είναι μερικοί άνθρωποι που τα πράγματα τους κάθονται. πάει να κάνει μία δουλειά, την πιάνει, την κάνει, τελειώνει κλείνει. η δουλειά έχει γίνει κ πάει και τελείωσε. είναι μερικοί άλλοι που για να κάνουν μία δουλειά πρέπει να την κοσκινίσουν να ξεφυσύξουν, να διπλωθούν, να κάνουν δυο κωλοτούμπες, βιονικές αερότουμπες με μαιντανό στα αφτιά, να σιχτιρίσουν το διάολο τους, να αναψοκοκκινίσουν να κάνουν 2.5 ώρες ανάλυση και να διορθώσουν το σύμπαν γύρω τους για να αφήσουν τη δουλειά τους μισή και εντελώς απογοητευμένοι να αποχωρήσουν γεμάτοι εκνευρισμό. χαρακτηριστικά παραδείγματα δευτερου τύπου: ο μπαμπάς μου που προσπαθεί να στερεώσει το σίδερο, εγώ να προσπαθήσω να κάνω εγκατάσταση στο λάπτοπ το battle for middle earth, ο σκύλος μου να προσπαθεί να βρει ένα ήσυχο μέρος για να κοιμηθεί μέσα στο σπίτι, η τέσσυ κι ο γρίβας να προσπαθούν να διπλώσουν μια σκηνή. απογοήτευση....
είναι όμως και μερικοί άνθρωποι που κάνουν τις δουλειές τους χωρίς κόπο, χωρίς σκέψη, απλώς και μόνο επειδή τους έρχεται φυσιολογικό, στο άψε σβήσε, χωρίς τεράστια ποσότητα κατανάλωμένης φαιάς ουσίας. παραδείγματα αυτού του τύπου. ο άγγελος όταν κάνει ρισέτ το μόντεμ, εγώ όταν φτιάχνω ριζότο, η τέσσυ όταν κλείνει το ντουλάπι.
λοιπόν τώρα μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος τι σκατά χαρακτηριστικό είναι αυτό? πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για έναν άνθρωπο να σιδερώσει χωρίς να ρίξει το σίδερο κάτω από 5 φορές??? πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για έναν άνθρωπο να διπλώσει τη ριμαδοσκηνή του και να τη χώσει στη ριμαδοθήκη της!??!!? και αφού το λύσουμε αυτό, εξηγήστε μου που στο κέρατο οφείλεται. δηλαδή το να προσπαθεί η έμυ να βάλει ένα τραγούδι στο youtube, και το να σταματήσω εγώ τα τρία παραθυρα που παίζουν ταυτόχρονα, τρία διαφορετικά και άσχετα τραγούδια μεταξύ τους με δύο κινήσεις, έχουν απόσταση 4 σύμπαντα...
αυτό ας μείνει για λίγο στην ιστορία ως θεωρία δική μου, κι ας χαθεί μετα γιατί εγώ αυτό που σκέφτηκα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι σκέφτονται υπερβολικά πολύ για να κάνουν μία δουλειά που απαιτεί ελάχιστη συγκέντρωση. ενώ εμείς οι αφηρημένοι που το μυαλό μας αρμενίζει με φόρα και τρέχουμε από πίσω του να το προλάβουμε, σπαταλάμε ελάχιστη ενέργεια σε πράγματα που αφορούν θέματα άσχετα με εμάς τους εγωκεντρικούς, οπότε το μικρό κομμάτι που αφιερώνουμε είναι ότι πρέπει για να γίνει η δουλειά γρήγορα κι ευκολα. το χεις?
να σου πω για την άλλη. θα τη διαβάσει η τέσσυ και θα ανοίξει μπουκάλι με τη μία. γιατί κάθε φορά που το σκεφτόμαστε ανοίγουμε μπουκάλι. εγώ ουίσκι αυτή τζιν.. αηδία...
σε μερικούς ανθρώπους τα πράγματα έρχονται και κάθονται μόνα τους. χωρίς κόπο και χωρίς άγχος. έρχονται κάθονται, αυτοί τα δέχονται και τα πράγματα βαίνουν καλώς. σε μερικούς άλλους τώρα εξηγήστε μου γιατί έρχονται και κάθονται ανάποδα και τρέχουν οι έρμοι να τα στρώσουν μέχρι που αποφασίζουν ότι δε στρώνονται και γυρνάνε κι αυτοί οι δόλιοι ανάποδα για να καταφέρουν να εξισοροπήσουν με την ίδια τους τη ζωή?
η μόνη εξήγηση που έχω για το φαινόμενο αυτό δεν είναι απλή, και είναι λίγο κινηματογραφική. ο νοων νοείτο...
στους πειρατές το 3. εκεί που είναι ο ωραίος μου ο σπάροου που γυρνάει το καράβι αναποδα?
ε όταν σου έρχονται τα πράγματα ανάποδα, γυρνάς εσύ ανάποδα και γυρνάει και ο κόσμος σου ανάποδα.
μπορεί να μην κάνεις τίποτε μα τίποτε σωστό σε αυτή τη ζωή, αλλά δε θα βαρεθείς ποτέ ποτε ποτέ και αυτό που θα μείνει από όσα έκανες θα το πάρω εγώ να το κάνω ταινία και θα βάλω και την κατερίνα να παίξει που της χρωστάω και ένα όσκαρ...
αναποδα..!!
ανάποδα λέμε και μην το σκέφτεσαι καθόλου!!!
τώρα μην κάτσεις ποτε να ψάξεις γιατί ήρθαν τα πράγματα όπως ήρθαν... ήρθαν κ πάει κ τελειώσε. εσύ θα παίξεις με το φύλλο που έχεις και με 2 7 μπορεί να κερδίσεις την μπάνκα.. και δεν ξες τι φύλλο θα σου ρθει μετά.. γυρίζει το παιχνίδι πολύ γρήγορα ρε συ. κι εκεί που πας να πεις πάσω κ να ανοίξεις τα φύλλα σου, βλέπεις πως έχεις ξεχάσει έναν άσσο και τον κοιτάς και λες το παιχνίδι ειναι δικό μου, αρκεί να παίξω καλά. παίξε παιδί μου παίξε. γύρνα αναποδα τον κόσμο και παίξε.
παίξε παίξε παίξε. γιατί η πολύ ειλικρίνεια θα μας φάει σε λίγο. από την πολλή την ωριμότητα έχουμε ξεχάσει να παίζουμε και να κάνουμε κόντρες. παίξε παιδί μου παίξε. μη μου πεις δεν ξέρεις πώς... όλοι ξέρουν πώς. ναι κι εσύ. έλα τώρα...! κι αν σου κάτσει? ε καλα μπορεί και να μην κάτσει. αλλά αμα κάτσει??? χεχεχε...
α και μια θεωρία που η απόδειξή της ούτε με νοιάζει ούτε με αφορά... όσο πιο πολλά ποντάρεις τόσο πιο πολλά θα πάρεις, αλλα κ να τα χάσεις, θα πέφτεις για ώρα. και όσο πιο πολύ ώρα πέφτεις, τόσο πιο ωραία θέα έχει. αυτά τα ολίγα.
πάω να μαζέψω το σίδερο που πάλι το ριξε ο γιαννης ο άχρηστος κι αμα σπάσει δεν μασονοι κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου