Ενηλικίωση...

πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος? τι είναι αυτό που τον ωθεί να περάσει τα όρια που τον συγκρατούν να απελευθερωθεί από τα όποια δεσμά είναι εκεί για την ασφάλειά του και να αρχίσει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του? απορώ. κάθομαι και απορώ ενώ η μουσική του shigeru μου τρυπάει τα αυτιά. απορώ, τι να είναι αυτό που μου λείπει για να αρχίσω το ανελέητο κηνύγι της ευτυχίας? πόδια έχω, ελπίδες, τύχη, όνειρα, βοήθεια οτιδήποτε χρειαστώ το έχω μαζί μου. τυχερός άνθρωπος.
αλλά δεν είναι τίποτα από αυτά αυτό που πραγματικά χρειάζεται κανείς. γιατί ένα παιδί για να γίνει άντρας δε χρειάζεται βοήθεια. χρειάζεται εμπόδια. μικρά μέτρια εμπόδια που θα τον κάνουν δυνατό που θα τον κάνουν να δει τη δύναμή του, που θα τον κάνουν να θελήσει να τα ξεπεράσει, να ζοριστεί για να τα ξεπεράσει. να ζοριστεί λιγάκι ώστε να καταφέρει κάτι. και να ξέρει ότι αυτό που κατάφερε ζορίστηκε να το καταφέρει. να πιστεψει ότι αφού κατάφερε αυτό μπορεί να καταφέρει τα πάντα. να είναι σε θέση να μετράει τι μπορεί και να μην τον χωράει η γη. δε θέλω διευκολύνσεις λοιπόν. δε θέλω βοήθειες, δε θέλω αγαπούλες και ταχταρίσματα. τα σκατά μου τα έχω κάνει κι εγώ όπως όλοι. αλλά δεν τα έχω διορθώσει ποτέ. ποτέ δεν αξιόθηκα να λύσω ένα προβλημα δικό μου μόνη. πάντα κοιτάω από την άλλη μεριά απαιτώντας από το εμπόδιο να εξαφανιστεί και ως δια μαγείας εξαφανίζεται. ή κρύβω το κεφάλι μου μέσα στην άμμο περιμένοντας να περάσει η καταιγίδα και το βγάζω μόνο για να δω τη λιακάδα. πάντα θαύμαζα τους ήρωες που βουτάν με τα μούτρα στα ζόρια και δεν αναπαύονται μέχρι να τα φτιάξουν όλα... και ξυπνάς μια ωραία πρωία και ανακαλύπτεις ότι απέχεις πέντε άστρα μακριά από αυτό που θέλεις να γίνεις και ο δρόμος για εκεί είναι τόσο μακρύς που δεν ξέρεις αν θα τον καταφέρεις. για αυτό σας λέω. εμπόδια φερτε μου. από αυτά που μπορώ να ξεπεράσω. κατι σαν εμβόλια δηλαδή. κάτι που σου αφήνει μικρά αντισώματα για να αντέξεις τα πάντα. εμβόλια.
σαν τον πρωτάρη. έπρεπε να περάσει ότι πέρασε για να καταφέρει να ενηλικιωθεί. αλλιώς δε γίνεται. δε γίνεται με χαδάκια και προδέρμ.
τα χω κάνει κι εγώ τα σκατά μου όπως όλοι. πολλά. και είναι αυτό που λέμε αδιόρθωτα. αδύνατο να φτιαχτούν. πόσο μάλλον από μενα. και καταλήγεις αυτό που φοβάσαι ότι θα γίνεις. ένα μικρό φοβισμένο ανθρωπάκι που ξεχνιέται και λέει ψέμματα στον εαυτό του για να μην τον στεναχωρήσει. κρίμα. αυτό θα λέμε. κρίμα το παιδί, και καλό και έξυπνο και μπορούσε αλλά κρίμα.... ένα κρίμα. με τις υγείες σας.
όχι μωρέ εντάξει... μελοδραματισμοί και υπερβολές. ή μάλλον ένας μικρός πανικούλης. κι όλα αυτά γιατί? γιατί καταλαβαίνεις ότι από δω και πέρα είσαι υπευθυνος για τις πράξεις σου και ότι οι απόφάσεις σου είναι αυτές που ορίζουν τη ζωή σου. και είναι αποφάσεις που μόνο εσύ μπορείς να κάνεις. κολύμπα στα ανοιχτά χωρίς ναυαγωσώστη δηλαδή. κολύμπα.
όχι ρε κουμπάρε μη μου το λες αυτό δηλαδή. όχι μη μου λες ότι είναι δύσκολα. μη ρωτάς κι άμα πνιγείς? μη ρωτάς ρε κουμπάρε. γιατι έτσι είναι τα πράγματα. έτσι μεγαλώνει ο άνθρωπος. δύσκολα? άντε καλά δύσκολα είναι. αυτό ειναι το στατους κβο όμως. ετσι γεννιώνται οι άνθρωποι. έτσι γεννιούνται οι ήρωες. έτσι φτιάχνονται οι συνειδήσεις. έτσι γυρνάει ο πλανήτης. και θα μου πεις κουμπάρε, τώρα?
ναι τώρα. τώρα με έπιασε εμένα. πώς και γιατί δεν έχω ιδέα. μια από τις εφηβικές μου δυσλειτουργίες. αυτό ξέρω πιάνει τους ανθρώπους κατά τα 23. εκεί που έχεις τελειώσει τη σχολή ας πουμε και δεν έχεις πλέον κάποιο στόχο κομμένο και ραμμένο για σενα πριν απο σενα. συνήθως εκεί είναι που σου λένε κολύμπα. ε εμένα με επιασε τώρα.
και τώρα λοιπόν για πρώτη φορά ήρθαν τα εμπόδια. και τι έκανα ο κλασσικος χέστης? ε? αυτό που θα έκανε κάθε κλασσικός χέστης. θα έβρισκε κάποιον ναυαγοσώστη. κάποιον να τον προσέχει. έτσι λοιπόν έδωσα κι εγώ τις ευθύνες μου. μαζί με την ελευθερία μου. αλλά εκει είναι το θέμα. χα! μπορει να είμαι χέστης αλλά όχι κλισέ. γιατί μπορείς να πολεμήσεις τα πάντα αλλά όχι τη βιολογία σου... και να που εγώ ο χέστης λοιπόν απαίτησα την ελευθερία μου πίσω. μαζί με τις επιλογές μου και μαζί με τις ευθύνες μου. ground zero και πάλι. αλλά αυτή τη φορά με συνείδηση, με ανασφάλεια, με τα πόδια μου να τρέμου, με το σκατό στην κάλτσα, με το στομάχι στην πατούσα, με τα δόντια μου σφιγμένα, με το μυαλό μπερδεμένο σαν και πρώτα σαν και πάντα, με το στομάχι κομπο αλλά με το βλέμμα ψηλά. καρφωμένο στο μήλο πάνω από το κεφάλι σου. εκεί που είναι ο στόχος μου. εκεί καρφωμένο.
εκεί που θα χτυπήσω με όση φόρα έχω και δεν έχω.
εντάξει, αυτά μπορεί να τα λεω για να πάρω κουράγιο η ίδια. αλλά κάτι κάπου κάποτε μου είπε κολύμπα.
κι εγώ θα κολυμπάω. ελεύθερη. με όλο το βάρος της ελευθερίας μου στην πλάτη. με όλες τις μαλακίες που έχω κάνει να με μαστιγώνουν. μπορεί να ξύπνησα και να κατάλαβα ότι τελικά δεν εχω κάνει τίποτα. τίποτα. ότι όλα ήταν ένα παραμύθι στο κεφάλι μου. και η ελλειψή του το κάνει μακάβριο. σκέψου πόσο μακάβρια θα ηταν η κηδεία στο big fish αν δε μαζεύονταν οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν?
τόσο μακάβριο. ground zero. φτου κι απ' την αρχή. αλλά με μανία αυτή τη φορα.
με ορμή. με στροφορμή!
σιγά σιγά το μαθαίνεις αυτό. μαθαίνεις όχι να το ξεπερνάς, μαθαίνεις όχι να το δικαιολογεις. αλλά μαθαίνεις να το συγχωρείς. κι αν το κορμί σου έκανε λάθος, συγχωρεσε το κι άκου τι λέει. τα λάθη σου πονάν. το εαυτό σου όμως δεν μπορείς να τον δικαιολογεις. πρέπει να τον συγχωρείς και να τον ακούς.
γιατί δεν έχει σημασία πόσο θα ζήσεις με ποιον, πού και πότε. το μονο που έχει σημασία είναι ότι ό,τι και να κάνεις θα πρέπει μετά από αυτό να ζεις με τον εαυτό σου. και για αυτό είναι το κύριο άτομο που πρέπει να τα έχεις καλά.