απο το πρωί έβρεχε και αυτό δεν ήταν καθόλου καλός οιωνός. μα φυσικά και θα βρεχε! τι θα κανε? όταν οι μέρες βγαίνουν τόσο άδοξα το ξέρεις ότι το πρωί θα βρέχει. και χωρίς αέρα. στατικά. επίσης το τηλέφωνο δε χτύπησε καθόλου, ησυχία, καιρό είχαμε να δούμε αλλά αυτή η σιγή τηλεφώνου επίσης δεν ήταν καλός οιωνός. το πάπλωμα έπεσε βαρύ για σήμερα και μας πήρε το μεσημέρι. τα νεύρα βγήκαν στο νεροχύτη, έλαμψε ο πούστης, σε τέσσερα πλυντήρια, στο γρήγορο πρόγραμμα, σε καθάρισμα και σε φαγάκι μπόλικο. από αυτό που όταν τρώω δεν είναι να με βλέπει άνθρωπος. γύρος με σαλάτα μαρούλι, όλα μαζί αχταρμά?! ε ναι!
κατάφερα είδα δύο επεισοδιάκια που χρωστούσα από το δεκέμβρη. το τηλέφωνο δεν το πιασα στα χέρια μου, μια υποβόσκουσα αγωνία όλη μέρα, που ευτυχώς ξέσπασε σε νεύρα και ψιλοεκτονώθηκε.
μα ότι και να γίνει όλη μέρα γύρναγε στο κεφάλι μου ένα τραγούδι. εντελώς μηχανικά το ποντίκι μπήκε στο αυτόματο και άκουσα την εισαγωγή που ήθελα. ο τρελός τσιγγάνος όλη μέρα στοίχειωνε το σπίτι. άστον να παίζει τώρα, μπας και θα μου λύσει αυτός το κουβάρι.
οι μέρες οι αντίστροφες μετράν ακόμα. τελειώνουν τα χρονικά περιθώρια λίγο λίγο
μυαλό ακόμη δεν έβαλα, απόφαση ακόμη δεν πήρα, κι οταν δεν μπορώ εγώ να αποφασίσω, περιμένω να αποφασίσει η ζωή για μένα, κι αυτή η σκρόφα είπε να κάνει διάλειμα τώρα. ότι θέλει ας κάνει. δεν πάει και τίποτα χαμένο... όλα κάτω από το μαξιλάρι καταλήγουν και άμα πάω να ξαπλώσω αντηχούν και μου σπαν τα νεύρα. όχι όχι. δεν είναι μαξιλάρι αυτό. πηγάδι με τρελή ηχώ είναι που άλλα της λες και άλλα αντιλέει. τρελή ηχώ!
της ηχούς τα καμώματα λοιπον με φέραν εδώ, άλλο μπαλάκι να πετάς στον τοίχο και άλλο να σου ρχεται πίσω. κάθε άνθρωπος έχει πάνω από τρεις διαστάσεις και το μαξιλάρι μου χωράει τα πάντα. κι οι μέρες ας μετράν όσο θέλουν.
5 σχόλια:
:) Πόσο οικεία όλη η περιγραφή σου... Πόσο γνώριμη η σκέψη με το μαξιλάρι...
Όλες οι αντίστροφες μετρήσεις κάποτε τελειώνουν... Κι αρχίζουν άλλες... Κι άλλες... Τελειωμό δεν έχει...
Καλύτερα να μην τη μετράμε τη ζωή σε χρόνους... Κρίμα να χάνονται οι ομορφιές στα νούμερα...
όσο και να μη μετράς τη ζωή με χρόνους, οι χρόνοι γυρνάνε γύρω γύρω, και ακριβώς όσο δεν το σκέφτομαι τόσο με πιάνει αυτή η αγωνία από μέσα, που ξέρεις καλά για ποιο λόγο υπάρχει κι ας μην τη σκέφτεσαι. δύσκολο να ευχαριστιέσαι το τώρα όταν το βλέπεις λίγο λίγο να φεύγει. αδικο έχω?
Αρκεί να το ζεις... Να μη χάνεσαι στο άγχος του τέλους του... Γιατί έτσι χαραμίζεις ένα μέρος του στο τίποτα...
Εγώ μετρώ αντίστροφα και περιμένω ν' αρχινήσει, ξεχνώντας ότι ήδη το ζω...
(χθες έκανα βόλτες στο ιστολόγιο σου, μ' αρέσει ο χείμαρρος μες στον οποίο τρέχουν οι λέξεις σου...)
σ' ευχαριστώ morpheus! έτσι που λες. καθε μέρα ακούω ένα τικ τακ πίσω από το αριστερό μου αφτι. και το αγνοώ το σπαστικο!
Περνάει ο χρόνος παιδιά, αλλά το θέμα είναι να περνάει και εμείς να στεκόμαστε αλώβητοι στο πέρασμα του... Πολλές φορές ανυπομονώ να περάσει ο χρόνος και άλλες μετανιώνω που πέρασαν τα δευτερόλεπτα και δεν το έζησα όπως έπρεπε..
Δημοσίευση σχολίου