το Κατι

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΑΝΕΣΤΗΜΙΑΚΩΝ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ

είναι όλοι φοιτητές, όλοι έχουν τις σχολές τους, όλοι πληρώνουν το νοίκι τους, όλοι έχουν εξεταστική και σφαδάζουν κάθε Φλεβάρη-Ιούνιο-Σεπτέμβριο, όλοι πίνουν κρασί με παρέα τα βράδια, πολλοί ίσως έχουν κάποια δουλειά για παρά πάνω χαρτζιλίκι, αλλά το ξεχωριστό είναι ότι αγαπάνε το θέατρο. αυτό βέβαια δεν είναι το κατόρθωμα. το να ασχοληθείς με το θέατρο θέλει να προσπαθείς, να αγαπάς, να αφοσιώνεσαι, να εκτίθεσαι και να μη φοβάσαι. κι αν τα καταφέρεις όλα αυτά, αν τα χωρέσεις στην καθημερινότητά σου και στο τέλος μπορέσεις να ανεβείς πάνω σε μια σκηνή ενώ 600 μάτια σε καρφώνουν, κι εσύ στέκεσαι εκεί με το στομάχι στην πατούσα, τότε έχεις καταφέρει Κάτι.
το αξιοσημείωτο είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς που ασχολούνται με το ερασιτεχνικό θέατρο, δεν αποσκοπούν ούτε στην επαγγελματική καταξίωση στο χώρο, ούτε στην αναγνώριση του τύπου, ούτε σε χρηματικές απολαβές. μπορεί να νομίζει κανείς ότι είναι εκεί για την πλάκα ή για την παρέα, για το κρασί μετά την πρόβα ή ακόμα και για το «ίματζ του θεατρόφιλου». όμως χρειάζεται τόση δουλειά, τόσο τρέξιμο και αφοσίωση, που ακόμη κι αν είναι διασκεδαστικό, δεν είναι για πλάκα.
μπορεί οι ερμηνείες τους να είναι μέτριες πολλές φορές, μπορεί να φαίνεται η έλλειψη επαγγελματικής οργάνωσης και τεχνικής, μπορεί τα σκηνικά να είναι μισά και η σκηνοθεσία να είναι μέτρια.
αλλά από ένα σημείο και μετά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. γιατί αυτό που βλέπεις πάνω στη σκηνή είναι άνθρωποι που αγαπούν αυτό που κάνουν, τιμούν την προσπάθειά τους, έχουν νέες ιδέες και τολμούν να εκφράσουν αυτό που έχουν μέσα τους.
και στην κατάσταση που βρισκόμαστε, όταν οι άνθρωποι φοβούνται να ονειρευτούν, φοβούνται να μάθουν, φοβούνται να σκεφτούν, όταν παιδιά 18 χρονών αποφασίζουν τη ζωή τους με βάση το χρήμα και αποζητούν μια θεσούλα και μια σύνταξη στα 45, τότε αυτοί οι άνθρωποι πάνω στη σκηνή κάνουν κάτι παρά πάνω από θέατρο. κάνουν το Κάτι.