χαιρετίσματα στο θείο

...[για όποιον έχει ζήσει στη ζούγκλα, οι όχθες του Αμαζονίου είναι σωστός πολιτισμός. στις βραζιλιάνικες π΄΄ολεις όπως η Μπελέμ ντο Παρά, η Παριντίς, η Σανταρέμ, το Μανάους, στην κολομβιανή Λετίσια ή στην Περουβιανή Ικίτος αλά και σε άλλες παρόχθιες πόλεις, υπάρχει ηλεκτρικό, αυτοκίνητα, σκατς, τσίχλες Adams. αλλά αν κανείς απομακρυνθεί πεντακόσια χιλιόμετρα από κάποιο παραπόταμο του Αμαζονίου, αλλάζει το πράγμα. Για να φτάσεις σε τέτοια μέρη χρειάζεται να ταξιδέψεις κάμποσες μέρες με μηχανοκίνητες βάρκες ως εκεί που επιτρέπουν οι καταράκτες του ποταμού. έπειτα με κανό, για εβδομάδες ολόκληρες, διασχίζοντας ελώδη εδάφη, κατοικημένα από ανωφελή κουνούπια, επιθετικούς ινδιάνους, θηρία, φίδια και τη θερμοκρασία σταθερή σους 38 βαθμούς, σε συνδυασμό με υψηλότατη ατμοσφαιρική υγρασία.
Πρέπει να είσαι άντρας βαρβάτος για να ζήσεις έξι μήνες σ' ένα γαρίμπο* στον Ανω Ταπαζός.
ο γαριμπέιρο δε χρησιμοποιεί κουνουπιέρα. κοιμάται ντυμένος με μακρυμάνικο πουκάμισο, κουμπωμένος ως το λαιμό και αν δεν έχει γάντια, ορά δύο ζευγάρια κάλτσες, σε κάθε πόδι και σε κάθε χέρι. πρέπει να τυλίξει το κεφάλι μ' ένα πανί που να του προστατεύει το πρόσωπο. όλα αυτά επειδή το τούλι της κουνουπιέρας δεν κάνει τίποτα εκεί που κατοικοεδρεύει το πιούμ, μικροσκοπικό αιμοβόρο δίπτερο που διαπερνά και το πιο σφιχτοπλεγμένο τούλι. όταν το πιουμ ρουφά το αίμα, αφήνει έαν κόκκινο εκέ στην επιδερμίδα. κόκκινο από το φρέσκο αίμα, που όταν πήξει, γίνεται κατάμαυρο. και έπειτα από δύο εβδομάδες, χιλιάδες τσιμπήματα αφήνουν πάνω στο δέρμα ένα μαύρο κάκαδο, με όψη αηδιαστική. να γιατί πρέπει να κοιμάται κανείς με γάντια σε χέρια και πόδια.
έπειτα από μια νύχτα στην αιώρα, συντροφιά με τα κουνούπια και τα πιούμ, τον γαριμπέιρο τον περιμένει ο κασμάς και το φτυάρι στην καυτή ζούγκλα. η δουλειά του είναι να εκτρέψει τη ροή ενός μικρού ρυακιού και να σκαλίσει τη χρυσοφόρο λάσπη στην κοίτη του. πρέπει να τη φτυαρίσει και να την κοσκινίσει μ' ένα πρωτόγονο ξύλινο κόσκινο, όπου βάζει κάμποσα δίχτυα διαφορετικού διαμετρήματος. με τη βοήθεια νερού που πέφτει από ψηλά, χωρίζει διαδοχικά τις πέτρες, τη χοντρή άμμο, την ψιλή και την πιο ψιλή, ώστπου στο τέλος με τη σκάφη στο χέρι, κάνει το υγρό να χορεύει έναν κυκλικό χορό, και με τη φυγόκεντρο δύναμη διαχωρίζει τον χρυσο από τις προσμίξεις της άμμου.
και για να φτυαρίζεις άμμο όλη την ημέρα μέσα στον ατμό του ισημερινού που κόβεται με το μαχαίρι και να τρέφεσαι σχεδόν αποκλειστικά με αλεύρι αό μαντιόκα, πρέπει να είσαι άντρας νταβραντισμένος.
η μοναδική ανάπαυλα στη ζούγκλα είναι οι θέρμες. όταν φτάνουν, ο γαριμπέιρο ξαπλώνει στην αιώρα του για μια-δυο μέρες, δίχως να τρώει τίποτα γιατί ξερνάει ως και το νερό που πίνει. έπειτα αδυνατισμένος από τον πυρετό και τη νηστεία, κίτρινος, με τα μάτια κατακόκκινα από το αίμα, ο γαριμπέιρο φτύνει στις χούφτες του, δοξάζει το Θεό και πιάνει πάλι κασμά και φτυάρι.
το μοναδικό του ξεφάντωμα είναι τα βράδια του Σαββάτου. τότε, ο γαριμπέιρο πίνει, καυγαδίζει, σκοτώνει, πεθαίνει. και δεν είναι διόλου πρέπον να αποφεύγει τον οικισμό τα σαββατόβραδα. να μην πιει ή να μείνει στο γαρίμπο δεν είναι αντρίκεια πράγματα. κι αυτός που δε φέρεται αντρίκεια θα υποστεί εξευτελισμούς.
ναι. στα γαρίμπο πρέπει να είσαι άντρας με αρχίδια. κι ο πιλότος Μοασίρ δε Ολιβέιρα Νέτο διέθετε αυτό το προσόν.]...

[στη γλώσσω των γαριμπέιρο, "σφαλίζω" ένα καμπαρέ σημαίνει κλείνω τις πόρτες, ώστε κανείς να μην μπορεί να βγει. όποιος μπει μέσα ξέρει πως πρέπει να πιει μέχρι να καταρρεύσει στην υγειά του "σφαλιστή". στο αποκορύφωμα του γλεντιού, ο σφαλιστής αρχίζει τη σκοποβολή με τα χρωματιστά λαμπιόνια ή τα μπουκάλια στα ράφια, ενώ η ευνοούμενη της στιγμής πανηγυρίζει τις επιτυχίες του με ξεκαρδίσματα και με το χέρι της να ψαχουλεύει μέσα στο σώβρακο.
σ' ένα καλό σφάλισμα συνήθως υπάρχουν προκλήσεις, ξεκαθαρίσματα παλιών λογαριασμών μέχρι και ρώσικη ρουλέτα.
στα γαρίμπο, ο Ζε Μπονιτίνιο γνώρισε τους κανόντες της ζούγκλας και τους έκανε δικούς του. "ο χρυσός δεν αγαπά τον τσιγκούνη". όποιος δεν έχει αρχίδια να ξοδέψει σ' ένα και μόνο ξεφάντωμα το χρήμα που κέρδισε όλη την περίοδο, όποιος δεν έχει αρχίδια να κλείσει ένα καμπαρέ και δεν τολμάει να εξευτελίσει και να σπαταλήσει το χρυσάφι, ε, αυτός ποτέ δε θα έχει τυχη στα γαρίμπο. "O ouro nao quer homem tacanho", "ο χρυσός δε θέλει τον τσιγγούνη"
οι καλύτεροι χρυσοθήρες του Ταπαζός έμεναν στους πρόποδες στης Σέρα ντο Κατσίμπο, όπου ζούσαν οι πιο επιθετικοί ινδιάνοι. στα τριάντα του, ο Ζε, έπειτα από πέντε χρόνια στη φυτεία του καουτσούκ και εφτά στα γαρίμπο, αφού είχε σφαλίσει οικισμούς ολάκερους και είχε ανταλλάξει πιστολιές με τους σκληρότερους τύπους του Ουρουρού, αφού είχε παίξει δύο ρώσικες ρουλέτες (οι νεκροί στην μπάντα, να συνεχιστεί η σάμπα και ο χορός), έπειτα απ' όσα είχε περάσει σε τούτη τη ζωή, δε φοβόταν πια ούτε θεούς ούτε δαίμονες, δε φοβόταν κανέναν ινδιάνο ΄σο άγριος κι αν ήταν. συνάμα, γνώριζε κάμποσα ξόρκια για να αντιμετωπίζει τις αναποδιές...]

Daniel Chavarria- χαιρετισματα στο θείο