το μαξιλάρι

ένα πράγμα μόνο να σου εξηγήσω ακόμη.
το μαξιλάρι...
ωωωω! το πε ο θανάσης αλλά δεν τον άκουσα καλα. πάμε να γίνουμε μελοδραματικοί σε αυτό το ποστ, οι χαλαροί της υπόθεσης, παρακαλούνται ή να δίξουν υπομονή ή να την κάνουν με ελαφρα. το΄ιδιο μου κάνει.
το μαξιλάρι που λες.

όταν τα πράγματα αλλάζουν και τα βλέπεις μπροστά σου να αλλάζουν, βλέπεις κατα τύχη και τη συνέχεια τους. πώς ακριβώς δεν μπορώ να στο εξηγήσω. αλλά είναι πολύ απλό. βλέπεις το ποτήρι να πέφτει και ξέρεις ότι θα πέσει. είδες? ΤΕΡΑΣΤΙΟ.
αλλά. μπορεί να το πιάσει κάποιος πριν πέσει, ή μπορεί να πέσει πάνω στο πόδι σου και να μην σπάσει αλλά να κυλίσει ομαλά, ή να σπάσει και να γίνει χίλια κομμάτια. και όσο το ποτήρι πέφτει εσύ έχεις ήδη σκεφτεί να φέρεις τη σφουγγαρίστρα, τη σκούπα, βλέπεις τον εαυτό σου να ανοίγει καινούρια σκουπιδιών.
όχι ρε συ δεν είναι περίπλοκο, ούτε σου λέω ότι σκέφτομαι γρήγορα. είναι ενστικτο. όπως το λεγε κι ο φίλος ο μάικ χτες, "όταν κάθεσαι στην τουαλέτα και το καπάκι είναι σηκωμένο, τα δύο εκατοστά που υπολείπονται τα νιώθεις σαν ελεύθερη πτώση από 10 μέτρα." ευχαριστώ φίλε μάικ. τα σπασες!

έτσι λοιπόν, όταν χτυπαει το τηλέφωνο, εσύ έχεις ήδη δει τρεις τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις που θα μπορούσαν να εξελιχθούν. καλές και κακές. δεν είναι ότι τρέχεις μπροστά, δεν είναι ότι τραβάς το σκοινί, είναι απλώς ότι μέχρι να σηκώσεις το τηλέφωνο, όλα αυτά έχουν περάσει μπροστά από τα μάτια σου. ή κάτω απο τον αμφιβλιστροηδή σου αν θες.

και όταν ένας άνθρωπος αλλάξει κατεύθυνση, αλλάζουν και οι πιθανότητες, αλλάζουν και τα μέλλοντα. τα αλλάζεις εσύ, τα αλλάζω εγω, τα αλλάζει ο κολλητός σου που πέρασε με κόκκινο, η θεία μου με τα γεμιστά, η πεταλούδα στην αντις αμπέμπα.

μου εξηγούσε η τέσσυ τη θεωρία του χαους. όχι του χάουζ, του χάους.
το πέταγμα μιας πεταλούδας στην ακτή ελεφαντοστού προκαλεί τυφώνα στην αντίς αμπέμπα. τέλειο?

καταπληκτικό!
αλλά βλέπεις τρεις τέσσερις εκδοχές που θα μπορούσαν κάλλιστα να ξεδιπλωθούν. αλλά τελικά γίνονται σκατά. τώρα ποιος φταίει, εσύ, εγώ, ο κολλητος σου, η θεία μου για η πεταλούδα... χέστηκες έτσι κι αλλιώς. το θέμα είναι ότι για τους ανθρώπους σαν κι εμάς που έχουν τη διάθεση να βλέπουν, όλα αυτα τα ωραία που θα μπορούσαν να συμβούν και εξαφανίζονται, μαζεύονται ένα ενα κάτω από το μαξιλάρι.

και το βράδυ όταν πας να κοιμηθείς και είσαι μόνος, ξαπλώνεις μες στο μαξιλάρι και πέφτεις σε εκείνη την τεράστια τρύπα που έχει ανοίξει από κάτω, και βλέπεις ένα ένα όσα θα μπορούσαν να χαν γίνει και δεν έγιναν. και πάντα πως τυχαίνει κάτω από το δικό μου μαξιλάρι, να χουν κρυφτεί τα καλύτερα. αυτα που θα μπορούσαν να γίνουν. αυτά που δεν έγιναν. μαξιλάρι. πηγάδι την λέει ο θανάσης την τρύπα αυτή, αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρη ότι έννοούμε το ίδιο με τον κύριο. σημασία καμία δεν έχει έτσι κι αλλιώς.

και αυτον τον γαμημένο νοέμβρη με την παράνοια και τη ζέστη του, που έβλεπες το μέλλον να αλλάζει κάθε δεκάλεπτο και φίσκαρε το κεφάλι σου από τις ιδέες, ανέβασε πυρετό δηλαδή που λέμε, η τρύπα αυτή βάθυνε τόσο ασχημα...
αλλά ακόμα ρε φίλε τα κρατάς. εδώ κρατάς βραβεία που είχες πάρει από το δημοτικό, γιατί να μην κρατάς αυτά που θα μπορουσαν να γίνουν. τρύπα μεγαλη έχει το μαξιλάρι, όλα μέσα χωράνε. αλλά ρε συ, πώς πονάνε αυτά τα σκασμένα κανα δυο βράδια! να τα βλέπεις μπροστα σου και να λες δε θα γίνουν και δεν έγιναν... πουστια.
(έλα σε είχα προειδοποιήσει για τη μελοδραματικότητα της περίπτωσης, αυτής της εύκαιρης δραματικότητας που σε ένα μπλογκ πάντα παρουσιαζεται με τελειες. πολλές. όσο πιο πολλές μαζί τόσο πιο δραματικά.............................................παρε τελειες τώρα.)

αλλά σε αυτό το θέμα έχω μια τάση βαμπιρισμού που λέει ο πασχάλης. την τάση να τρέφομαι από ιστορίες, δικές μου, δικές σου, της θείας μου κοκ. και πάντα μα πάντα βλέπω πολύ καλά όνειρα όταν κοιτάω κάτω από το μαξιλάρι. θα μου πεις δεν είναι και τίποτε. όνειρα είναι. πια. αλλά για μένα είναι η μισή ζωή. και τώρα πες ότι θες. εδώ μιλάμε για άλλη δραματικότητα. μη μπλογκιστική και καθόλου ίμο! από την άλλη.
χωρίς τελείες