Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

τα ποτήρια

λιακαδα. που σημαίνει πολλά πράγματα. θα μείνω στο πρώτο πράγμα που σημαίνει η λιακάδα, μόλις ξυπνάς. όχι θα πάμε βόλτα, αυτό είναι το δεύτερο. το πρώτο είναι , θα πιω φραπε. θα μείνω σε αυτό με χαρακτηριστική ποιότητα εμμονής. θα πιω φραπε στη λιακάδα σημαίνει ότι όταν πιω τον πρώτο για να ξυπνήσω θα πιω τον δεύτερο για να τον απολαύσω. ετσι λοιπόν ο πρώτος αδειάζει με το πρώτο τηλεφώνημα και σιγά σιγά μαζεύω το κουράγιο που απαιτείται για τέτοιου είδους αγγαρείες, να φτιάξω τον δεύτερο. προς μεγάλη μου έκπληξη όμως τα δαχτυλά μου σαν καινούριοι νεύτωνες ανακαλύπτουν πως το ποτήρι είναι πολύ βαρύτερο από ότι θα περίμεναν, και δη το άδειο ποτήρι! αργά βήματα για κουζίνα, πατ, πατ ή μάλλον πλαφ πλάφ, γιατί παρά τη λιακάδα, ακόμη φοράμε βαριες παντόφλες το κερατό μου. πλαφ και συνειδητοποίηση. γιατί είναι βαρύ το ποτήρι?
γιατί είναι γυάλινο, πλαφ πλάφ
μα πάντα γυάλινα δεν ήταν τα ποτήρια του καφέ? πλαφ
γυάλινα τα ξεκίνησες μαράκι αλλά λίγο λίγο και στην πορεία, πλαφ, έγιναν πλαστικά και μετά φελιζολένια. πλαφ ποτήρια πολυτεχνείου, του κηλικείου, πλαφ, των αναρχικών, 50 λεπτά ο καφές, με καλαμάκι και σκεπασμένος με πλαστικό προφυλακτικό για να μην λούζεσαι, και καλαμάκι που πάντα κάνει τον ανατριχιαστικό θόρυβο όταν στρίβει και μπαινοβγαίνει στην άτσαλη και σφιχτή του πλαστική καπότα με τα τέσσερα αυτά γνώριμα δόντια, με τη ζάχαρη στον πάτω χριτσι χρίτσι, με το χρυσο κανόνα του καφέ, ρουφάς πάντα δύο εκατοστά πάνω από τον πάτο.πλαφ πλαφ
γεμίζω με καφέ ξανά
και να αδερφε μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα ήσυχα ήσυχα κι απλά
και να αδερφε μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα ήσυχα ήσυχα κι απλά
καταλαβαινομαστε τώρα, δε χρειάζονται περσοτερα.
συμπληρώνω με ζάχαρη

και τι καταλαβαίνουμε από ολα αυτά? ότι οι καφέδες είναι για το χέρι, μόνο για το χέρι. για το δρόμο, για το διάβασμα, για την παρέα. βγάζω το καλαμάκι με τους κόκκους του καινούριου καφέ πάνω του.
και ο φραπές μόνος του στο σπίτι μόνο με λιακάδα, είναι κάτι ξένο για τα δαχτυλά μου.
και πες μου εσύ. τι σου λεει αυτή η διαφορά ανάμεσα στα ποτήρια τα γυάλινα και τα πλαστικά?τζτζτχρτσφλλλρρρρτ λυσσαει το χτυπητήρι, πόσο διαφορετικό ήχο κάνει στο γυάλινο από τον ήχο που κάνει στο πλαστικό!! γιατί το πλαστικό ποτήρι με το φραπέ μέσα, κυρίως δηλαδή η έλλειψή του αυτό το ηλιόλουστο μεσημέρι που θα μου φέρει τις αλκυονίδες λίγο λίγο, μου μύρισε καλοκαίρι, θάλασσα, πλαφ πίσω για γραφείο, τη μυρωδιά του ξεραμένου φραπέ στα δάχτυλα, στα πηγούνια, την καρπουζοχαρά, το περπάτημα στην παραλία, το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, τα κοντομάνικα, τα καλσόν που παναγία μου να εξαφανίζονταν, τη μυρωδιά της σκηνής που έχει ένα χρόνο να ανοίξει, τα απόνερα του πλοίου, την αναγούλα της θάλασσας πάνω κάτω, τα σπλεντιντ στα τρένα, πλαφ, το βάρος του σάκου στον ώμο, τις ηλίθιες σακούλες του άγγελου!, την απαίσια μυρωδιά ακατέργαστου πετρελαίου του καινούριου φουσκωτού στρώματος, η αίσθηση των πελμάτων που καίνε και πέφτουν σε κρύο νερό, το ξεφλούδισμα. πραφ βαριά στην καρέκλα.
φλσσστ, πρώτη ρουφηξιά από τον καινούριο καφέ.
όχι όχι όχι,ΟΧΙ!. σηκώνομαι παίρνω και τον καινούριο καφέ μαζί. πάω κουζίνα, ψάχνω ντουλάπια συρτάρια. να το! ήμουν σίγουρη πως θα υπήρχε έστω και ένα, είναι τοσο πολύτιμα, και έχουν μείνει εδω, από πότε? από το πάρτυ του γιώργου? όχι όχι, από τον πάγκο με τους καφέδες στη βλάστη. ναι, έχουν ακόμα χώματα πάνω, ναι. ώ ωραία χώματα μες στο συρτάρι μου!, βγάζω ένα. γκλουγκλουφτ! αναδιάταξη.

εγώ θα πιω τον καφέ μου σε πλαστικό σήμερα και μόνο και μόνο για αυτό, αγαπάω τη σημερινή λιακάδα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: