ωραίες σκηνές του Dead Poet's Society τη σκηνή που ο κύριος Κίτινγκ γράφει στον πίνακα, "Ι sound my barbaric yawp over the rooftops of the world."
3. μου ήρθε σήμερα ένα ωραιότατο e mail από το φίλο μου τον Άγγελο. ένα μέιλ που επεξηγούσε πόσο επικίνδυνο είναι το facebook, πώς το φακέλωμα που γίνεται αυθόρμητα από εκατομμύρια χρήστες, καταλήγει να γίνεται όπλο των πολυεθνικών και της cia.
3ο το κρατούμενο και είμαι σίγουρη ότι κάπου εδώ χάσατε εντελώς τον ειρμό που γινόταν στο κεφάλι μου. αυτό το e mail όμως ήταν περισσότερο καταλυτικό από όλα τα υπόλοιπα. 4. ίσως γιατί την ώρα που το διάβαζα άκουγα τον Γλάρο των locomondo.

τερμα πρόλογος!
πόσο έχει ανάγκη ένας άνθρωπος να φωνάξει. όχι κάποιος που θέλει να πετύχει κάτι με τις φωνές. όχι. ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει ανάγκη να βγάλει μία φωνή. όλοι κρατάμε μέσα μας τέτοια φωνή και ότι μια μέρα θα βγει, τόσο δυνατά και βάρβαρα, που θα σκεπάσει κάθε ήχο πάνω στη γη. μαθαίνουμε από μικροί, "να διοχετεύουμε την ενέργειά μας υγιεινά" πόσες γαμημένες φορές έχω ακούσει αυτή τη φράση να λέγεται στη σχολική μου καριέρα, από γονείς φίλων, από δασκάλους, από καθηγητές, από βλαμμένους συμμαθητές που παπαγαλίζουν δοκίμια. και το χειρότερο? την έχω ακούσει να λέγεται για μένα. "να διοχετεύεις τα αισθήματά σου με υγιεινό και όμορφο τρόπο." και να σου πω την αλήθεια την έπαθα τη ζημιά γιατί έχω παρα πολλά χρόνια να σηκωθώ σε καμιά σκεπή και να φωνάξω. Εκφράζω τις σκέψεις μου σωστά και δημιουργικά και οι καθηγητές μου θα ήταν περήφανοι για μένα και εγώ απλώς το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να έχω συνείδηση του γεγονότος. Είναι ανθρώπινο? Να θέλω να φωνάξω? Είναι ένστικτο, ή επίκτητο χαρακτηριστικό του ανρθώπινου γένους τα τελευταια χρόνια?

δεν είναι μόνο το facebook προσφιλές φιλαράκι.
εδώ είναι ο κόσμος. εδώ. το μόνο που χρειάζεσαι για να γίνεις μέλος του, είναι:
όνομα, ημερομηνία γέννησης, όνομα πατρός μητρός, θείου, επάγγελμα, διεύθυνση, τηλέφωνο κατοικίας, κινητό, το όνομα του κολλητού σου και το τηλέφωνό του για να μπορούν να σε βρουν, μία πιστωτική, ένα αφμ, 8 φωτογραφίες, οι 4 ασπρόμαυρες, μία τηλεόραση, μία ηλεκτρονική διεύθυνση, έναν τραπεζικό λογαριασμό και μία σύνδεση στο ίντερνετ, φοιτητική, από τη φτηνή. παρακαλώ περάστε και αφήστε τα στοιχεία σας. είστε ο αριθμός της ταυτότητάς σας, είστε το αφμ σας, είστε το email σας, είστε ο άνθρωπος που φαίνεται στη φωτογραφία του διαβατηρίου σας.
σε καμία φωτογραφία διαβατηρίου ποτέ κανείς δε χαμογέλασε. στήθηκε στο λιτό φόντο και περίμενε το κλικ. όλοι όσοι έβγαιναν ήξεραν κάπου μέσα τους ότι μετά από αυτό δεν υπάρχει γυρισμός. ότι αν γίνεις μέλος αυτού του κόσμου δεν μπορείς να φύγεις.

μπορείς να ενταχθείς εύκολα. όταν είσαι παιδί δυσκολεύεσαι λίγο αλλά με σωστή εκπαίδευση και καθοδήγηση μπορείς και εσύ να γίνεις ένα πολύτιμο μέλος της πολιτείας αυτής. πάντα όμως θα ακούς στον ύπνο σου τον εαυτό σου να φωνάζει. πριν ανοίξεις τα μάτια σου θα φαντάζεσαι πως απέναντι από το παράθυρό σου βρίσκονται πράσινα κλαδιά και όχι η σωβράκα του γείτονα.
θα δεις στο μέλλον σιγά σιγά να δημιουργούνται άνθρωποι φαντάσματα. άνθρωποι χωρίς ιστορικό, χωρίς ετικέτες, χωρίς ταυτότητες, χωρίς καθοριστικούς αριθμούς. τι δε θα δινα κι εγώ αν οι γονείς μου δε με δήλωναν τη μέρα που γεννήθηκα. να περασω από αυτό τον κόσμο χωρίς αυτός να ξέρει ότι υπάρχω. να ζω στις άκρες του πίνακα που λέμε κοινωνία.
δε θα περάσουν πολλά χρόνια που θα δεις ανθρώπους νέους, που μόνο για μια στιγμή πίστεψαν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, και την επόμενη, βλέποντας το τέρας μπροστά τους, εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της γής, ή έστω της πολιτείας και βρίσκονται κάπου σε κάποιο βουνό, σε κάποια έρημο ή τούνδρα, κρυμμένοι από το μάτι.

μετά από όλο αυτό το συρφετό. πές μου εσυ. ποια είναι η ισοροπία που μπορεί να κρατήσει ένας άνθρωπος, που δε θέλει να ζει κάτω από το μάτι, αλλά που δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς, γιατί έχει ανάγκη τον κόσμο στον οποίο γεννήθηκε.
Κατακλείδα για διφορούμενο τέλος.
Μία μόνο φιλοσοφική νύξη ακόμη. Ο σκοπός ενός ανθρώπου είναι να περάσει τη ζωή του ελεύθερος και ευτυχισμένος. Εντάξει να το δεχτώ και να καταλάβω την επιλογή του. αλλά από κει και πέρα είμαστε πλάσματα της κοινωνίας στην οποία γεννηθήκαμε. Όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι που πέρασαν από την ιστορία και άφησαν το σημάδι τους πάνω της, ήταν όλοι γεννήματα της εποχής του. και αλήθεια, πώς μπορείς να κάνεις κάτι σωστό στον κόσμο αυτό, όταν απέχεις μακριά του? πώς μπορείς να διορθώσεις έστω και το ελάχιστο όταν δε βρίσκεσαι εκεί? Όταν δεν ανήκεις εκεί μέσα? Δε σου λέω ότι θα αλλάξω τον κόσμο. Αλλά αυτός είναι ο λόγος που μένουμε. Πολλοί θα είχαν το κουράγιο να φύγουν. Πόσοι όμως θα είχαν την πίστη να μείνουν? Πίστοί στην ελπίδα ότι κάποτε αυτός ο κόσμος ίσως αρχίσει να γυρίζει σωστα.