Θα αρχίσω να βάζω γκαζάκια….

Είχα καιρό να πάρω «σινεμά», το περιοδικό. Καιρό είχα να ενημερωθώ, να διαβάσω, να μελετήσω απόψεις ανθρώπων σπουδαίων που το κατέχουν το άθλημα και ξέρουν τι τους γίνεται. Ανθρώπων που για χρόνια θεωρούσα γίγαντες. Εντάξει μη με αδικείτε από τώρα. Αφήστε με να δικαιολογηθώ πρώτα. Γιατί όταν είσαι 16 χρονών και το σινεμά είναι το πρώτο σου πάθος, χρειάζεσαι ένα δάσκαλο, ένα μέντορα, έναν άνθρωπο να σου πει με σιγουριά «έτσι είναι τα πράγματα». Αλλά τα πράγματα δεν είναι ποτέ έτσι… κι αν είναι κάπως είναι κάπως αλλιώς αλλά αυτό το μάθαμε τώρα… για μένα δάσκαλος ήταν αυτό το περιοδικο. Θυμάμαι που διάβαζα σπουδαία πράγματα από ανθρώπους μορφωμένους, που τα ήξεραν όλα και τους θαύμαζα. Η εποχή της αμφισβήτησης δεν είχε έρθει ακόμη. Ήρθε τώρα.

Ανοίγοντας λοιπόν το τεύχος Ιανουαρίου, αρχίζω να ξεφυλλίζω και πέφτω πάνω σε ένα μικρό αρθράκι της κυρίας Δέσποινας Παυλάκη. Όχι, μη νιώθετε ότι είστε σκουπίδια που δεν την ξέρετε… γιατί κι εγώ ένιωθα σκουπίδι όταν δεν ήξερα αυτά που διάβαζα στο περιοδικό και το ξεπέρασα… ούτε η μάνα της δεν την ξέρει. Παραθέτω λοιπόν το μικρό αρθράκι της κυρίας.

Γιατί τα blogs δεν είναι η νέα κινηματογραφική κριτική (αλλά θα μπορούσε να γίνει)

Αν είσαι γεννημένος μετά το ’85, δεν έχεις δουλειά αλλά έχεις χρόνο, τότε μάλλον διαθέτεις και blog. Αν είσαι γεννημένος πριν το ’85 κι έχεις δει καλύτερες (διμοσιογραφικές) μέρες, αλλά η υπογραφή σου είναι πλέον ισάξια με χαρτόσημο δημοσίου (0,80 € στην καλύτερη), τότε σίγουρα έχεις blog.
Αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία, τότε για όλα φταίει μάλλον η μαμά σου που , την πρώτη φορά που ζήτησες άδεια να πας σινεμά, αντί για το pretty woman σε ανάγκασε να δεις Λουί μαλ, «γιατί δεν είχε ιερόδουλες» και από τότε έχεις αυτοανακηρυχτεί σινεφίλ (και άγιος). Αυτό όμως δε σημαίνει ότι επειδή είσαι κατά βάσιν άνεργος , φοιτητής ή ακόμα χειρότερα, μαθητής, κι έχεις πολύ χρόνο (και πιθανόν και χρήμα) στη διάθεσή σου, πρέπει να εκφράζεις την άποψή σου επί παντός επιστητού, χωρίς να κάνεις τον κόπο να παρακολουθήσεις οτιδήποτε κυκλοφόρησε πριν τον πρώτο σου λουί.
Κάπως έτσι φαίνεται να την έπαθαν και ορισμένοι πρώην συνάδελφοι που, σε μια σπάνια στιγμή έντονης αυτοκριτικής, εγκατέλειψαν τα δημοσιογραφικά εγκόσμια και στράφηκαν σε άλλου είδους επαγγέλματα. Έλα όμως που, λίγα χρόνια μετά, άρχισε να τους τρώει το σαράκι. Βλέποντας την υπογραφή τους να στερείται αγοραστικής αξίας στα περίπτερα των Αθηνών και περιφέρειας, έστησαν ένα blogακι – που είναι και τζάμπα- και άρχισαν να παινεύουν τον εαυτό τους και να γαργαλάνε τις πατούσες των αυλικών τους, οι οποίοι τους αφήνουν από κάτω λατρευτικά σχόλια
Διότι σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει, η ελληνική blogόσφαιρα δε χαίρει φερέγγυων διαδικτυακών υπογραφών όπως συμβαίνει πχ. Στην Αμερική, όπου αρκετοί αξιόλογοι σινεκριτικοί εκτός από την έντυπη παρουσία τους μοιράζονται με τα πλήθη ό,τι αξιόλογο τους κόβει κάθε μήνα ο αρχισυντάκτης. Οι Έλληνες ομόλογοί τους είναι τόσο απασχολημένοι να γράφουν σε 15 έντυπα ταυτόχρονα, μην τύχει και εμφανιστεί κανένα παιδάκι και τους φάει κανένα καλό κινηματογραφικό πόστο- που δεν έχουν χρόνο ούτε να κοιμηθούν. Μόνο στις δημοσιογραφικές προβολές ρίχνουν κανέναν υπνάκο. Άσε που ό,τι τυπώνεται πληρώνεται, και το ίντερνετ στην Ελλάδα είναι κατά κόρον τζάμπα, πόσο μάλλον το blogging . πώς να μη βγάζουν μετά τα πιτσιρίκια το άχτι τους στο διαδίκτυο, όταν κάποιοι φροντίζουν να μην έχουν στον ήλιο μοίρα?
Καλή η πολυφωνία, αλλά όχι η άνευ λόγου πολυλογία. Ίσως η νέα γενιά κριτικών να βρίσκεται πράγματι εκεί έξω, το πρόβλημα όμως ότι δύσκολα πια τους ξεχωρίζεις. Ιδού, λοιπόν , μερικά βασικά κριτήρια για να αποφύγετε παγίδες όλοι όσοι σκοπεύετε να δηλώσετε υποψηφιότητα στον άτυπο διαγωνισμό για την «επόμενη ταλαντούχα πένα»: αν είσαι κάτω των 23, έχεις πολλά λεφτά, πιστεύεις ότι η βρισιά είναι μαγκιά και δεν ξέρεις πότε να το βουλώνεις, τότε να κυκλοφορείς με φίμωτρο. Αν είσαι άνω των 24 και ο μοναδικός λόγος που έχεις Blog είναι για να παινεύεις τον εαυτό σου και να κάνεις ειδικές μνείες στους φίλους σου – ενώ ενδιάμεσα σχολιάζεις ταινίες- τότε σταμάτα να γράφεις και πάρε τους κανένα τηλέφωνο. Μέχρι τότε αγαπητοί blog-ανθοί, θα προτιμούμε να ενημερωνόμαστε από τα blogs του εξωτερικού, μέχρι εσείς να απλώσετε ρίζες στο παρελθόν (ανοίγοντας και κανένα βιβλίο πού και πού) και να πετάξετε βλαστάρια στο μέλλον, γράφοντας με γνώμονα το κοινό σας και όχι τον εαυτό σας. Εις το επανιδείν και καλή πρόοδο.»


Από το «άρθρο» αυτό δεν έχω αλλάξει τίποτα εκτός από τα ορθογραφικά λάθη της κυρίας Παυλάκη ώστε να πλησιάσει στην κατηγορία «αναγνώσιμο». (δε διορθώνονται και όλα από τον ορθογραφικό έλεγχο του word…)

Πραγματικά πιστεύω ότι απόψεις σαν αυτή (και μάλιστα καταγεγραμμένες απόψεις σε ένα από τα μεγαλύτερα περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας…) είναι αυτές που φέρνουν κάθε άνθρωπο στην αμυντική θέση να κάνει την πιο άκυρη ερώτηση που έχει γίνει ποτέ..: «με συγχωρείτε κα Παυλάκη, μπορώ να έχω να την άδεια να θεωρώ τον εαυτό μου αυτόνομο και ξεχωριστό ον? Μπορώ να εξαιρεθώ από τα τσουβάλια σας? Μπορώ να μη δέχομαι τις γελοίες συμβουλές σας? Μπορώ να σκέφτομαι? Μπορώ να λέω αυτό που πιστεύω?»
Πραγματικά, νομίζω κάτι τέτοιοι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται σαν πρόβατα, γιατί τους αντιμετωπίζουν σαν πρόβατα. αυτό δεν είναι κριτική, αυτό είναι γελοιότητα, είναι τσουβαλοποίηση. Αν η ελληνική κοινωνία είναι ένας βάλτος με δεινόσαυρους, τότε επιτέλους καταλαβαίνω γιατί και πώς φτάσαμε εδώ. Καταλαβαίνω ότι αυτού του είδους η αντιμετώπιση των πραγμάτων είναι αυτή που κάνει τον άνθρωπο να φοβάται τη σκιά του, να κρατάει την τσέπη του σφιχτά, να αναγνωρίζει ευαγγέλια και αυθεντίες, να προσκολλάται σε αυτά, να μην μπορεί να σκεφτεί, να κοιτάει τη δουλειά του και άμα τύχει να μιλάει και για μαλακίες που έκανε στα 20 του. Μας κάνει ποντίκια. Μας κλείνει στον υπόνομο.
Και όποιος κάνει ένα blog, ένα δικό του χώρο όπου εκθέτει τις απόψεις του, υπόκειται υποχρεωτικά στις δύο κατηγορίες της κυρίας Παυλάκη. Όποιος βλέπει ταινίες είναι δήθεν και θεωρεί αδίκως τον εαυτό του σινεφίλ, αδίκως γιατί δε θα μπορέσει ποτέ να θεωρηθεί σινεφίλ, μπροστά στους «γίγαντες» του περιοδικού σινεμα…

Οι γίγαντες για μένα τελειώσανε. Τα ευαγγέλια τα δικά μου τα έκαψα… και αν το κάνουμε όλοι αυτό επιτέλους θα πάψουν να έχουν δύναμη κάτι ανθρωπάκια σαν αυτούς.

Αλλά εγώ, κυρία παυλάκη, ξέρω άτομα που δε θα τα δείτε μέσα στα τσουβάλια σας, ξέρω άτομα κλάσεις ανώτερα από σας που δεν ανήκουν στις κατηγορίες σας ούτε στις τάξεις σας. Ξέρω άτομα που αν τους δοθούν οι ευκαιρίες, θα κάνουν θαύματα. Γιατί επιτυχημένος δεν είναι αυτός που γράφει σε ένα περιοδικό ότι παπαριά του έρθει. Ούτε αυτός που κάνει ένα κόβερ στόρι, ξαφνικά από το πουθενά (και εκεί μυρίζεται κανείς ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα, πώς βρέθηκε αυτό το ζώον εκεί από το πουθενά, κάτι παίζει και άλλα τέτοια που θα αρχίσω να σκέφτομαι μετά τα 25). Επιτυχημένος είναι αυτός που μπορεί να βγάλει την ψυχή του, να την καταθέσει και αυτό που δίνει, έχει σημασία και για άλλους ανθρώπους. Αυτό, με το συμπάθειο πάντα, δεν είστε εσείς… μπορεί να είναι κάποιος που έχει blog, μπορεί και όχι. Μπορεί να γεννήθηκε πριν το ’85, μπορεί και όχι. Μπορεί να τον άφησε η μαμά του να δει το pretty woman, μπορεί και όχι. Πάντως δεν είναι κάποιος που δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του, κάποιος που νιώθει καλύτερα λέγοντας «τι σκατάδες που είναι όλοι, δε χρειάζεται να κάνω και καμουφλαζ. όλα είναι χάλια, να μη νιώθω ξέμπαρκος και να κρύψω το χάλι μου κάπου ανάμεσα στων άλλων»

Αλλά ξέρετε κάτι? Φαίνεται το χάλι σας από χιλιόμετρα. Γιατί δεν κάνει κανείς κόβερ στορυ στο σινεμά για την καινούρια ταινία του τιμ μπάρτον γράφοντας περιλήψεις του imbd ούτε χρησιμοποιώντας τρικάκια που κατεβάζει η κούτρα του. Αλλά αν ήταν καλά τρικάκια μιας έξυπνης κούτρας θα έλεγε κανείς «ας πάει και το παλιάμπελο». Αλλά δεν υπάρχει καμιά εξυπνη κούτρα εκεί γύρω... μια έξυπνη κούτρα θα ήταν σε θέση να εκτιμήσει μερικά πράγματα εκτός από το να νιώθει μεγάλος και τρανός επειδή έχει δει ταινίες που δεν έχουν κυκλοφορήσει (αμφίβολο κι αυτό στη δική σας περίπτωση) και να λέει ότι τα «πιτσιρίκια θέλουν φίμωτρο» και ότι «οι μεγάλοι δημοσιογράφοι αρέσκονται να αλληλογλύφωνται στα blogs τους». αν η νεολαία σας πέφτει λίγη, κυρία Παυλάκη, θα πρότεινα να κοιτάξετε και λίγο πέρα από τη μύτη σας πριν αρχίσετε να κρίνετε μόνο για να λέτε ότι κρίνετε και να αυτοθεωρείστε και μάγκας που τα λέει έξω από τα δόντια…αν πιστεύετε ότι οι δημοσιογράφοι έχουν άθλια blogs, κάντε μια μικρή αναζήτηση στο google. και αν πιστεύετε ότι υπάρχουν άτομα στη νέα γενιά που μπορούν να κάνουν κάτι καλό, αλλά δεν τους αφήνουν όσοι έχουν καπαρωμένες όλες τις θέσεις, η πιο προφανής συμβουλή για σας θα ήταν να δηλώσετε μία παραίτηση…
και κακά τα ψέματα. ντάξει τώρα… η 11χρονη ξαδέρφη μου κάνει καλύτερο κόβερ στόρυ για τον τιμ μπάρτον…
Άντε να γυρίζει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του… είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν κι άλλου είδους πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να τα κονομήσετε… αλλά αφήστε μας να διαβάζουμε ένα περιοδικό με τον καφέ χωρίς να συγχυζόμαστε… το μόνο που καταφέρατε είναι να τοποθετηθεί το τεύχος Ιανουαρίου στην τουαλέτα δίπλα στο κωλόχαρτο… κρίμα πολύ κρίμα!!

Αυτά τα λίγα λοιπόν. Και το μόνο που κερδίσαμε από αυτή την υπόθεση είναι ότι ρίξαμε τα αγάλματα των «μεγάλων». Μυαλουδάκι έχουμε και κρίνουμε, ματάκια έχουμε και βλέπουμε και την αυτοκριτική μας την κάνουμε χωρίς τη βοήθειά σας. Δεν περιμένω πια μια Παυλάκη να ρθει να μου πει ποιος είμαι. Τώρα έχω τη βεβαιότητα ότι κάτι τέτοιο το ξέρω καλύτερα η ίδια. Τώρα ξέρω ότι αν κάτι μου φαίνεται καλό, θα είναι καλό και θα το κάνω. Αν δε μου αρέσει δε θα το κάνω. Δε θα ζητήσω τη γνώμη κανενός γίγαντα. Κανενός ευαγγελίου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κυρία Παυλάκη που με βοήθησε πολύ στην «κατάρριψη»