ο φίλος, ο φίλος κι ο φίλος

έχω ένα φίλο χ που μου γνώρισε ένα φίλο ψ που έχει έναν άλλο φίλο τ.
ο χ είναι απίστευτος. γελάω πολύ μαζί του και γελάει κι αυτός γιατί νομίζει ότι είναι τρελή. ο ψ είναι απίστευτος. γελάω πολύ μαζί του και γελάει και αυτός από μέσα του γιατί νομίζει ότι ζω σε άλλη πραγματικότητα. τον φίλο τ δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ. αλλά έχω ακούσει πολλά για αυτόν. και νομίζω ότι είναι απίστευτος. αν έχει ακούσει κι αυτός τίποτα για μένα θα νομίζει ότι είμαι τρελή και ότι ζω σε άλλη πραγματικότητα. αρα θα γελάσουμε.
ορθός συλλογισμός.
το θέμα είναι ότι επειδή χ και ψ νομίζουν ότι είμαι ή τρελή ή ζω σε άλλη πραγματικότητα προσπαθούν να με επαναφέρουν στη σωστή πραγματικότητα και να μου ανοίξουν τα μάτια βγάζοντας με απο τις ψευδαισθήσεις μου.
έτσι ακούω πολλές διάφορες ιστορίες για άλλους φίλους της αλφαβήτου συμπεριλαμβανομένων και των χ και ψ. είναι τρία παιδια σε εύρος ηλικίας 16-20 τα οποία από νωρίς γνώρισαν τη σκληρότητα του κόσμου που εγώ δε γνώρισα. όχι άμεσα τουλάχιστον. αυτό φυσικά επιβεβαιώνει τις θεωρίες τους περί τρέλας και αλτερνατιβ πραγματικότητας, χωρίς να έχω καμία ευθύνη. πώς μπορούν να με πειράζουν τα πράγματα που δε γνώρισα? έτσι λοιπόν αφήνομαι στις δικές τους ιστορίες για καθοδήγηση.

ο φίλος χ είναι ομοφυλόφιλος όπως και ο φίλος ψ όπως και ο φίλος τ.
οι χ και ψ που γνωρίζω είναι κορυφαία άτομα. κατάλληλα για συζήτηση, για γέλιο, για πλάκες αλλά το κυριότερο αν και μικρότεροι σε ηλικία από μενα δεν έχουν τα κόμπλεξ και τα δικά μου κολλήματα ούτε κανενός που γνωρίζω. είναι από τα πιο ώριμα άτομα που ξέρω, είναι από τα πιο γενναία άτομα που ξέρω και από τα πιο καλόψυχα.
ίσως οι συνθήκες στις οποίες έζησαν να τα γαλούχησαν με αυτά τα χαρίσματα.

άκουσα ιστορίες για βία για πνευματική φτώχια για απόρριψη για μοναξιά για βία για βία. φαντάζομαι ότι είναι δύσκολο για κάποιο γονιό να αποδεχτεί τις διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις του παιδιού του. φαντάζομαι ότι είναι δύσκολο για αυτή την κοινωνία να αποδεχτεί οτιδήποτε διαφορετικό. γιατί έχει μάθει να το φοβάται. και όποιος δεν το φοβάται μαθαίνει να το ξεφτιλίζει για να το νιώθει ακίνδυνο.

αλλά δυσκολεύομαι να φανταστώ έναν γονιό να στέλνει το παιδί του σε ψυχίατρο στην ηλικία των 16 για να το θεραπεύσει από την "αρρώστια της ομοφυλοφιλίας", δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιος πατέρας θα έδερνε το παιδί του τόσο ώστε να το στείλει σε νοσοκομείο και ότι μια μητέρα θα φώναζε καλα του κάνεις. δυσκολεύομαι να καταλάβω πως κάποιος φίλος θα σε απέρριπτε μόνο και μόνο γιατι είσαι διαφορετικός από αυτόν. και το μεγαλύτερο πρόβλημά μου είναι ότι δυσκολεύομαι να βρω μια λύση για αυτό το πρόβλημα.
πάντα κατέβαζα ιδέες αλλά αυτή τη φορά δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι για να κάνω τον κόσμο να καταλάβει. δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι για να βοηθήσω το φίλο τ που βρίσκεται κυριολεκτικά εγκλωβισμένος σε ένα σπίτι με τους γονείς του, κακοποιείται συχνά από αυτούς, κρύβει την ταυτότητά του ώστε να μπορεί να έχει κάποιους φίλους, οι οποίοι τον απορρίπτουν καθημερινά. είναι ένα παιδί 16 χρονών σε απόγνωση, διωγμένος από όλους, εγκλωβισμένος σε μία καθημερινότητα βίας, μεγαλωμένος σε ένα καθεστώς φόβου.
και η ερώτηση είναι: τι μπορώ να κάνω? γιατί από τη στιγμή που καταλαβαίνω τι γίνεται, δε νομίζω πως μπορώ να μην κανω κάτι. η ερώτηση είναι τι?
όπως και το τι μπορεί να κάνει ο φίλος τ. είναι ανήλικος μένει σε μια επαρχιακή πόλη, θέλει να τελειώσει το σχολείο, θέλει να σπουδάσει, αλλά κυρίως θέλει να φύγει μακριά από όλους όσους ξέρει εκεί. μακριά από όσους τον απέρριψαν. τι να του πω.?
να κάνει υπομονή για άλλα δύο χρονια?
να φύγει από το σπίτι?
να πάει να δουλέψει?
να τους γράψει όλους και να είναι ο εαυτός του, με το κόστος της μοναξιάς πάνω του?
τι?
όλες αυτές είναι λύσεις αλλά είναι λύσεις απόγνωσης. είναι λύσεις θυμού και είναι κλασσικές λύσεις που δίνει η γενιά του 2000. γεμάτες θυμό και απολύτως άδειες από ελπίδα.
εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα (και σε αυτό βασίζονται οι χ και ψ όταν μιλάνε περι τρέλας...) ότι οι γονείς του μπορούν να καταλάβουν. ότι ο τ μπορεί να τους προσεγγίσει, μπορεί να τους κάνει να καταλάβουν ότι μπορούν να τον αποδεχθούν. ότι αν επιμείνει, ότι αν προσπαθήσει τότε ίσως....

ο φίλος ψ διαφωνεί. κάθετα. λέει ότι αυτό δε γίνεται.

και ψάχνω. και αναρωτιέμαι. αυτο που αναρωτιέμαι πάντα. πώς μπορεί κανείς να κάνει τον κόσμο να τον ακούσει? πως κάνεις τους ανθρώπους να ονειρεύονται? πως να σκέφτονται για τους εαυτούς τους? πώς να μη φοβούνται? πως μπορείς να αλλάξεις τις συνειδήσεις των ανθρώπων?

υπήρχαν μεγάλοι άνθρωποι που το έκαναν αυτό. άνθρωποι που κατάφεραν να αλλάξουν τα πράγματα σε αυτό τον κόσμο. άνθρωποι που είχαν την ικανότητα να ονειρεύονται πράγματα μεγάλα και να μπορούν να τα μοιράζονται με τους άλλους. ψάχνω να βρω το μυστικό της επιτυχίας τους. ψάχνω να βρω αυτό που έχουν και κάνει τους ανθρώπους να ακούν.
αυτό θέλω να χαρίσω στο φίλο τ. και σε πολλούς άλλους φίλους που κάνουν τον κύκλο της αλφαβήτου 1000 φορές. γιατί δεν είναι μόνο αυτός. χιλιάδες παιδιά έχουν κακοποιηθεί από τους γονείς τους. χιλιάδες άτομα γνωρίζουν την απόρριψη σε μικρή ηλικία. ο κόσμος δε χάνει ευκαιρία να δείξει το σκληρό του πρόσωπο σε άτομα σαν το φίλο τ.
και το δώρο μου θέλω να πιστεύω ότι θα τον βοηθήσει.
και θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.

και όλοι μαζί θα πάμε στην ακρογιαλιά...