in betweens

ανάμεσα.
ποια μοίρα σε καταδίκασε να σέρνεσαι στο μέρος το δικό μας?
πού είναι ο τόπος σου? που είναι η πατρίδα σου?
σιγά σιγά φοβάσαι θα την ξεχάσεις
αλλά και πάλι πώς θα μπορέσεις να μείνεις εδώ μαζί μας
όταν πάντοτε το ξερες πως είσαι από αλλού φερμένη

έλεγες, στην πατρίδα μου, οι άνθρωποι αγαπούν, πεθαίνουν δοξασμένα
μισούνε την ντροποί, οι γονείς δε θάβουν τα παιδιά τους.
και πάντοτε μιλώντας δάκρυζες, γιατί τον κόσμο σου σιγά σιγά ξεχνούσες.

και τόσο τρομάζεις εδώ μαζί μας,
να βλέπεις ανθρώπους να πεθαίνουν ανώνυμα
να μην ακούν το βόμβο της γης
ή τη βουή της θάλασσας,
να μην μπορούν να γίνουν πουλιά
και κάθε λίγο έφευγες μακριά μας, να ψάξεις να κρυφτείς σε μια ακτίνα από το δικό σου κόσμο
να αναπνεύσεις τον αέρα τον φτιαγμένο για σένα
καταραμένη πάντοτε να γυρίζεις κοντά μας.

και πού να βρεις την πόρτα να σε γυρίσει στον τόπο σου.
ανάμεσα στους κόσμους περιφέρεσαι τώρα εδώ και εφτά ζωές.
ανάμεσα

αχ πως θά θελα να γεννηθούμε κάποτε κι οι δυο μαζί στον ίδιο κόσμο.