παράνοια? χαλαρότητα?

νοέμβρη θες? παρε να χεις!
μου το χε πει εμένα ο Άγγελος! με πιάνει ένα ωραίο απόγευμα και τι μου λέει, μου λέει να δεις μαρία που αυτός ο Νοέμβρης θα είναι μια σκέτη παράνοια. το ξερα δεν τό ξερα? αλλά και που τό ξερα?παράνοια. όχι όχι δε με πρόσεξες! ΠΑΡΑΝΟΙΑ!
εντάξει έχω ένα γαμηστερό εξάμηνο. γαμηστερό όμως. και τρέχεις, μένεις πίσω, τρέχεις μπροστά. εντάξει δεν είναι και τίποτε τόσο τρελό. παλεύεται. αμα κάνεις φόκους εκεί. αλλά σε μας τις κυρίες του 2009 δε μας αρέσει να κάνουμε περικοπές κατάλαβες? τα δικά σου τα χόμπι μπορεί να είναι χόμπι, τα δικά μου είναι υποχρεώσεις. και μου πήρε χρόνια να βρω μια ισορροπία εδώ γύρω (@@ ισοροπία τώρα, αλλά ότι μπορεί κάνει ο καθένας) και δε θα ρθει να μου τη χαλάσει κανείς.
να εξηγηθώ. όταν λέω παράνοια (ο μόνος μονος μονος τρόπος για να το εξηγήσω είναι τούτος) είναι σαν να περπατάς στο δρόμο και αριστερά δεξιά περνανε ελέφαντες, τίγρεις, ένα διαστημόπλοιο, ο michael jackson όντας νεκρός και οι περαστικοί να κοιτάνε τα κορδόνια τους κι εσύ να αναρωτιέσαι αν τα βλέπεις μόνος σου και κυρίως αναρωτιέσαι πότε θα αρχίζεις να τριρίζεις έξω από το Συντριβάνι! "ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ! ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ!"

και μου λέει ο άγγελος. έλα ρε συ, η παράνοια είναι καλό πράγμα. πού θα σου ξανασμβεί να βρίσκουν έναν τυπάκο πίσω σου, να τον κατηγορούν ότι έκλεψε το κινητό από το μπαρ, ο άνθρωπος να μην καταλαβαίνει, να έρχεται και ο μπάτσος-σερίφης και να θέλει να συλλάβει τον μπάρμαν! τον μπάρμαν? ναι ρε φίλε τον μπάρμαν! και να βγαίνεις και να κοιτάς έξω από την έκθεση έχουν κρεμάσει τον καραμανλοκωστάκη ανάποδα να κάνει αντιπολίτευση. και όλα γύρω σου να είναι έτσι κι εσύ να μην έχεις καν το κουράγιο να απορήσεις! το μόνο που λες με πάαασα φυσικότητα, είναι ότι έτσι ανάποδα το προγούλι φαίνεται μικρότερο.

δεν μπορείς καν να απορήσεις. θεωρείς την παρανοια δεδομένη. ένα το κρατούμενο.

έρχεται κι ο χρήστος, τι καλό παιδί, λίγο με τρομάζει, όχι όπως θα σε τρόμαζε κανείς για να σου κόψει το λόξυγγα, όχι. όπως βλέπεις το χαμόγελο του χόπκινς να λεει good evening, όπως βλέπεις τον νικολσον να βαράει στον τοίχο το μπαλάκι. εκεί που ξέρεις ότι υποβόσκει μια ανατριχίλα πάνω από τον κόκκυγα και περιμένει να εξαπλωθεί στη σπονδυλική σου στήλη. αλλά είναι χρυσο παιδί και με κάνει να γελάω.
ρε μαρί μου λέει ο χρήστος λοιπόν ένα βράδυ που φορούσα τακούνια, ή θα είσαι μες στην τρελή χαρά ή θα σε κλαιν οι ρέγγες? όχι απάντα κοπέλα μου τώρα!
ναι
χαλαρά.
α και μιας κ το φερεε....
τέσσυ. προσεξέμε!! χαλαρότητα.
όχι όχι, ακου μεεε!!! ΧΑΑΡΟΟΟΟΟΤΗΤΑ...
είμαστε τόσο κουουουουλλ.. ελέφαντας περνάει από δίπλα? χαλαρά
καίγονται οι κάδοι στο κέντρο? χαλαρά
σπαν το κεφάλι του ανθρώπου δίπλα τρεις μεθυσμένοι,? χαλαρααα!
περνάει από πάνω μου το τρόλει τομουσταρδί που έχει να δει η θεσσαλονίκη 30 χρόνια? χαλαρά...
γαμώ τη χαλαρότητα μας να μας χέσω μέσα!!!
και σε ρωτάω. αμα σφίγγεις τον κώλο σου για να σαι χαλαρός! ε ρε φίλε δεν είσαι χαλαρός! σφιχτοκωλης είσαι! γεμίσαμε όλο "παλιούς" που "έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι" και δε θα συμβεί τίποτε να με ξαφνιάσει εμένα!
πώς το παμε αυτό ? α ναι. τρεις χαλαροί στην ντουλάπα την τρίφυλλη δρυος λακαρισμένη, δύο κάτω από το κρεβάτι ξαπλωτοί και άνετοι κι οι υπόλοιποι οι χαλαροί στη συρταριέρα σε τεμάχια. ΤΕΜΑΧΙΑ ΛΕΓΩ!
κι αν μου επιτρέπεις εμένα, που ούτε παλιά είμαι ούτε μπασμένη, ούτε τα ξέρω και προφίλ κι αμφας, θα ξαφνιάζομαι και θα το χω και καμάρι!
θα ξαφνιάζομαι και θα βάζω και την τέσσυ να ξαφνιάζεται γιατί όλο το λεγε πως θα πεσει από το παράθυρο και τσουπ μια μέρα στο παρτυ, γαμώ το πάρτυ μου, κάνει ένα κλικ ο εγκέφαλος, βγάζει δυο βογγητά σαν φταρνίσματα, ανεβαίνει στην καρέκλα κι ανοίγει το παράθυρο. κι ένας χαλαρός δεν ηρθε να τη μαζέψει!
και δεν έφτανε αυτό, γυρνάει ο άλλος ο μπάρμαν, ο χορευτής ο καμμάκιας, που πληρώνεις το ποτό σου με χαμόγελα και φτύνεις γυρνώντας από την άλλη, και της δίνει κι ένα μαχαίρι να κόψει λεμονάκια.. φλασφοργουαρντ στο μυαλό της κοπέλας "καθαρίζω τους 4 πρώτους σε 4 σεκοντ. αν προλάβω καθαρίζω κανα χαλαρό που περνάει. πετάω το μαχαίρι και πεφτω από το παράθυρο."
αλλά κυρία μου, η τέσσυ είναι υδροχοος, δεν είναι διπολικός σκορπιός μαλάκας να μαζευει ιστορίες κάτω από το μαξιλάρι του! κι έτσι αφήνει το μαχαίρι ήσυχα κι όμορφα, παίρνει το ποτάκι της και κάθεται στη γωνιτσα της γιαγιάς μουρμουρίζοντας μες στο ποτήρι. το μάτι γυαλίζει ακόμη βέβαια αλλά ο συναγερμός κινδύνου έχει πέσει από το 5 στο 3. καλά είμαστε.

το σκαπουλάραμε το ένα παρτυ. κι έμαθε και τα αποφεύγει η κοπέλα. γιατί είναι υδροχοος. που όσο και να σου σπάνε τα νεύρα, κάποια στιγμή ένα σωστό πράγμα θα το κάνουν. αλλα ό διπολικός μαλάκας σκορπιός, εκεί. μυαλό δε βάζει. 6 μέρες σπίτι, 1 μέρα πάρτυ. 10 μέρες σπίτι μετά να παίζει βαμπάιρ γουόρς στο φέισμπουκ και να διαβάζεις το χρηστίδη από την αρχή. ο χαλαρός της παράνοιας ειναι ο χρηστίδης, που έχει μάθει να βλέπει την παράνοια και να την απολαμβάνει και να γελάει μες στα μούτρα της. καλά της κάνει.
γιατί σήμερα για μένα δεν υπάρχει καλύτερη νοοτροπία σε άνθρωπο έτσι?( αυτο το έτσι το μισώ ρε φίλε, χειρότερο δεν έχω, την ελένη την ψηλή μου θυμίζει πάντα να με κοιταει και να μου λεει, "δες και λίγο παπακαλιάτη να μαθεις πως φέρεται ο κόσμος, ΕΤΣΙ?")
η νοοτροπία του"δε θα με τρελάνεις εσύ, εγώ θα σε τρελάνω" απευθυνόμενος προς τον κόσμο, τους πολιτικούς, την τύχη σου, το σύμπαν, το νοέμβρη με την παράνοιά του και τους 25 βαθμούς του.
αλλά πρέπει να το χεις. κι αμα τό χεις πάλι πρέπει να τα πάρεις άσχημα. ε λοιπόν κι εγώ τα πήρα άσχημα. με τα γαμημένα τα τηλεφωνήματα, τις παγοκολόνες, τη ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ, τον ξεφτίλα που θέλει να κερατώσει τη γκόμενά του στην Αγγλία και δεν μπορεί κιόλας, τα σκυλάδικα και τα τσιφτετέλια στα τραπέζια, τα "θα ανοίξω τα παράθυρα και θα πέσω", τον πυρετό του 39, τον πονοκέφαλο της δευτέρας που ήρθε η καινούρια δευτέρα και ο πονοκέφαλος είναι ακόμα εδώ.
συναισθηματικό εύρος μεγάλο. ξεχειλωμένο από χρόνια. πλάκα κάνεις. άμα σου τύχει μια φορά αυτό που λέμε αντικρουόμενα συναισθήματα, του στυλ: η πεθερά μου έπεσε στο γκρεμό με το αμάξι μου" ξεχειλώνει το συναισθηματικό εύρος. πόσο μάλλον στον διπολικό μαλάκα που το χει από τη φύση του να υπερβάλει και στα ίδια του τα συναισθήματα. και που λες, για να φισκάρει ένα τέτοιο συναισθηματικό εύρος, την έχεις νιώσει για τα καλά την παράνοια. μέχρι το μεδούλι.
πασχάλη δεν είμαι καλά. γιατί τι νιώθεις? δεν είναι το τι νιώθω. είναι το πόσο νιώθω. θα αρχίσει το κεφάλι μου να χωρίζεται στα δύο και το μισό θα πέσει, σαν την ορέν ισι στο κιλ μπιλ το ένα. αλλά σε συνδυασμό με βόμβα ναπάλ. εμ πως!
φίσκαρε.
αλλά πιο πολύ ξέρεις με τι τα πήρα? που πρέπει εγώ τώρα να παίρνω τηλέφωνο την τέσσυ και να τη ρωτάω. είναι φυσιολογικό να νιώθω έτσι? να κι αν είναι να κι αν δεν είναι.
γιατί η μαρία βαρεθηκε να σιδερώνει σεντόνια παρασκευή βράδυ και να κάθεται μαζί με το λαζόπουλο στις 3 το πρωί να στενεύει μια παλιά μπλούζα που φάρδυνε.
παράνοια θες? παράνοια! κι αμα με τρελάνεις εσύ εγώ να σε χέσω. γιατί την ξέρω τόσο πολύ καλά την παράνοια πια που μπορούμε και καθόμαστε μαζί και τα λέμε σαν παλιές φιλενάδες.
μόνο μη την έχεις δεδομένη και μετα φύγει η παράνοια και γίνουν όλα τοσο βαρετά που πάλι στο φόρουμ των διπολικών θα μπαίνεις αλλά για τους αντίθετους ρόλους.
πρέπει να εμπιστευθείς την παράνοια. να πιστεύεις ότι θα είναι μονίμως εδω.
έτσι κι εγώ λοιπόν. δε βόουτ ον παράνοια. και η ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ να πάει να ...